Ik ben zo stilaan op de leeftijd gekomen waarbij ik af en toe spontaan overvallen word door een bui van jeugdsentiment. Een tentoonstelling over de plaats waar ik ben opgegroeid, was dan ook iets dat ik zeker met een bezoekje wou gaan vereren.
Dat heb ik gisteren dus gedaan, in het heemkundig museum Sincfala in Knokke-Heist. Daar loopt nog tot en met 15 december de fototentoonstelling Heist – vroeger en nu, met heel wat foto’s van de badplaats, ooit vissersdorp, waar ik 29 jaar heb gewoond. Er zijn tal van foto’s te zien van gebouwen, straten en pleinen, waarbij telkens een foto van vroeger en een van nu naast elkaar getoond worden.
Het is bijzonder confronterend te zien hoe de kleine huisjes, statige villa’s en imposante hotels van weleer plaats hebben gemaakt voor moderne woningen en hoge flatgebouwen. Een straatje waar ik als kind wel eens kwam, op bezoek bij een vriendin van mijn moeder, is zelfs helemaal verdwenen. Het heeft jaren geleden al plaats moeten maken voor de havenuitbreiding van Zeebrugge.
Behalve foto’s en een video zijn er ook enkele maquettes te zien, onder andere van het gebouw van de broeders Xaverianen, waar ik zes jaar lang school heb gelopen. Ook dat gebouw is ondertussen afgebroken en vervangen door moderne flats, maar bij het zien van de bijzonder gedetailleerde maquette kwamen al mijn lagereschoolherinneringen in een flits terug naar boven.
Een paar weken geleden was ik overigens ook in Heist voor de boekvoorstelling van Heist aan Zee en ons verleden van de gebroeders Georges en Marc De Vent, een nostalgisch fotoboek over de periode 1955-1971.
Het zien van oude foto’s kan heel wat herinneringen losmaken. Herinneringen aan plaatsen waar ik vroeger kwam, dingen die ik vroeger deed, mensen die ik lang geleden ontmoette.
Word ik nu oud? Misschien. Maar vrees niet, er is geen enkel gevaar dat ik symptomen van midlifecrisis ga vertonen. Ik mag dan wel de 50 gepasseerd zijn, ik voel me nog altijd jong, jeugdig en vol energie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten