In Brugge loopt nog tot morgen de 11e editie van het Razor Reel Flanders Film Festival (RRFFF), een filmfestival voor genrefilms (sci-fi, horror en fantasy) waar ik al meerdere jaren een frequent bezoeker ben. Zoals op ieder festival komen er vooral nieuwe films aan bod, maar er is ook aandacht voor enkele klassiekers, die de fans natuurlijk maar al te graag nog eens op het grote scherm willen zien.
Zo stonden dit jaar een aantal genrefilms uit de jaren 80 op het programma: The Fog (1980), Gremlins (1984) en Stand By Me (1986). Ook met Summer of 84 (een recente productie uit 2018) keerden we terug naar de sfeer van de eighties.
Ik was helaas niet in de gelegenheid om ze allemaal te bekijken, maar zondagmorgen wou ik wel speciaal vroeg opstaan voor Gremlins. Dat we ondertussen overgeschakeld waren naar het winteruur en ik dus tóch een uurtje langer had kunnen slapen, was natuurlijk een reuze meevaller. Waarom hebben we niet elk weekend een uurtje extra?
Gremlins is een horror-komedie. Daarbij komt het erop neer dat het horror-aspect zo overdreven wordt, dat het een omgekeerd effect heeft: je gaat er niet echt van huiveren, maar de absurde humor bezorgt je wel een schaterlach. De film werd geregisseerd door Joe Dante en geproduceerd door Steven Spielberg, met een scenario van Chris Columbus. Het werd een van de meest succesvolle films van de jaren tachtig.
Even het geheugen opfrissen: een vader koopt in Chinatown een bijzonder kerstgeschenk voor zijn zoon: een ‘Mogwai’, een lief, klein, schattig diertje met grote ogen en een zachte vacht. Aanvankelijk was het diertje niet te koop, maar uiteindelijk liet de oude man aan wie de Mogwai toebehoorde, zich toch overhalen. Er zijn echter drie belangrijke regels: het diertje, dat de naam Gizmo krijgt, kan niet tegen fel licht – zonlicht kan zelfs dodelijk zijn! –, hij mag absoluut niet in contact komen met water, en hij mag in geen geval gevoederd worden na middernacht.
Je kunt natuurlijk al raden dat dat toch gebeurt, en het resultaat is even verrassend als catastrofaal. Het aanvankelijk lieve, schattige wezentje brengt al gauw een bende gevaarlijke, griezelige kleine monsters (‘gremlins’) voort, die met Kerst een heel stadje in rep en roer zetten. Uiteindelijk loopt alles goed af, maar er is wel een behoorlijke puinhoop aangericht.
Het toeval wil dat ik eerder dit jaar op FedCon nog Zach Galligan ontmoette, de acteur (toen nog een tiener) die een van de hoofdpersonages (Billy) vertolkt. Hij vertelde enkele grappige anekdotes over het verloop van de opnames, met name over het ‘gedoe’ met de poppen. De film stamt immers uit het pre-CGI-tijdperk, wat betekent dat er met poppen gewerkt moest worden om Gizmo en de gremlins tot leven te brengen.
Blij dat ik de film na al die jaren op het grote scherm heb teruggezien. Dank je wel, RRFFF!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten