Er loopt weer een sci-fi-thriller in de bioscoopzalen: Life. De film speelt zich helemaal af op het ISS (het International Space Station) en is alleen daarom al de moeite van het bekijken waard voor al wie geïnteresseerd is in ruimtevaart. Al moet ik er meteen bij zeggen dat de makers het toch niet al te nauw schijnen te nemen met de werkelijkheid. Het ISS uit de film lijkt weliswaar op het echte ISS dat nu al bijna twintig jaar rond de Aarde draait, maar kenners zullen meteen in de gaten hebben dat er toch heel wat zaken zijn die niet kloppen.
Om maar enkele voorbeelden te noemen: de ‘slaap-capsules’ die we in de film te zien krijgen, lijken in de verste verte niet op de cabines waarin de echte ISS-astronauten slapen, de echte Cupola-module met de uitkijkvensters is in werkelijkheid een heel stuk kleiner dan in de film, en in het echt duurt het ook véél langer vooraleer een astronaut zijn ruimtepak aangetrokken heeft. Maar goed, dat zijn zaken die een ruimtevaartkenner als ik meteen opmerkt, maar waar de gemiddelde bioscoopbezoeker geen weet van heeft. Het doet verder ook niets af aan het verhaal, het is tenslotte geen documentaire.
In de film is het ISS uitgebreid met een extra laboratorium. Dat laboratorium is uitgerust om onderzoek te verrichten naar een monster (niet in de betekenis van een Godzilla-achtig beest, maar in de betekenis van een staal) van de Marsbodem, die door een ruimtesonde naar het ISS gebracht wordt.
De koppeling van de Mars-sonde aan het ISS verloopt nogal ruw. Kenners zullen ook hier meteen opmerken dat het er in de werkelijkheid absoluut niet zo aan toegaat als in de film. Ook de koppeling van een Sojoez-capsule gebeurt aan een een onverantwoord grote snelheid. Maar goed, er moet blijkbaar voor wat spektakel gezorgd worden.
De film komt wat traagjes op gang, maar na verloop van tijd wordt het een bloedstollende thriller. Ondanks het feit dat ik heel wat keren de bedenking heb gemaakt dat het in de werkelijkheid toch wel helemaal anders zou gaan, heb ik een aantal keren op het puntje van mijn stoel gezeten. En dat kan deugd doen, zo af en toe eens een film zien waar waar je eens goed van schrikt. (En neen, ik krijg daar achteraf geen nachtmerries van.)
Je kunt al min of meer raden wat er gebeurt: de Mars-sonde heeft inderdaad Martiaans leven meegebracht, in de vorm van een eencellig wezen dat in een soort winterslaap verkeert. Wanneer het warmte, zuurstof en voedingsstoffen toegediend krijgt, begint het te groeien. Eerst lijkt het allemaal vrij onschuldig, maar al gauw loopt het behoorlijk uit de hand. Het ding blijkt sterker te zijn dan het eruit ziet, is intelligent en reageert vrij agressief. Het duurt niet lang, of een van de zes astronauten moet het met zijn leven bekopen (en het zal niet bij één slachtoffer blijven).
Op zich heeft de film wel enkele raakpunten met de realiteit. Wanneer we ooit microscopisch leven zouden ontdekken elders in ons zonnestelsel, dan zal dat leven zeker niet meteen naar de Aarde gebracht worden om het te bestuderen. Net als in de film zullen er quarantaine- en andere voorzorgsmaatregelen getroffen worden om contaminatie met het Aardse leven te voorkomen. De studie van bodemmonsters van werelden waar we de mogelijkheid tot leven vermoeden, zal daarom niet op Aarde gebeuren, maar bijvoorbeeld in een speciaal daarvoor uitgerust lab in het internationaal ruimtestation.
Maar zo goed blijken de voorzorgsmaatregelen in de film toch niet te zijn, want het buitenaardse wezen slaagt erin uit het laboratorium te ontsnappen en het ISS onveilig te maken. Hoe het verder afloopt, vertel ik niet, maar als je gaat kijken, weet dan dat er je enkele spannende ogenblikken te wachten staan (denk Alien), ook al zijn de gebeurtenissen soms eerder onwaarschijnlijk.
Bekende namen in deze film zijn Jake Gyllenhaal (The Day After Tomorrow, Prince of Persia, Everest, Demolition), Rebecca Ferguson (The Girl on the Train, Mission: Impossible, The White Queen), Ryan Reynolds (Green Lantern, Deadpool) en Hiroyuki Sanada (Sunshine, Lost, The Wolverine).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten