Ik laat me graag verrassen, dus ik heb me niet laten tegenhouden door het feit dat ik nog nooit van deze opera gehoord had. Maar de naam van de componist klonk mij alleszins bekend in de oren: Philip Glass. Ik heb voor het eerst met zijn werk kennis gemaakt via de soundtracks van Koyaanisqatsi en Powaqqatsi in de jaren tachtig.
Sedert kort weet ik dat de man dus ook nog een behoorlijk aantal moderne opera’s geschreven heeft, waaronder enkele gewijd aan beroemde wetenschappers (Einstein, Galilei, Kepler). Er valt dus nog heel wat interessants te ontdekken.
De opera van gisteravond, Satyagraha, was geïnspireerd door het leven van Mohandas Gandhi (beter gekend als Mahatma).
De muziek van Glass is ritmisch, repititief en minimalistisch. Eveneens minimalistisch waren bij deze opera het decor, het verhaal, en de boventiteling. Die boventiteling was nodig, want het hele stuk wordt gezongen in het Sanskriet, een taal die ik, net als wellicht de meeste operaliefhebbers gisteravond, niet machtig ben. De teksten komen uit de Bhagavad Gita, een van de heilige geschriften van het hindoeïsme. Maar naar het schijnt zijn die teksten bedoeld om gehoord, niet gelezen, te worden. Vandaar dat niet alles werd vertaald, enkel het hoogstnodige.
Het verhaal zelf, voor zover daar al sprake van is, is niet lineair. Historische personages uit Gandhi’s verleden, heden en toekomst worden ten tonele gevoerd. In akte 1, getiteld ‘Tolstoy’, zien we Arjuna en Krishna in een mythische confrontatie. In akte 2 staat Tagore centraal, en in akte 3 Martin Luther King.
Behalve de solisten speelt het koor een behoorlijk grote rol in deze opera, en er wordt ook gewerkt met professionele poppenspelers en eenvoudige middelen zoals manden, kratten, golfplaat, kleefband en krantenpapier. Het veelvuldig gebruik van krantenpapier is een verwijzing naar de Indian Opinion, een krant die Gandhi uitgaf in Zuid-Afrika.
Een niet alledaagse opera, maar zeker de moeite waard. Deze opvoering is voor mij in ieder geval een stimulans om het werk van Philip Glass verder te gaan ontdekken. Er zitten beslist nog pareltjes tussen.
Het gebeurt niet zo vaak dat opera’s opgevoerd worden in het bijzijn van de componist. Gisteren zat Glass gewoon tussen het publiek in de Met, en aan het einde van de voorstelling werd hij uiteraard onder een staande ovatie op het podium uitgenodigd. Een schitterend begin voor het nieuwe Opera in de Cinema-seizoen!
www.kinepolis.com/opera
www.metopera.org/hdlive
www.philipglass.com
Traditiegetrouw zijn we dit jaar weer naar Antwerpen gespoord voor de boekenbeurs, die in 2011 aan zijn 75e editie toe is. Op deze eerste beursdag viel het nog tamelijk mee met de drukte. 1 en 11 november en het weekend daartussenin wou ik beslist vermijden, want is het soms echt niet te doen, weet ik uit ervaring.
Zoals je 
Het kan een vreemde combinatie lijken: cowboys en aliens. Maar het geeft een trend aan die de laatste jaren duidelijk naar voren is gekomen: het sciencefiction-genre raakt meer en meer verweven met andere genres.
Gisteravond ben ik zo’n concert gaan bijwonen: een opvoering van Isacco, het onbekende, ‘vergeten’ oratorium uit 1741 van de al even onbekende Napolitaanse componist Nicola Conti, op een libretto van Pietro Metastasio. Dat libretto is gebaseerd op het Bijbelse verhaal van Abraham, die door God op de proef wordt gesteld en gevraagd wordt zijn zoon Isaac te offeren. Metastasio relateert dit verhaal aan het thema van Christus’ kruisdood, waardoor een brug geslagen wordt tussen het Oude en het Nieuwe Testament. Van Conti weten we alleen dat hij opera’s heeft geschreven – maar die zijn allemaal verloren gegaan – en dat er nog een aantal religieuze stukken van hem bewaard zijn, zoals dit oratorium.
Digitaal is het nieuwe normaal, dat is de stelling van Peter Hinssen, en meteen ook de titel van zijn nieuwste boek, dat ik eerder dit jaar met veel belangstelling in een mum van tijd uitgelezen heb. Toen ik ontdekte dat de auteur op 9 augustus in Knokke-Heist een voordracht zou komen geven, besloot ik meteen om eens te gaan luisteren, al moest ik daarvoor wel een paar uur van mijn bijzonder schaarse verlof opofferen. Maar het was de moeite waard! Peter Hinssen is immers niet zomaar de eerste de beste auteur, hij is vooral een visionair en begenadigd spreker, en omschrijft zichzelf zonder blozen als een tweedegeneratienerd. Een man naar mijn hart dus.
In de zomer vindt in Brugge jaarlijks het MAfestival plaats, in het kader van het Festival van Vlaanderen. ‘MA’ staat voor ‘Musica Antiqua’: oude muziek. Bij het MAfestival draait alles om oude muziek en oude instrumenten. Er zijn zowel middagconcerten als avondconcerten, en er is ook een wedstrijd aan verbonden.
Wellicht heb je op school geleerd dat pi gelijk is aan 3,14. Dat klopt slechts bij benadering, want in feite volgen er nog veel meer cijfers na de komma. (Zo veel zelfs dat je ze nooit allemaal kunt opschrijven.) Een andere benadering is 22/7. Misschien heb je dat ook op school geleerd.
Zoals 
Maar dit jaar, met Parijs bij wijze van spreken in onze achtertuin, hebben we besloten de draad terug op te pikken. Het vorige congres was in 2009 in Beijing, en dat zagen we, ook al omwille van ons beperkte aantal vakantiedagen, niet echt zitten. In Parijs gaan we echter vol goede moed onze comeback maken. Nu moet je niet denken dat we daar ook maar enige kans maken om wereldkampioen te worden. Neen, daar zij we helaas niet snel genoeg voor. De wereldtop wordt tegenwoordig ingenomen door Tsjechen, Turken en Russen. Die mensen maken er een erezaak van en oefenen bij wijze van spreken van ’s ochtends tot ’s avonds, het hele jaar door, om toch maar zo goed mogelijk te presteren. Voor ons blijft het een hobby, iets wat we naast onze andere bezigheden doen omdat we het leuk vinden. En we moeten het natuurlijk wel leuk blijven vinden, het mag geen last worden. Geen eremetaal voor ons dus, maar als we geslaagd zijn krijgen we een diploma van een wereldkampioenschap, en dat maakt natuurlijk ook een goede indruk. We doen het trouwens lang niet alleen voor het diploma of de prestatie. In de loop der jaren hebben we, dankzij de internationale wedstrijden en dankzij Intersteno, een ruime kennissenkring in het buitenland opgebouwd, en het is ontzettend leuk om al die mensen om de zoveel tijd weer eens terug te zien, met hen van gedachten te wisselen en samen gezellig te genieten van een terrasje of een leuke uitstap.
Sommige mensen denken dat ze het einde van de wereld tot op de minuut nauwkeurig kunnen voorspellen. Denken het niet alleen, zijn er zelfs heilig van overtuigd. De rest van de mensheid kan er alleen maar eens goed om lachen. Onlangs was het weer zover. Op 21 mei 2011, om 18.00 uur precies, zou het Laatste Oordeel plaatsvinden, zo wou Harold Camping de wereld laten geloven. Het was overigens niet de eerste keer dat Camping een dergelijke voorspelling deed. Vorige keer voorspelde hij het einde van de wereld voor 6 september 1994, maar ook toen zat hij er dus flink naast, zo bleek.
Bij het binnenkomen kregen we een audiogids. Het gebruik van het apparaat is in de toegangsprijs inbegrepen, en het is eigenlijk onmisbaar. Doorheen de tentoonstelling worden nummers vermeld, en die moet je dan op het apparaatje intoetsen om de bijbehorende uitleg te horen. Maar via het toestel ontvang je ook het geluid van de twee films aan het begin van de tentoonstelling. Een goed systeem, want zo hoort iedere bezoeker de commentaarstem in zijn eigen taal.
Een voor een komen de verschillende kamers aan bod: eerst de voorkamer met ongeveer 600 objecten, waaronder de vergulde troon van Toetanchamon. Daarna de grafkamer, met de verschillende schrijnen en kisten, die als Russische poppetjes in elkaar pasten, met in de binnenste kist de mummie met het bekende dodenmasker. En dan de schatkamer, met onder andere het gouden schrijn met de canopen.
Een bezoekje aan het Van Gogh Museum stond al langer op ons programma. Bij een eerder tripje naar Amsterdam in de zomer van vorig jaar waren we er al voorbijgereden, maar de lange rij wachtenden bij de ingang deed ons de moed in de schoenen zinken. We wilden toen immers ook nog shoppen in de Kalverstraat en naar het Anne Frank Huis, dus we hadden absoluut geen zin om hier een uur of langer in de rij te staan voor kaartjes. Uiteindelijk hebben we toen maar besloten ons bezoek aan Van Gogh uit te stellen en in plaats daarvan naar Madame Tussauds te gaan, het beroemde wassenbeeldenmuseum. Misschien maar goed ook, want achteraf gezien denk ik niet dat we alles hadden kunnen combineren. Voor een bezoek aan het Van Gogh Museum bleek immers meer tijd nodig dan we oorspronkelijk hadden gedacht.
Sedert eind vorig jaar is daar onder andere de Imax-film Hubble te zien, een prachtige documentaire over de Hubble Space Telescope (HST). Als amateurastronoom ben ik natuurlijk erg vertrouwd met het soort beelden dat Hubble maakt. Die foto’s zijn sowieso adembenemend, maar wanneer je ze in hun volle glorie op het reusachtige koepelscherm van het Omniversum ziet, tarten ze werkelijk de verbeelding. Een absolute must see voor iedereen die met ruimtevaart of sterrenkunde begaan is. De film laat niet alleen de betoverend mooie plaatjes van ’s werelds beroemdste ruimtetelescoop zien, maar brengt ook een boeiend stukje geschiedenis van dit hoogtechnologische wonder en toont de astronauten aan het werk tijdens de jongste onderhoudsbeurt met de Atlantis. Hoogstwaarschijnlijk meteen ook de laatste onderhoudsbeurt, want binnenkort wordt de Space Shuttle definitief uit roulatie genomen, en dan is er jammer genoeg geen mogelijkheid meer om astronauten naar de HST te sturen. We zagen deze Imax-film één dag voor Hubbles eenentwintigste verjaardag.
Na zowat 20 jaar afwezigheid maak ik dit jaar mijn comeback in de typesport. Ja, je leest het goed: typen is een sport. ‘Vingersport’, zo noemden we dat vroeger. De meest mensen kijken er wellicht een beetje vreemd van op, maar naast regionale en nationale wedstrijden bestaat er zelfs een wereldkampioenschap typen. Als je er nog nooit van gehoord hebt, dan is dat niet verwonderlijk. Het is immers altijd voetbal, wielrennen of tennis op tv, onze ‘sport’ komt nooit aan bod.
Onlangs een dagje naar Gent geweest. Was al weer een hele poos geleden. We moesten in de Arteveldestad zijn voor een infovergadering in verband met het komende Intersteno-congres, (meer daarover in een latere blogpost) en hadden besloten er meteen een daguitstapje van te maken. Het weer zat alvast reuze mee.
Op filmgebied ben ik vooral een fan van sciencefiction, thrillers, actie, mysterie, fantasy en avontuur, maar op tijd en stond een goed drama mag er natuurlijk ook best zijn. De trailer van The King’s Speech sprak me erg aan en de film werd overladen met Oscarnominaties, dus dat leek me wel wat. En inderdaad: de film voldeed in alle opzichten aan mijn verwachtingen en heeft zijn 12 Oscarnominaties terecht verdiend. Uiteindelijk won The King’s Speech de gegeerde Academy Awards voor beste film, beste acteur, beste regie en beste originele scenario.