Lichtfestival Gent 2015

Net als drie jaar geleden zijn we ook nu weer een avondje naar Gent getrokken voor het Lichtfestival. De vorige editie was een enorm succes, met als groot nadeel dat het bij momenten zó druk was dat het niet leuk meer was. En dan hadden we nog het geluk dat we een minder drukke dag uitgekozen hadden.

Dit jaar hebben de organisatoren geprobeerd om dergelijke toestanden te vermijden door een langer parcours uit te werken, waardoor het publiek meer verspreid is. En ja, donderdagavond bleek die aanpak in ieder geval te werken. We konden overal vlotjes door, maar voor de komende dagen wordt méér volk verwacht.

Net als vorige keer zijn we met de trein naar Gent gereisd, om parkeer- en fileproblemen te vermijden. We zijn maar meteen doorgereden naar Gent Dampoort, dat dichter bij het parcours ligt dan het Sint-Pietersstation. Het duurde niet lang of we kwamen een infostand tegen waar we een plannetje met informatie kregen. Het was de bedoeling dat iedereen de route in dezelfde richting zou volgen, maar wij besloten in omgekeerde richting te gaan omdat we voor sluitingstijd nog naar de Souplounge wilden. In tegenstelling tot vorige keer lag de Souplounge niet op het parcours, dus we moesten even een (klein) ommetje maken.

Het parcours in omgekeerde zin afleggen leverde overigens geen noemenswaardige problemen op, al merkten we wel dat we soms eens achterom moesten kijken om bepaalde effecten te zien.

Deze derde editie van het Lichtfestival is beslist weer de moeite waard. Het is zeker geen kopie van de vorige editie. Er zijn onder andere weer erg fraaie projecties op gebouwen, interactieve opstellingen, en allerlei andere lichtkunstwerken. Op de website van het festival (www.lichtfestivalgent.be) vind je een plannetje met het parcours en een overzicht van alles wat er te zien en te beleven valt.

Er valt ook iets bij te leren over licht, in het UFO (Universiteitsforum) bijvoorbeeld. Daar lieten we ons fotograferen met een infraroodcamera, woonde ik een korte (licht verteerbare) lezing bij en wurmde Annelies zich met succes doorheen een doolhof van laserstralen.

www.lichtfestivalgent.be

Een passie voor wetenschap en rede

Op 26 januari ben ik naar Antwerpen gereden voor A Passion for Science and Reason, een gespreksavond met Richard Dawkins en Lawrence Krauss in een uitverkochte stadsschouwburg. Het evenement was een initiatief van Het Denkgelag, een non-profitorganisatie ter bevordering van kritisch denken, die vermaarde sprekers uitnodigt om in het publiek te discussiëren over wetenschap en rede.

Richard Dawkins is een van de meest vooraanstaande evolutiebiologen ter wereld, en met zijn boeken als The Selfish Gene en The Greatest Show On Earth een van de prominentste wetenschapspopularisatoren. Daarnaast is hij ook de meest befaamde atheïst ter wereld. Lawrence Krauss is een beroemd astrofysicus en kosmoloog en ook hij heeft er een talent voor om wetenschap uitstekend in bevattelijke taal te kunnen uitleggen. Ik heb hem jaren geleden al leren kennen als schrijver van The Physics of Star Trek, en in zijn recentere bestseller A Universe From Nothing probeert hij aan te tonen hoe ons universum – contra-intuïtief – toch ontstaan kan zijn uit het niets zonder de natuurwetten te overtreden.

Richard Dawkins, Lawrence Krauss en Julia Galef (foto: Dries Van Giel)

Enige tijd geleden is er een documentaire gemaakt, The Unbelievers, waarin het tweetal gevolgd wordt terwijl ze de wereld rondtrekken om overal te gaan spreken. Vóór de gespreksavond was er in Antwerpen een screening van The Unbelievers, gevolgd door een signeersessie.

Ik ben dus wat vroeger gestopt met werken om op tijd in Antwerpen te zijn voor de screening. Na de film heb ik ter plaatse een boek van Dawkins gekocht en het door de auteur laten signeren. Daarvoor moest ik natuurlijk wel even aanschuiven, want de vraag naar autogrammen bleek groot. Een gesigneerd boek van Krauss had ik al van een vorig Denkgelag-evenement. Toen debatteerde Lawrence Krauss samen met wetenschapsfilosofen Daniel Dennett en Massimo Pigliucci in Gent.

De gasten – die voor de grote meerderheid van het publiek eigenlijk geen inleiding behoefden – werden op een grappige manier geïntroduceerd door über-nerd Lieven Scheire (gekend van Nerdland).

De avond was bijzonder gevarieerd en interessant, en werd gemodereerd door Julia Galef, een Amerikaanse journaliste en sceptica. Toen beide heren het podium opkwamen, bleek Krauss het jongste nummer van Charlie Hebdo bij te hebben (dat ondertussen een oplage van 7 miljoen heeft bereikt!) en uiteraard was religieus fundamentalisme een van de gespreksthema’s. Net zoals bij het vorige Denkgelag-event werd de gespreksavond op video vastgelegd. Over enige tijd verschijnt het ongetwijfeld op het YouTube-kanaal van de organisatoren.

De organisatie van de avond, door een groep enthousiaste vrijwilligers, was vlekkeloos. Ik kijk al uit naar het volgende Denkgelag-event. Dat komt er aan in maart, in samenwerking met TEDxGhent.

www.denkgelag.be

Zwanenmeer

Vanmiddag zijn we met ons drietjes naar Het Zwanenmeer gaan kijken, het beroemde ballet van Pepita en Ivanov op de muziek van Tsjajkovski, in het Bolsjojtheater in Moskou.

Nou ja, eigenlijk zijn we gewoon naar Kinepolis geweest, waar vanmiddag een high definition live stream rechtstreeks uit Moskou op het grote scherm geprojecteerd werd, en dat is bijna alsof je er echt bij bent. Eind 2012 gingen we ook al zo’n Ballet-in-de-cinema-voorstelling bekijken: De Notenkraker, eveneens van Tsjajkovski.

Dankzij de samenwerking tussen het Bolsjoj en bioscopen wereldwijd krijgt het grote publiek de kans om balletopvoeringen van een bijzonder hoog niveau live mee te maken. Zoals we gewoon zijn van Kinepolis, werden we een half uurtje van tevoren al uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Om vier uur stipt – in Moskou was het dan al twee uur later – ging de voorstelling van start.

Het Russische publiek was bijzonder enthousiast, met veel applaus en bravogeroep tussendoor.

In de loop der jaren zijn er verschillende versies en interpretaties van dit ballet geweest. Wat we vandaag te zien kregen, was de versie uit 2001 van Joeri Grigorovitsj. De hoofdrollen werden vertolkt door Denis Rodkin als prins Siegfried en prima ballerina Svetlana Zakharova als Odette/Odile. Tijdens de pauze werden we nog getrakteerd op een interview met Artemy Belyakov (The Evil Genius).

kinepolis.be/nl/ballet-in-de-cinema
www.bolshoi.ru

The Imitation Game

Een van de grote kanshebbers voor de Oscars – met acht nominaties – is wellicht The Imitation Game, een biografische film over een van mijn idolen: Alan Turing.

Alan Turing is een van de grondleggers van de computer. In de Tweede Wereldoorlog slaagde hij erin in het grootste geheim een machine te ontwerpen waarmee hij de Duitse Enigma-code kon kraken. In computermiddens is ook de turingtest natuurlijk een begrip.

Het feit dat de film gaat over het kraken van de Enigma-code, een intellectuele prestatie van ongekende proporties, was voor mij als computergeek al voldoende reden om The Imitation Game te gaan bekijken. Maar een bijkomende motivatie was de cast: de hoofdrol wordt immers vertolkt door Benedict Cumberbatch, een acteur die ik heb leren appreciëren als Sherlock Holmes in de BBC-tv-serie Sherlock en als Khan in Star Trek Into Darkness.

Cumberbatch krijgt voor deze rol een Oscarnominatie voor beste acteur. De cast wordt aangevuld door Keira Knightley, eveneens genomineerd (beste actrice in een bijrol) en Charles Dance. Die laatste kennen we natuurlijk van Game of Thrones, waarin hij Tywin Lannister vertolkt.

Cumberbatch heeft overigens nóg een van mijn grote helden gestalte gegeven. In 2004 was hij Stephen Hawking in het BBC-drama Hawking.

En dat brengt me bij een andere filmbiografie, die volgende week in de Belgische zalen komt: The Theory of Everything, over het leven en het werk van Stephen Hawking, ook al goed voor vijf Oscarnominaties.

Historici zijn het er algemeen over eens dat het kraken van Enigma de Tweede Wereldoorlog met zowat twee jaar heeft verkort en op die manier heel wat mensenlevens heeft gered.

Jammer genoeg is het voor Turing zelf niet zo goed afgelopen. In 1952 werd hij gearresteerd en veroordeeld voor homoseksuele handelingen, wat in die tijd in Engeland strafbaar was. Hij werd voor de keuze gesteld: gevangenisstraf of hormoontherapie. Hij koos voor dat laatste en pleegde in 1954 zelfmoord, twee weken voor zijn 42e verjaardag. Een bijzonder tragisch einde voor iemand aan wie zo veel mensen zo veel te danken hebben, wellicht zonder het zelf te beseffen.

In september 2009 bood de Britse premier Turing namens de regering postuum zijn excuses aan, en in 2013 verleende de Britse koningin hem gratie.

theimitationgamemovie.com