Dumbo

Disney is al een tijdje bezig met liveaction remakes van zijn animatieklassiekers. Zo konden we in 2010 al genieten van Alice in Wonderland (met Anne Hathaway als Alice en Johnny Depp als de Mad Hatter), in 2014 van Maleficent (met Jolina Jolie in de titelrol, gebaseerd op Sleeping Beauty), in 2015 van Cinderella (met Kate Blanchett als Assepoester), in 2016 van The Jungle Book (met de stemmen van onder andere Bill Murray, Ben Kingsley en Scarlett Johansson), in 2017 van Beauty and the Beast en in 2018 van Christopher Robin (met Ewan McGregor in de titelrol en gebaseerd op de avonturen van Winnie the Pooh).

Telkens bijzonder geslaagde producties, waarvoor Disney grote namen wist te strikken.

De volgende in het rijtje kwam dit jaar: Dumbo, net als Alice in Wonderland in een regie van niemand minder dan Tim Burton (ook gekend van onder andere The Nightmare Before Christmas, Charlie and the Chocolate Factory en onlangs nog Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children).

Ook de cast van Dumbo bestaat voor een aanzienlijk deel uit grote sterren: Eva Green, Danny DeVito, Colin Farrell en Michael Keaton. De rol van circusdirecteur is DeVito op het lijf geschreven.

De keuze van de cast wijst er al op dat Disney voor deze films beslist niet enkel mikt op een jeugdig publiek. Er zijn helaas nog altijd heel wat mensen die de naam ‘Disney’ associëren met ‘kinderlijk’ of ‘kinderachtig’, maar die mensen dwalen en hebben duidelijk geen flauw idee waar Disney precies voor staat. Net als de eerder genoemde films is ook deze versie van Dumbo bijzonder knap gemaakt en zeker ook erg genietbaar voor volwassenen die over een voldoende dosis fantasie beschikken. Een vliegende olifant – oeps, nu heb ik een belangrijk plotelement verklapt, sorry... – mag dan wel niet erg geloofwaardig zijn, daar gaat het natuurlijk niet om. Dumbo is een meeslepend, spannend en visueel bijzonder sterk verhaal.

Naast een goede film, die aandacht heeft voor actuele thema’s als dierenwelzijn en diversiteit, is Dumbo ook een erg mooi eerbetoon aan het origineel uit 1941. Disney-fans zullen heel wat leuke details herkennen. Heb je de film gemist in de bioscoop? Bekijk hem dan zeker wanneer hij uitkomt op dvd, blu-ray en video-on-demand.

De film kwam bij ons in twee versies in de zalen: de originele, Engelstalige versie en een in het Nederlands gedubde versie. Die laatste is wellicht te verkiezen voor wie met kleine kinderen gaat kijken, maar als volwassene zul je ongetwijfeld de originele versie veel meer kunnen appreciëren. Ik vind het altijd zonde dat topactrices en -acteurs zoals in dit geval Eva Green of Danny DeVito, van wie je als filmliefhebber de stemmen door en door kent, in zo’n gedubde versie bijna respectloos vervangen worden door een of andere goedkope BV of BN’er. Bovendien vind ik het vreselijk dat de Nederlandse dialogen die je hoort niet lipsynchroon zijn met de gezichten die je ziet. Bij animatiefilms vind ik dat niet zo erg, maar bij liveaction kan ik daar absoluut niet tegen!

Disney heeft later dit jaar nog meer voor ons in petto. In 2019 krijgen we nóg vier liveaction films te zien: Aladdin, The Lion King, de Maleficent-sequel Mistress of Evil en tenslotte Lady and the Tramp. Van Aladdin en The Lion King heb ik de trailers al gezien, en ze zien er bijzonder veelbelovend uit. De Disney-fans zullen extra verwend worden dit jaar!

nl.disney.be/films/dumbo-2019
www.imdb.com/title/tt3861390

Nacht van de Magie

Op 20 april vond in het Brugse concertgebouw De Nacht van de Magie plaats, een avond vol magisch entertainment, waarbij meerdere nationale en internationale artiesten het publiek kwamen verbazen met hun wonderlijke kunsten.

Op de affiche stonden het duo Kurt Demey & Stefan Paridaen, Matt Johnson, Jamie Allan, Gili en Patrick Pickart. De acts werden aaneengepraat door stand-upcomédienne Soe Nsuki.

Ik kende ze niet allemaal. Kurt Demey en Stefan Paridaen bijvoorbeeld. Zij blijken bekend te zijn van Belgium’s Got Talent, een programma waar ik niet naar kijk omdat ik meer een film-, serie- en documentairekijker ben. Jamie Allan is vooral bekend van de Britse tv en hem kende ik dus ook niet. Maar Gili ken ik natuurlijk wel, en ook van Patrick Pickart heb ik al eens gehoord.

Matt Johnson kende ik persoonlijk niet, maar mijn vrouw en dochter waren hem de week voordien toevallig tegen het lijf gelopen in Disneyland Parijs en hadden zelfs een praatje met de man gemaakt, al hadden ze zich toen niet gerealiseerd wie hij was (al kwam hij hen niet helemaal onbekend voor). Johnson vond ik overigens de beste entertainer van de avond. Hij is een Canadees die wereldwijd bekend geworden is met Britain’s Got Talent.

Voor zijn eerste act liet Johnson zich inspireren door niemand minder dan Harry Houdini, de Hongaarse boeienkoning die honderd jaar geleden iedereen met verstomming sloeg met zijn ontsnappingskunsten. Johnson laat zich geboeid opsluiten in een met water gevuld aquarium, en moet zichzelf zien te bevrijden voordat hij zonder adem komt te zitten.

Jamie Allan kreeg de bijnaam ‘iMagician’, en ik vermoed dat hij gesponsord wordt door Apple. In zijn acts maakt hij veelvuldig gebruik van iPads, en wanneer hij een vrijwilliger uit het publiek vraagt, wil hij nadrukkelijk iemand met een iPhone op het podium hebben. (Wellicht zijn Android-bezitters minder gemakkelijk om de tuin te leiden, wie weet...)

Over Gili heb ik eerder al op deze blog gepost, al is dat ondertussen alweer acht jaar geleden. Gili is een mentalist: iemand die de indruk wekt dat hij gedachten kan lezen of de gedachten van anderen op niet voor de hand liggende manieren kan beïnvloeden. Gili trekt al jaren volle zalen in Vlaanderen en Nederland, en was onlangs ook nog in Parijs te gast.

Kurt Demey en Stefan Paridaen verzinnen hun acts zelf, waardoor ze dingen kunnen laten zien die we nog nergens anders gezien hebben. Zo zorgen ze voor een frisse kijk op mentalisme.

Patrick Pickart (neen, geen familie van Jean-Luc Picard, ik heb het nagevraagd) voert een hypnose-act op. Hij begint met een summiere uitleg van wat hypnose is, en laat heel de zaal meedoen wanneer hij vervolgens enkele simpele hypnotische suggesties formuleert. Bij de meeste mensen heeft het geen of weinig effect, maar enkelen gaan er helemaal in op. Op die manier selecteert hij die mensen, die bijzonder gevoelig zijn voor hypnose. Zij mogen op het podium komen voor het interessantere werk.

Eén van de leuke trucjes die hij uithaalt, is iemand het cijfer vier laten vergeten. Wanneer hij de betreffende persoon, die op dat moment alles heel bewust ervaart, vraagt om de vingers van haar hand te tellen, slaat ze de vier over en eindigt ze tot haar grote verbazing bij elf in plaats van bij tien vingers. Merkwaardig en grappig. Een volgende stunt gaat nog iets verder: een andere deelneemster wordt zo stijf als een plank en blijft schijnbaar moeiteloos horizontaal op twee steunen liggen, met enkel de nek en de voeten ondersteund. Het zijn de klassieke dingen die we van toneelhypnotiseurs kennen, maar het blijft indrukwekkend.

Na de voorstelling namen de artiesten in de lobby van het concertgebouw uitgebreid de tijd voor een meet-and-greet met de fans. Het was een boeiende en magische avond!

www.denachtvandemagie.be
youtu.be/7bohcuxhqgo

FACTS 2019, Spring Edition

FACTS heeft al meerdere jaren een vaste plaats op mijn agenda. Of liever: twee vaste plaatsen, want sedert 2016 is er een lente- en een herfsteditie, telkens twee dagen.

Ik schreef het al eerder: op FACTS is van alles te beleven voor elke liefhebber van series en films (vooral scifi en fantasy), comics, games, anime, cosplay en al wat daar enigszins op lijkt. Voor echte geeks dus.

Ik ga voornamelijk naar dergelijke evenementen om de acteurs en actrices uit mijn favoriete series en films te ontmoeten en hun Q&A’s bij te wonen, maar daarover straks meer.

FACTS is natuurlijk ook een erg commercieel gebeuren, waar heel wat bezoekers zich laten verleiden tot de aankoop van allerlei leuke hebbedingetjes. Erg veel spullen koop ik niet, maar een van de handelaars bij wie ik graag langs ga, is John-Jan Soundtrack. Deze handelaar is gespecialiseerd in soundtracks van het soort films en series dat erg in trek is bij heel wat FACTS-bezoekers. Dat soort soundtracks is doorgaans niet te koop bij MediaMarkt, Fnac, Bol.com of Amazon, en je vindt ze niet op iTunes, Spotify of Google Play.

Neen, voor gespecialiseerde zaken moet je terecht bij een specialist. Ik ben ondertussen dus een trouwe klant geworden. Ik koop vooral de albums van La-La Land Records, een Amerikaans platenlabel dat gespecialiseerd is in film- en tv-soundtracks. De laatste tijd worden heel wat zogenaamde ‘anniversary editions’ uitgebracht van klassieke soundtracks. Het gaat dan om een geremasterde editie, waarbij het oorspronkelijk uitgebrachte album aangevuld wordt met niet eerder uitgegeven tracks en/of tracks die wel voor de film of serie gecomponeerd zijn maar die uiteindelijk niet gebruikt werden.

Zo kocht ik in het verleden onder andere al E.T., The Extra-Terrestrial – 35th Anniversary Remastered Edition (2 cd’s), Close Encounters of the Third Kind – 40th Anniversary Remastered Edition (2 cd’s), Star Trek – 50th Anniversary Collection (4 cd’s) en John Williams & Steven Spielberg – The Ultimate Collection (3 cd’s en een dvd).

Op de Spring Edition 2019 van FACTS heb ik Superman: The Movie – 40th Anniversary Remastered Edition aan mijn collectie toegevoegd, en het is héérlijk nostalgisch om daarnaar te luisteren. Ik waan me weer 40 jaar terug in de tijd, wanneer ik voor het eerst de échte Superman (Christopher Reeve) met een wapperende cape en de rechterarm voor zich uit gestrekt over het scherm zie vliegen. De iconische, heroïsche muziek van John Williams ­– mijn favoriete componist en een waar muzikaal genie! – heeft ongetwijfeld een grote bijdrage geleverd aan het succes van die film.

Ook qua acteurs werd ik op deze editie van FACTS verwend, met Gaten Matarazzo (Dustin uit Stranger Things), Jason Isaacs (Gabriel Lorca uit Star Trek: Discovery en Lucius Malfoy in Harry Potter), Mads Mikkelsen (Galen Erso in Rogue One: A Star Wars Story en Le Chiffre in Casino Royale), Lana Parrilla (Evil Queen / Regina Mills in Once Upon A Time), Tom Hopper (Luther Hargreeves in The Umbrella Academy en Dickon Tarly in Game of Thrones), Shannen Doherty (Prue Halliwell in Charmed en Brenda Walsch in Berverly Hills, 90210) en Dolph Lundgren (Ivan Drago in Rocky IV).

Ik had van tevoren vooral uitgezien naar Matarazzo, Parrilla, Hopper, Isaacs en Mikkelsen. Jason Isaacs heb ik het afgelopen jaar al twee keer eerder ontmoet: een eerste keer op FedCon 2018 in Bonn, en een tweede keer op de Open Dag van ESTEC in Noordwijk. Net als op FedCon vroeg hij (als enige) uitdrukkelijk om tijdens zijn Q&A niet te fotograferen en vooral niet te filmen, omdat hij anders te veel moet opletten wat hij zegt. Jammer, want zijn twee panels waren erg leuk. En net als op FedCon liep een dame (zijn manager?) voortdurend rond tussen het publiek om op het filmverbod toe te zien. Beetje irritant.

Na de vorige FACTS (Fall Edition 2018), naar aanleiding van de Q&A van Jennifer Morrison, ben ik beginnen kijken naar Once Upon A Time. Ondertussen heb ik twee seizoenen van de serie gezien en ik weet de serie erg te smaken. Daarom was ik bijzonder blij dat er nu een andere actrice uit deze reeks op FACTS te gast was: Lana Parrilla.

In Once Upon A Time zijn zowat alle bekende sprookjesfiguren door een vloek van de Evil Queen (Lana Parrilla) verbannen naar een plaats zonder magie: het fictieve plaatsje Storybrooke in de Verenigde Staten. De reeks heeft een bijzonder originele opzet: door de vloek zijn alle personages ‘gewone’ mensen geworden, die in een gewoon stadje leven, wonen en werken, en die aanvankelijk alle herinneringen aan hun verleden als sprookjesfiguur vergeten zijn... Tot het hoofdpersonage Emma Swan (Jennifer Morrison) in Storybrooke komt opdagen, waarna beetje bij beetje de ware toedracht onthuld wordt. In het eerste seizoen worden scènes in Storybrooke voortdurend afgewisseld met flashbacks naar de sprookjeswereld, waarin we steeds meer sprookjesfiguren en hun onderlinge verhoudingen ontdekken.

Bijzonder intrigerend, want in Once Upon A Time staan de sprookjes niet los van elkaar; de verhaallijnen zijn met elkaar verweven, en figuren duiken op waar je ze niet meteen verwacht. Zo blijkt de moeder van de Evil Queen niemand minder te zijn dan de koningin van Wonderland, de Queen of Hearts. En Repelsteeltje blijkt verrassende banden met meerdere andere personages te hebben. Als je tijd over hebt en niet weet wat te kijken op tv, dan is Once Upon A Time beslist een aanrader. De reeks telt 7 seizoenen, goed voor in totaal 155 afleveringen. Ik begin binnenkort met seizoen 3 en heb dus nog wel even te gaan.

FACTS lijkt nog maar net voorbij, of er staat alweer een ander gelijkaardig (maar iets bescheidener) event op het programma: volgend weekend is het alweer tijd voor Comic Con Gent. Ook daar hoop ik weer een aantal acteurs uit mijn favoriete series te ontmoeten.

facts.be
lalalandrecords.com