20 jaar World Soundtrack Awards

Al twintig jaar zijn de World Soundtrack Awards een vast onderdeel van het Film Fest Ghent (het filmfestival van Gent). De awards worden uitgereikt door de World Soundtrack Academy, een organisatie die ondertussen in hoog aanzien staat bij filmcomponisten uit alle hoeken van de wereld.

Ik ben een groot liefhebber van filmmuziek, dus al jarenlang probeer ik, wanneer het in mijn drukke agenda past, het WSA-concert bij te wonen.

Dit jaar is mijn agenda niet zo druk gevuld, omdat er wegens de coronacrisis vrij weinig te beleven valt. Zowat alles is afgelast of uitgesteld. Maar gelukkig ging de uitreiking van de World Soundtrack Awards met bijbehorend concert wél door, zij het dan volledig online. Ik had me een tijdje geleden al aangemeld voor het gebeuren, en ik heb meteen ook de audio-cd besteld die ter gelegenheid van deze 20e verjaardag zou verschijnen. Op 22 oktober, een dag voor de officiële releasedatum, zat hij al in mijn brievenbus. Meteen geript en op mijn netwerk gezet, zodat ik de muziek overal in huis kan beluisteren.

Het album bevat filmmuziek van alle componisten die in de voorbije twee decennia uitgeroepen werden tot World Soundtrack Film Composer of the Year en bevat gloednieuwe opnamen – door het Brussels Philharmonic en het Vlaams Radiokoor onder de leiding van Dirk Brossé – van muziek van Angelo Badalamenti, Nicholas Britell, Carter Burwell, Mychael Danna, Alexandre Desplat, Patrick Doyle, Michael Giacchino, Elliot Goldenthal, James Newton Howard, Alberto Iglesias, Jóhann Jóhannsson & Rutger Hoedemaekers, John Williams, and Gabriel Yared. Het album opent met de World Soundtrack Awards Fanfare gecomponeerd door Elmer Bernstein en wordt afgesloten met Tribute to the Film Composer, een compilatie gearrangeerd door John Williams. In totaal vijftien tracks, goed voor meer dan een uur muzikaal genot van de bovenste plank.

De uitreiking van de World Soundtrack Awards, mét concert, achtergrondinformatie, en video’s met de laureaten, werd op 24 oktober live gestreamd. Ik zat vol ongeduld klaar voor mijn tv, maar ondervond toch wel wat technische problemen, die vermoedelijk niet aan mijn kant maar aan de kant van het Film Fest Ghent lagen. Soms werden een paar seconden video herhaald, daarna ging het beeld haperen of viel de video helemaal stil. Op die manier was het jammer genoeg niet doenbaar om van het gebeuren te genieten.

’s Anderendaags heb ik dan maar een nieuwe poging gedaan. Ondertussen stond de video integraal op Vimeo en daar was hij zonder haperen of stoten te bekijken.

Voor een compleet overzicht van alle awards en laureaten verwijs ik naar de website, maar ik verklap nu al graag dat de belangrijkste prijs, de Film Composer of the Year Award, naar de IJslandse componiste Hildur Guðnadóttir gaat, voor haar sublieme score voor Joker. Eerder dit jaar won Guðnadóttir ook al een Oscar en tal van andere prijzen.

www.filmfestival.be
www.worldsoundtrackawards.com
www.worldsoundtrackawards.com/en/awards

Mars Society Virtual Convention 2020

Vier dagen lang, van 15 tot en met 18 oktober 2020, vond het 23e congres van de Mars Society plaats. Op dat congres komen traditioneel heel wat wetenschappers en ingenieurs samen die van ver of nabij iets te maken hebben met ruimtemissies naar de planeet Mars. Door de coronacrisis (ja, daar gaan we weer) kon dat congres dit jaar niet op de gebruikelijke manier georganiseerd worden. Maar daar lieten de organisatoren zich niet door tegenhouden. Het evenement werd omgevormd tot de eerste Mars Society Virtual Convention en was bovendien volledig gratis te volgen door iedereen die dat wou.

Mooi zo, dacht ik. Dit is mijn kans! Je kon op voorhand registreren en kon daarna inloggen op een website met alle nodige informatie: het overvolle programma, een lijst met de deelnemers, een lijst met de sprekers, met bij iedere spreker een korte biografie en een overzicht van hun presentaties, en zoom-links voor het bijwonen van de sessies.

Zoals bij elk groot congres waren er enkele plenaire sessies, aangevuld met verscheidene ‘tracks’: een reeks van presentaties rond eenzelfde thema. Die tracks liepen vaak gelijktijdig, dus je moest keuzes maken. Als je alles in real time wilde volgen, tenminste, en vragen wilde kunnen stellen via de Q&A. Het mooie van zo’n virtueel congres is, dat alle sessies opgenomen worden en indien gewenst uitgesteld bekeken kunnen worden.

Dat laatste kwam mij goed uit, want heel wat interessante sessies met Amerikaanse sprekers vonden midden in de nacht plaats, op een moment dat ik doorgaans in een diepe slaap verzonken ben. De ‘morning sessions’ – het was toen voormiddag aan de Amerikaanse westkust – vonden plaats wanneer het in Europa avond was, en de ‘evening sessions’ waren bijgevolg midden in de nacht. Geen nood echter: die kon ik ’s anderendaags bekijken op een moment dat het mij uitkwam.

Op de 2020 Mars Society Virtual Convention waren enkele bijzonder vermaarde sprekers te gast, zoals Robert Zubrin (oprichter van de Mars Society), Jim Bridenstine (grote baas van NASA), Michael Griffin (voormalig NASA-administrator), Chris McKay (planetoloog), Alan Stern (principal investigator van de succesvolle New Horizons-missie naar Pluto) en niemand minder dan Elon Musk (oprichter en CEO van SpaceX). Dat zijn maar enkele namen van de in totaal zo’n 150 sprekers!

Ik heb natuurlijk niet ál die presentaties gevolgd, maar wel die van de hierboven genoemde sprekers, aangevuld met nog tal van andere wetenschappers die kwamen vertellen over hun experimenten aan boord van Mars-landers, Mars-rovers en Mars-orbiters, en het panel rond de zoektocht naar leven op Mars (met Robert Zubrin, Chris McKay, Carol Stoker, Reut Abramovich en Nicole Willett). Bijzonder interessant allemaal.

Elon Musk stond aanvankelijk niet op de sprekerslijst, maar werd tijdens de openingssessie aangekondigd door Zubrin. Dat lokte bij heel wat toehoorders groot enthousiasme uit, want Musk is dezer dagen een ware held in de ruimtevaart. Op enkele jaren tijd bereikte hij uit het niets wat de NASA vandaag de dag nog altijd niet voor elkaar heeft: veel goedkopere, want herbruikbare raketten lanceren. Niet zo lang geleden kwam SpaceX nog uitgebreid in het nieuws met de eerste bemande commerciële ruimtevlucht naar het ISS. En Musk heeft nog meer grootse plannen. Over vier jaar wil hij zijn Starship op Mars laten landen!

Er is bijzonder veel te vertellen over Mars. De huidige missies leveren knap werk, en op dit eigenste ogenblik er zijn enkele nieuwe, veelbelovende ruimtetuigen onderweg naar de rode planeet. Eén daarvan is de Mars 2020-missie van de NASA, die de nieuwe Mars-rover Perseverance aan de grond zal zetten. Die rover heeft ook kleine helikopter aan boord. Ja, je leest het goed: als alles goed gaat, vliegt er over enige tijd een onbemande helikopter rond op mars. Dat toestel heeft de naam Ingenuity meegekregen, en ook daarover was er natuurlijk een afzonderlijke presentatie. Ik hoop heel erg dat het gaat lukken en ben ontzettend benieuwd naar wat die missie zal opleveren. Perseverance is de eerste Marsmissie sedert de Viking-landers uit de jaren 70 die actief naar tekenen van leven gaat zoeken en bevat ook een fabriekje dat zuurstof zal maken uit de Marsatmosfeer. Dat laatste zal van pas komen bij latere bemande missies naar onze buurplaneet. De landing zal plaatsvinden op 18 februari volgend jaar in de krater Jezero, een geologisch interessant gebied waarvan zo goed als zeker is dat het ooit een meer is geweest.

De meeste presentaties zijn ondertussen te vinden op het YouTube-kanaal van The Mars Society, en de rest volgt in de komende dagen. Deze eerste virtuele editie was alvast een gigantisch succes. Op de laatste dag van het congres werd aangekondigd dat zich meer dan 10.000 deelnemers hadden geregistreerd. Het praatje van Elon Musk werd door meer dan 8.000 mensen tegelijkertijd in real time gevolgd (en vele anderen zullen de video wellicht nog op een later tijdstip bekijken). Dit virtuele congres was prima georganiseerd, en technisch gezien viel er weinig op aan te merken. Van zodra ik inlogde op de website, merkte ik dat alles er heel professioneel uitzag, en tijdens de Zoom-sessies heb ik geen technische problemen ondervonden. Ik kan alleen maar hopen dat de organisatoren ook ná de coronacrisis de mogelijkheid zullen blijven bieden om dit jaarlijkse evenement online te kunnen volgen, want ik vond het een bijzonder leerrijke ervaring.

mars.nasa.gov/mars2020
www.marssociety.org
www.youtube.com/c/TheMarsSociety

The Right Stuff

The Right Stuff is de titel van een film uit 1983. Het was een van de eerste dvd’s in mijn verzameling van films die iets met ruimtevaart te maken hebben. The Right Stuff is een adaptatie van het gelijknamige boek dat Tom Wolfe vier jaar eerde publiceerde, en het gaat over de eerste Amerikaanse astronauten die de nog maar pas in het leven geroepen NASA rekruteerde voor het Mercury-programma.

Nu is The Right Stuff ook de titel van een nieuwe achtdelige National Geographic-tv-serie waarvan de eerste twee afleveringen afgelopen vrijdag wereldwijd in première gingen op Disney+. Je begrijpt dat ik vrijdagavond dus gretig aan mijn tv-scherm gekluisterd zat.

De eerste aflevering begint op de ochtend van 5 mei 1961, de dag dat Alan Shepard als eerste Amerikaan naar de ruimte vertrok, een kleine maand nadat de Rus Joeri Gagarin met de eer was gaan lopen. De Russen hadden de wereld herhaaldelijk met verstomming geslagen met de eerste kunstmaan (Spoetnik 1, 4 oktober 1957), het eerste levende wezen (de hond Laika, die haar ruimtereis op 14 mei 1958 helaas niet overleefde), en de eerste mens in de ruimte (Joeri Gagarin, 12 april 1961). Hoog tijd dus dat de Amerikanen ook eens wat van hun kunnen lieten zien.

Maar voor we Shepard met zijn Mercury-Redstone 3 (alias Freedom-7) gelanceerd zien worden, flashen we back naar 1959, naar de selectie van de eerste NASA-astronauten. Het is even wennen om de legendarische ‘Mercury Seven’ – de zeven eerste NASA-astronauten – vertolkt te zien worden door weer een nieuwe cast. De volgende zes afleveringen zullen de komende vrijdagen wekelijks gereleaset worden. Ik kijk ernaar uit!

Er is de laatste tijd een aardig aanbod van ruimtevaartseries op de streamingplatformen. Eerder al hadden we op AppleTV+ For All Mankind (alternative history, over de Apollo-maanlandingen), op Netflix Space Force (komedie, over de door Trump in het leven geroepen legeronderdeel met een logo dat verdacht veel op dat van Star Trek gelijkt), Away (scifi, over de eerste bemande reis naar Mars) en Challenger: The Final Flight (docu-miniserie over de ramp met spaceshuttle Challenger). Ook met deze Right Stuff-adaptatie worden de liefhebbers van het genre weer flink verwend!

Zeg nu zelf, dat is toch allemaal véél interessanter kijkvoer dan al die oude en nieuwe Vlaamse series op het veel te dure streamz, nietwaar?

www.disneyplus.com/series/the-right-stuff/4wCkPyO0JUux
www.nationalgeographic.com/tv/shows/the-right-stuff

Disney+ en The Mandalorian

Meer dan een jaar na onze noorderburen kunnen de Belgen nu eindelijk ook naar Disney+ kijken. Nog voordat Disney+ in de Verenigde Staten beschikbaar kwam, waren de Nederlanders de eersten die de nieuwe videostreamingdienst mochten uitproberen. Nederland had het geluk om vanaf 12 september 2019 als testgebied te fungeren, kwestie van de kinderziektes weg te werken alvorens Disney+ twee maand later op de veel grotere Amerikaanse markt losgelaten werd.

Ondertussen bleven de Belgische Disney-, Star Wars- en Marvel-fans op hun honger zitten. De Belgische release werd meermaals uitgesteld. Aanvankelijk was sprake van maart 2020, dan werd het zomer 2020, maar uiteindelijk moesten we tot 15 september wachten om naar Disney+ te kunnen kijken. Op dat moment waren al meer dan 20 landen ons voorgegaan, waaronder al onze buurlanden (met uitzondering van het Groothertogdom Luxemburg).

Een van de series waar ik het meest naar uitkeek, was The Mandalorian, de langverwachte Star Wars-tv-reeks. Het eerste seizoen bestaat uit acht afleveringen. De serie ging in première op 12 november 2019, de officiële releasedatum van Disney+ in de VS, Canada en Nederland. Daarna kwam er elke week een nieuwe aflevering. Vandaag is het hele eerste seizoen dus al lang beschikbaar, en vorige week kwam de trailer voor seizoen 2 al uit.

Maar wat doet Disney+ in België, nadat ze de Belgische fans maandenlang aan het lijntje hadden gehouden met herhaaldelijk uitstel? Denk je dat ons ter compennsatie meteen het hele eerste seizoen van The Mandalorian geven? Niets daarvan! Bij de start van Disney+ in België kon je alleen de eerste twee afleveringen bekijken, en vervolgens wordt er iedere week een nieuwe aflevering geplaatst.

Kijk, zoiets vind ik ronduit schandalig en respectloos. Waarom zijn de Belgen altijd de pineut? We hebben al maanden lang ontzettend hard ons best moeten doen om spoilers te vermijden, want zowat de halve wereld heeft het hele eerste seizoen van The Mandalorian ondertussen al gezien en het internet staat vol met Mandalorian-reviews en -podcasts. Bovendien worden op nieuwssites al artikels over het aankomende seizoen 2 gepubliceerd en worden we langs alle kanten om de oren geslagen met de trailer voor seizoen 2.

Denken ze bij Disney+ dat de Belgen op een eiland leven, afgezonderd van de rest van de wereld? Dan zijn ze wel erg naïef. In een tijd waarin het internet de hele wereld met elkaar verbindt, en waarin onze kennissen- en vriendenkring de landsgrenzen vér overstijgt, is het een totaal achterhaald idee om films en series land per land te gaan releasen, met maanden of zelfs een jaar verschil.

Creatieve gebruikers die wat ongeduldig van aard zijn, laten zich daardoor echter niet tegenhouden. Voor wie ook maar een klein beetje verstand heeft van computers, is het een fluitje van een cent om een VPN (virtual private network) te gebruiken en zo die infantiele geo-blockingpraktijken te omzeilen. Geo-blocking en geo-restricties zijn technieken die sommige websites toepassen om (een deel van) de content te verbergen voor gebruikers uit bepaalde landen. Dat doen ze op basis van je IP-adres. Maar dat kan gelukkig vrij gemakkelijk omzeild worden door gebruik te maken van VPN-servers of smart DNS-proxyservers in het buitenland, zodat je tóch toegang krijgt tot content die in dat buitenland wél (maar in je eigen land niet) beschikbaar is.

Niet dat ik jullie op ideeën wil brengen, ik wil gewoon even meegeven dat zoiets mogelijk is, en helemaal niet moeilijk. Op die manier zou het dus voor een Belgische Disney+-klant, louter theoretisch, mogelijk zijn om toegang te krijgen tot dezelfde content als bijvoorbeeld de Nederlandse of de Amerikaanse gebruikers. En op die manier zouden ze, alweer louter hypothetisch, nu tóch al het volledige eerste seizoen van The Mandalorian kunnen bekijken. En dan zouden ze meteen ook Disney Gallery: The Mandalorian kunnen zien, de achtdelige documentairereeks die een hoogst interessante kijk geeft achter de schermen...

Maar helaas, de Belgische Disney+-kijkers moeten dat voorlopig allemaal missen, tenzij ze natuurlijk, heel misschien, de nodige creativiteit aan de dag leggen en de geo-restricties weten te omzeilen.

www.disneyplus.com
www.disneyplus.com/welcome/the-mandalorian

Away

Sedert 4 september is op Netflix Away te zien, een nieuwe tv-serie over de eerste bemande ruimtevlucht naar de planeet Mars. Voor mij een mooi vervolg op For All Mankind, waarvan ik eerder deze maand nog het eerste seizoen heb gezien op Apple TV+, maar beide series zijn helemaal anders van toon.

Away speelt zich af in de niet zo verre toekomst. De NASA heeft een nieuw logo, maar voor de rest ziet alles op Aarde er verdacht hedendaags uit, tot en met de ringtones van de mobieltjes. Een internationaal team van vijf astronauten maakt zich klaar om vanaf de Maan richting Mars te vertrekken, een tocht die heen en terug drie jaar zal duren.

Als ruimtevaartenthousiasteling heb ik me toch wel meer dan een paar keer geërgerd aan enkele storende fouten en onnauwkeurigheden. Zo kunnen de astronauten nog in real time met de Aarde communiceren op het moment dat ze al drie maanden onderweg zijn richting Mars, dat moet ongeveer halfweg zijn. Pas in de volgende aflevering krijgen ze vrij plots dan toch te maken met de beperkingen van de lichtsnelheid, waardoor radiosignalen er meerdere minuten over doen om van de Aarde tot aan het ruimteschip en terug te geraken.

Ja: dat is een van de problemen waarmee je te maken krijgt wanneer je ver van de Aarde reist. De meeste mensen zullen wellicht denken dat de lichtsnelheid – tevens de snelheid waarmee radiogolven zich voortplanten – ontzettend snel is. Dat is ze ook, naar menselijke maatstaven. Maar vergeleken met de enorme afstanden in de ruimte (en Mars is niet eens zo heel erg ver) reizen licht en andere signalen eigenlijk maar met een slakkengangetje. Daardoor duurt het al snel meerdere minuten alvorens een signaal van de Aarde arriveert bij een ruimteschip dat op weg is naar Mars. Eenmaal op Mars zal de vertraging nog groter zijn. Wanneer de Aarde en Mars het dichtst bij elkaar staan, doet een radiosignaal er 3 minuten over; staan beide planeten het verst van elkaar, dan doet het signaal er maar liefst 22 minuten over, enkele reis. Even gezellig bijpraten is dan niet meer mogelijk. Wanneer je over de radio een vraag stelt, krijg je ten vroegste 44 minuten later een antwoord.

Bij de plannen voor een echte bemande missie naar Mars wordt eraan gedacht om op voorhand een onbekende raket te sturen met water-, voedsel- en zuurstofvoorraden, en een fabriekje aan boord om brandstof te maken uit de marsatmosfeer. Pas wanneer dat lukt, en het dus zeker is dat een latere bemanning ter plaatse kan overleven én Mars terug kan verlaten, zal de bemande raket richting rode planeet gelanceerd worden. Ook in Away gaat een onbemand ruimtetuig de bemande missie vooraf, maar de bemanning is al onderweg nog vóór de eerste, onbemande raket veilig geland is. Je voelt het al komen... Met die onbemande raket wordt vlak voor de landing alle contact verloren, en de eerste mensen die straks voet op Mars zullen zetten, hebben geen idee of ze veilig zullen kunnen terugkeren of niet.

Maar niet enkel voor wat betreft wetenschap en techniek zijn er problemen met deze serie. Ook de manier waarop de bemanning zich gedraagt, vind ik vaak erg onrealistisch en onwaarschijnlijk. De bemanning bestaat uit vijf mensen uit verschillende delen van de wereld. Uiteraard hebben ze samen voor deze missie getraind, en ze worden verondersteld elkaar goed te kennen en te vertrouwen, maar al snel blijkt dat ze niet echt goed met elkaar opschieten, dingen voor elkaar verborgen houden, elkaar wantrouwen en vaak totaal onverantwoorde beslissingen nemen. Deze mensen zou de NASA in het echt nooit samen in een ruimtetuig stoppen!

Al bij al vond ik de serie ook vrij langdradig. Er wordt vooral gefocust op de relaties tussen de personages, zowel aan boord van het ruimteschip, in het controlecentrum als bij de achtergebleven vrienden en familie op Aarde. Toch is de serie interessant om te zien wanneer je belangstelling hebt voor ruimtevaart. Maar heel wat zaken zullen in het écht hoogstwaarschijnlijk toch heel wat anders moeten verlopen.

Er zitten best wel enkele bekende namen in de cast van Away. Het hoofdpersonage, gezagvoerder Emma Green, wordt vertolkt door Hilary Swank, een tweevoudig Oscarwinnares. De rol van de Russische astronaut Misha is voor Mark Ivanir, die ook al een Russische astronaut speelde in For All Mankind. Een ander bekend gezicht is Gabrielle Rose, bekend van Once Upon A Time en kleinere rollen in een groot aantal series en films. Scifi-fans zullen beslist ook Alessandro Juliani herkennen uit Smallville en Battlestar Galactica. Leuk dat ook een échte astronaut een klein rolletje heeft in aflevering 1: Mike Massimino, die tweemaal met een Spaceshuttle de ruimte in ging voor reparatie en onderhoud van de Hubble Space Telescope.

BEE XXL

BEE XXL is de naam van net nieuwste openluchtkunstproject van Wim Tellier. De kunstenaar maakte foto’s van enkele kleurrijke inheemse bloemen en plaatste uitvergrotingen ervan op verschillende locaties in Knokke-Heist: in het Zwin, op het Heldenplein, op het dak van het AZ Zeno, op het Rubensplein, in het golfterrein en langs de oever van de Put van de Cloedt (bij Duinenwater). Hij stuurde een drone de lucht in en maakte prachtige luchtopnamen, zowel foto’s als videobeelden.

De beelden illustreren de bijzondere landschappelijke en architecturale diversiteit van Knokke-Heist. De zes uitvergrote bloemen zijn van 4 tot 20 september gratis te bekijken op het strand, ter hoogte van de Meerlaan (vlakbij het casino). Dat is de plek waar dit jaar wegens corona geen internationaal vuurwerkfstival plaatsvond.

De bloemen zijn maar liefst 500 keer uitvergroot. Zo weet je meteen waar die XXL voor staat. Het zijn geen rechthoekige of vierkante foto’s, maar de bloemen zijn helemaal uitgeknipt. Ze liggen stevig verankerd op het strand.

Met dit project vraagt Tellier aandacht voor de bijen als levensnoodzakelijke dieren voor het behoud van onze biodiversiteit. (En nu weet je ook waar BEE voor staat.) Hij vond de geknipte partner in de gemeente Knokke-Heist, die zich graag als bijengemeente profileert en bijzondere aandacht schenkt aan specifieke bloemenweiden en inzet op natuurbeleving en gezonde lucht. De badstad werd in 2015 zelfs verkozen tot bijenvriendelijkste gemeente van Vlaanderen. BEE XXL is niet Telliers eerste openluchtkunstwerk in de riante kustgemeente. Eerder legde hij al een gigantische foto van een krab op het strand, en twee jaar geleden sierde hij het zilte zand met het woord ‘respect’, dat hij vervolgens filmde vanuit een helikopter.

Wim Tellier is niet de eerste de beste. Deze hedendaagse kunstenaar van eigen bodem exposeerde al in zestig landen, zelfs tot in Antarctica! Hij is bekend voor zijn installaties met reuzegrote foto’s.

Meer info over het project vind je op de website van Knokke-Heist, via onderstaande link.

www.knokke-heist.be

Star Trek Day 2020

Op 8 september vieren Star Trek-fans overal ter wereld Star Trek Day. Op die dag in 1966 werd de allereerste aflevering van Star Trek uitgezonden op de Amerikaanse tv-zender NBC. We kunnen gerust stellen dat de reeks de wereld heeft veranderd. De reeks was baanbrekend voor zijn tijd en liet heel wat maatschappelijke problemen aan bod komen, vermomd als sciencefiction. Toen de originele reeks na drie seizoenen werd gecanceld, had niemand durven hopen dat er nog tal van spin-offreeksen en dertien bioscoopfilms zouden volgen.

Het lijkt wel alsof Star Trek in 2020 populairder dan ooit is. Begin dit jaar werden we verwend met het eerste seizoen van Star Trek: Picard, momenteel loopt op CBS de animatiereeks Star Trek: Lower Decks, en volgende maand gaat het derde seizoen van Star Trek: Discovery van start. Bovendien staat ondertussen alweer een nieuwe reeks in de steigers: Star Trek: Strange New Worlds.

Ter gelegenheid van Star Trek Day 2020 had CBS een avondvullend programma samengesteld, dat ook bij ons gratis online te volgen was. Ik heb afgelopen dinsdagavond dan ook mijn hartje opgehaald tijdens alle panels met acteurs, actrices en scenaristen van verschillende Star Trek-reeksen. Het was net alsof ik weer op een Star Trek-conventie was, iets wat ik wegens de coronacrisis al een tijdje heb moeten missen.

De avond werd aan elkaar gepraat door twee uitstekende MC’s: Wil Wheaton en Mica Burton, die om beurten de panels leidden. Wheaton kennen de Trekkies natuurlijk als Wesley Crusher in Star Trek: The Next Generation, en Mica Burton is de dochter van LeVar Burton, die in diezelfde reeks de rol van Geordi LaForge vertolkte, en die ook meerdere afleveringen van verschillende Star Trek-reeksen regisseerde. LeVar kwam ook eventjes piepen om zijn Trek-collega’s en de kijkers te begroeten.

In première kregen we ook de nieuwste trailer te zien van Star Trek Discovery seizoen 3, dat in de Verenigde Staten vanaf 15 oktober te zien is op CBS All Access en bij ons vanaf 16 oktober op Netflix. Na elke aflevering zal Wil Wheaton ook weer een Ready Room presenteren: de Star Trek-aftershow waarin hij cast en crew interviewt en exclusieve clips laat zien (net als bij het voorbije seizoen van Discovery en Picard).

Heb je dit evenement gemist? Geen nood. Je kunt alle video’s herbekijken op het YouTube-kanaal van CBS All Access.

Wat ze ook van 2020 mogen zeggen, op Star Trek-gebied is dit een topjaar!

intl.startrek.com
www.youtube.com/c/cbsallaccess/videos

For All Mankind

Het is wat met al die videostreamingdiensten tegenwoordig... In België kunnen we naast Telenet Play More kiezen uit Netflix, Amazon Prime Video, Disney+ (vanaf 15 september), Apple TV+, en binnenkort (?) ook Streamz (de ‘Vlaamse Netflix’). Het aanbod is zó groot, dat je als film- en serieliefhebber niet weet wat eerst gekeken.

Je kunt natuurlijk niet op ál die diensten een abonnement nemen, maar af en toe wil je één bepaalde serie zien, die enkel op één bepaald platform aangeboden wordt. Zo heb ik begin dit jaar – nog vóór corona, het lijkt wel een eeuw geleden – de nieuwste Star Trek-serie Picard bekeken op Amazon Prime Video. Ik heb daarbij dankbaar gebruikgemaakt van de gratis proefperiode van 30 dagen bij Amazon Prime (en mijn abonnement daarna direct weer opgezegd).

Een week geleden ben ik dan ingegaan op het introductieaanbod van Apple TV+, dat helaas wat minder vrijgevig is dan Amazon. Bij Apple TV+ kun je enkel de eerste 7 dagen gratis kijken.

Maar aan één week had ik genoeg om het volledige eerste seizoen van For All Mankind te bekijken, een serie waar ik al heel wat over had gehoord en die ik absoluut wou zien. In tien afleveringen van gemiddeld meer dan een uur voert For All Mankind de kijker terug naar het einde van de jaren 60 en het begin van de jaren 70, de periode van de maanlandingen en het Apollo-programma. Aangezien ik al sinds mijn prilste jeugd een bijzonder grote belangstelling heb voor ruimtevaart, is deze serie dus echt iets voor mij.

De titel is een verwijzing naar de tekst op de gedenkplaat die de bemanning van Apollo 11 op de Maan heeft achtergelaten: ‘We came in peace for all mankind’ (‘We zijn in vrede gekomen voor de hele mensheid’). De reeks is echter geen documentaire. Het is zogenaamde alternate history, een subgenre van sciencefiction waarbij vertrokken wordt van een reële historische gebeurtenis, en waarbij men zich vervolgens de vraag stelt: wat als de geschiedenis net iets anders was verlopen?

Welnu: de historische gebeurtenis die aan de basis ligt van het verhaal, is de ruimtewedloop (de ‘space race’) van de jaren 60, waarin Amerika en Rusland wedijverden om als eerste een mens op de Maan te zetten. De eerste aflevering van For All Mankind opent met de spannende momenten van die eerste bemande maanlanding... maar een en ander verloopt niet zoals we ons herinneren uit de geschiedenisboeken. Het is namelijk geen Amerikaanse, maar een Russische astronaut die als eerste voet op de Maan zet. Niet de Amerikaanse, maar de rode Sovjetvlag wordt in de maanbodem geplant.

Maar Amerika geeft zich niet gewonnen. Korte tijd later landen ook Amerikaanse astronauten op de Maan. Na de succesvolle Apollo-maanlandingen hebben de Russen hun pogingen gestaakt om Russen op de Maan te zetten. In de reeks stelt men zich echter de vraag: wat als die ruimtewedloop nooit werd beëindigd? Beide mogendheden installeren al snel een basis op de Maan.

De reeks is dus fictie, maar wél interessant voor wie geïnteresseerd is in de échte ruimtevaartgeschiedenis. In de reeks komen we heel wat historische ruimtevaartfiguren tegen, zoals Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins, John Glenn, Deke Slayton, Gene Kranz, Werner von Braun, etc. We maken ook kennis met de Mercury 13: de vrouwelijke piloten die ten tijde van het Mercury-programma (echter niet als officiële NASA-recruten) dezelfde testen ondergingen als hun mannelijke NASA-collega’s.

In het echt werd het Apollo-programma vroegtijdig stopgezet en was Apollo 17 de laatste bemande maanmissie; in de reeks zitten we in aflevering 10 al aan Apollo 25, en het lijkt erop dat het nog wel een tijdje kan blijven doorgaan. Het staat nu al vast dat er een tweede seizoen komt. Ik ben benieuwd!

Het creatieve brein achter deze reeks is Ronald D. Moore, een naam die niet onbekend in de oren zal klinken bij de fans van Star Trek en Battlestar Galactica. De makers hebben alles in het werk gesteld om de reeks zo authentiek mogelijk te maken en hebben heel veel aandacht besteed aan details, zowel voor wat betreft de hele look van de sixties en seventies, als voor de technisch/wetenschappelijke correctheid van het hele ruimtevaartgebeuren. Ik heb af en toe wel een paar dingen gezien die niet helemaal kloppen, maar daar doen we niet moeilijk over. Al bij al is hier meer dan behoorlijk werk geleverd.

Als Android-gebruiker was het wel een heel gedoe om de afleveringen via mijn Chromecast naar mijn tv-toestel te streamen. Apple en Google zijn duidelijk geen beste vriendjes. Een Apple TV-app voor Android bestaat er niet, dus ik moest de reeks via de webbrowser bekijken. Op mijn Android-telefoon lukte dat echter langs geen kanten, maar vanaf mijn Windows-laptop ging het gelukkig wel. Op die manier kon ik de reeks uiteindelijk tóch vrij comfortabel op mijn grootste scherm bekijken, maar ik moest er wel af en toe wat kleine haperingen bijnemen. Gelukkig niet zo vaak dat het hinderlijk werd, maar met andere streamingdiensten heb ik alvast nooit problemen.

tv.apple.com/us/show/for-all-mankind/umc.cmc.6wsi780sz5tdbqcf11k76mkp7
www.imdb.com/title/tt7772588

NECSS 2020

Dit jaar heb ik voor het eerst NECSS bijgewoond, de Northeast Conference on Science and Skepticism. NECSS (spreek uit als ‘nexus’) is in normale tijden een vierdaagse conferentie in New York, maar in coronatijden moesten de organisatoren het over een andere boeg gooien. NECSS 2020 werd omgevormd tot een tweedaags online event. En eerlijk gezegd kwam me dat goed uit, want daardoor kon ik de conferentie voor het eerst bijwonen, al moest dat uiteraard wel virtueel. Anders zou ik er wellicht niet speciaal voor naar New York reizen, maar ik wou NECSS altijd al eens bijwonen, en nu is het er dus toch eens van gekomen.

De conferentie wordt georganiseerd door de New York City Skeptics, de New England Skeptical Society (NESS) en de Society for Science-Based Medicine. Ik heb voor het eerst over NECSS gehoord via een van de podcasts die ik wekelijks beluister, de Skeptics’ Guide to the Universe (SGU).

Op het programma van NECSS 2020 stonden heel wat bekende namen. Keynote speaker was niemand minder dan Ann Druyan, een van de makers van de baanbrekende tv-serie Cosmos (zowel het origineel uit 1980, gepresenteerd door Carl Sagan, als de twee recente seizoenen met Neil deGrasse Tyson uit 2014 en 2020). Druyan werd geïnterviewd door Bill Nye (‘the science guy’). Andere gastsprekers waren onder anderen nog Scott Page, Richard Wiseman, Leighann Lord, David Hu, Brian Wecht en Siouxsie Wiles.

Op eerdere edities waren ook al heel wat prominente sprekers te gast, zoals James Randi, Seth Shostak, Massimo Pigliucci, Lawrence Krauss, Michael Shermer, Simon Singh, en een van mijn favoriete astronomen, Phil Plait, om maar enkelen te noemen.

Master of ceremonies was muzikant en entertainer George Hrab, geen onbekende in sceptische middens, en uiteraard was ook de SGU-cast van de partij. Een vast programmapunt op elke NECSS-editie is immers SGU Live, een live aflevering van de Skeptics’ Guide to the Universe podcast, gehost door de Novella-broers (Steve, Jay en Bob), Cara Santa Maria en Evan Bernstein.

Dit virtuele gebeuren was niet gratis, maar wat mij betreft was het zijn geld zeker waard, en ik zag het ook als een gelegenheid om de makers van de Skeptics’ Guide to the Universe, die grotendeels verantwoordelijk zijn voor de organisatie van NECSS, financieel te belonen voor de vele uren aan bijzonder interessante podcasts die ze de voorbije jaren gebracht hebben. De wekelijkse SGU-podcast is een van mijn belangrijkste bronnen voor actueel wetenschappelijk en sceptisch nieuws.

Eén van die organisatoren is Steven Novella, die samen met zijn broers zijn uiterste best gedaan heeft om deze eerste virtuele NECSS tot een succes te maken. De technische uitdagingen voor een evenement als dit zijn niet te onderschatten. Er waren wel af en toe wat technische problemen, maar het technische team is er uiteindelijk toch in geslaagd om er een aangename kijkervaring van te maken. De verschillende sprekers zaten doorgaans niet in saaie hokjes op het scherm zoals bij een klassieke Zoom-meeting, maar werden geïntegreerd in een virtueel decor.

In de meerderheid van de presentaties lag de focus op wetenschap, maar er was ook tijd voor luchtiger onderwerpen, zoals comics, muziek, en de game show op vrijdagavond.

Begin dit jaar stonden de organisatoren voor een moeilijke keuze: de hele conferentie, die dit jaar voor de 12e keer zou plaatsvinden, afgelasten? Of transformeren naar een digitaal gebeuren? In maart had niemand een idee hoe de wereld er in juli of augustus zou uitzien. Al vrij snel besloot men de geplande conferentie in New York niet te laten doorgaan, en dat bleek de juiste beslissing. In de huidige omstandigheden is het immers niet verantwoord om een grote bijeenkomst te organiseren.

De eerste digitale editie werd meteen een groot succes: maar liefst 1500 deelnemers kochten een digitaal ticket en kregen daarmee toegang tot de live stream en de chat. Het hele gebeuren blijft anderhalve maand online en kan dus naar believen herbekeken worden. Ondanks het grote aantal deelnemers waren er geen problemen met de bandbreedte. Op nagenoeg ieder moment kon ik genieten van uitstekend beeld en geluid.

De kans is groot dat er ook volgend jaar een digitale editie komt, om dan vanaf 2022 weer terug te keren naar een klassieke conferentie in New York. Maar zeker is dat nog niet. Alles zal afhangen van hoe de coronapandemie zich verder ontwikkelt.

necss.org
www.theskepticsguide.org

Van Eyck in Brugge

Nu het nieuws al maanden wordt gedomineerd door de coronacrisis, zou je bijna vergeten dat 2020 uitgeroepen werd tot het Van Eyckjaar. Begin dit jaar was er in het Museum voor Schone Kunsten (MSK) in Gent een grote tentoonstelling onder de naam Van Eyck. Een optische revolutie. Ik wou daar heel graag naartoe, maar toen kwam de coronalockdown roet in het eten gooien, waardoor ook deze tentoonstelling vroegtijdig afgebroken werd. Verlengen was jammer genoeg niet mogelijk, aangezien heel wat voor de expositie geleende kunstwerken terug naar hun eigenaars moesten.

Centraal in de tentoonstelling stond de restauratie van het bekendste werk van de gebroeders Jan en Hubert van Eyck: het Lam Gods. De gerestaureerde panelen van dit veelluik zijn ondertussen terug te bekijken in de Gentse Sint-Baafskathedraal.

Maar gelukkig is er nog het internet! Toerisme Vlaanderen (ook gekend als VisitFlanders), zeg maar het Vlaamse bureau van toerisme, postte op zijn YouTube-kanaal een reeks video’s onder de titel Stay At Home Museum. In de eerste aflevering gidst co-curator Till-Holger Borchert ons langs de meesterwerken van de Van Eyck-expo. Zo kunnen we tóch nog zien wat we in Gent gemist hebben.

Inmiddels is ook Brugge op de kar van het Van Eyckjaar gesprongen, zij het dan met een iets bescheidener tentoonstelling. In het Groeningemuseum kun je nog tot 6 september naar de expo Van Eyck in Bruges. Afgelopen zondag zijn we er een kijkje gaan nemen.

Allereerst een waarschuwing: als je speciaal hiervoor naar Brugge komt, kun je wat ontgoocheld zijn. Er zijn slechts twee schilderijen van Jan van Eyck te zien: Madonna met kanunnik Joris van der Paele en Portret van Margareta van Eyck. Daarnaast is er nog een derde schilderij, Maria met kind in een interieur, niet van de hand van Van Eyck zelf, maar van een van zijn navolgers, duidelijk in de stijl van de meester.

Madonna met kanunnik Joris van der Paele, het pronkstuk van de tentoonstelling in Brugge, is na het Lam Gods het tweede grootste schilderij van Van Eyck. Ik ken het werk overigens al vanaf mijn prilste jeugd. Ik herinner me het schilderij nog heel goed uit mijn Artis-boek over de Vlaamse Primitieven. (Je weet wel: Artis-punten verzamelen en inruilen tegen foto’s, boek kopen, zelf de foto’s erin plakken.)

Verder kun je op deze kleine expo ook nog archiefdocumenten en recente onderzoeksresultaten zien, die een nieuw licht laten schijnen op het werk en leven van de schilder. Bijzonder interessant is het te zien hoe via infraroodreflectografie (IRR) de ondertekeningen zichtbaar gemaakt kunnen worden. IRR registreert het koolstofhoudend materiaal in een schilderij. Vaak is dat de ondertekening, soms ook de verf. Soms zijn er opmerkelijke verschillen te zien tussen de ondertekening en het afgewerkte schilderij.

Met hetzelfde toegangskaartje – gratis voor inwoners van Brugge – kun je daarna overigens ook de permanente collectie van het museum bezoeken, met onder andere werken van andere Vlaamse primitieven (Hans Memling en Gerard David), het maniërisme (Pieter Pourbus), neoclassicistische werken (Joseph Odevaere en Joseph Ducq), Vlaams expressionisme en 20e-eeuwse moderne kunst (René Magritte, Roger Raveel, Raoul De Keyser).

Wij vonden een bezoekje toch wel de moeite waard, en we hebben er beslist een en ander van opgestoken.

www.mskgent.be/nl/tentoonstellingen/van-eyck
www.museabrugge.be
www.museabrugge.be/kalender/tentoonstellingen/jan-van-eyck-in-bruges-1
www.visitflanders.com
www.youtube.com/watch?v=1IZxr6eGJqk&vl=nl

Cats

Toen ik een tijd geleden op het internet las dat Cats verfilmd zou worden, was ik ontzettend in mijn nopjes. Cats is al jarenlang onze favoriete musical. Eind de jaren tachtig zagen Miche en ik deze musical van Andrew Lloyd Webber in een Duitse versie in Wenen, in 2010 woonden we een bijzonder knap gemaakte amateurvoorstelling bij in Izegem, en we waren uiteraard ook van de partij toen de musical in 2013 opgevoerd werd in Oostende en in 2017 in Antwerpen, zoals je eerder op deze blog kon lezen.

We waren dus erg benieuwd naar de film en we waren heel enthousiast toen de trailer op het internet verscheen. Na lang wachten hebben we de film nu eindelijk kunnen zien, nu hij beschikbaar is via video on demand. In België werd Cats blijkbaar maar in een bijzonder klein aantal zalen vertoond, ik heb ’m in ieder geval niet teruggevonden in de programmatie van de Brugse bioscopen.

Maar nog vóór ik de kans kreeg om deze nieuwe Cats-verfilming te bekijken, las ik op het internet erg veel negatieve commentaren. Op IMDb haalt de film een bedroevend lage score van 2.7 en op Rotten Tomatoes was het al niet veel beter. Blijkbaar was er bij het uitbrengen van de film een probleem met enkele onvoltooide visuele effecten, maar dat was niet het enige punt van kritiek. De recenties waren overwegend negatief, en de film werd een financiële flop, ondanks het feit dat er heel wat gekende namen op de affiche stonden, zoals James Corden, Judy Dench, Ian McKellen, Taylor Swift, Jennifer Hudson en Idris Elba. Dench en McKellen mogen dan wel respectabele acteurs zijn, grote zangtalenten zijn ze beslist niet.

Toch vonden we deze adaptatie van Cats best genietbaar, maar ik besef dat dat waarschijnlijk komt doordat we grote musicalfans zijn en we de songs door en door kennen. Iemand die totaal geen band heeft met deze musical – ooit de langstlopende musical op Broadway en in Londen, dat betekent toch wat – ervaart de film wellicht heel anders dan wij...

Nog een weetje: dit is de tweede keer dat Judi Dench een personage vertolkt dat doorgaans door een mannelijk acteur gespeeld wordt. In Cats vertolkt ze de wijze oude Deuteronomy; in de James Bond-franchise nam Dench eerder al de rol van M over van Robert Brown.

John Williams in Vienna

Door de coronamaatregelen kunnen we al een hele tijd niet meer naar theater, musical, opera of concert. Maar gelukkig is er het internet. Via de website van Deutsche Grammophon worden regelmatig klassieke concerten aangeboden voor de liefhebbers van het betere muziekgenre.

Een concert dat ik beslist niet mocht overslaan, was John Williams in Vienna, een opname van een concert dat eerder dit jaar plaatsvond in de bekende Wiener Musikvereinsaal, vanwaar ook ieder jaar op 1 januari het Nieuwjaarsconcert onze huiskamers binnenkomt. Dit dirigeerdebuut van John Williams bij de Wiener Philharmoniker was meteen ook de allereerste keer dat de legendarische maestro in continentaal Europa dirigeerde.

John Williams is zonder enige twijfel de allergrootste en meest getalenteerde filmcomponist ooit, al doet hij daar zelf erg bescheiden over. Maar het publiek in de zaal deelt alvast mijn mening, want toen Williams het podium op kwam, werd hij verwelkomd met een staande ovatie, nog vóór er ook maar één muzieknoot in de zaal had weerklonken. Williams zei dat hij het een bijzonder grote eer vond om met de getalenteerde muzikanten van de Wiener Philharmoniker te mogen optreden.

Het concert was een aaneenschakeling van bekende filmmelodieën. Williams’ oeuvre is bijzonder gevarieerd. Op het programma stonden fragmenten uit Hook, Close Encounters of the Third Kind, Harry Potter and the Philosopher’s Stone, Sabrina, Far and Away, The Witches of Eastwick, E.T. the Extra-Terrestrial, Jurassic Park, War Horse, Jaws, Raiders of the Lost Ark, Cinderella Liberty, The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn, Star Wars en Schindler’s List.

Ik ken al die melodieën natuurlijk al, want de meeste van die films heb ik gezien, en mijn filmmuziekcollectie bevat heel wat John Williams-soundtracks. Toch is het weer een heel nieuwe ervaring om Williams nu eens zelf met het dirigeerstokje te zien, niet in een opnamestudio in een behind-the-scenes-video, maar tijdens een live uitvoering met een wereldberoemd orkest, in een wereldberoemde concertzaal in de wereldhoofdstad van de klassieke muziek. Bovendien had dit concert nog een extra troef: de Duitse vioolvirtuose Anne-Sophie Mutter, die het beste van haar kunnen gaf. Haar vertolking van Hedwig’s Theme uit Harry Potter and the Philosopher’s Stone in het eerste deel en Remembrances uit Schindler’s List in het tweede deel van het concert waren werkelijk fenomenaal.

Het mag dan ook niet verbazen dat er tijdens het concert nog meerdere staande ovaties volgden, volkomen terecht. John Williams is een waar muzikaal genie, en zijn composities zijn stuk voor stuk meesterwerken. Dat in combinatie met een toporkest bestaande uit zeer getalenteerde muzikanten en een al even getalenteerde violiste, maakt dit concert voor mij tot het muzikale hoogtepunt van het jaar.

Volgende maand brengt Deutsche Grammophon John Williams in Vienna uit op verschillende fysieke en digitale formaten: cd, blu-ray, vinyl, etc. Dit verdient beslist een plaatsje in de verzameling van iedere filmmuziekliefhebber.

www.anne-sophie-mutter.de
www.dg-premium.com
www.dg-premium.com/dg_stage_video/john-williams-in-vienna

Alles online!

Ten gevolge van de COVID-19-crisis gebeurt er tegenwoordig heel wat online! We werken online, we studeren online, we kopen vaker online en we entertainen ons online. Dat deden we vroeger ook al, maar in veel mindere mate. Doordat we nu allemaal ‘in ons kot’ moeten blijven en zo weinig mogelijk mensen fysiek mogen ontmoeten, kunnen we niet anders.

Zelf ben ik natuurlijk al lang iemand die heel vaak het internet gebruikt, maar de laatste tijd is mijn internetgebruik en dat van mijn huisgenoten flink toegenomen. Naar de bios gaan kan voorlopig niet meer, maar ik kijk nu meer films op streamingplatforms. De cursussen die ik volg op de sterrenwacht waren aanvankelijk een tijdje opgeschort, maar werden daarna al snel online verdergezet.

Toen ik helemaal aan het begin van de coronacrisis een externe monitor nodig had voor mijn nieuwe laptop, heb ik die noodgedwongen online besteld in plaats van naar de winkel te gaan. Mijn dochter kan haar vrienden en vriendinnen niet meer ontmoeten, maar houdt nu geregeld met hen een videochat. Maar het internet kan natuurlijk niet alles vervangen. Zo kan ik nog altijd niet online naar de kapper, en dat begint nu toch wel stilaan nodig te worden... (Nog heel even geduld, vanaf volgende week kan het weer, maar ik heb pas een afspraak eind mei.)

Het online aanbod is ook groter geworden. Zo zal ik deze zomer wellicht online kunnen deelnemen aan een conferentie in New York, waar ik anders nooit naartoe gekund zou hebben. En er is ook extra gratis entertainment. Zo kon ik een tijdje geleden genieten van een voorstelling van Andrew Lloyd Webbers The Phantom of the Opera vanuit de Royal Albert Hall in Londen, en het National Theatre zette een voorstelling van Frankenstein online, met niemand minder dan Benedict Cumberbatch.

De internetproviders doen ook hun duit in het zakje. Omdat we nu met z’n allen noodgedwongen veel meer data verbruiken en meer bellen, geven ze extra belminuten en/of extra data cadeau. Zo hebben ze bij Telenet de ‘daluren’ flink uitgebreid.

Je ziet: ieder nadeel heb z’n voordeel, zoals een bekende Nederlander ooit zei. Die hele coronatoestand mag dan wel een flinke domper op al onze plannen zetten en onze vrijheden ernstig inperken, er zijn ook enkele positieve kantjes aan...

Picard

Star Trek-fans hebben tegenwoordig absoluut niet te klagen. Na twee seizoenen van Star Trek: Discovery op Netflix – seizoen 3 is voor later dit jaar – kwam zopas alweer een nieuwe reeks uit: Star Trek: Picard, met als centrale figuur Jean-Luc Picard, die iedereen vast nog wel kent van Star Trek: The Next Generation (TNG).

De reeks speelt zich af zowat twintig jaar na de laatste Next Generation-bioscoopfilm, Star Trek: Nemesis. Jean-Luc is ondertussen met pensioen en geniet van zijn oude dag op zijn landgoed met wijngaard ergens in Frankrijk. Ook in het echte leven is acteur Patrick Stewart inmiddels (bijna) twintig jaar ouder geworden.

Maar zijn saaie leventje wordt door een onverwachte gebeurtenis danig overhoop gehaald. Picard begint aan een avontuur dat hem terug aan boord van een ruimteschip brengt, en hij ontmoet enkele oude bekenden van vroeger.

Voor een deel van de oude Next Generation-cast zijn enkele mooie gastrollen weggelegd. De TNG-fans zullen ongetwijfeld verheugd zijn om Data (Brent Spiner), Riker (Jonathan Frakes) en Troi (Marina Sirtis) terug te zien. Ook Star Trek: Voyager-actrice Jeri Ryan (Seven of Nine) heeft een niet onbelangrijke rol. De bekende gezichten worden aangevuld met een aantal nieuwe. Een tijdje geleden werd bekend dat in seizoen 2 niemand minder dan Whoopi Goldberg (Guinan) de cast van Picard zal vervoegen.

Picard is Star Trek, but not as we know it. De reeks is heel anders van toon dan The Next Generation, en bovendien erg verschillend van die andere nieuwe reeks, Discovery. Bij de meerderheid van de Star Trek-fans viel deze nieuwste spin-off meteen in de smaak. De kritieken zijn bijzonder lovend.

In de Verenigde Staten werd de reeks, net als Discovery, wekelijks gestreamd op CBS All Access. Bij ons kun je de serie bekijken via Amazon Prime Video. Een wat verrassende keuze, want Discovery is te zien op Netflix, waardoor velen aanvankelijk dachten dat dat ook voor Picard zo zou zijn. Maar geen nood: je hoeft niet nóg een betalend streamingabonnement te nemen om de reeks te kunnen bekijken. Wie wil, kan gebruikmaken van de gratis 30-dagen-proefperiode die Amazon aan nieuwe abonnees aanbiedt. Dat volstaat ruimschoots om de tien afleveringen tellende reeks te bingen (en ondertussen nog een paar andere dingen te bekijken – ik kan je The Expanse van harte aanbevelen). Daarna kun je desgewenst je abonnement probleemloos opzeggen (als je dat zou willen, natuurlijk).

Er is ook een aftershow, The Ready Room, waarin elke aflevering uitgebreid besproken wordt. The Ready Room is gratis te bekijken via de officiële Star Trek-website, startrek.com. De aftershow wordt gepresenteerd door Wil Wheaton, een naam die bij Star Trek-fans niet onbekend in de oren zal klinken: Wheaton vertolkte in TNG de rol van Wesley Crusher. In de studio ontvangt hij wekelijks een of meer acteurs uit de serie voor een interview en laat hij interessante behind-the-scenes-clips zien.

Ik heb deze reeks bijzonder gesmaakt, en ben vast van plan om alle afleveringen nog een tweede en misschien zelfs een derde keer te bekijken, en ik zie nu al uit naar seizoen 2!

In 2011 had ik de eer sir Patrick Stewart te ontmoeten tijdens FedCon: Captains Table in Düsseldorf. Een foto van die ontmoeting vind je hierboven.

www.startrek.com

Cosmos: Possible Worlds

Sinds 9 maart zit ik weer iedere maandag aan het scherm gekluisterd voor het derde seizoen van Cosmos op National Geographic Channel. Cosmos: Possible Worlds is het langverwachte vervolg op Cosmos: A Spacetime Odyssey uit 2014, zelf de opvolger van Cosmos: A Personal Voyage van Carl Sagan uit 1980.

De makers hebben weer ontzettend hun best gedaan om er een prachtige serie van te maken. Aan onderwerpen alvast geen gebrek, want het gaat natuurlijk over de kosmos, het universum, de eindeloze uitgestrektheid van het heelal. Al van zo lang de mensheid bestaat, kijken we gefascineerd omhoog naar al die mysterieuze lichtjes aan de hemel. Al eeuwen lang blijven we nieuwe ontdekkingen doen over het heelal, en we hebben er al ontzettend veel over geleerd. Ook de laatste jaren komen er voortdurend nieuwe inzichten en nieuwe ontdekkingen. Het is en blijft een bijzonder boeiende materie.

Net als vorig seizoen is het weer Neil deGrasse Tyson die de reeks presenteert. De regie en het scenario zijn in handen van Ann Druyan en Brannon Braga. Druyan is Sagans weduwe. Ze is de rode draad die doorheen de drie seizoenen van Cosmos loopt. In 1980 schreef ze samen met Carl Sagan het scenario van de originele reeks, en ze schreef en produceerde ook Cosmos: A Spacetime Odyssey. Dat laatste deed ze samen met Brannon Braga, die we natuurlijk nog kennen van zijn werk aan Star Trek.

Ook Seth MacFarlane is weer van de partij. Samen met Druyan, Braga en Jason Clark is hij executive producer van de reeks. Het was dankzij McFarlane dat de vorige reeks op Fox te zien was, waardoor een groot publiek bereikt kon worden.

Lieven Scheire, onze Vlaamse wetenschapscommunicator, had onlangs (nog vóór de coronacrisis) het geluk om Neil deGrasse Tyson te mogen ontmoeten voor een interview. Een stukje van dat interview is te zien op Scheires Youtube-kanaal.

In totaal komen er dit seizoen weer dertien afleveringen. Die zal ik allemaal met veel belangstelling bekijken en daarna, net zoals de vorige twee seizoenen, ongetwijfeld nog een aantal keer herbekijken. Elke aflevering zit vol interessante verhalen en prachtige beelden. De kosmos boeit me al van kinds af aan, en zal dat ongetwijfeld nog lang blijven doen.

www.nationalgeographic.nl/video/tv/cosmos-possible-worlds-2
youtu.be/Yp9cTbmEE2k

Nieuwe laptop

In augustus 2009 kondigde ik op deze blog het schielijke einde aan van mijn oude computer. Het ding had mij zeven jaar lang trouw gediend, en dat was de langste tijd dat ik ooit met een desktop-pc had gedaan. In afwachting van een nieuwe pc (en in afwachting van Windows 7) heb ik daarna een tijdje met de computer van mijn vader gewerkt. In februari 2010 heb dan uiteindelijk een nieuwe pc aangeschaft, met een voor die tijd snelle Intel Core 2 Quad Q8300-processor en behoorlijk veel RAM-geheugen (6 GB). Een beetje ‘op de groei gekocht’, zeg maar.

Die pc heeft me meer dan tien jaar trouw gediend, een absoluut record. Toen ik het toestel kocht, was Windows 7 pas uit, en in het najaar van 2015 ben ik overgeschakeld op Windows 10. Maar nu is ook dat toestel dus aan vervanging toe.

Deze keer heb ik een radicaal besluit genomen: geen desktop-pc meer, maar een laptop. Laptops zijn tegenwoordig krachtig genoeg voor al het zwaardere werk dat ik vroeger met mijn desktop-model deed. Ik spaar er een hoop plaats mee uit, en ik kan het ding ook nog overal mee naartoe nemen. Ik heb mijn keuze laten vallen op een Lenovo Ideapad L340-15IRH Intel Core i5-9300H, een toestel dat onder de noemer ‘gaming laptop’ valt. Er zit een NVIDIA GeForce GTX 1650 grafische kaart in met 4 GB grafisch geheugen (GDDR5). Nu weet je wellicht al dat ik geen gamer ben, maar dat heeft me vorig jaar natuurlijk ook niet belet om een gaming keyboard te kopen. Aangezien ik een sneltypist ben die af en toe deelneemt aan typewedstrijden, is een degelijk toetsenbord een absolute noodzaak.

Een gaming laptop is een stuk performanter dan een gemiddelde laptop. Ik ben niet van plan ermee te gamen, maar wil er wel wat fotobewerking en af en toe ook videobewerking mee doen. Nadeel van deze verhoogde performantie is een iets kleinere autonomie (d.w.z. de batterij is wat eerder leeg), maar aangezien mijn toestel het gros van de tijd toch op mijn bureau zal blijven staan en aangesloten zal zijn op netstroom, zie ik daar geen graten in.

Voorlopig zit er 8 GB RAM in, wat later eventueel uitgebreid kan worden tot 16 GB mocht dat nodig zijn. Het opstarten van de computer en het opstarten van programma’s gaat alvast heel wat sneller, want mijn nieuwe toestel is vanzelfsprekend uitgerust met een SSD (solid state drive), wat een behoorlijk groot verschil oplevert met de HDD (hard disk drive) van mijn desktop.

De SSD heeft een capaciteit van 512 GB, wat ruimschoots volstaat om mee te werken. Uiteraard is dat niet genoeg om al mijn data op te bewaren (massa‘s foto’s, video’s, mijn complete muziekcollectie en tal van andere bestanden), maar die staan op een grote externe harde schijf, een Seagate van 6 TB die momenteel voor iets meer dan de helft gevuld is (ook wat op de groei gekocht).

Een nadeel van een laptop is dat er heel wat minder aansluitingen zijn. Mijn Lenovo beschikt over één USB-C-poort, twee USB-A-poorten, een HDMI-uitgang, een 3,5 mm-audio-uitgang, en een Ethernet-aansluiting. Veel te weinig USB-poorten dus om al mijn apparatuur op aan te sluiten. Nog een nadeel: géén optische drive meer (voor cd’s of dvd’s). Ter vergelijking: mijn tien jaar oude desktop-pc had maar liefst 8 USB-poorten, 6 achteraan en 2 vooraan, en was uitgerust met een cd/dvd-brander en een blurayspeler.

Het tekort aan USB-aansluitingen wordt opgelost met een USB-hub. Ik heb een hub van Sitecom gekocht, die aangesloten wordt op de USB-C-poort van de laptop. Via de hub heb ik de beschikking over vier extra USB-A-poorten (waarvan twee USB 2.0 en twee USB 3.1), een USB-C-poort, een VGA-uitgang, twee extra HDMI-uitgangen, een extra Ethernet-aansluiting, een SD-kaartlezer en een mini-SD-kaartlezer. Dat moet, samen met de twee extra USB-poorten op mijn Seagate, volstaan.

Bijkomend voordeel van zo’n hub: als ik mijn laptop toch een keer op verplaatsing wil meenemen, hoef ik enkel maar de hub los te koppelen en dus niet alle kabeltjes van alle randapparatuur apart.

Tien jaar geleden heb ik met de aanschaf van mijn desktop-pc vaarwel moeten zeggen tegen diskettes; nu moet ik, althans wat mijn computer betreft, afscheid nemen van cd’s en dvd’s. Dat had ik tien jaar geleden niet durven voorspellen. Mijn muziek koop ik tegenwoordig bij voorkeur online in de vorm van mp3-bestanden, maar als ik toch nog eens een audio-cd koop of krijg, wil ik die wel kunnen rippen. Maar geen nood, daar kan ik een ander toestel voor gebruiken (en cd’s zullen over afzienbare tijd wellicht een stille dood sterven).

Maar een laptop heeft toch nog enkele nadelen, zoals het onhandige, platte toetsenbord, het vreselijk onhandige touchpad en het relatief kleine scherm. Al die problemen los ik op door externe apparaten aan te sluiten: je weet wellicht al dat ik het zalig vind om te typen op mijn Corsair K95 RGB Platinum gaming keyboard. Daarnaast maak ik gebruik van een draadloze Logitech-muis, en ik wil ook een externe monitor aansluiten. De monitor komt niet ter vervanging van, maar wel ter aanvulling op het laptop-scherm.

Ik wou aanvankelijk mijn oude VGA-monitor aansluiten via de Sitecom-hub, maar dat is me niet gelukt. De hub heeft weliswaar een aansluiting voor een VGA-kabel, maar ik krijg de oude monitor niet aan de praat met de nieuwe laptop. Drivers zijn daar normaal gezien niet voor nodig, dus daar ligt het niet aan. Ik vrees dat ik er vrede mee zal moeten nemen dat de oude monitor (die nog ouder is dan mijn desktop-pc) op rust zal mogen gaan en plaats zal moeten ruimen voor een moderner display.

Ik overwoog overigens al een tijdje, nog voordat ik besloot een nieuwe laptop aan te schaffen, om een extra-brede monitor te kopen, zodat ik comfortabel met veel open vensters tegelijkertijd kan werken. Nu denk ik dat een relatief voordelig geprijsde 24-inch-monitor zal volstaan. In combinatie met het laptopscherm zal het me meer dan voldoende bureaubladruimte opleveren. Ik heb mijn zinnen gezet op een Benq Zowie XL2411P, een 144 Hz gaming monitor. Ja, daar heb je die gaming toestanden weer. Ik ben blijkbaar wat veeleisender dan de gemiddelde computergebruiker, en dan komen een gaming laptop, een gaming keyboard en een gaming monitor blijkbaar toch meer overeen met mijn wensen, ook al ben ik dus geen gamer. Het scherm zou een uitstekend beeld moeten opleveren, kan in de hoogte versteld worden en kan 90 graden gekanteld worden.

De externe luidsprekertjes die ik aan mijn desktop-pc had gehangen, kunnen ook met pensioen. In tegenstelling tot mijn oude computer heeft mijn nieuwe laptop uiteraard Bluetooth aan boord. Daardoor kan ik het geluid laten afspelen via mijn Bluetooth-speaker, een Bose Soundlink Color die ik een paar jaar geleden al had aangeschaft. Dat levert véél beter geluid op dan via de ingebouwde speakertjes van de laptop (en daardoor kan ik ook volstaan met een externe monitor zonder ingebouwde speakers).

Het overhevelen van al mijn data naar mijn nieuwe laptop is heel vlotjes verlopen. Zoals gezegd staan mijn meeste data op een externe harde schijf, die ik zonder problemen op de nieuwe computer kon aansluiten. Verder gebruik ik clouddiensten als Dropbox, Onedrive en Google Drive. Via synchronisatie van mijn webbrowser (Chrome uiteraard, of dacht je dat ik Edge zou gebruiken?) had ik in een mum van tijd al mijn opgeslagen logingegevens en bookmarks overgeheveld naar de laptop. Vroeger was het altijd een heel gedoe als je van computer veranderde, tegenwoordig gaat het erg vlotjes.

Overigens een pluim voor Lenovo: er stond zo goed als geen bloatware op mijn nieuwe laptop. Ik heb maar één programma moeten verwijderen (McAfee). Bloatware is software die heel wat hardwarefabrikanten voorinstalleren op hun toestellen. Het gaat om programma’s die weinig meer doen dan alleen maar onnodig plaats innemen, de computer vertragen en de gebruiker af en toe ergeren met irritante boodschappen. Het gaat om proefversies van antivirusprogramma’s, office-suites, idiote spelletjes of andere programma’s die je een tijdje gratis mag uitproberen maar waar je daarna voor moet betalen als je ze wilt blijven gebruiken. Meestal heb je die programma’s helemaal niet nodig, of zijn er goede gratis alternatieven.

Wat antivirus betreft: ik heb jarenlang tevreden gebruikgemaakt van de gratis versie van Avast. Nu installeer ik geen antivirussoftware meer en maak ik gebruik van Windows Defender, dat standaard deel uitmaakt van Windows. Tot enkele jaren geleden scoorde Windows Defender minder goed, maar Microsoft heeft het product sterk verbeterd. Tegenwoordig krijgt het alleen maar positieve reviews en biedt het een uitstekende bescherming tegen virussen en malware.

Ik ben erg blij met mijn nieuwe laptop. Het geeft toch altijd een leuk gevoel om weer eens met een schone lei te kunnen beginnen, nietwaar? Op mijn nieuwe monitor is het nog even wachten. Ik ben niet meer tijdig in de winkel geraakt vóór de coronalockdown, dus ik heb ’m noodgedwongen online moeten bestellen.

Carmina Corona

Normaal gezien had ik hier een verslagje willen plaatsen van mijn geplande bezoek aan de opvoering van Carmina Burana, die maandagavond in het Brugse Concertgebouw had moeten plaatsvinden. Carmina Burama is al sedert mijn jeugd een van mijn favoriete muziekstukken. Ik maakte voor het eerst kennis met dit meesterwerk van Carl Orff tijdens de muziekles op de middelbare school, en ik zag ernaar uit om nog eens een live opvoering te kunnen meemaken. Dat was al geleden van 2008.

Maar helaas, het coronavirus kwam roet in het eten gooien. Zoals jullie allemaal wel zullen weten, zijn alle culturele en andere evenementen afgelast en is zowat alles gesloten. Geen concerten meer, geen musicals, bioscopen dicht, bibliotheken dicht, musea gesloten, café’s, tearooms en restaurants dicht, niet meer gaan shoppen in het weekend en binnenkort zelfs niet meer naar de kapper. Ons geplande weekendje Disneyland Parijs, dat al een paar keer was uitgesteld vanwege de opeenvolgende weekendstormen in februari, konden we op onze buik schrijven, en ook de volkssterrenwacht waar ik lid van ben, heeft voorlopig alle activiteiten opgeschort.

Maar goed, uitstel is geen afstel. Ons Disneytripje verplaatsen we gewoon naar later dit jaar. Onze jaarpassen zullen langer geldig blijven om de coronasluiting te compenseren, heeft Disney ons laten weten. In afwachting zullen we niet doodgaan van de honger, en we zullen niets te kort komen, ook al denken heel wat hamsteraars blijkbaar van wel.

Thuisblijven is voor mij overigens geen straf. Het is geen groot geheim dat ik veel liever thuis zit met een goed boek en een glaasje wijn dan naar wilde (of saaie) feestjes te gaan. Ik heb hier een hele stapel ongelezen boeken liggen, waar ik nog wel even zoet mee ben. Ik zal de extra vrije tijd die de coronacrisis met zich brengt, nuttig gebruiken om die stapel wat te doen slinken. Wie zei ook alweer ‘ieder nadeel heb z’n voordeel’?

Carmina Burana is uitgesteld tot november, hebben de organisatoren me laten weten. Mijn ticket blijft gewoon geldig voor de nieuwe datum.

Kobo Libra H2O

Begin december kocht ik een nieuwe e-reader, de Kobo Libra H2O. Het toestel kreeg uitstekende reviews waardoor mijn verwachtingen erg hoog lagen. Inmiddels heb ik er al heel wat op gelezen, en die hoge verwachtingen werden volledig ingelost. Ik heb nog niets negatiefs kunnen ontdekken. Ik ben dan ook bijzonder blij met mijn nieuwe toestel.

In vergelijking met mijn oude e-reader, de Sony PRS-650 uit 2010, is het een hele verbetering. De tekst is haarscherp. Ik vond mijn Sony al erg aangenaam in gebruik, veel beter dan de twee toestellen die ik met wedstrijden gewonnen had (een Nook Simple Touch van Barnes & Noble en een Icarus Pocket), maar op mijn nieuwe Kobo is het lezen nóg aangenamer.

Een van de nieuwe dingen waar ik het blijst mee ben, is de achtergrondverlichting. Ondertussen ben ik al wat jaartjes ouder, en mijn ogen zijn niet meer zo goed als vroeger. Daardoor heb ik nu meer moeite met kleine letters en ook met lezen bij minder licht. Dankzij de achtergrondverlichting (waarvan de intensiteit snel en eenvoudig aan te passen is door aan de linkerrand van het scherm op en neer te vegen), is dat probleem volledig van de baan.

Mijn Sony had zo’n ingebouwde verlichting niet. Als het te donker was, kon ik een extern leeslampje op een flexibele arm gebruiken dat ingebouwd zat in de rug van het beschermhoesje. Dat was doenbaar, maar zag er wat vreemd uit. De achtergrondverlichting van de Kobo is stukken comfortabeler, en laat me toe om langere tijd probleemloos te lezen, ook in duistere omgevingen. Zalig gewoon. Nadeel is wel dat de batterij wat eerder leeg is, maar al bij al gaat de batterij nog steeds heel lang mee. In tegenstelling tot een smartphone of een tablet hoef je dus niet om de haverklap naar een stopcontact te zoeken.

Ook een pluspunt is de synchronisatie met alle boeken in mijn Kobo-account (ook de boeken die ik bij Bol.com aangekocht heb). De Nook had ook al wifi, een webbrowser en synchronisatie met Barnes & Noble, maar aan dat laatste had ik niks, want ik koop al jaren mijn e-boeken voornamelijk bij Kobo of bij Bol. Mijn oude Sony had helemaal geen internetverbinding. Dankzij de wifi in mijn nieuwe e-reader kan ik nu tijdens het lezen, zonder de pagina te verlaten, een woord rechtstreeks opzoeken op Google of op Wikipedia, reuze handig.

Nóg een handigheid is de mogelijkheid om niet alleen e-boeken, maar ook artikels die ik op het internet vind, op mijn e-reader te lezen. Daarvoor heb ik eerst een Pocket-account moeten aanmaken. Wanneer ik met mijn computer of mijn smartphone op het web aan het surfen ben, kom ik vaak een interessant artikel tegen. Soms zijn die artikels nogal lang, waardoor ik ze eigenlijk liever wil opslaan voor later. Dat kan met Pocket. De Kobo Libra H2O beschikt over de mogelijkheid om te koppelen met mijn Pocket-account. Op die manier kan ik de opgeslagen artikels ook op mijn e-reader lezen, terwijl ik gewoon lekker op de bank zit, of op de trein.

Wanneer ik thuis of op de trein zit te lezen, houd ik het toestel meestal met beide handen vast, maar ik heb ook al dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheid om het blauwe origami-hoesje dat ik samen met mijn toestel heb gekocht, als boekensteun te gebruiken om zo handenvrij te lezen. Als je in een tearoom je handen nodig hebt om in je koffie te roeren of een chocolaatje uit het papiertje te halen, dan hoef je daarmee geen tijd te verliezen en kun je op die manier gewoon verder lezen. (Misschien vind je dat wat overdreven, maar ik wil mijn tijd altijd optimaal gebruiken, het leven is al kort genoeg!)

Ik heb ook al staande gelezen, terwijl ik ergens in een wachtrij stond aan te schuiven. Ik houd het toestel dan met één hand vast aan de brede zijrand, met mijn duim op de knop waarmee je naar de volgende pagina gaat. Na een tijdje wordt dat een beetje vermoeiend en wil ik van hand wisselen. Geen probleem: ik draai het toestel dan gewoon om, zodat de brede rand en de knoppen naar de andere kant verhuizen en ik het toestel in de andere hand kan houden. De inhoud van het scherm roteert automatisch mee, en de knoppen voor volgende en vorige pagina wisselen van functie. Hier is duidelijk erg goed over nagedacht, die brede rand is echt wel handig.

Het is duidelijk: dit toestel is een uitstekende aankoop geweest, waar ik nog lang plezier aan zal beleven.

getpocket.com
gl.kobobooks.com/products/kobo-libra-h2o
www.kobo.com

Freeman Dyson

Vandaag, 28 februari 2020, overleed de Engels-Amerikaanse wis- en natuurkundige Freeman Dyson op 96-jarige leeftijd. Sciencefictionfans kennen hem door het naar hem genoemde concept van de ‘Dyson sphere’, dat erg tot de verbeelding spreekt. Een Dyson sphere – in het Nederlands een Dysonschil of Dysonbol – is een bolvormig omhulsel, door een hypothetische buitenaardse beschaving gebouwd rond een ster. Op die manier kan een groot deel van de energie die de ster uitstraalt, opgevangen en gebruikt worden. Een planeet als de Aarde ontvangt immers maar een kleine fractie van al het licht dat een ster uitstraalt.

Star Trek-fans herinneren zich ongetwijfeld de Next Generation-aflevering Relics, waarbij de Enterprise bij toeval zo'n Dyson sphere ontdekt. In tegenstelling tot wat in die aflevering te zien is, zal een echte Dyson sphere, als die ooit gevonden wordt, wellicht geen complete bol rond de ster zijn. Op die manier zou immers niets van de energie van de ster nog kunnen ontsnappen en zou de sphere al snel oververhit geraken. Bovendien is voor het bouwen van zo’n gigantisch bouwwerk enorm veel materiaal nodig, wellicht meer dan op één planeet of zelfs in een heel zonnestelsel ontgonnen kan worden. Een meer realistische Dyson sphere zal dan ook een bol zijn met heel veel grote gaten erin. Op die manier is aanzienlijk minder bouwmateriaal nodig en kan een groot deel van het sterlicht ontsnappen, waardoor oververhitting vermeden wordt.

Door een Dyson sphere te bouwen, kan een beschaving niet alleen meer energie verkrijgen, maar kan het ook de beschikbare bewoonbare oppervlakte uitbreiden. Wanneer een planeet overbevolkt dreigt te raken, kan een deel van de bevolking verhuizen naar de binnenkant van de bol, waar met behulp van een kunstmatige atmosfeer en kunstmatige zwaartekracht een leefbare omgeving gecreëerd kan worden.

en.wikipedia.org/wiki/Dyson_sphere
memory-alpha.fandom.com/wiki/Dyson_sphere
memory-alpha.fandom.com/wiki/Relics_(episode)
nl.wikipedia.org/wiki/Dysonbol
nl.wikipedia.org/wiki/Freeman_Dyson

The Best of Musicals at the Movies

In 2018 waren we al erg enthousiast over The Best of Musicals. Vorig weekend genoten we minstens evenveel van de nieuwste editie: The Best of Musicals at the Movies, met een potpourri van musicalnummers uit bekende films als onder andere The Greatest Showman (kan tellen als opener!), La La Land, Les Misérables, Titanic, Footlose, Frozen, An Officer and a Gentleman, The Wizard of Oz, James Bond, Bohemian Rhapsody en na de pauze Moulin Rouge, Fiddler on the Roof, Cabaret, West Side Story, The Bodyguard, The Lion King, Grease en nog meer.

Ik was uiteraard verheugd om mijn favoriete musical-ster, Hans Peter Janssens, weer aan het werk te kunnen zien. Hij schitterde weerom met Stars uit Les Misérables, Somewhere over the rainbow uit The Wizard of Oz en If I were a rich man uit Fiddler on the Roof.

Verder waren we ook nog bijzonder onder de indruk van Elke Buyles vertolking van Into the unknown uit Frozen II. Prachtig gewoon. Dit is niet alleen een fantastisch nummer, het werd ook nog eens op een sublieme wijze gebracht.

Na de pauze bewees Charlotte Campion haar talent met I will always love you uit The Bodyguard, dat door het overenthousiaste publiek bijzonder werd gesmaakt, terecht!

Eigenlijk waren er te veel nummers om op te noemen. Musical is een mix van verschillende stijlen, en dat zorgde voor een bijzonder gevarieerd programma. Deze derde editie van The Best of Musicals stond garant voor een avondje entertainment van bijzonder hoog niveau.

Naast de genoemde musicalsterren bestond de cast verder ook nog uit Eva-Jane Smeenk, Ivann Vermeer, Chris Van Tongelen, Marleen van der Loo, Jeroen Logghe, Gene Thomas, Goele De Raedt, Charlotte Verduyn, Rick van den Belt, Wim Van Den Driessche en Christophe Coenegrachts. In totaal 14 stemmen, begeleid door een 26 leden tellend live orkest en de nodige licht- en pyrotechnische effecten.

We zien nu al uit naar de editie van volgend jaar!

www.musichall.be/shows/bestofmusicals

Met de nachttrein naar Wenen!

Sinds 20 januari kun je vanuit België weer met de nachttrein naar Wenen. Vroeger heb ik zelf meermaals met de nachttrein gespoord. Ik maakte voor het eerst kennis met deze manier van reizen toen we in het zesde leerjaar op sneeuwklas trokken naar Zwitserland. Ik vond het daar zo leuk, dat ik mijn ouders heb overgehaald om in de jaren die volgden enkele keren samen naar Zwitserland op vakantie te gaan, met de nachttrein natuurlijk. Later ben ik dan een aantal keer met de Oostende-Wien Express naar Wenen gereisd, voor de internationale jeugdwedstrijd machineschrijven die daar elk jaar werd gehouden.

Het reizen met de nachttrein beviel me wel. De slogan van de spoorwegen was toen: ‘Een nachtje sporen... duizend kilometer op twee oren!’ En gelijk hadden ze. ’s Nachts reizen heeft het grote voordeel dat je een dag wint! En je spaart een hotelovernachting uit, want voor de prijs van een treinticket krijg je niet enkel het vervoer, maar ook een overnachting met ontbijt aangeboden.

Ik vond het erg jammer toen de nachttrein eind 2003 werd afgeschaft. In Europa waren er wel nog nachttreinen, maar niet meer vanuit België, helaas.

Deels uit nostalgie hebben we enkele jaren geleden tóch nog eens met de nachttrein gereisd, zij het dan enkele reis. In de zomer van 2015 was ik met mijn gezin voor een congres in de Hongaarse hoofdstad Boedapest. We zochten naar een mogelijkheid om onze congrestrip te combineren met enkele dagen in Wenen. We zijn met het vliegtuig naar Boedapest gevlogen en hebben na het congres de terugreis per spoor afgelegd.

In Boedapest namen we de trein naar Wenen, een rit van drieënhalf uur met een comfortabele Oostenrijkse Rail Jet met wifi aan boord. Na enkele verkwikkende dagen in de Oostenrijkse hoofdstad namen we vanuit Wenen de nachttrein naar Keulen. Daar kwamen we ’s ochtends aan en hebben er nog een hele dag van de stad en van het mooie weer genoten, om dan ’s avonds met de hogesnelheidstrein naar Brussel te reizen en tenslotte met een ‘gewone’ IC-trein de laatste etappe naar huis af te leggen. Wat een avontuur was dat!

De reis per nachttrein biedt tegenwoordig heel wat meer comfort dan vroeger. Voor wie het goedkoop wil houden, zijn er weliswaar nog altijd zitplaatsen en slaapcoupés die je met zes personen moet delen, maar je kunt ook kiezen voor meer comfort in een ligwagen met coupés voor vier of twee personen, een comfortabele slaapwagen met een volwaardig bed voor één, twee of drie personen per coupé, of zelfs voor een luxe-coupé met douche en toilet. Uiteraard is er ook gedacht aan stopcontacten om je smartphone, tablet of laptop op te laden.

Sinds 20 januari kun je twee keer per week, op maandag en donderdag, vanuit Brussel naar Wenen. Een maand na de herinvoering van de nachttrein spreekt de ÖBB (Österreichische Bundesbahnen) van een groot succes, waardoor de frequentie later dit jaar van twee- naar driemaal per week zal worden opgetrokken. Voorlopig gebeurt de reis nog met ietwat oudere wagons, maar over afzienbare tijd worden de treinstellen vernieuwd.

In vergelijking met het vliegtuig ben je lang onderweg – zo’n 14 uur, enkele lange nachtelijke stops inbegrepen –, maar er zijn natuurlijk ook voordelen. Om te beginnen geen luchthavenstress, en je moet je geen zorgen maken over luchthaventransfers: met de nachttrein vertrek en arriveer je immers midden in de stad! Bovendien zorg je als treinreiziger voor aanzienlijk minder CO₂-uitstoot dan als vliegtuigpassagier.

Vliegtuigtickets worden tegenwoordig kunstmatig goedkoop gehouden, en dat zorgt voor oneerlijke concurrentie tussen vlieg- en spoorverkeer. Zo moet je op een vliegtuigticket geen BTW betalen en wordt er ook geen belasting betaald op vliegtuigbrandstof, en dat terwijl die brandstof behoorlijk vervuilend is! Van zodra aan deze onrechtvaardige situatie een eind wordt gemaakt, zal de nachttrein – niet alleen voor een tripje naar Wenen, maar voor reizen binnen heel Europa – voor veel mensen beslist weer aantrekkelijker worden. Momenteel loopt bij Groen overigens een petitie die ervoor pleit om de trein weer de goedkoopste optie te maken voor reizen tot duizend kilometer.

Als we ooit nog eens naar Wenen willen – en die kans zit er dik in, want we zijn dol op Mozartkugeln en Sachertorte – zullen we de nachttrein zeker overwegen. De reis alleen al is een avontuur op zich!