Cowboys & Aliens

Het kan een vreemde combinatie lijken: cowboys en aliens. Maar het geeft een trend aan die de laatste jaren duidelijk naar voren is gekomen: het sciencefiction-genre raakt meer en meer verweven met andere genres.

Onlangs nog zag ik Melancholia, een ronduit schitterend drama van Lars von Trier. Het gebeurt niet vaak dat een film die overduidelijk tot het drama-genre behoort, een topcast heeft, genomineerd werd voor de Gouden Palm en bekroond werd met een Oscar (Kirsten Dunst, beste actrice), doorspekt is van sci-fi-elementen. Door deze film zijn ongetwijfeld vele bioscoopbezoekers die normaal gezien niets van sci-fi moeten hebben, daar toch voor het eerst mee in aanraking gekomen. Ik heb dit zelfs letterlijk uit de mond van een bioscoopbezoekster gehoord: ‘Normaal gezien sta ik erg huiverig tegenover sciencefiction, maar Melancholia is een bijzonder goede film!’

Ook een immens populaire tv-serie als Lost is een mengeling van drama, avontuur, mysterie en sci-fi. En de bij de sf-fans (terecht) enorm de hoogte in geprezen serie Battlestar Galactica is eigenlijk in de eerste plaats drama en pas in de tweede plaats sci-fi.

Neen, de tijd dat sciencefiction alleen maar synoniem was met Buck Rogers of Star Trek, is lang voorbij!

De combinatie van western en sci-fi lijkt misschien vergezocht, maar de fans van Joss Whedons tv-reeks Firefly, die een veel te kort leven beschoren was, weten wel beter. De openingsscènes van Cowboys & Aliens deden me dan ook meteen aan Firefly terugdenken. Normaal hou ik niet zo van westerns (over het algemeen te ruig en te macho naar mijn smaak), maar Firefly en ook deze Cowboys & Aliens heb ik toch enorm weten te appreciëren.

De regie van Cowboys & Aliens – ik blijf de titel voluit schrijven, want het lijkt me toch een beetje raar om dit tot C&A te moeten afkorten – is in handen van Jon Favreau, bekend van de Iron Man-films. Ook bij de scenaristen vinden we vertrouwd klinkende namen: het succesvolle en getalenteerde schrijversduo Roberto Orci en Alex Kurtzman (o.a. Alias, Fringe, Transformers, Star Trek) en Damon Lindelof (Lost). De hoofdrollen zijn voor rekening van Daniel Craig (vooral gekend als James Bond) en Harrison Ford (vooral gekend als Indiana Jones).

De aliens in C&A – oeps, nu heb ik het toch afgekort – zijn geen doetjes. Ze zijn niet zo eng als de monsters uit de Alien-films, maar ze zijn zeker niet vriendelijk. Ze lijken met hun technologisch overwicht duidelijk in het voordeel tegenover de 19e-eeuwse cowboys (én indianen – ja, die doen ook mee!), maar uiteindelijk is het menselijk vernuft hen toch te slim af. Ik zal het verhaal niet in detail uit de doeken doen, want anders is de lol eraf. In ieder geval: wil je de combinatie western/sci-fi eens uitproberen, ben je in de mood voor twee uurtjes spannend no-nonsense vertier, of ben je gewoon een groot bewonderaar van Craig of Ford, dan zit je beslist goed. Ik heb mij in ieder geval aangenaam laten verrassen. Daniel Craig is bijzonder overtuigend als cowboy!

www.cowboysandaliensmovie.com

Isacco

Zeg nu zelf, wat is er heerlijker dan genieten van een klassiek concertje op een doordeweekse zomeravond? In Brugge is daartoe dezer dagen alvast gelegenheid te over, want we zitten weer midden in het MAfestival, waarover ik eerder al berichtte.

Gisteravond ben ik zo’n concert gaan bijwonen: een opvoering van Isacco, het onbekende, ‘vergeten’ oratorium uit 1741 van de al even onbekende Napolitaanse componist Nicola Conti, op een libretto van Pietro Metastasio. Dat libretto is gebaseerd op het Bijbelse verhaal van Abraham, die door God op de proef wordt gesteld en gevraagd wordt zijn zoon Isaac te offeren. Metastasio relateert dit verhaal aan het thema van Christus’ kruisdood, waardoor een brug geslagen wordt tussen het Oude en het Nieuwe Testament. Van Conti weten we alleen dat hij opera’s heeft geschreven – maar die zijn allemaal verloren gegaan – en dat er nog een aantal religieuze stukken van hem bewaard zijn, zoals dit oratorium.

Deze opvoering was zondermeer een pareltje, en mag gerust dé revelatie van het MAfestival 2011 genoemd worden, een ware ontdekking! De minutenlange staande ovatie aan het einde van de opvoering en de vele felicitaties die dirigent en cast na afloop mochten ontvangen, logen er niet om. En dat alles dankzij het bijzonder grondige voorbereidingswerk van Peter Van Heyghen (een oud-klasgenoot van mij, voeg ik er niet zonder enige trots aan toe), die een moderne versie van het manuscript maakte – 260 pagina’s muziek – en die vanuit zijn gedegen kennis van de partituur de muzikanten weet te enthousiasmeren. Met zijn barokensemble Les Muffatti bracht hij in de Brugse Sint-Jacobskerk de moderne wereldpremière van dit twee uur durende oratorium, bijgestaan door vijf bijzonder getalenteerde jonge internationale solisten: de Portugees Fernando Guimarães (tenor), de Tsjechische Hana Blažíková (sopraan), de Chileense Luciana Mancini (alt), de Duitser David Erler (altus) en de Franse Lucile Richardot (mezzo-sopraan).

www.cobra.be/cm/cobra/muziek/110808-sa-contimafestival2011
www.lesmuffatti.be
www.mafestival.be

Het nieuwe normaal

Digitaal is het nieuwe normaal, dat is de stelling van Peter Hinssen, en meteen ook de titel van zijn nieuwste boek, dat ik eerder dit jaar met veel belangstelling in een mum van tijd uitgelezen heb. Toen ik ontdekte dat de auteur op 9 augustus in Knokke-Heist een voordracht zou komen geven, besloot ik meteen om eens te gaan luisteren, al moest ik daarvoor wel een paar uur van mijn bijzonder schaarse verlof opofferen. Maar het was de moeite waard! Peter Hinssen is immers niet zomaar de eerste de beste auteur, hij is vooral een visionair en begenadigd spreker, en omschrijft zichzelf zonder blozen als een tweedegeneratienerd. Een man naar mijn hart dus.

Met een bijzonder geslaagde mix van humor en feiten loodst hij het publiek in onvervalste TED-stijl doorheen zijn visie over digitale technologie. Hij gaat ervan uit dat we momenteel zowat halfweg zitten in de digitale revolutie, bij het omslagpunt waarop digitaal het nieuwe normaal wordt. Laat iemand van 40 een digitale camera zien, vraag: ‘wat is dat?’, en je krijgt als antwoord: ‘een digitale camera’. Stel dezelfde vraag aan een vijftienjarige en zij antwoordt kortweg: ‘een camera’. Dat er ooit nog iets anders bestaan heeft dan digitale camera’s, daar heeft die jongere geen flauw benul van. De jongere is wat Hinssen een ‘digital native’ noemt: iemand die is opgegroeid met digitale technologie; de oudere generaties zijn digitale migranten: mensen die nog uit het analoge tijdperk komen.

Maar halfweg betekent ook aan de rand van het onbekende. Hij vergelijkt het met een zwembad, waarin we voorzichtig begonnen zijn in het ondiepe stuk en nu tot in het midden zijn gewaad, waar er ook een omslagpunt is, naar het diepere gedeelte toe. Om het diepe stuk over te zwemmen is er heel wat meer zwemkunst nodig! Peter Hinssen probeert ons daarvoor klaar te stomen. Hij gaat daarbij zowel in op de digitale revolutie in het bedrijf als bij de consument thuis. Een beetje merkwaardig is overigens dat die consument thuis vaak over nieuwere en krachtiger technologie beschikt dan op het werk. Het werk, dat is dat deel van de dag waarin je nog gebruik moet maken van oudere technologie, want de kans is groot dat je thuis een krachtiger computer hebt staan en een snellere internetverbinding hebt.

Ik ben blij dat ik naar zijn voordracht ben gaan luisteren. Peter Hinssen heeft niet zomaar een samenvatting van zijn boek gegeven. De manier waarop hij de dingen aanbrengt en de passie en de kennis van zaken waarmee hij spreekt, maakten het beslist de moeite om hem live aan het werk te zien.

Hinssens boek heb ik uiteraard volledig digitaal gelezen (als e-book), want ik mag dan wel ouder dan 40 en dus een digitale immigrant zijn, ik ben volledig geïntegreerd en spreek accentloos de digi-taal. :)

Tot slot nog een kort videoclipje dat Peter Hinssen tijdens zijn voordracht liet zien. Als je 15 bent, dan snap je waarschijnlijk ook niet waarom het grappig is.

www.peterhinssen.com

Tripreport DLRP 2011

Ja, we zijn alweer naar Disnelyand Resort Paris (DLRP) getrokken. Vorige maand waren we een dag of acht in Parijs voor Intersteno, en terwijl we daar toch in de buurt waren, konden we deze gelegenheid natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan.

Het uitgebreide verslag van onze belevenissen kun je online lezen (of als pdf-bestand downloaden) op issuu.com.

Een selectie van onze foto’s staat op Picasaweb: DLRP 2011

issuu.com/gebo007/docs/dlrp2011
picasaweb.google.com/gebotopia/DLRP2011