De nieuwe Apenplaneetfilm, Dawn of the Planet of the Apes, is het vervolg op Rise of the Planet of the Apes uit 2011. Hoewel het zondermeer mogelijk is om Dawn te gaan bekijken zonder dat je Rise hebt gezien, mis je dan natuurlijk wel de hele voorgeschiedenis.
In de film uit 2011, die op zich een prequel is van Planet of the Apes (het origineel uit 1968 met Charlton Heston), zien we hoe een uit de hand gelopen laboratoriumexperiment twee ernstige gevolgen heeft. Om te beginnen wordt een groep apen die een retrovirus toegediend krijgen, intelligenter. Ze weten te ontsnappen en ontkomen naar een bos, waar ze zich verscholen houden. Hun toegenomen intelligentie blijkt erfelijk te zijn. Aan de andere kant blijkt het retrovirus fataal te zijn voor mensen. Aan het einde van de film zien we hoe een piloot, die met het virus besmet is, het virus over de hele wereld dreigt te gaan verspreiden.
In Dawn of the Planet of the Apes zijn we tien jaar verder. Het virus heeft ondertussen een groot deel van de wereldbevolking uitgeroeid, en slechts hier en daar weten kleine groepen mensen, die een natuurlijke immuniteit voor het virus hebben, te overleven. Wereldwijd is de economie ineengestort, steden zijn verwilderd en door gebrek aan elektriciteit is er nog maar weinig technologie over.
De hele film draait om het conflict dat uitbreekt wanneer een groep menselijke overlevers per toeval de groep intelligente apen ontmoet, die zich intussen flink vermenigvuldigd hebben en nog steeds in Muir Woods wonen (het bos aan de andere kant van de Golden Gate Bridge bij San Francisco). We zien dat er in beide kampen, zowel bij de mensen als bij de apen, individuen van goede wil zijn (die willen samenwerken) en individuen van slechte wil (die tegen iedere vorm van samenwerking zijn en de boel saboteren).
De rol van Caesar, de leider van de apen, wordt vertolkt door de ondertussen voor dit soort klusjes bekend geworden Andy Serkis. Serkis verwierf naam en faam met zijn vertolkingen van Gollum (Sméagol) in de Lord of the Rings-trilogie en King Kong in de gelijknamige film uit 2005. In de recente Kuifje-film van Spielberg (The Adventures of Tintin) speelde Serkis de rol van kapitein Haddock. Net als bij die eerdere rollen werd ook nu weer gebruik gemaakt van performance capture, een techniek waarbij de vertolking van een echte acteur (Serkis) door de computer gecapteerd en overgebracht wordt op een geanimeerd personage (Caesar). Door de ook nu weer sublieme vertolking van Serkis zijn zowel de bewegingen als de gelaatsuitdrukkingen van Caesar erg waarheidsgetrouw.
De film wordt zowel door het publiek als door veruit de meeste critici erg goed onthaald. Als je eenmaal het idee van intelligente (en sprekende) apen hebt geaccepteerd, dan zijn de apen bijzonder geloofwaardig neergezet. De film is technisch heel knap gemaakt, de plot zit intelligent in elkaar, en we realiseren ons dat mensen en apen een gedrag vertonen dat heel dicht bij elkaar staat. Na Rise of the Planet of the Apes (2011) is dit vervolg een geloofwaardige aanloop naar de planeet waar astronaut George Taylor (Charlton Heston) in 1968 op landde, weliswaar zonder te beseffen dat het de Aarde was. Sommige scènes, waarin de apen zich bewapend hebben met geweren en waarin mensen in kooien worden opgesloten, doen heel erg aan de beginscènes uit Planet of the Apes (1968) denken.
Het open einde laat vermoeden dat er over een paar jaar wellicht nóg een vervolg aankomt, en van mij mag dat best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten