zondag 20 november 2011

Satyagraha

SatyagrahaIk laat me graag verrassen, dus ik heb me niet laten tegenhouden door het feit dat ik nog nooit van deze opera gehoord had. Maar de naam van de componist klonk mij alleszins bekend in de oren: Philip Glass. Ik heb voor het eerst met zijn werk kennis gemaakt via de soundtracks van Koyaanisqatsi en Powaqqatsi in de jaren tachtig.

Sedert kort weet ik dat de man dus ook nog een behoorlijk aantal moderne opera’s geschreven heeft, waaronder enkele gewijd aan beroemde wetenschappers (Einstein, Galilei, Kepler). Er valt dus nog heel wat interessants te ontdekken.

De opera van gisteravond, Satyagraha, was geïnspireerd door het leven van Mohandas Gandhi (beter gekend als Mahatma).

De muziek van Glass is ritmisch, repititief en minimalistisch. Eveneens minimalistisch waren bij deze opera het decor, het verhaal, en de boventiteling. Die boventiteling was nodig, want het hele stuk wordt gezongen in het Sanskriet, een taal die ik, net als wellicht de meeste operaliefhebbers gisteravond, niet machtig ben. De teksten komen uit de Bhagavad Gita, een van de heilige geschriften van het hindoeïsme. Maar naar het schijnt zijn die teksten bedoeld om gehoord, niet gelezen, te worden. Vandaar dat niet alles werd vertaald, enkel het hoogstnodige.

Het verhaal zelf, voor zover daar al sprake van is, is niet lineair. Historische personages uit Gandhi’s verleden, heden en toekomst worden ten tonele gevoerd. In akte 1, getiteld ‘Tolstoy’, zien we Arjuna en Krishna in een mythische confrontatie. In akte 2 staat Tagore centraal, en in akte 3 Martin Luther King.

Behalve de solisten speelt het koor een behoorlijk grote rol in deze opera, en er wordt ook gewerkt met professionele poppenspelers en eenvoudige middelen zoals manden, kratten, golfplaat, kleefband en krantenpapier. Het veelvuldig gebruik van krantenpapier is een verwijzing naar de Indian Opinion, een krant die Gandhi uitgaf in Zuid-Afrika.

Een niet alledaagse opera, maar zeker de moeite waard. Deze opvoering is voor mij in ieder geval een stimulans om het werk van Philip Glass verder te gaan ontdekken. Er zitten beslist nog pareltjes tussen.

Het gebeurt niet zo vaak dat opera’s opgevoerd worden in het bijzijn van de componist. Gisteren zat Glass gewoon tussen het publiek in de Met, en aan het einde van de voorstelling werd hij uiteraard onder een staande ovatie op het podium uitgenodigd. Een schitterend begin voor het nieuwe Opera in de Cinema-seizoen!

www.kinepolis.com/opera
www.metopera.org/hdlive
www.philipglass.com

donderdag 3 november 2011

Boekenbeurs 2011

Boekenbeurs 2011Traditiegetrouw zijn we dit jaar weer naar Antwerpen gespoord voor de boekenbeurs, die in 2011 aan zijn 75e editie toe is. Op deze eerste beursdag viel het nog tamelijk mee met de drukte. 1 en 11 november en het weekend daartussenin wou ik beslist vermijden, want is het soms echt niet te doen, weet ik uit ervaring.

Meteen bij het binnenkomen splitsten we ons op. Miche ging met Annelies mee aanschuiven voor handtekeningen en foto’s. Ze gingen op zoek naar Patrick Lagrou (auteur van de Dolfijnenkind-jeugdreeks), Gert Verhulst en Walter De Donder (beter gekend als Gertje en de burgemeester) en Samson-tekenaar Jean-Pol, en Piet Huysentruyt, wereldberoemd in heel Vlaanderen van zijn SOS Piet-boeken en natuurlijk van de tv.

Gisteren ging het er trouwens nog over in Volt op één: een kwart van alle boeken die op de boekenbeurs verkocht worden, zijn kookboeken, naar het schijnt. Dat kan kloppen, want wij hebben vier boeken gekocht en een ervan was een boek van SOS Piet. Annelies gaat er enkele dingen uit proberen. Ik heb me kandidaat gesteld als proever.

Er is een tijd geweest dat ik van Antwerpen thuis kwam met meer boeken dan ik kon lezen, dus ik probeer me tegenwoordig wat in te tomen. Ik lees nog steeds bijzonder graag en ongetwijfeld veel meer dan de gemiddelde Vlaming, maar ik moet mijn vrije tijd verdelen over een heleboel hobby’s en bezigheden. Lezen is daar maar één van. Bovendien vind ik op de boekenbeurs meestal niet de boeken die ik wil.

Ik ben duidelijk een atypische lezer. Waar de gemiddelde Vlaming blijkbaar voornamelijk geïnteresseerd is in kookboeken, Vlaamse thrillers – daar is overigens niets mis mee hoor – en boeken over om het even wat als er maar een BV op de cover staat, besteed ik mijn leestijd voornamelijk aan wetenschapsboeken (fysica, astronomie, kosmologie), boeken over nieuwe technologieën (informatica, futurologie, ruimtevaart), af en toe een biografie van een wetenschapper of een acteur, en als ik wat tijd over heb een occasionele thriller, een sci-fi- of een fantasy-verhaal.

De meeste van die boeken lees ik dus in het Engels, want ze zijn vaak niet of nog niet in het Nederlands vertaald. Vroeger bestelde ik ze via Amazon, maar sedert een jaar lees ik volop e-books op mijn Sony Reader. De vele voordelen van e-books zijn duidelijk: (iets) goedkoper dan het papieren boek, geen verzendingskosten, en niet vruchteloos zitten wachten tot de postbode langs komt. Op gelijk welk moment van dag of nacht kan ik een e-book aankopen en meteen beginnen lezen. Bijkomend voordeel: ik heb geen plaatstekort meer op mijn boekenplank, want al die e-books nemen natuurlijk geen fysieke ruimte in, alleen maar enkele luttele megabytes op mijn harde schijf. En ik hef me geen breuk meer aan stapels papieren boeken, want op mijn e-reader passen er met gemak enkele honderden, misschien wel duizend.

e-readingkrantE-books zijn bij de doorsnee Vlaming nog steeds een onbekend fenomeen, maar op de boekenbeurs verscheen dit jaar zowaar een e-paviljoen, waar toch enige bescheiden aandacht besteed werd aan e-books, e-readers en tablets. Daar was ook de eerste e-readingkrant in Vlaanderen te krijgen. Een poging om de pdf-versie van de e-readingkrant te downloaden van de Boekenbeurs-website resulteerde helaas een een ‘pagina niet gevonden’-foutboodschap. Misschien moeten de organisatoren toch eerst nog maar wat oefenen met dat e-uitgeven. Wellicht zul je niet verbaasd zijn als ik zeg dat ze in de States maar ook in Nederland al véél verder staan met het hele e-readinggebeuren. Zoals gewoonlijk hinkt België ook op dit terrein weer een beetje achterop, al zullen ze dat bij Boek.be wellicht niet meteen willen toegeven.

Op de boekenbeurs heb ik voor mezelf enkel het nieuwe filmboek van Jan Verheyen gekocht. Dat boek bevat heel wat foto’s en andere grafische elementen en is daardoor niet zo geschikt om als e-book op mijn Sony Reader te lezen. Ik heb er geen enkel probleem mee om dat toe te geven. Je ziet: ondanks mijn uitgesproken voorliefde voor digitaal blijf ik ook de analoge boekindustrie steunen.

Ik had dat ene boek natuurlijk net zo goed in de plaatselijke Standaard Boekhandel kunnen kopen, daarvoor hoefde ik niet naar Antwerpen. Maar ik kan wel ontzettend genieten van de sfeer op de boekenbeurs (wanneer het niet te druk is, tenminste), en of ik ze nu koop of niet, ik neus bijzonder graag rond in al die boeken. Ik heb ook een paar titels onthouden van boeken die ik later misschien nog wil lezen, en ik heb ook erg goed gelet op de grote verscheidenheid aan covers en vormgevingen. Kwestie van wat inspiratie op te doen voor als ik zelf nog eens een boek maak...

We moeten binnenkort beslist nog eens een dagje terug naar Antwerpen, want we hebben geen tijd meer gehad om te shoppen, om naar het MAS te gaan, om een kijkje te nemen in de nieuwe Disney Store op de Meir, om eens binnen te wippen in Aquatopia en zelfs niet om de tentoonstelling over 75 jaar Boekenbeurs te bezoeken in het Letterhuis. Ik vrees dat een dag zelfs te kort zal zijn om dat allemaal te doen, dus we zullen keuzes moeten maken. Je ziet: we willen allerlei dingen doen maar hebben altijd tijd te kort. En dan te bedenken dat er mensen zijn die zich de ganse dag zitten vervelen! (Tip: lees eens een boek.)

De link naar de pdf-versie van de e-readingkrant heb ik uiteindelijk toch gevonden. Je vindt ’m hieronder:

www.boek.be
www.boek.be/sites/default/files/E-readingkrant_2011.pdf
www.boekenbeurs.be

FACTS 2011

Tien dagen na mijn jaarlijkse bezoek aan FACTS heb ik eindelijk wat tijd kunnen vrijmaken om enkele foto’s en een videoclipje online te plaatsen. Ik heb blijkbaar weer te veel tijd doorgebracht op de Q&A’s, want ik heb net als vorig jaar weer niets gezien van de cosplay op het podium.

Ik was nochtans mooi op tijd zondagmorgen. Er stonden twee rijen mensen aan te schuiven bij de ingang: een rij voor de mensen die nog een ticket moesten kopen, en een rij voor de mensen die al een ticket hadden. De ene rij was lang en langzaam, de andere ook lang, doch iets minder, maar vooral sneller. Ik had mijn ticket online besteld, dus binnen de kortste keren was ik binnen.

FACTS 2011

Eerst wat rondgelopen tussen de dealers om alle verleidelijke koopwaar eens te bekijken, en natuurlijk ook in de fan village waar alle clubs en verenigingen stonden. In het begin was het nog rustig, maar al gauw werd het behoorlijk druk. De eerste Q&A, om half twaalf, mocht ik beslist niet missen: Torri Higginson, beter gekend als Elizabeth Weir uit Stargate: Atlantis (en een paar afleveringen van Stargate SG-1). Daarna een Q&A met Edward Furlong (John Connor uit Terminator 2).

Ook Dirk Benedict was er weer (Starbuck uit de originele Battlestar Galactica en Face uit The A-Team). Een grappige anekdote: toen Benedict aan het in groten getale aanwezige publiek vroeg wie er het voetbal een beetje volgde, staken er welgeteld twee mensen hun hand op, wat bij hem de commentaar ‘Oh, a room full of geeks!’ uitlokte. Wel, inderdaad. Ik volg het voetbal natuurlijk ook niet. Tijdverlies, en vooral: saai. Sci-fi- en andere genre-series zijn immers zó veel boeiender! I’m proud to be a geek.

Na Benedict was het de beurt aan Charisma Carpenter, die ik kende als Kendall Casablancas uit Veronica Mars maar die vooral bekendheid verwierf als Cordelia Chase in Buffy the Vampire Slayer en Angel.

De Q&A met Dina Meyer heb ik overgeslagen, want rond een uur of drie begon ik toch wel wat honger te krijgen en moest ik dus op zoek naar iets eetbaars. Gelukkig is dat op FACTS geen probleem.

De laatste twee Q&A’s van de dag, en meteen ook van FACTS 2011, waren Julian Glover (General Veers in Star Wars: The Empire Strikes Back en meer recent Grand Maester Pycelle in Game of Thrones) en – last but certainly not least – een erg joviale Tom Felton (Draco Malfoy uit de Harry Potter-reeks).

O ja, Lou Ferrigno (The Hulk) zou oorspronkelijk ook nog komen, maar hij had jammer genoeg afgezegd.

Een selectie van mijn foto’s vind je op Picasaweb, mijn videoclipje op YouTube.

www.facts.be
picasaweb.google.com/gebotopia/FACTS2011
youtu.be/s8bu-fhq2vA

maandag 10 oktober 2011

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 = 5

Mensen kunnen niet meer rekenen. Op Facebook vind ik daar zowat dagelijks het bewijs van. Op de populaire site circuleren al een poosje eenvoudige rekenvragen, waarop je het juiste antwoord moet selecteren uit een aantal keuzemogelijkheden. Hieronder een voorbeeldje van zo’n eenvoudige rekensom:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 =

En dan heb je de keuze uit volgende mogelijke antwoorden:

a. 0
b. 5
c. 6

De meerderheid van de respondenten geeft op zo’n vraag steevast het verkeerde antwoord, in dit geval 0. Het juiste antwoord is hier namelijk 5. Maar voor ik uitleg hoe je dit precies uitrekent, laat ik even zien hoe het niet moet.

Geloof het of niet, maar heel wat mensen nemen voor zo’n eenvoudige rekensom hun rekenmachine ter hand. Kwestie van zeker te zijn. (Ik zei het al: mensen kunnen niet meer rekenen.) Dus ze toetsen het volgende in op hun rekenmachine:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 =

En wat zegt de rekenmachine dan? Inderdaad: 0. Toch is dat niet het correcte antwoord. Mensen kunnen namelijk niet alleen niet rekenen, ze weten ook niet hoe ze een rekenmachine moeten gebruiken.

Telkens je op een bewerkingstoets drukt (in het voorbeeld: +, × of =) toont de rekenmachine een tussenresultaat. Wanneer je in het voorbeeld hierboven op de ×-toets drukt, heb je inmiddels al zes enen bij elkaar opgeteld en toont de rekenmachine dus 6. Wanneer je dat tussenresultaat vervolgens vermenigvuldigt met 0, krijg je als eindresultaat 0.

Heeft de rekenmachine een fout gemaakt? Neen, de rekenmachine heeft het bij het rechte eind: zes keer nul is nul.

Waarom blijf ik dan toch beweren dat het juiste antwoord 5 is, en niet 0? Welnu, om de simpele reden dat, wanneer er geen haakjes in een formule staan, vermenigvuldiging en deling altijd voorrang hebben op optelling en aftrekking. Dat is zowat de meest elementaire regel van de algebra. Wat betekent dat nu? Dat betekent concreet dat je eerst de vermenigvuldiging moet maken (1 × 0 = 0) en dat je dan pas de rest erbij moet optellen. Je moet de som dus lezen alsof er staat:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + (1 × 0) =

Wanneer je dat doet, dan krijg je:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 0 = 5.

Eenvoudig, niet? Toch blijkt zo’n simpele rekensom voor de meeste Facebook-gebruikers al te hoog gegrepen. Jammer. Mensen kunnen echt niet meer rekenen…

nl.wikipedia.org/wiki/Bewerkingsvolgorde

Parijs 2011 – Het boek en de film

Paris 2011 (dvd cover)Zoals je eerder al op deze blog kon lezen, zijn we in juli dit jaar naar Parijs getrokken voor het wereldkampioenschap sneltypen. Het WK kadert in een internationaal congres, georganiseerd door Intersteno, de Internationale Federatie voor Informatie- en Communicatieverwerking.

Naar goede gewoonte heb ik onze belevenissen tijdens de congresweek te boek gesteld. Geen saai verslag, maar een leuk reisverhaal. Althans, dat mag ik toch hopen. Mijn pennenvruchten werden op 2 oktober, datum van een Intersteno-reünie voor de Belgische deelnemers, in boekvorm gepresenteerd. Het 86 pagina’s tellende boekje is vanaf nu ook verkrijgbaar via Lulu.com, in druk of als e-book.

Lezers van deze blog kunnen het e-book gratis krijgen, maar dat moet je me wel even een mailtje sturen op parijs2011@gebotopia.be met vermelding van je naam en je e-mailadres. In het onderwerp vermeld je E-book Parijs 2011, en vermeld er ook bij in welk bestandsformaat je het e-book wilt lezen: je hebt de keuze uit epub, pdf of xps (voor het Blio-platform).

Hier vind je alvast een preview:

Op de genoemde reünie heb ik ook een spetterende, flitsende video vertoond: een muzikale fotomontage met welgeteld 800 foto’s. De HD-videobestanden kun je momenteel downloaden van mijn minus-account, maar ik kan niet garanderen dat ze daar zullen blijven staan. Wil je ze bekijken, ga daar dan snel even heen. Het gaat om mp4-bestanden, dus om ze te bekijken heb je wel de juiste codec nodig. Gebruik je net als ik VLC Media Player, dan vormt dat alvast geen probleem. Dat programma speelt zowat alle denkbare audio- en videobestanden af en draait onder Windows, MacOS én Linux.

Ik wens je alvast veel lees- en kijkplezier!

Blio
Parijs 2011 (epub)
Parijs 2011 (paperback)
Parijs 2011 (video)
VLC Media Player

donderdag 22 september 2011

Captains Table

Onlangs trok ik voor de tweede keer dit jaar een weekendje naar Düsseldorf, waar op 10 en 11 september in het Maritim-hotel bij de luchthaven een speciaal FedCon-evenement plaatsvond.

Captains Table

De organisatoren van FedCon probeerden al jaren tevergeefs om Patrick Stewart naar Duitsland te halen. Stewart is vooral gekend als kapitein Jean-Luc Picard uit Star Trek: The Next Generation, maar ook als professor Charles Xavier uit X-Men. De man wou wel, en een paar jaar geleden was het bijna zover, maar er kwam steeds weer iets tussen, tot grote ontgoocheling van velen. Het voorjaar, wanneer Europa’s grootste Star Trek- en sci-fi-conventie traditioneel gehouden wordt, bleek bijzonder moeilijk te liggen.

Dus gooide men het over een andere boeg: de FedCon-organisatie vroeg aan Stewart dat hij zelf een datum zou voorstellen waarop hij zeker kon komen, en daar zou men dan een speciaal evenement omheen bouwen. En zo ontstond FedCon: Captain’s Table. Behalve Patrick Stewart – of liever: sir Patrick Stewart, want hij werd ondertussen door de Queen geridderd – waren er nóg twee Star Trek-kapiteins naar Duitsland gekomen: Avery Brooks (Benjamin Sisko uit Star Trek: Deep Space Nine) en Kate Mulgrew (Kathryn Janeway uit Star Trek: Voyager). Ook Daniel Stewart, zoon van, was van de partij. Hij vertolkte ooit een gastrol in een van Star Treks meest gewaardeerde episodes: ‘The Inner Light’, uit het vijfde seizoen van TNG. Net als eerder dit jaar vervulde Garrett Wang (ensign Kim, ST:VOY) weer op een schitterende manier de rol van Master of Ceremonies.

Ik heb het op deze speciale editie van FedCon erg naar mijn zin gehad. De sfeer was enigszins vergelijkbaar met een gewone FedCon, maar het was toch net iets kleinschaliger. Dat er minder acteurs te gast zijn en het programma iets bescheidener is, betekent onvermijdelijk dat er minder volk op af komt. Toch was MC Garrett Wang aangenaam verrast dat er op Captains Table blijkbaar heel wat bezoekers waren die nog nooit eerder naar FedCon waren gekomen.

Een minder gevuld programma dus, maar de kans om drie Star Trek-kapiteins samen op het podium te zien, met als hoofdgast Patrick Stewart, wou ik toch niet laten liggen. Zowel op zaterdag als op zondag gaven de drie kapiteins telkens een panel. Op zaterdag was er ook een panel met Daniel Stewart en Garrett Wang, en op zondag heb ik nog een deel van het panel van Hubert Zitt meegepikt. Deze Duitse Star Trek-expert is een vaste gast op FedCon. Samen met de Opening en Closing Ceremonies, de autogramsessies en de fotosessies toch weer heel wat gelegenheden om in de nabijheid van enkele van je favoriete acteurs te vertoeven, omringd door honderden gelijkgestemde zielen. Tussen de vele FedCon-bezoekers waren er deze keer voor zover ik weet slechts drie Vlamingen (mezelf inbegrepen), maar dat kon de pret natuurlijk niet drukken.

Niet enkel de fans, maar ook de acteurs hebben het op deze FedCon Special duidelijk bijzonder naar hun zin gehad. Patrick Stewart sprak de hoop uit om in de nabije toekomst naar Duitsland terug te keren. Hij doet het nu professioneel wat kalmer aan, dus wie weet kan hij zich vrijmaken voor een van de volgende FedCons...

Nu is het aftellen naar FedCon XXI in mei. Welke namen er allemaal op de affiche zullen prijken is nog grotendeels onbekend, maar Brent Spiner (Data, ST:TNG) en Jonathan Frakes (Riker, ST:TNG) hebben alvast toegezegd. Ik zie deze keer ook bijzonder uit naar de komst van Felicia Day, gekend van Buffy the Vampire Slayer, The Guild, Dr. Horrible’s Sing-Along Blog, Dollhouse en Eureka.

Maar voor het zo ver is, kunnen we in oktober alvast iets dichter bij huis terecht voor F.A.C.T.S., waar we ook de gelegenheid zullen hebben om een aantal genre-acteurs te ontmoeten, onder anderen Tom Felton (Draco Malfoy uit Harry Potter), Lou Ferrigno (The Hulk), Torri Higginson (Elizabeth Weir uit Stargate Atlantis), Jeremy Bulloch (Boba Fett uit Star Wars), Kenny Baker (R2D2, ook uit Star Wars) en Dirk Benedict (Face uit The A-Team, Starbuck uit Battlestar Galactica). Dat weekend houd ik alvast vrij!

Zoals gewoonlijk heb ik weer een selectie van mijn foto’s op Picasaweb gezet:

www.captainstable.de
www.facts.be
www.fedcon.de
picasaweb.google.com/gebotopia/FedConCaptainsTable

dinsdag 30 augustus 2011

Cowboys & Aliens

Cowboys And AliensHet kan een vreemde combinatie lijken: cowboys en aliens. Maar het geeft een trend aan die de laatste jaren duidelijk naar voren is gekomen: het sciencefiction-genre raakt meer en meer verweven met andere genres.

Onlangs nog zag ik Melancholia, een ronduit schitterend drama van Lars von Trier. Het gebeurt niet vaak dat een film die overduidelijk tot het drama-genre behoort, een topcast heeft, genomineerd werd voor de Gouden Palm en bekroond werd met een Oscar (Kirsten Dunst, beste actrice), doorspekt is van sci-fi-elementen. Door deze film zijn ongetwijfeld vele bioscoopbezoekers die normaal gezien niets van sci-fi moeten hebben, daar toch voor het eerst mee in aanraking gekomen. Ik heb dit zelfs letterlijk uit de mond van een bioscoopbezoekster gehoord: ‘Normaal gezien sta ik erg huiverig tegenover sciencefiction, maar Melancholia is een bijzonder goede film!’

Ook een immens populaire tv-serie als Lost is een mengeling van drama, avontuur, mysterie en sci-fi. En de bij de sf-fans (terecht) enorm de hoogte in geprezen serie Battlestar Galactica is eigenlijk in de eerste plaats drama en pas in de tweede plaats sci-fi.

Neen, de tijd dat sciencefiction alleen maar synoniem was met Buck Rogers of Star Trek, is lang voorbij!

De combinatie van western en sci-fi lijkt misschien vergezocht, maar de fans van Joss Whedons tv-reeks Firefly, die een veel te kort leven beschoren was, weten wel beter. De openingsscènes van Cowboys & Aliens deden me dan ook meteen aan Firefly terugdenken. Normaal hou ik niet zo van westerns (over het algemeen te ruig en te macho naar mijn smaak), maar Firefly en ook deze Cowboys & Aliens heb ik toch enorm weten te appreciëren.

De regie van Cowboys & Aliens – ik blijf de titel voluit schrijven, want het lijkt me toch een beetje raar om dit tot C&A te moeten afkorten – is in handen van Jon Favreau, bekend van de Iron Man-films. Ook bij de scenaristen vinden we vertrouwd klinkende namen: het succesvolle en getalenteerde schrijversduo Roberto Orci en Alex Kurtzman (o.a. Alias, Fringe, Transformers, Star Trek) en Damon Lindelof (Lost). De hoofdrollen zijn voor rekening van Daniel Craig (vooral gekend als James Bond) en Harrison Ford (vooral gekend als Indiana Jones).

De aliens in C&A – oeps, nu heb ik het toch afgekort – zijn geen doetjes. Ze zijn niet zo eng als de monsters uit de Alien-films, maar ze zijn zeker niet vriendelijk. Ze lijken met hun technologisch overwicht duidelijk in het voordeel tegenover de 19e-eeuwse cowboys (én indianen – ja, die doen ook mee!), maar uiteindelijk is het menselijk vernuft hen toch te slim af. Ik zal het verhaal niet in detail uit de doeken doen, want anders is de lol eraf. In ieder geval: wil je de combinatie western/sci-fi eens uitproberen, ben je in de mood voor twee uurtjes spannend no-nonsense vertier, of ben je gewoon een groot bewonderaar van Craig of Ford, dan zit je beslist goed. Ik heb mij in ieder geval aangenaam laten verrassen. Daniel Craig is bijzonder overtuigend als cowboy!

www.cowboysandaliensmovie.com

woensdag 10 augustus 2011

Isacco

Zeg nu zelf, wat is er heerlijker dan genieten van een klassiek concertje op een doordeweekse zomeravond? In Brugge is daartoe dezer dagen alvast gelegenheid te over, want we zitten weer midden in het MAfestival, waarover ik eerder al berichtte.

MAfestival - IsaccoGisteravond ben ik zo’n concert gaan bijwonen: een opvoering van Isacco, het onbekende, ‘vergeten’ oratorium uit 1741 van de al even onbekende Napolitaanse componist Nicola Conti, op een libretto van Pietro Metastasio. Dat libretto is gebaseerd op het Bijbelse verhaal van Abraham, die door God op de proef wordt gesteld en gevraagd wordt zijn zoon Isaac te offeren. Metastasio relateert dit verhaal aan het thema van Christus’ kruisdood, waardoor een brug geslagen wordt tussen het Oude en het Nieuwe Testament. Van Conti weten we alleen dat hij opera’s heeft geschreven – maar die zijn allemaal verloren gegaan – en dat er nog een aantal religieuze stukken van hem bewaard zijn, zoals dit oratorium.

Deze opvoering was zondermeer een pareltje, en mag gerust dé revelatie van het MAfestival 2011 genoemd worden, een ware ontdekking! De minutenlange staande ovatie aan het einde van de opvoering en de vele felicitaties die dirigent en cast na afloop mochten ontvangen, logen er niet om. En dat alles dankzij het bijzonder grondige voorbereidingswerk van Peter Van Heyghen (een oud-klasgenoot van mij, voeg ik er niet zonder enige trots aan toe), die een moderne versie van het manuscript maakte – 260 pagina’s muziek – en die vanuit zijn gedegen kennis van de partituur de muzikanten weet te enthousiasmeren. Met zijn barokensemble Les Muffatti bracht hij in de Brugse Sint-Jacobskerk de moderne wereldpremière van dit twee uur durende oratorium, bijgestaan door vijf bijzonder getalenteerde jonge internationale solisten: de Portugees Fernando Guimarães (tenor), de Tsjechische Hana Blažíková (sopraan), de Chileense Luciana Mancini (alt), de Duitser David Erler (altus) en de Franse Lucile Richardot (mezzo-sopraan).

www.cobra.be/cm/cobra/muziek/110808-sa-contimafestival2011
www.lesmuffatti.be
www.mafestival.be

Het nieuwe normaal

Peter Hinssen - Digitaal is het nieuwe normaalDigitaal is het nieuwe normaal, dat is de stelling van Peter Hinssen, en meteen ook de titel van zijn nieuwste boek, dat ik eerder dit jaar met veel belangstelling in een mum van tijd uitgelezen heb. Toen ik ontdekte dat de auteur op 9 augustus in Knokke-Heist een voordracht zou komen geven, besloot ik meteen om eens te gaan luisteren, al moest ik daarvoor wel een paar uur van mijn bijzonder schaarse verlof opofferen. Maar het was de moeite waard! Peter Hinssen is immers niet zomaar de eerste de beste auteur, hij is vooral een visionair en begenadigd spreker, en omschrijft zichzelf zonder blozen als een tweedegeneratienerd. Een man naar mijn hart dus.

Met een bijzonder geslaagde mix van humor en feiten loodst hij het publiek in onvervalste TED-stijl doorheen zijn visie over digitale technologie. Hij gaat ervan uit dat we momenteel zowat halfweg zitten in de digitale revolutie, bij het omslagpunt waarop digitaal het nieuwe normaal wordt. Laat iemand van 40 een digitale camera zien, vraag: ‘wat is dat?’, en je krijgt als antwoord: ‘een digitale camera’. Stel dezelfde vraag aan een vijftienjarige en zij antwoordt kortweg: ‘een camera’. Dat er ooit nog iets anders bestaan heeft dan digitale camera’s, daar heeft die jongere geen flauw benul van. De jongere is wat Hinssen een ‘digital native’ noemt: iemand die is opgegroeid met digitale technologie; de oudere generaties zijn digitale migranten: mensen die nog uit het analoge tijdperk komen.

Maar halfweg betekent ook aan de rand van het onbekende. Hij vergelijkt het met een zwembad, waarin we voorzichtig begonnen zijn in het ondiepe stuk en nu tot in het midden zijn gewaad, waar er ook een omslagpunt is, naar het diepere gedeelte toe. Om het diepe stuk over te zwemmen is er heel wat meer zwemkunst nodig! Peter Hinssen probeert ons daarvoor klaar te stomen. Hij gaat daarbij zowel in op de digitale revolutie in het bedrijf als bij de consument thuis. Een beetje merkwaardig is overigens dat die consument thuis vaak over nieuwere en krachtiger technologie beschikt dan op het werk. Het werk, dat is dat deel van de dag waarin je nog gebruik moet maken van oudere technologie, want de kans is groot dat je thuis een krachtiger computer hebt staan en een snellere internetverbinding hebt.

Ik ben blij dat ik naar zijn voordracht ben gaan luisteren. Peter Hinssen heeft niet zomaar een samenvatting van zijn boek gegeven. De manier waarop hij de dingen aanbrengt en de passie en de kennis van zaken waarmee hij spreekt, maakten het beslist de moeite om hem live aan het werk te zien.

Hinssens boek heb ik uiteraard volledig digitaal gelezen (als e-book), want ik mag dan wel ouder dan 40 en dus een digitale immigrant zijn, ik ben volledig geïntegreerd en spreek accentloos de digi-taal. :)

Tot slot nog een kort videoclipje dat Peter Hinssen tijdens zijn voordracht liet zien. Als je 15 bent, dan snap je waarschijnlijk ook niet waarom het grappig is.

www.peterhinssen.com

zaterdag 6 augustus 2011

Tripreport DLRP 2011

Ja, we zijn alweer naar Disnelyand Resort Paris (DLRP) getrokken. Vorige maand waren we een dag of acht in Parijs voor Intersteno, en terwijl we daar toch in de buurt waren, konden we deze gelegenheid natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan.

Het uitgebreide verslag van onze belevenissen kun je online lezen (of als pdf-bestand downloaden) op issuu.com.

Een selectie van onze foto’s staat op Picasaweb: DLRP 2011

Tripreport DLRP 2011

issuu.com/gebo007/docs/dlrp2011
picasaweb.google.com/gebotopia/DLRP2011

zaterdag 23 juli 2011

Wereldkampioen sneltypen!

Neen, niet ik, maar wel de 14-jarige Axel Moerman uit Waregem. Bij mijn weten is het de eerste keer dat er een Belg met een gouden medaille gaat lopen op een WK van Intersteno, de internationale organisatie die de wereldkampioenschappen organiseert in het kader van een tweejaarlijks congres. En daar zijn we natuurlijk wel een beetje trots op. Proficiat, Axel!

De 48e editie van dat congres werd onlangs in Parijs gehouden, en wij waren er, na een afwezigheid van twee decennia, weer bij. Mijn echtgenote en ik hebben er samen met enkele andere Belgen en honderden mensen uit de hele wereld aan deelgenomen. Voor ons waren geen ereplaatsen weggelegd, maar voor Axel dus wel. Hij mag zich voortaan wereldkampioen klaviervaardigheid noemen bij de ‘pupils’ (jongeren onder de 17 jaar). Hij typte een half uur lang aan een gemiddelde snelheid van 500 aanslagen per minuut en maakte daarbij amper 4 foutjes, een verbluffende prestatie.

01066-083

Nog een pittig detail: Axel gebruikte slechts zes vingers om te typen. Hij gaat de komende twee jaar benutten om het met alle tien vingers te leren, wat hem ongetwijfeld nog een behoorlijke snelheidswinst kan opleveren. In 2013 mag hij het dan nog eens proberen op het volgende WK, dat op 14 juli 2013 in Gent zal plaatsvinden.

Zo’n congres is ook ideaal om te netwerken. Op de welkomstreceptie, bij de wedstrijden, op de proclamatie, de cocktail, het galadiner, tussen de vergaderingen door en tijdens de excursies is er gelegenheid te over om nieuwe contacten te smeden en bij te praten met oude bekenden. Je treft er een bont internationaal gezelschap. In Parijs waren voor het eerst alle continenten vertegenwoordigd.

We hebben een erg fijne tijd beleefd in Parijs, en we hebben de smaak weer helemaal te pakken. Tussen nu en het volgende WK hopen we nog aan enkele nationale, regionale en online wedstrijden te kunnen deelnemen, kwestie van ons optimaal voor te bereiden…

O ja, het WK sneltypen krijgt jammer genoeg niet zoveel aandacht in de pers als pakweg het WK wielrennen, voetbal of kunstschaatsen, toch is Axel op tv geweest, in het regionale WTV-journaal.

Een selectie van mijn foto’s van het 48e Intersteno-congres staat ondertussen online op Picasaweb.

picasaweb.google.com/gebotopia/InterstenoCongressParis2011
www.intersteno.org
www.intersteno2013.org
www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=FI3D0RRK

zaterdag 9 juli 2011

MAfestival

mafestival.beIn de zomer vindt in Brugge jaarlijks het MAfestival plaats, in het kader van het Festival van Vlaanderen. ‘MA’ staat voor ‘Musica Antiqua’: oude muziek. Bij het MAfestival draait alles om oude muziek en oude instrumenten. Er zijn zowel middagconcerten als avondconcerten, en er is ook een wedstrijd aan verbonden.

Eén van de concerten die ik dit jaar wil bijwonen, is de opvoering van Isacco, een oratorium van Nicola Conti. Het stuk wordt opgevoerd door vijf solisten en het instrumentaal barokensemble Les Muffatti. Nu is de dirigent van Les Muffatti toevallig een oude bekende van mij. Peter Van Heyghen en ik zaten ooit samen op de schoolbanken van het Brugse Sint-Lodewijkscollege en konden het prima met elkaar vinden. We strompelden in de turnles ook altijd samen helemaal achteraan bij de beruchte coopertest, wat onze band nog enigszins versterkte.

Na onze middelbare schooltijd zijn we elkaar uit het oog verloren. Toen ik hem een tijd geleden googelde, ontdekte ik dat hij ondertussen een succesvolle muzikale carrière heeft en zich heeft ontpopt tot een internationaal erkend specialist op het gebied van de uitvoering van barokke en renaissancemuziek. Behalve vaste dirigent van Les Muffatti concerteert hij wereldwijd als solist (blokfluit en zang), en hij maakt ook deel uit van het blokfluitensemble Mezza Luna. Daarnaast doet hij nog tal van andere zaken die met oude muziek te maken hebben (onderzoeker, publicist, referent, docent). Een uitvoerig overzicht is te lezen op de website van het MAfestival.

Hoog tijd dus dat ik hem eens aan het werk zie. Op vorige edities van het MAfestival was hij ook al te gast, maar ik was er nog niet toe gekomen een van zijn concerten bij te wonen. Je kent mij hé: ben altijd met van alles bezig, wil veel te veel doen en heb veel te weinig vrije tijd. Maar dit jaar ben ik vastberaden en heb mijn ticket ondertussen al besteld. Ik ben benieuwd, en ik weet zeker dat ik niet teleurgesteld zal worden.

Les Muffatti

www.ensemblemezzaluna.com
www.lesmuffatti.be
www.mafestival.be

woensdag 29 juni 2011

Tau is twee keer pi

Gisteren was het tau-dag. Tau is een Griekse letter (τ), en staat voor een wiskundige constante die gelijk is aan 2 × π. Dat laatste symbool is ook een Griekse letter: pi, en daar heeft zowat iedereen ooit wel van gehoord. Pi is namelijk de wiskundige constante die de verhouding weergeeft tussen de omtrek en de diameter van een cirkel.

tauWellicht heb je op school geleerd dat pi gelijk is aan 3,14. Dat klopt slechts bij benadering, want in feite volgen er nog veel meer cijfers na de komma. (Zo veel zelfs dat je ze nooit allemaal kunt opschrijven.) Een andere benadering is 22/7. Misschien heb je dat ook op school geleerd.

Pi heb je erg vaak nodig in de wiskunde (en in de fysica), voor het berekenen van allerlei zaken. De meeste mensen zullen pi voornamelijk gebruiken als ze de omtrek of de oppervlakte van een cirkel moeten berekenen, of de inhoud van een bol, een cilinder of een kegel. De omtrek van een cirkel kun je berekenen met de eenvoudige formule O = 2πr, waarbij O de omtrek is en r de straal.

Pi-dag wordt jaarlijks door wiskunde-enthousiasten gevierd op 14 maart, omdat die datum in de Angelsaksische notatie geschreven kan worden als 3.14.

En zo komen we bij tau-dag, die gisteren, op 28 juni, gevierd werd. Een goede benadering van τ is namelijk 6,28 (of op z’n Angelsaksisch: 6.28).

Waarom we behalve π-dag ook τ-dag vieren? Omdat een aantal mensen – en ik kan me volledig in hun redenering vinden – van oordeel zijn dat we in onze formules beter overal 2π zouden vervangen door τ. Dat zou heel wat formules eenvoudiger maken, en tau is een meer voor de hand liggende keuze omdat dat getal de verhouding weergeeft tussen de omtrek en de straal, niet de diameter, van een cirkel. Het hele verhaal kun je nalezen in The Tau Manifesto op tauday.com.

donderdag 23 juni 2011

Intersteno

interstenoZoals eerder aangekondigd, trekken we deze zomer naar Parijs voor het 48e Intersteno-congres. Intersteno is een internationale organisatie die iedere twee of drie jaar een congres organiseert in een van haar lidstaten. Dit jaar is Parijs dus aan de beurt. In 2013 wordt het dan Gent, en in 2015 vliegen we waarschijnlijk de Grote Plas over voor de 50e editie, die mogelijks in New York zal plaatsvinden. New York stond sowieso al op ons lijstje met steden om nog eens (opnieuw) te bezoeken, dus Intersteno 2015 is een prima excuus om weer eens die kant op te gaan.

Wat gaan wij daar op zo’n congres doen, vraag je je wellicht af. Houden wij ons misschien bezig met steno? Neen. Maar Intersteno – in 1887 opgericht als vereniging ter bevordering van de stenografie – is ondertussen uitgegroeid tot een moderne organisatie voor alles wat met informatietechnologie en rapportering te maken heeft. We zijn in de tachtiger jaren al met de organisatie in contact gekomen via het wonder dat schrijfmachine heet.

Als je na pakweg 1990 geboren bent, vraag je je misschien af wat een schrijfmachine is. Welnu, eenvoudig uitgelegd: een schrijfmachine is een soort computerklavier met ingebouwde printer: je stopt er een blad in, en de tekst die je op het toetsenbord typt, wordt meteen afgedrukt op het papier. Helemaal automatisch, regel per regel en teken per teken. Je moet niet eens een printerdriver installeren, en het toestel start razendsnel op, in minder dan twee seconden. Handig! Maar als het blad vol is, moet je er wel telkens een nieuw in stoppen. Een schrijfmachine heeft doorgaans geen papierlade.

Miche en ik hebben tijdens onze middelbare schooltijd (en ook daarna) allebei veelvuldig deelgenomen aan wedstrijden machineschrijven. In die tijd was er nog jaarlijks een West-Vlaams kampioenschap, een Belgisch nationaal kampioenschap, en de scholenwedstrijd van de West-Vlaamse Jury voor Kantoorpraktijk. Aan al die wedstrijden hebben we met succes deelgenomen, en toen we eenmaal de smaak te pakken hadden, zijn we ook beginnen meedoen aan wedstrijden in het buitenland: Nederland, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en zelfs Wallonië (dat is toch ook een beetje buitenland, niet?). En de volgende logische stap is dan... juist: een wereldkampioenschap.

De wereldkampioenschappen machineschrijven (tegenwoordig uiteraard computertypen) worden samen met de wereldkampioenschappen stenografie georganiseerd door Intersteno, tijdens de tweejaarlijkse congresweek. Van 1981 tot 1993 heb ik geen enkel Intersteno-congres gemist. Zo heb ik ook iedere keer een ander stukje van Europa gezien: West- en Oost-Duitsland (nog vóór de val van de Muur), Zwitserland, Italië, Bulgarije en Turkije. In 1994 is dan onze dochter geboren, en van dan af aan is het hele typegebeuren een beetje op de achtergrond geraakt. Op reis gaan met een baby of een peuter is immers niet zo vanzelfsprekend, en een kind gaat natuurlijk liever op reis naar Disney World dan naar zo’n stoffig congres.

bigstockphoto_blank_sheet_in_a_typewriter_1337885Maar dit jaar, met Parijs bij wijze van spreken in onze achtertuin, hebben we besloten de draad terug op te pikken. Het vorige congres was in 2009 in Beijing, en dat zagen we, ook al omwille van ons beperkte aantal vakantiedagen, niet echt zitten. In Parijs gaan we echter vol goede moed onze comeback maken. Nu moet je niet denken dat we daar ook maar enige kans maken om wereldkampioen te worden. Neen, daar zij we helaas niet snel genoeg voor. De wereldtop wordt tegenwoordig ingenomen door Tsjechen, Turken en Russen. Die mensen maken er een erezaak van en oefenen bij wijze van spreken van ’s ochtends tot ’s avonds, het hele jaar door, om toch maar zo goed mogelijk te presteren. Voor ons blijft het een hobby, iets wat we naast onze andere bezigheden doen omdat we het leuk vinden. En we moeten het natuurlijk wel leuk blijven vinden, het mag geen last worden. Geen eremetaal voor ons dus, maar als we geslaagd zijn krijgen we een diploma van een wereldkampioenschap, en dat maakt natuurlijk ook een goede indruk. We doen het trouwens lang niet alleen voor het diploma of de prestatie. In de loop der jaren hebben we, dankzij de internationale wedstrijden en dankzij Intersteno, een ruime kennissenkring in het buitenland opgebouwd, en het is ontzettend leuk om al die mensen om de zoveel tijd weer eens terug te zien, met hen van gedachten te wisselen en samen gezellig te genieten van een terrasje of een leuke uitstap.

Dat willen we in Parijs dan ook vooral gaan doen: lekker bijpraten, leuke dingen doen, een paar nieuwe Italiaanse, Hongaarse of Japanse woordjes leren, en o ja, ook nog Versailles bezoeken, en natuurlijk nog een dagje naar Disneyland Resort Paris, want dat mogen we in geen geval overslaan wanneer we die kant uit gaan!

Wordt vervolgd.

www.intersteno.org

zaterdag 11 juni 2011

rocsa singers

Gisteravond zijn we naar een optreden van de rocsa singers geweest, in het NTGent Arca. De rocsa singers zijn een zanggroep bestaande uit een 35-tal Gentenaars met verschillende achtergronden, levensstijlen en stemmen, met een al even veelzijdig repertoire.

0241-006

Wanneer we de zaal binnenkomen, zitten de singers al op het podium, in groepjes bijeen aan kleine tafeltjes. Het lijkt wel of zij naar ons zijn komen kijken, in plaats van andersom. Links staat een uitgebreide verzameling muziekinstrumenten, waaronder een vleugelpiano.

En dan begint de voorstelling. Eén van de artiesten staat op, komt naar voor en brengt een solonummer. Daarna is het de beurt aan iemand anders. En zo gaat het maar door. Een avondvullende opvoering met een bijzonder gevarieerd programma. Solo’s of duo’s afgewisseld met koornummers, begeleid door muzikanten die een verbluffend aantal verschillende instrumenten beheersen. Het repertoire is bijzonder divers. Van Tom Dooley over Op een mooie pinksterdag tot Non, je ne regrette rien en Marcia Baila. Af en toe is er ook ruimte voor een vleugje humor, wat bij het publiek erg in de smaak blijkt te vallen.

Aan het begin van de avond waren de rocsa singers allemaal onbekende, anonieme gezichten (behalve Eveline, voor wie we eigenlijk gekomen waren), maar nadat ze (bijna) allemaal hun solonummers gebracht hadden en op die manier een beetje van hun persoonlijkheid hadden blootgegeven, hadden we het gevoel dat we al die mensen een beetje beter hadden leren kennen.

Kortom, we hebben ons bijzonder aangenaam laten verrassen, en we zien al uit naar een volgend optreden. De rocsa singers geven vanavond en morgenavond nog een voorstelling, maar ik denk dat alle tickets ondertussen al uitverkocht zijn. Terecht!

A6-recto

www.rocsa.be

vrijdag 3 juni 2011

FedCon 2011

Zoals je eerder al kon lezen, ben ik dit jaar weer naar FedCon geweest. Mijn verslagje is inmiddels af. Het is een beetje te lang om als blogbericht te plaatsen, dus ik heb er zoals gewoonlijk een pdf’je van gemaakt – met foto’s! – en geüpload naar issuu.com. Veel leesplezier!

issuu.com/gebo007/docs/fedcon_2011

De rest van de foto’s vind je hier:

picasaweb.google.com/gebopics/FedConXX

maandag 23 mei 2011

Dag des oordeels

I survived May 21st Judgement Day and all I got was this lousy T-shirt!Sommige mensen denken dat ze het einde van de wereld tot op de minuut nauwkeurig kunnen voorspellen. Denken het niet alleen, zijn er zelfs heilig van overtuigd. De rest van de mensheid kan er alleen maar eens goed om lachen. Onlangs was het weer zover. Op 21 mei 2011, om 18.00 uur precies, zou het Laatste Oordeel plaatsvinden, zo wou Harold Camping de wereld laten geloven. Het was overigens niet de eerste keer dat Camping een dergelijke voorspelling deed. Vorige keer voorspelde hij het einde van de wereld voor 6 september 1994, maar ook toen zat hij er dus flink naast, zo bleek.

Om de zoveel tijd duiken dergelijke profetieën op, en tot nu toe zijn ze – uiteraard – telkens volkomen ongegrond gebleken. Dat pleit natuurlijk niet erg voor de geloofwaardigheid van de onheilsprofeten. Toch zijn er bij iedere nieuwe voorspelling weer tal van mensen die er geloof aan hechten en zich bang laten maken, of zich juist verheugen in het feit dat ze weldra in het Paradijs zullen zijn. De jongste voorspelling van Harold Camping was gebaseerd op een dubieuze numerologische interpretatie van bepaalde passages uit de Bijbel. Alleen vergeet Camping daarbij dat diezelfde Bijbel ook vermeldt dat niemand het exacte tijdstip van het Laatste Oordeel kent (Mt. 24, 36). Bovendien zal ieder weldenkend mens Campings interpretaties en berekeningen meteen als compleet onzinnig van de hand doen. Toch leken Camping en zijn volgelingen 100% zeker van hun stuk. Ze moeten nu wel erg ontgoocheld zijn, nu blijkt dat de voorspelde Rapture niet heeft plaatsgevonden.

Volgens Camping zou het einde ingezet worden door een enorme aardbeving van ongekende kracht, en zouden daarna de uitverkorenen (onder wie hij ongetwijfeld zichzelf rekent) ten hemel opgenomen worden. Wie op Aarde achterbleef, zou allerlei rampen en ander onheil ondergaan, tot uiteindelijk vijf maand later, op 21 oktober, het definitieve einde van de wereld én het universum volgt. Maar bij mijn weten is er op 21 mei geen aardbeving van betekenis geweest, en zijn alle vermeende uitverkorenen nog steeds onder ons. Geen dag des oordeels dus. Of had je wat anders verwacht?

Harold Camping, ondertussen 89 jaar oud, is de man achter Family Radio, een christelijk geïnspireerd netwerk van radiostations. Family Radio had een heuse campagne opgezet om zoveel mogelijk mensen te waarschuwen voor het naderende einde. En hoe denk je dat zo’n man reageert als hij daags nadien met de neus op de feiten gedrukt wordt? Zijn ongelijk toegeven? Mooi niet hoor. Hij gaat zijn berekeningen nog eens overdoen. Wellicht was er toch een klein foutje in geslopen. Voor je het weet, komt hij met een nieuwe datum op de proppen.

Op naar 21 december 2012 dan maar. Dan vergaat de wereld écht. Althans, die datum is het einde van de grote cyclus van de Mayakalender. En dat kan toch alleen maar het einde van de wereld betekenen, niet?

Judgment Day - May 21

woensdag 18 mei 2011

Tutankhamun, His Tomb And His Treasures

Tutankhamun ­– His Tomb And His Treasures, zo heet de reizende tentoonstelling die nog tot 6 november te bezoeken is in Paleis 2 op de Heizel. De tentoonstelling was eerder al te zien in Zürich, Boedapest, Hamburg, Barcelona, Madrid, Keulen en Manchester, en kende overal enorm veel bijval.

We zijn de tentoonstelling vorig weekend in Brussel gaan bekijken, en we waren bijzonder onder de indruk. Hoewel het hier gaat om replica’s – de originele stukken staan bijna allemaal in het Egyptisch museum in Caïro – is het een zeer indrukwekkende collectie.

De kisten passen als Russische poppetjes in elkaarBij het binnenkomen kregen we een audiogids. Het gebruik van het apparaat is in de toegangsprijs inbegrepen, en het is eigenlijk onmisbaar. Doorheen de tentoonstelling worden nummers vermeld, en die moet je dan op het apparaatje intoetsen om de bijbehorende uitleg te horen. Maar via het toestel ontvang je ook het geluid van de twee films aan het begin van de tentoonstelling. Een goed systeem, want zo hoort iedere bezoeker de commentaarstem in zijn eigen taal.

In de eerste zaal krijg je een inleidende overzicht van de geschiedenis van het oude Egypte. Er staat ook een kopie van de Steen van Rosetta, die de sleutel vormde tot het ontcijferen van de Egyptische hiëroglyfen. De zaal fungeert tevens als wachtruimte voor de video die in de volgende zaal vertoond wordt. Daar worden de bezoekers om de zoveel minuten binnengelaten. In de video maken we kennis met Toetanchamon en zijn ouders: Achnaton en Nefertiti. Achnaton staat er vooral om bekend dat hij komaf maakte met het veelgodendom, en de eerste monotheïstische cultus invoerde, rond de zonnegod Aton. Maar na zijn dood keerde Egypte onder Toetanchamon terug naar de oude religie.

In een tweede film wordt de ontdekkingsgeschiedenis van Toetanchamons graf door Howard Carter getoond. De film eindigt met het openbreken van de toegang tot het ongeschonden koningsgraf, en wat Carter toen te zien kreeg ...

... kunnen wij als bezoekers van de tentoonstelling in de volgende zaal aanschouwen. Daar zijn de ondergrondse kamers nauwkeurig nagemaakt, met alle voorwerpen precies zoals ze stonden bij de ontdekking in 1922. We kunnen nu als het ware door Carters ogen de schatten van Toetanchamon mee ontdekken. Via onze audiogids krijgen we de nodige uitleg, en in de half verduisterde ruimte worden de spots om beurten op de kunstvoorwerpen gericht.

Het beroemde gouden dodenmaskerEen voor een komen de verschillende kamers aan bod: eerst de voorkamer met ongeveer 600 objecten, waaronder de vergulde troon van Toetanchamon. Daarna de grafkamer, met de verschillende schrijnen en kisten, die als Russische poppetjes in elkaar pasten, met in de binnenste kist de mummie met het bekende dodenmasker. En dan de schatkamer, met onder andere het gouden schrijn met de canopen.

Na deze ontdekkingstocht gaan we het tweede deel van de tentoonstelling binnen. Hier staan alle belangrijke voorwerpen nog eens apart tentoongesteld, zodat we ze op eigen tempo van alle kanten kunnen bekijken, met extra informatie op pancartes en uitleg via de audiogids.

Alle schrijnen en kisten staan hier op ware grootte. Ze zijn indrukwekkend. We kunnen de muurschilderingen uit de grafkamer eens goed bekijken en het prachtige dodenmasker van dichtbij bewonderen. Alle voorwerpen die in de voorkamer en de schatkamer achteloos op elkaar stonden gestapeld, staan hier netjes opgesteld, inclusief de geassembleerde gouden strijdwagen, de troon, het schrijn met de canopen, de vele boten en de massa sjabti’s, sierraden, beeldjes en andere artefacten.

Ook al gaat het om replica’s, de tentoongestelde voorwerpen zijn van een ongekende schoonheid, en de tentoonstelling is erg leerrijk. Eigenlijk zou iedereen dit gezien moeten hebben. Uiteraard hebben we de catalogus gekocht: een prachtig vormgegeven boek met vele foto’s van de tentoongestelde objecten en historische foto’s van de ontdekking.

Je merkt het: we zijn bijzonder enthousiast over deze expositie. Het is naar onze bescheiden mening dan ook beslist een absolute aanrader!

Strijdwagen

kingtutbrussels.be
www.sherpa.be

vrijdag 6 mei 2011

Keukenhof

Miche had al lang eens een bezoekje willen brengen aan Keukenhof. Nu we toch in Nederland waren met het paasweekend, was dit het ideale moment. Het was prachtig weer, en de bloemen zijn nu op hun mooist. In het VVV-kantoor in Den Haag hadden ze ons de Connexxion-bus aangeraden, maar die reed helaas niet vanaf Den Haag op tweede paasdag. Geen probleem, met de auto dan maar. Bij de VVV hadden ze ons nog gewaarschuwd voor files en drukte, maar daar hadden we via de A44 in ieder geval geen last van. Na een kleine 40 minuten rijden lieten we onze auto achter in de blakende zon van het parkeerterrein. De paaseitjes die we van het hotel meegenomen hadden, hebben we eruit gehaald en opgegeten, anders hadden we bij onze terugkeer chocoladesaus. Ook geen lange files aan de kassa. Enkele minuten later hadden we onze entreekaartjes, een parkeerticket en een parkgids.

Keykenhof

Keukenhof is een erg groot, gevarieerd en vooral mooi park. Eigenlijk heel anders dan ik me had voorgesteld. Er zijn zowel stukken met strakke, rechte paden als met kronkelige weggetjes, zonovergoten stukken en delen met veel bomen en schaduw, rustige plekjes en plaatsen waar het gonst van de activiteit, zacht kabbelende beekjes en bruisende fonteinen. De steeds wisselende kleurenpracht is een ware lust voor het oog. Tussen al het groen en de andere kleuren door staan er ook tal van kunstwerken in het park opgesteld.

Met de drukte viel het al bij al nog mee, vonden we. Al was het lang niet altijd makkelijk om foto’s te maken zonder mensen op de achtergrond.

Op het Molenplein was tijdelijk een zelfportret van Vincent van Gogh te zien, gemaakt uit bloemblaadjes. Dat is eigenlijk het enige dat een beetje tegenviel. Het bloemenmozaïek was maar heel tijdelijk gedurende vijf dagen te zien, en wij waren er op dag vijf. Wellicht was het dus wegens de beperkte houdbaarheid al niet meer op zijn mooist, en wij hadden er natuurlijk meer van verwacht na ons beoekje aan het Van Gogh Museum, waar we daags voordien het originele schilderij hadden kunnen bewonderen.

Keykenhof

In ieder geval is een bezoekje aan Keukenhof zeker de moeite waard en beslist een aanrader voor wie van bloemen, kleuren, natuur, parken en rustige plekjes houdt. Keukenhof is maar een korte periode in het jaar open: dit jaar van 24 maart tot 20 mei. Een selectie van onze foto’s vind je op Picasaweb.

picasaweb.google.com/gebopics/Keukenhof2011
www.keukenhof.nl

maandag 2 mei 2011

Dagje Amsterdam

Vincent van Gogh, De slaapkamerEen bezoekje aan het Van Gogh Museum stond al langer op ons programma. Bij een eerder tripje naar Amsterdam in de zomer van vorig jaar waren we er al voorbijgereden, maar de lange rij wachtenden bij de ingang deed ons de moed in de schoenen zinken. We wilden toen immers ook nog shoppen in de Kalverstraat en naar het Anne Frank Huis, dus we hadden absoluut geen zin om hier een uur of langer in de rij te staan voor kaartjes. Uiteindelijk hebben we toen maar besloten ons bezoek aan Van Gogh uit te stellen en in plaats daarvan naar Madame Tussauds te gaan, het beroemde wassenbeeldenmuseum. Misschien maar goed ook, want achteraf gezien denk ik niet dat we alles hadden kunnen combineren. Voor een bezoek aan het Van Gogh Museum bleek immers meer tijd nodig dan we oorspronkelijk hadden gedacht.

Deze keer hadden we het dus slimmer aangepakt en onze tickets op voorhand via het internet besteld – altijd een goed idee, je wint er massa’s tijd mee –, en mochten dus in de korte rij gaan staan. Toch nog een beetje aanschuiven dus, maar gelukkig niet erg lang. De gewone wachtrij, voor de arme stakkerds die nog geen kaartjes hadden, leek op deze drukke eerste paasdag overigens nog langer dan vorig jaar.

De permanente Van Gogh-tentoonstelling strekt zich uit over meerdere verdiepingen van het gebouw. Foto’s heb ik er niet gemaakt, want dat mocht niet. (De foto hierboven heb ik gewoon van het internet geplukt.) De tentoonstelling begint met de donkere werken uit zijn vroege periode in Nederland, met veel plattelandstaferelen en aardekleuren. Het beroemdste werk in dit gedeelte is ongetwijfeld De Aardappeleters.

In schril contrast daarmee staan de schilderijen die Vincent maakte tijdens zijn verblijf in Parijs, waar hij in contact kwam met het Franse impressionisme. Deze werken zijn veel lichter en hebben veel meer kleur. Tot de bekendste werken van Van Gogh behoren ongetwijfeld zijn stillevens van vazen met zonnebloemen, die hij maakte in Arles. Hij heeft meerdere zonnebloem-doeken geschilderd, en één ervan bevindt zich in het Van Gogh Museum in Amsterdam. De andere hangen verspreid in musea overal ter wereld. Andere beroemde werken zijn enkele van zijn zelfportretten en natuurlijk zijn slaapkamer in het gele huis, met het vreemde perspectief (zie hierboven).

We zijn blij dat we voor de audiotour hadden gekozen, want dit biedt heel wat toegevoegde waarde. Bij ieder schilderij hangt weliswaar een bijschrift met wat uitleg, maar via de hoofdtelefoon krijg je bij een aantal werken interessante achtergrondinformatie, waardoor je het schilderij veel beter begrijpt. Je kunt ook fragmenten beluisteren uit Vincents brieven aan zijn broer Theo. Via het scherm van het apparaatje krijg je af en toe nog extra beeldmateriaal. Er is zelfs een aparte audiotour voor kinderen.

Voor een bezoek met audiotour moet je wat meer tijd uittrekken, want je blijft onvermijdelijk hier en daar wat langer staan. Maar ook zonder moet je toch wel een paar uurtjes voorzien. Het verwonderde ons daarom toch wel dat er nog steeds mensen binnenkwamen toen wij, minder dan een uur voor sluitingstijd, het museum verlieten. Wij hadden er maar liefst vier uur doorgebracht, en dan hadden we bepaalde stukken naar ons gevoel toch wel erg snel gedaan. Maar behalve de permanente Van Gogh-tentoonstelling zijn we ook de tijdelijke expositie Picasso in Parijs gaan bekijken.

Vincent van Gogh, een boeiend man en een van de grootste schilders van de Lage Landen. We zijn blij dat we eindelijk eens wat nader kennis met hem hebben gemaakt. Als souvenir hebben we twee boekjes gekocht in de museumshop: een boekje met een overzicht van zijn werken die in Amsterdam te zien zijn, en het stripverhaal dat eind vorig jaar over Van Gogh is verschenen in samenwerking met het museum.

Boottochtje in Amsterdam

Maar we hebben in Amsterdam natuurlijk nog meer gedaan. We waren de dag begonnen met een rondvaart op de grachten. Het was er het ideale weer voor. We hebben niet op de Prinsengracht gevaren, maar vanaf de Keizersgracht konden we de lange rij wachtenden voor het Anne Frank Huis zien staan, tot voorbij de Westerkerk. Onze gedachten gingen meteen terug naar ons bezoekje van vorig jaar, toen de rij gelukkig toch iets korter was.

We waren van Den Haag CS zorgeloos met de trein naar Amsterdam gespoord. Geen files, geen parkeerproblemen (en geen peperdure parkeergarages). Met tram 2 waren we in een kwartiertje bij het Van Gogh Museum. Op de terugweg zijn we in het centrum uitgestapt om nog wat te shoppen. De winkels bleken met Pasen gelukkig gewoon open. We hebben ons nog even staan vergapen aan het reuzenrad en de andere attracties bij de kermis op de Dam, en bij de ingang van Madame Tussauds kon Annelies met de paashaas op de foto. Sommige winkeltjes in de Kalverstraat kleurden al helemaal oranje, want Nederland maakte zich op voor Koninginnedag.

Als afsluiter van ons geslaagd dagje Amsterdam hebben we onszelf nog verwend met een lekker etentje. De gambas del chef en het flesje Zuid-Afrikaanse droë wyn hebben uitstekend gesmaakt. (Nog een voordeel van per trein te gaan: ik mag gerust een paar glaasjes wijn drinken.)

picasaweb.google.com/gebopics/Amsterdam2011
www.vangoghmuseum.nl

zaterdag 30 april 2011

Live von der FedCon

Ik hou niet van tijd verspillen, dus ik maak van dit dode moment dankbaar gebruik om eventjes een kort live verslagje te schrijven van FedCon. Wie mij volgt op Twitter of mijn vorige blogpost over Düsseldorf heeft gelezen, weet dat ik momenteel voor enkele dagen in Düsseldorf zit voor de jaarlijkse bijeenkomst van Star Trek- en sci-fi-fans, de grootste in Europa.

Als ik goed reken, is dit mijn tiende FedCon. Dit jaar is er een nieuwe locatie: het uitstekend gelegen Maritim bij de luchthaven van Düsseldorf, en een nieuwe MC (Master of Ceremonies, presentator zeg maar): de onwaarschijnlijk grappige Garrett Wang (gekend als ensign Harry Kim uit Star Trek: Voyager). Zowel de nieuwe locatie als de nieuwe MC vallen ontzettend goed mee. Van mijn hotel is het amper een kwartiertje stappen langs een mooi aangelegd wandelpaadje tussen het groen, dus geen parkeerproblemen zoals in Bonn. Het is ook prachtig weer hier. Alleen gisteren hebben we eventjes een onweer gehad, maar gelukkig zaten we toen binnen.

Ondertussen zijn al heel wat van mijn favoriete acteurs en actrices de revue gepasseerd, en er staan er nog een hoop op het programma. Vanmorgen heb ik mijn favoriete acteur/schrijver ontmoet tijdens de handtekeningensessie: Wil Wheaton. Ik heb enkele woorden met hem gewisseld en hem laten weten dat ik erg genoten heb van zijn boeken. Hij is erg vriendelijk, en mocht tijdens zijn eerste panel donderdagavond tot zijn eigen verbazing op heel wat bijval rekenen. Gisteravond heb ik nog zijn blog zitten lezen. Ook hij blogt live over zijn ervaringen op FedCon.

De acteurs en actrices zijn hier trouwens allemaal erg toegankelijk. Ze doen helemaal niet uit de hoogte en hebben geen sterallures. De meesten genieten duidelijk evenveel van dit hele gebeuren als de fans zelf.

Op mijn volledige verslag zullen jullie nog eventjes moeten wachten. Bij mijn thuiskomst moet ik eerst nog een hoop andere zaken doen die ik al veel te lang uitgesteld heb. Mijn plan om nog een stukje sight-seeing te doen in Düsseldorf heb ik moeten laten varen. Vanmorgen wat uitslapen en een praatje maken met en een foto laten signeren door Wil Wheaton vond ik belangrijker, want als ik het drukke programma bekijk, zal dat morgen niet meer lukken.

P.S.: deze blogpost werd volledig ingetypt op een Duits klavier (eventjes een knopje omdraaien in mijn hoofd), dus hopelijk staan er niet te veel foutjes in...

twitter.com/gebo007
twitter.com/search/%23fedcon
wilwheaton.typepad.com
www.fedcon.de

dinsdag 26 april 2011

Den Haag en Hubble

Den Haag en Scheveningen blijven onze favoriete bestemmingen voor een korte dichtbijvakantie, dus zijn we tijdens het paasweekend nog maar eens die kant op gereden. Er is zo veel te doen en te beleven, en er heerst altijd een gezellige drukte. Het is maar tweeënhalf uur rijden. Je bent in het buitenland en je kunt toch gewoon je eigen taal blijven praten. Het is de ideale combinatie van stad en strand. Dat strand gebruiken we natuurlijk niet om te liggen zonnen, ben je gek! Neen, uitsluitend voor een wandeling en een gezellig terrasje. We keren telkens weer graag naar deze bruisende stad terug omdat Den Haag en Scheveningen ook heel wat fijne jeugdherinneringen oproepen.

Scheveningen

Wanneer we in de buurt zijn, brengen we als het even kan ook graag een bezoekje aan Nel, een gastvrije, gezellige en welbespraakte dame uit Suriname die vol levenswijsheid zit en die ons jaren geleden voor het eerst naar ‘Het Haagje’ heeft uitgenodigd. We gaan er graag shoppen, kunnen er urenlang genieten van een wandeling langs de boulevard of op de pier, van een heerlijk bord Scheveningse vissoep en van de lekkerste Oudhollandse poffertjes die Nederland te bieden heeft. Den Haag is ook een prima uitvalsbasis voor uitstapjes naar andere plaatsen in de buurt. Delft, Wassenaar en Leiden liggen op een steenworp, Amsterdam is niet veraf.

Maar ook in Den Haag en Scheveningen zelf zijn er alvast bezienswaardigheden genoeg. De pier noemde ik al, en er zijn ook nog het Vredespaleis, Sea Life, Madurodam, tal van musea, het Circustheater, het beroemde Kurhaus en het Omniversum. Een bezoek aan dit imposante Imax Dome-theater staat steevast op ons programma.

HubbleSedert eind vorig jaar is daar onder andere de Imax-film Hubble te zien, een prachtige documentaire over de Hubble Space Telescope (HST). Als amateurastronoom ben ik natuurlijk erg vertrouwd met het soort beelden dat Hubble maakt. Die foto’s zijn sowieso adembenemend, maar wanneer je ze in hun volle glorie op het reusachtige koepelscherm van het Omniversum ziet, tarten ze werkelijk de verbeelding. Een absolute must see voor iedereen die met ruimtevaart of sterrenkunde begaan is. De film laat niet alleen de betoverend mooie plaatjes van ’s werelds beroemdste ruimtetelescoop zien, maar brengt ook een boeiend stukje geschiedenis van dit hoogtechnologische wonder en toont de astronauten aan het werk tijdens de jongste onderhoudsbeurt met de Atlantis. Hoogstwaarschijnlijk meteen ook de laatste onderhoudsbeurt, want binnenkort wordt de Space Shuttle definitief uit roulatie genomen, en dan is er jammer genoeg geen mogelijkheid meer om astronauten naar de HST te sturen. We zagen deze Imax-film één dag voor Hubbles eenentwintigste verjaardag.

Er was ook kermis in het centrum van Den Haag. We bezochten de kermis ’s avonds, wat met al die lichtjes natuurlijk veel sfeervoller is dan overdag en erg mooie, kleurrijke foto’s oplevert. Annelies heeft ontzettend veel plezier gehad in een attractie die naar de naam Walking Waterballs luistert. Je moet er in een grote, doorzichtige, opblaasbare bal kruipen, waarmee je vervolgens op het water drijft. De kunst is om erin recht te blijven staan of te lopen. Bij de minste beweging die je maakt, rolt de bal natuurlijk de andere kant op. We hebben er enkele foto’s en een filmpje van gemaakt. Dat filmpje zet ik binnenkort nog online, zodat iedereen ervan kan mee genieten.

Tijdens onze korte vakantie in Den Haag zijn we ook nog een dagje naar Amsterdam geweest voor een boottochtje op de grachten en een uitgesteld bezoek aan het Van Gogh Museum, en een namiddagje naar Lisse om er de weelderige bloemenpracht van de Keukenhof te bewonderen.

We hadden reuze mazzel met het weer. Onze jassen hebben we drie dagen lang niet nodig gehad, de zonnecrème wel. Het leek wel hartje zomer. Kortom, we hebben dus weer ontzettend genoten van deze drie dagen Nederland, ons eerste welverdiende weekendje weg van dit jaar.

picasaweb.google.com/gebopics/Amsterdam2011
picasaweb.google.com/gebopics/HaagseKermis2011
picasaweb.google.com/gebopics/Keukenhof2011
www.imax.com
www.kermisdenhaag.nl
www.omniversum.nl

vrijdag 22 april 2011

Düsseldorf

Binnenkort trek ik naar Düsseldorf. Neen, niet voor het Eurosongfestival, maar voor de twintigste editie van FedCon, Europa’s grootste Star Trek- en sci-fi-conventie. Nou ja, eigenlijk de negentiende editie, want FedCon XIII hebben ze overgeslagen om redenen van bijgeloof. Vandaar dat de negentiende editie dus FedCon XX heet. Ja, stom, ik weet het. Maar daardoor zijn we wel een jaartje eerder aan een feesteditie toe, en dat is natuurlijk mooi meegenomen.

FedCon XXIn tegenstelling tot eerdere FedCon’s duurt het feest deze keer maar liefst vier dagen. Het begint al op donderdagmiddag en gaat door tot zondagavond. Een hele reeks acteurs en actrices uit mijn favoriete films en tv-series zullen in Düsseldorf te gast zijn, samen met duizenden fans uit heel Europa. Star Trek, Stargate, Star Wars, Battlestar Galactica, Firefly en Millennium komen aan bod (die laatste is de sci-fi-reeks van eind de jaren negentig, niet te verwarren met de recente miniserie naar de boeken van Stieg Larsson). Acteurs en actrices van wie ik de panels zeker niet wil missen, zijn Arlene Martel, Carel Struycken, Daniel Logan, Dirk Benedict, Garrett Wang, Jeremy Bulloch, Kate Hewlett, Kate Vernon, Lance Henriksen, Marina Sirtis, Nicole de Boer, Paul McGillion, Richard Dean Anderson, Robert Duncan McNeill, Scott Bakula, Sean Maher, Tony Amendola en last but not least Wil Wheaton.

Wheaton raakte als kindsterretje bekend door zijn hoofdrol in de film Stand By Me maar is bij de sci-fi-fans vooral gekend als ensign Wesley Crusher uit Star Trek: The Next Generation. Dat personage was niet bij iedereen even geliefd – getuige de toenmalige haatgroepen op Usenet – maar dat lag niet aan de acteur, dat lag aan de scenarioschrijvers. Toch is Wheaton daarna als acteur nooit echt doorgebroken. Onlangs had hij nog wel enkele keren een gastrol in de populaire sitcom The Big Bang Theory en in de webserie The Guild, maar inmiddels heeft hij zijn ware roeping gevonden als schrijver. Hij is begonnen als blogger en heeft ondertussen al een aantal (voornamelijk autobiografische) boeken op zijn naam staan, die ik met veel plezier gelezen heb, zoals Sunken Treasure, Just A Geek en Memories Of The Future. Hij is ook een podcaster, met zijn programma Radio Free Burrito.

Ja, je hebt het al begrepen: ik ben een fan van Wil, en ik zie er dan ook erg naar uit om hem in Düsseldorf te ontmoeten en aan het werk te zien. Wellicht omdat ik toch wel een aantal dingen met hem gemeen heb. Een acteur of podcaster ben ik niet, maar blogger, schrijver, geek... dat komt me allemaal toch erg vertrouwd voor. En sci-fi-fan natuurlijk, want dat is Wil ook.

DüsseldorfTussen de bedrijven door hoop ik ook nog een klein stukje van Düsseldorf te kunnen bezichtigen. Op zaterdagmiddag bijvoorbeeld, want dan is er op FedCon de grote autogramsessie, waar iedereen die dat wil om beurten bij alle acteurs langs kan voor een gesigneerde foto. Ik heb daar vroeger ook nog urenlang voor in de rij gestaan, maar nu wil ik mijn tijd liever wat nuttiger besteden. Eigenlijk wil ik alleen maar een autogram van Wil Wheaton, en die hoop ik op zondag voor een handtekening te kunnen strikken. Als ik het enigszins in mijn programma kan inpassen, wil ik in Düsseldorf graag het filmmuseum bezoeken, terwijl ik daar toch in de buurt ben. En als het weer een beetje mee zit wil ik ook nog even een frisse neus halen op de Rheinuferpromenade. Kwestie van toch niet het hele weekend binnen te zitten.

Ja, ik zie er erg naar uit, naar dit weekendje Düsseldorf. FedCon is voor mij toch telkens weer een van de hoogtepunten van het jaar. Naar gewoonte schrijf ik na afloop zeker weer een verslagje – een con report heet dat in vakjargon. In afwachting daarvan kunnen de liefhebbers alvast mijn verslag van FedCon XIX in Bonn lezen (dat had ik hier nog niet eerder gepubliceerd, maar het is wel verschenen in Warp 9, het ledenblad van de Belgian Voyage Club). Hieronder vind je ook een linkje naar mijn FedCon-foto’s van vorig jaar.

issuu.com/gebo007/docs/fedcon_2010
picasaweb.google.com/gebopics/FedConXIX
wilwheaton.typepad.com
www.fedcon.de

woensdag 20 april 2011

Toetanchamon

Tutankhamun – His Tomb And His TreasuresAl van kinds af aan ben ik gefascineerd door het Oude Egypte. Deze oude beschaving was wellicht een van de boeiendste die de wereld ooit heeft gekend. Na de piramiden is hét symbool bij uitstek van Egypte ongetwijfeld het overbekende gouden dodenmasker van Toetanchamon.

Nu de reizende tentoonstellling Tutankhamun – His Tomb And His Treasures naar België komt, mag ik dit dus in geen geval missen. Sedert 20 april en nog tot en met 6 november is dit topevenement te zien in Brussels Expo, in paleis 2 op de Heizel. De tentoonstelling laat een reconstructie zien van Toetanchamons graftombe en de schatten van deze jong gestorven farao, zoon van de illustere Achnaton. Voor de goede orde: er zijn geen originele Egyptische artefacten te zien, maar wel zorgvuldig geconstrueerde replica’s. Dat neemt echter niet weg dat het hier om een bijzonder interessante collectie gaat.

Ook mijn huisgenoten vertonen veel belangstelling voor het Oude Egypte, dus binnenkort zit er vast weer een gezellig gezinsuitstapje naar Brussel in (dat vermoedelijk zal eindigen in een knus restaurantje in de overbekende Rue de Bouchers).

www.sherpa.be

zaterdag 9 april 2011

Typen voor de sport

Oude schrijfmachineNa zowat 20 jaar afwezigheid maak ik dit jaar mijn comeback in de typesport. Ja, je leest het goed: typen is een sport. ‘Vingersport’, zo noemden we dat vroeger. De meest mensen kijken er wellicht een beetje vreemd van op, maar naast regionale en nationale wedstrijden bestaat er zelfs een wereldkampioenschap typen. Als je er nog nooit van gehoord hebt, dan is dat niet verwonderlijk. Het is immers altijd voetbal, wielrennen of tennis op tv, onze ‘sport’ komt nooit aan bod.

Ik heb vroeger vaak aan nationale en internationale typewedstrijden deelgenomen, en dit jaar wil ik opnieuw meedoen aan het WK. Vroeger met de schrijfmachine, tegenwoordig met de laptop. Op een eremedaille hoef ik echter niet te rekenen, want ik weet al op voorhand dat ik geen enkele kans maak tegenover de wereldtop. Ik wil dus gewoon meedoen voor de sport, omdat ik het leuk vind.

Normaal gezien vindt er om de twee jaar zo’n wereldkampioenschap plaats. Het WK kadert in een congresweek, georganiseerd door Intersteno, een wereldorganisatie die al sedert 1887 bestaat en in het begin alleen op de stenografie gefocust was (vandaar de naam natuurlijk). Later kwam daar ook de dactylografie bij en tegenwoordig gaat Intersteno over alles wat met informatieverwerking te maken heeft.

Het eerstvolgende congres vindt aanstaande zomer plaats in Parijs. Honderden deelnemers uit alle delen van de wereld zullen er elkaar treffen, lezingen bijwonen en/of met de wedstrijden meedoen. De normen zijn behoorlijk streng. De proef bestaat uit het overtypen van een doorlopende tekst gedurende 30 minuten. Je mag daarbij maximaal 0,25% fouten maken – d.w.z. één fout op 400 aanslagen, en dat is echt niet zo veel. Als volwassene moet je dat bovendien zien te klaren tegen een minimale snelheid van 360 aanslagen per minuut – dat is 6 aanslagen per seconde. Voor jongeren ligt de snelheid iets lager (240 of 300 apm, afhankelijk van de leeftijd), maar de foutennorm is even streng. Behalve het WK typen zijn er ook wedstrijden tekstverwerking, auteurscorrectie, meertalige stenografie en stenotypie.

Wie niet naar Parijs kan en toch even van het wedstrijdtypen wil proeven, kan ook meedoen met de internetwedstrijd. Die staat volledig los van het WK, en de normen zijn ook niet zo streng. Die proef bestaat uit slechts 10 minuten typen. Volwassenen moeten een snelheid van 240 apm halen met maximaal 0,50% fouten; voor jongeren zijn de snelheids- en de foutennorm nog minder streng. Die internetwedstrijd leg je af wanneer het jou past, gewoon van thuis uit (of voor scholieren: op school). Je kunt daarbij kiezen om niet alleen in je moedertaal, maar ook in vreemde talen te typen. Aan hoe meer talen je meedoet, hoe meer punten je kunt verzamelen. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan: in een aantal van die talen komen immers speciale tekens en accentletters voor, die niet op een Belgisch toetsenbord staan. Je moet dus een creatieve manier gebruiken om die tekens te kunnen intypen, zoals bijvoorbeeld een andere toetsenbordlay-out gebruiken, wat helemaal niet evident is, of de speciale tekens (in Windows) intoetsen via hun Alt-code. Dat veroorzaakt natuurlijk telkens concentratie- en tijdverlies, waardoor je aan snelheid inboet en extra risico loopt op fouten.

Toch wil ik een poging wagen om de meertalenwedstrijd computertypen tot een goed einde te brengen. Ik ben van plan om in minstens acht talen te typen (Nederlands, Engels, Frans, Duits, Italiaans, Spaans, Portugees en Fins), en misschien neem ik er ook nog Pools en Turks bij. We zien wel. Ik heb nog tot 6 mei de tijd om alle proeven af te leggen. Ik ga dus eerst nog een beetje oefenen op de vreemde talen, en wanneer ik er klaar voor ben, ga ik ervoor. Wish me luck, I’ll need it.

www.intersteno.org

maandag 4 april 2011

Lieve Blancquaert, fotografe

Lieve Blancquaert - fotograafOnlangs een dagje naar Gent geweest. Was al weer een hele poos geleden. We moesten in de Arteveldestad zijn voor een infovergadering in verband met het komende Intersteno-congres, (meer daarover in een latere blogpost) en hadden besloten er meteen een daguitstapje van te maken. Het weer zat alvast reuze mee.

Omdat we milieubewust zijn, lieten we de auto in Brugge staan en zijn we met de trein naar Gent gespoord. Aan het Sint-Pietersstation tram 22 naar het centrum genomen, alwaar ik met mijn gratis ticket van De Standaard naar de fototentoonstelling van Lieve Blancquaert trok, terwijl Miche en Annelies alvast de winkelstraten gingen verkennen.

De foto’s zijn ronduit schitterend. Er zijn zowel zwart-wit- als kleurenfoto’s te zien, en het viel me meteen op dat zowat alle kleurenfoto’s – op enkele oude polaroids na – erg verzadigde kleuren hadden. Erg mooi. Heel wat beelden zijn gemaakt tijdens Lieves reizen in derdewereldlanden, en de meerderheid van de foto’s zijn portretten. Portretten van gewone mensen in gewone situaties, maar ook van bekende Vlamingen in ongewone situaties (zoals Jean-Luc Dehaene in een wijnton, Elio Di Rupo – mét strikje – in een bad met rozenblaadjes, of Guy Verhofstadt bedolven onder de blauwe druiven).

Nog tot 6 mei in de Bank van de Arbeid in Gent. Beslist een bezoekje waard!

www.lannoo-events.be/expo-lieve-blancquaert
www.lieve-blancquaert.be

donderdag 31 maart 2011

Yuri’s Night

Binnenkort is het weer zover: Yuri’s Night. Yuri’s Night wordt sedert een aantal jaar op of rond 12 april wereldwijd gevierd. Het is de verjaardag van de eerste bemande ruimtevlucht. Op 12 april 1961, een halve eeuw geleden, was Joeri Gagarin de eerste mens die onze planeet verliet, een paar rondjes om de wereld draaide, even later veilig en wel terug op Russische bodem landde, en nog mooi op tijd thuis was voor het avondeten. Om dat heuglijke feit te vieren – de ruimtevlucht, niet het avondeten – organiseren ruimtevaartenthousiastelingen over de hele wereld bijeenkomsten, feestjes en fuiven. De bedoeling van het hele gebeuren is om de interesse voor ruimtevaart bij het grote publiek wat aan te wakkeren. Ieder die naar aanleiding van Yuri’s Night iets wil organiseren, kan dat melden op www.yurisnight.net. Daar vind je, per land, een overzicht van alle activiteiten.

Yuri's Night

Na 50 jaar staat de bemande ruimtevaart helaas veel minder ver dan velen in de jaren zestig en zeventig wellicht gehoopt hadden. Na de succesvolle maanvluchten van 1968 tot 1972, met als hoogtepunt de eerste mensen op de maan in 1969, droomden velen al van een reis naar Mars. Maar zoals de zaken er nu voor staan, zal een bemande vlucht naar Mars ongetwijfeld nog een hele tijd op zich laten wachten. Onbemande ruimtesondes hebben inmiddels zowat het hele zonnestelsel verkend – op dit eigenste ogenblik is het snelste ruimtevaartuig ooit door mensen gemaakt onderweg naar het verre Pluto – maar de bemande ruimtevaart stelt al bij al nog niet zoveel voor. Na de laatste bemande maanvlucht in 1972 is geen mens nog verder geweest dan LEO (Low Earth Orbit): een lage baan om de Aarde, amper een paar honderd kilometer boven onze hoofden. Het is alsof Columbus, nadat hij terugkwam van zijn eerste oversteek naar Amerika, gedurende de rest van zijn leven op enkele kilometers van de Spaanse kust zou zijn blijven varen, met het land veilig in zicht.

Maar hoe dan ook, een halve eeuw bemande ruimtevaart is toch wel iets om even bij stil te staan. In België is er nog niet zo veel respons, maar Yuri’s Night groeit ieder jaar gestaag. Op 12 april vieren we overigens nog een belangrijke verjaardag uit de ruimtevaartgeschiedenis: op die dag in 1981 vertrok de eerste Space Shuttle met John Young en Bob Crippen.

twitter.com/YurisNight
www.yurisnight.net

woensdag 23 maart 2011

The King’s Speech

The King's SpeechOp filmgebied ben ik vooral een fan van sciencefiction, thrillers, actie, mysterie, fantasy en avontuur, maar op tijd en stond een goed drama mag er natuurlijk ook best zijn. De trailer van The King’s Speech sprak me erg aan en de film werd overladen met Oscarnominaties, dus dat leek me wel wat. En inderdaad: de film voldeed in alle opzichten aan mijn verwachtingen en heeft zijn 12 Oscarnominaties terecht verdiend. Uiteindelijk won The King’s Speech de gegeerde Academy Awards voor beste film, beste acteur, beste regie en beste originele scenario.

Het verhaal gaat over de stotterende King George VI, vader van de huidige Queen Elizabeth II. Wanneer zijn vader sterft en zijn oudere broer afstand doet van de troon, komt het koningschap toe aan prins Albert – hij zal pas de naam ‘George’ aannemen op het moment dat hij koning wordt –, die jammer genoeg een groot probleem heeft: hij stottert. Wanneer je toespraken moet houden terwijl de hele natie naar je kijkt en luistert, is dat toch echt wel een grote handicap.

Albert (of Bertie voor de vrienden) heeft blijkbaar al een aantal therapieën achter de rug, maar erg veel heeft het allemaal niet geholpen. Tot zijn vrouw op een dag een afspraak voor hem maakt met Lionel Logue, een logopedist met een erg goede reputatie maar soms wat onorthodoxe methodes.

In de film volgen we de strijd die Albert voert om zijn gestotter te overwinnen, en zien we hoe er gaandeweg een vriendschap ontstaat tussen een gewone burger (Logue) en de latere vorst. Tegelijk maken we de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog mee, en steken we nog wat op over de relatie tussen het koningshuis en de Anglicaanse Kerk. En een goed drama zou geen goed drama zijn als er niet de nodige humor in verwerkt zat, dus af en toe krijgen we ook enkele grappige scènes te zien.

Colin Firth zet de rol van King George VI bijzonder geloofwaardig neer, en Geoffrey Rush doet het zeker niet minder goed als Lionel Logue. The King’s Speech: als je ’m nog niet gezien hebt... niet langer twijfelen!

www.kingsspeech.com