In 2010 hebben we twee keer een reis om de wereld gemaakt. Niet in het echt natuurlijk. ‘Reis om de wereld’ was het thema van twee evenementen die we tijdens het afgelopen jaar hebben bezocht: in de zomer het zandsculpturenfestival in Blankenberge, en onlangs nog het ijssculpturenfestival in Brugge.
Op beide festivals waren bekende bouwwerken en personages van over de hele wereld meticuleus gesculpteerd door bijzonder getalenteerde internationale artiesten, in Blankenberge met rivierzand, in Brugge met sneeuw en ijs.
Omdat beelden meer zeggen dan woorden, geef ik hieronder meteen de links naar de fotoreeksen die ik van beide evenementen online heb gezet:
Het ijssculpturenfestival is nog tot 16 januari te bekijken op het Brugse stationsplein.
Een paar weken geleden zijn we met een bus vol amateurastronomen van Volkssterrenwacht Beisbroek op astro-uitstap naar Brussel geweest. In de voormiddag stond een bezoek aan de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis (in het Jubelpark) op het programma, waar we de onlangs heropende galerij van de precisie-instrumenten zijn gaan bekijken. Het gaat om een interessante collectie van astronomische instrumenten. Gelukkig weet onze voorzitter Jan Vandenbruaene hier ontzettend veel over, en hij geeft ons een bijzonder uitgebreide uitleg. Over ieder toestel of instrument weet hij wel iets interessants te vertellen. Uiteraard gaan we niet naar het museum voor één galerij, dat zou een beetje zonde zijn, dus terwijl we daar toch vertoeven, maken we van de gelegenheid gebruik om ook nog een ander deel van de vaste collectie kunstschatten te bekijken.
Alle lof voor deze ontroerende en knap gemaakte musical van Rory Six en Kai Hüsgen, gebaseerd op het boek Als rozenblaadjes vallen van Brigitte Minne. Deze productie krijgt jammer genoeg niet evenveel aandacht als Dans der vampieren of Oliver, maar Een leven zonder jou heeft alleszins niveau, dat is het minste wat je ervan kunt zeggen. De musical is dan ook terecht al in de prijzen gevallen: op 31 mei werd de productie in Nederland bekroond met de MusicalMakersBeurs.
Ik heb m’n nieuwe e-reader nu zowat een week, dus tijd voor een eerste evaluatie. Ik ben alvast erg enthousiast over mijn bordeauxrode Sony PRS-650. Het toestel is compact, licht, oogt mooi en de bediening via het touch screen is erg gebruiksvriendelijk. In het interne geheugen kan ik een massa boeken opslaan. Het is mooi meegenomen dat ik er ook foto’s en mp3’tjes op kwijt kan, maar daar heb ik het toestel niet in eerste instantie voor gekocht.
Zo heb ik dit jaar minder Q&A’s van acteurs en actrices bijgewoond (normaal volg ik die bijna allemaal) en heb ik zelfs helemaal niets van de cosplay-wedstrijd gezien (maar natuurlijk wel veel verklede figuren zien rondlopen én op de foto gezet). Enkele van mijn favoriete sci-fi-acteurs en -actrices waren immers op FACTS, en die kregen voorrang. Normaal betaal ik niet om me te laten fotograferen in het bijzijn van beroemdheden en de tijd dat ik bij zowat alle acteurs in de rij ging staan voor een autogram ligt ook alweer een poosje achter mij, maar voor de Canadese Jewel Staite wou ik graag nog eens een uitzondering maken. Om 14.00 uur (net op het moment dat de cosplay begon) stond ik dus aan te schuiven voor de fotoshoot met mijn favoriete Firefly-actrice. Kort daarna gaf Jewel een Q&A samen met haar Stargate Atlantis-collega Robert Picardo, wat ik natuurlijk ook niet mocht missen, en na afloop daarvan wou ik uiteraard mijn foto, die ondertussen klaar was, ook nog door haar laten signeren.
Samen met John Williams en Jerry Goldsmith is de legendarische John Barry een van mijn drie favoriete filmcomponisten – ik noem ze de drie J’s. Heel wat van zijn scores behoren tot mijn favoriete soundtracks, met name de muziek die hij schreef voor niet minder dan elf James Bond-films, Born Free, Out of Africa, The Black Hole en vele andere. Toen ik vernam dat het Filmfestival van Gent dit jaar John Barry in Concert op de affiche zou zetten, heb ik dan ook geen moment getwijfeld en meteen een ticket besteld.
Gisteren naar de laatavondvoorstelling van Prince of Persia geweest. Ik had gewoon zin in even heerlijk wegdromen bij een ouderwetse avonturenfilm, en ik werd op mijn wenken bediend. Prince of Persia: The Sands of Time biedt bijna twee uur avontuur, actie en fantasy. Niet te veel nadenken, gewoon genieten. Genieten van het avontuur, van de exotische setting – de koninklijke kringen in het Perzië van de zesde eeuw – en de onwaarschijnlijke plot. Dit is niet alleen maar action/adventure/fantasy, het is tevens een romantisch sprookje dat gerust zou kunnen beginnen met ‘Er was eens …’ en eindigen met ‘… en ze leefden nog lang en gelukkig’.
We hebben de trein genomen naar Brussel-Noord en zijn daar overgestapt op de trein richting Liers, en zijn uitgestapt in het station Brussel-Luxemburg. Daar waren we nog nooit eerder geweest. Het is een modern station dat vlakbij het Europees Parlement ligt. Het museum bevindt zich op slechts enkele minuten stappen, maar onze aandacht werd getrokken door de grote letters ‘info’ bij het informatiebureau van het Europees Parlement, dus zijn we daar eerst nog even gaan kijken. Je vindt er gratis brochures en posters in alle talen van de Europese Unie. We hebben een en ander bij elkaar gescharreld, want Annelies kan beslist wat documentatie over Europa en de euro gebruiken voor school.
Aan het lange wachten is een einde gekomen. Iron Man 2 is eindelijk in de zalen, en ons geduld wordt beloond. De eerste Iron Man kreeg bijzonder goede kritieken, en deze sequel voldoet in alle opzichten aan de hooggespannen verwachtingen (wat nooit een makkelijke opdracht is).
Wanneer we die zaterdagmorgen vertrekken, weet Annelies nog nergens van. We hebben haar wijsgemaakt dat we de Gentse Floraliën gaan bezoeken. Pas ergens tussen Lokeren en Sint-Niklaas heeft ze ineens door dat we Gent voorbij gereden zijn. Dan beseft ze het: we rijden naar Harderwijk! Annelies heeft hier al heel lang naar uitgekeken.
We gaan aanschuiven voor kaartjes, en de jongeman aan de kassa wenst ons nog een hele fijne dag in het Dolfinarium. Het weer zit alvast mee, en het belooft een schitterende dag te worden.
In het Roggenrif zitten drie soorten kleine haaien en vijf soorten roggen, die het publiek mag aanraken. (Wees gerust, ze bijten niet.) Aan het einde van de presentatie krijgt Annelies een eikapsel van een roggenei mee als aandenken.
Nu is het tijd voor de presentatie over de dolfijnen in de Dolfijnendelta. Hier leeft een van de grootste groepen dolfijnen die je in een park kunt tegenkomen, wordt ons verteld. Meer dan 20 tuimelaars. Eén van hen is Spetter, de dolfijn die meedoet in de gelijknamige tv-reeks.
We hebben nog heel even tijd alvorens we weer naar het DolfijnDoMijn moeten, en we gaan een kijkje nemen bij het opvangcentrum van SOS Dolfijn en aan het strand. Maar lang kunnen we daar niet blijven, want we willen De Droomwens niet missen.
Ons eerste bezoek aan het Dolfinarium in Harderwijk is ons erg bevallen. We hebben een heerlijke dag beleefd, en Annelies had heel wat bekijks in haar dolfijnen-T-shirt. Uiteraard zijn we geneigd de vergelijking te maken met het Boudewijn Seapark in Brugge, maar die vergelijking gaat nauwelijks op. Brugge is eigenlijk meer een pretparkje bestaande uit een verzameling kermismolens, waar toevallig ook een dolfinarium aan vast zit. Verder zijn er alleen nog een zeehonden-, een zeeleeuwen- en een roofvogelshow. Harderwijk daarentegen is een volwaardig dierenpark met tien verschillende shows van hoogwaardig niveau, met een grote verscheidenheid aan zeezoogdieren en vissen. Wil je alle shows zien, dan moet je zoals wij ’s morgens rond openingstijd aankomen en dan staat je een dagvullend programma te wachten. De indeling van het park is netjes en aantrekkelijk, je kunt op gelijk welk moment van de dag een groot aantal dieren zien, ook buiten de shows, en de presentaties en shows zijn stuk voor stuk van een kwalitatief hoogstaand niveau. Het Dolfinarium in Harderwijk doet ons een beetje aan SeaWorld denken, maar dan in ’t klein en zonder orka’s en roetsjbanen.
In april 1987, bijna 23 jaar geleden dus, maakten Miche en ik voor het eerst kennis met Cats, de bekende musical van Andrew Lloyd Webber. In de Duitstalige versie van het Weense Theater an der Wien, weliswaar. We waren er meteen helemaal weg van, net als onze internationale reisgenoten van toen.
