Gedichtendag tweeduizendtien: een jaarlijkse traditie,
Een dag voor poëzie, en voor poëten met ambitie.
Ik dacht: vooruit, laat ik dit jaar toch ook maar eens wat schrijven,
Want ’t zijn toch wel, tenslotte, zij die schrijven, die ook blijven.
Weerom een jaar voorbij, wat vliegt de tijd toch vlug!
Het blijft al langer licht, dat wel, maar ’t is nog steeds erg koud.
’t Is de hoogdag van het jaar voor wie van dichten houdt.
Maar eigenlijk is poëzie – ja, laat ik eerlijk wezen –
Toch niet echt aan mij besteed, al hou ik wel van lezen.
Doch wat betreft het schrijven, hoe zeer ’k me ook in bochten wring,
Moet ik je toch bekennen, is proza echt wel meer mijn ding…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten