Solo: A Star Wars Story

De nieuwste Star Wars-film, Solo: A Star Wars Story, deed het minder goed dan verwacht in de Amerikaanse bioscoopzalen. De film kwam amper vijf maanden na Episode VIII: The Last Jedi. Was dat te vroeg? Of was er op dat moment te veel concurrentie van andere blockbusters, zoals Marvels Avengers: Infinity War?

Aan de film zelf zal het volgens mij toch niet liggen, want wie Solo gezien heeft, is er over het algemeen erg enthousiast over. Voor de toegewijde Star Wars-fan biedt deze film heel wat leuke momenten. We maken kennis met de jonge Han Solo, zo’n jaar of tien vóór de gebeurtenissen van A New Hope. We zijn getuige van zijn eerste ontmoeting met Chewbacca en zien hoe Han de Millennium Falcon bij een gokspel wint van Lando Calrissian. En in deze film zitten we op de eerste rij wanneer Han Solo met de Millennium Falcon de beruchte Kessell Run aflegt in minder dan twaalf parsecs. Wat kun je je als Star Wars-fan nog meer wensen? En zelfs de geeks en nerds die er al 41 jaar lang over klagen dat een parsec geen eenheid van tijd, maar van afstand is, krijgen nu een bevredigende verklaring!

Voor de rest heeft Solo: A Star Wars Story alles wat je van een (ont)spannende film mag verwachten: wat spanning, wat romantiek, wat actie en wat humor. En natuurlijk aliens, ruimteschepen en robots! Zonder veel van de plot weg te geven, kan ik wel kwijt dat de film in essentie een western is, maar dan in de setting van een melkwegstelsel ver, ver weg.

De regie is van Ron Howard, die in Solo een klein bijrolletje voorbehield voor zijn broer Clint (die scifi-fans wellicht ook zullen kennen van zijn gastrolletjes in Star Trek). Ook Warwick Davis, die tegenwoordig blijkbaar vaker in Star Wars-bijrollen opduikt, is weer van de partij. De hoofdrollen zijn voor Alden Ehrenreich als de jonge Han Solo, Woody Harrelson als zijn kompaan Beckett, Emilia Clarke (gekend als ‘Mother of Dragons’ Daenerys Targaryen uit Game of Thrones) als Hans vriendin Qi’ra, Donald Glover als Lando Calrissian en Joonas Suotamo als Chewbacca.

De muziek voor deze film is van John Powell, die enkele Star Wars-thema’s van John Williams, vaak op een erg verfrissende manier, hergebruikt. Ik was erg verheugd om op een bepaald moment een van mijn favoriete stukken te herkennen: (de tweede helft van) The Asteroid Field, uit de soundtrack van Episode V: The Empire Strikes Back. De eerste track van het album, The Adventures of Han, is niet van Powell maar van Williams zelf. Het stuk klinkt erg avontuurlijk en heroïsch, en is duidelijk een bron van inspiratie geweest voor John Powell. Powell is een erg productieve soundtrackcomponist, die al een indrukwekkende lijst scores op zijn naam heeft staan. Om er maar enkele te noemen: Shrek, The Bourne Identity en The Bourne Supremacy, drie Ice Age-sequels, X-Men: The Last Stand, Kung Fu Panda en How to Train Your Dragon.

Solo is de tweede in een reeks anthologyfilms die begon met Rogue One. Een derde film over premiejager Boba Fett zou in 2020 moeten uitkomen, en de weg ligt open voor nog meer films in de anthologyreeks. Te veel Star Wars, misschien? Niet voor mij! Te veel voetbal op tv, ja, maar te veel Star Wars? Neen hoor, laat maar komen!

www.imdb.com/title/tt3778644
www.starwars.com/films/solo