Lucy

Lucy is de nieuwe actiefilm van Luc Besson (van Le Grand Bleu en The Fifth Element), met Scarlett Johansson en Morgan Freeman in de hoofdrollen. Dat alleen al is voldoende reden om de film te gaan bekijken. Als je een fan bent van dit drietal, tenminste.

De film is gebaseerd op de mythe dat een mens slechts zowat 10% van zijn hersencapaciteit gebruikt, en laat zien wat er gebeurt bij een individu dat ineens ook die overige 90% weet te benutten. Ruikt naar sciencefiction, maar helaas, 0% science, 100% fiction.

Dat een mens slechts 10% van zijn brein gebruikt is inderdaad een fabeltje. Elk gebied, elke cel in ons brein heeft wel degelijk een functie. Vanuit evolutionair standpunt bekeken houdt zo’n bewering ook geen steek.

En dan nog: stel dat we inderdaad slechts 10% van onze capaciteiten zouden gebruiken, toegang tot die andere 90% zal er beslist niet toe leiden dat een mens dan ineens dingen kan doen die tegen de wetten van de fysica in gaan. Geloof dus niet dat zo iemand ineens voorwerpen door de lucht kan laten vliegen, haar tegenstanders op de grond kan laten neervallen alleen maar door er eens boos naar te kijken of andere hocus pocus kan uithalen. Allemaal larie en apekool. Een grotere hersencapaciteit zou eerder leiden tot een betere concentratie, verbeterde zintuiglijke waarneming, snellere reacties, betere oog-handcoördinatie, een beter geheugen, een verbetering van het redeneervermogen, etc., maar geen ‘controle over materie’ zoals in de film.

Maar als je dat alles even buiten beschouwing laat, dan is dit best een onderhoudende actiefilm, en dat zeg ik niet alleen omdat Johansson en Freeman toevallig twee van mijn favoriete filmspelers zijn. Er zit (jammer genoeg) wel behoorlijk veel geweld en bloed in de film. Dat wist ik op voorhand, want de trailer had dat al duidelijk gemaakt. In de rol van Lucy (on steroids) deed Johansson me soms wat denken aan Black Widow, het personage dat ze vertolkt in Marvels Avengers-reeks. En al die gesneuvelde Aziaten in maatpak riepen dan weer herinneringen op aan Kill Bill.

Het einde is wat povertjes, maar laat de weg open voor een vervolgfilm, dus wie weet krijgen we nog meer van dit.

Nog een weetje: zoals in de film al terloops wordt vermeld, was Lucy ook de naam van de ‘eerste vrouw’. Niet Eva dus. Lucy was de naam die gegeven werd aan een vrouwelijke australopithecus afarensis wiens gedeeltelijke skelet in 1974 in Ethiopië werd opgegraven. Deze Lucy leefde ongeveer 3,2 miljoen jaar geleden. De australopithecus afarensis werd daarmee de oudst bekende fossiele mensachtige die rechtop kon lopen. Dat laatste kan men onder andere afleiden uit de vorm van het bekken. De naam Lucy werd gekozen omdat de paleontologen die het skelet ontdekten, tijdens hun werkzaamheden herhaaldelijk en luid het nummer Lucy in the Sky with Diamonds van de Beatles draaiden. Gelukkig niet in de versie van Bill Shatner.

www.lucymovieintl.com

Dawn of the Planet of the Apes

De nieuwe Apenplaneetfilm, Dawn of the Planet of the Apes, is het vervolg op Rise of the Planet of the Apes uit 2011. Hoewel het zondermeer mogelijk is om Dawn te gaan bekijken zonder dat je Rise hebt gezien, mis je dan natuurlijk wel de hele voorgeschiedenis.

In de film uit 2011, die op zich een prequel is van Planet of the Apes (het origineel uit 1968 met Charlton Heston), zien we hoe een uit de hand gelopen laboratoriumexperiment twee ernstige gevolgen heeft. Om te beginnen wordt een groep apen die een retrovirus toegediend krijgen, intelligenter. Ze weten te ontsnappen en ontkomen naar een bos, waar ze zich verscholen houden. Hun toegenomen intelligentie blijkt erfelijk te zijn. Aan de andere kant blijkt het retrovirus fataal te zijn voor mensen. Aan het einde van de film zien we hoe een piloot, die met het virus besmet is, het virus over de hele wereld dreigt te gaan verspreiden.

In Dawn of the Planet of the Apes zijn we tien jaar verder. Het virus heeft ondertussen een groot deel van de wereldbevolking uitgeroeid, en slechts hier en daar weten kleine groepen mensen, die een natuurlijke immuniteit voor het virus hebben, te overleven. Wereldwijd is de economie ineengestort, steden zijn verwilderd en door gebrek aan elektriciteit is er nog maar weinig technologie over.

De hele film draait om het conflict dat uitbreekt wanneer een groep menselijke overlevers per toeval de groep intelligente apen ontmoet, die zich intussen flink vermenigvuldigd hebben en nog steeds in Muir Woods wonen (het bos aan de andere kant van de Golden Gate Bridge bij San Francisco). We zien dat er in beide kampen, zowel bij de mensen als bij de apen, individuen van goede wil zijn (die willen samenwerken) en individuen van slechte wil (die tegen iedere vorm van samenwerking zijn en de boel saboteren).

De rol van Caesar, de leider van de apen, wordt vertolkt door de ondertussen voor dit soort klusjes bekend geworden Andy Serkis. Serkis verwierf naam en faam met zijn vertolkingen van Gollum (Sméagol) in de Lord of the Rings-trilogie en King Kong in de gelijknamige film uit 2005. In de recente Kuifje-film van Spielberg (The Adventures of Tintin) speelde Serkis de rol van kapitein Haddock. Net als bij die eerdere rollen werd ook nu weer gebruik gemaakt van performance capture, een techniek waarbij de vertolking van een echte acteur (Serkis) door de computer gecapteerd en overgebracht wordt op een geanimeerd personage (Caesar). Door de ook nu weer sublieme vertolking van Serkis zijn zowel de bewegingen als de gelaatsuitdrukkingen van Caesar erg waarheidsgetrouw.

De film wordt zowel door het publiek als door veruit de meeste critici erg goed onthaald. Als je eenmaal het idee van intelligente (en sprekende) apen hebt geaccepteerd, dan zijn de apen bijzonder geloofwaardig neergezet. De film is technisch heel knap gemaakt, de plot zit intelligent in elkaar, en we realiseren ons dat mensen en apen een gedrag vertonen dat heel dicht bij elkaar staat. Na Rise of the Planet of the Apes (2011) is dit vervolg een geloofwaardige aanloop naar de planeet waar astronaut George Taylor (Charlton Heston) in 1968 op landde, weliswaar zonder te beseffen dat het de Aarde was. Sommige scènes, waarin de apen zich bewapend hebben met geweren en waarin mensen in kooien worden opgesloten, doen heel erg aan de beginscènes uit Planet of the Apes (1968) denken.

Het open einde laat vermoeden dat er over een paar jaar wellicht nóg een vervolg aankomt, en van mij mag dat best.

www.dawnofapes.com

Pairi Daiza

’t Is weer de tijd van de zomeruitstapjes. Dit jaar zijn we voor het eerst naar Pairi Daiza geweest, een bijzonder mooi dierenpark in Cambron-Casteau, in Henegouwen, dat tot een jaar of vijf geleden nog Paradisio heette.

Pairi Daiza is onlangs nog in het nieuws geweest door de komst van de twee Chinese reuzenpanda’s Hao Hao en Xing Hui, maar die zaten beide keren dat we in hun verblijf gingen kijken een beetje verstopt in een donker hoekje. Daardoor heb ik er jammer genoeg geen kwaliteitsvolle foto’s van kunnen nemen.

Maar geen nood, in Pairi Daiza zitten gelukkig nog veel meer beestjes, en ik ben erg tevreden met de foto’s die ik heb gemaakt. Een selectie ervan kun je bekijken op mijn Google Plus-profiel of onderaan dit stukje.

Het baden van de olifanten hebben we gemist, maar we waren wel op tijd voor het voederen van de giraffen. Annelies vond het enig! We konden er heel dicht bij en stonden oog in oog met deze majestueuze dieren. Ze waren helemaal niet schuw en lieten zich gewillig aaien.

Pairi Daiza is een erg aantrekkelijk park. Je kunt er niet alleen een grote verscheidenheid aan dieren bekijken, het park bevat ook enkele indrukwekkende bouwwerken en ruïnes. Die laatste zijn overblijfselen van de voormalige Abdij van Cambron.

Een erg groot deel van het park is Aziatisch gethematiseerd, met de grootste Chinese tuin en de enige Indonesische tuin van Europa. We vonden er zelfs een miniatuur van de Borobudur, het beroemde boeddhistische tempelcomplex op Java, met zijn vele stoepa’s.

Ook het Thaise ‘Huis van de ambachtsman’, met zijn talrijke houten sculpturen en helemaal gewijd aan de olifant, is indrukwekkend.

Pairi Daiza telt ieder jaar méér bezoekers. In 2013 werd het verkozen tot beste themapark van België, en in 2014 tot mooiste park en beste dierentuin van België.

plus.google.com/photos/+GeertBonte/albums/6043337369824782417
www.pairidaiza.eu

Titanic – The Artifact Exhibition

Nog tot eind september november kun je in paleis 2 op de Heizel een tentoonstelling gaan bekijken met voorwerpen die geborgen zijn uit het wrak van de Titanic.

Titanic – The Artifact Exhibition is een interessante, mooi vormgegeven en bij momenten ontroerende reizende tentoonstelling.

Van het schip zelf, dat al meer dan 100 jaar op de bodem van de oceaan rust, blijft steeds minder over. Het wordt beetje bij beetje verteerd door metaaletende bacteriën. Het schip bergen is een onmogelijke taak. Het zou helemaal uit elkaar vallen. De bergers hebben dus gekozen voor de tweede beste optie: niet het schip zelf naar boven brengen, maar zo veel mogelijk voorwerpen redden.

Al deze artefacten werden verdeeld onder een aantal reizende en permanente tentoonstellingen, en zijn zeker de moeite van het bekijken waard. Ze houden de herinnering aan het nog steeds tot de verbeelding sprekende drama levendig. Bij het binnenkomen van de tentoonstelling krijg je een audiogids mee, een apparaatje waarmee je overal de bijbehorende uitleg te horen krijgt. Naast deze gesproken uitleg – met aparte versies voor kinderen en volwassenen – zijn ook overal pancartes met teksten aanwezig.

Naast originele voorwerpen zijn er ook enkele delen van het schip nagebouwd. Zo kun je door een eersteklassegang wandelen en een blik in de kajuiten werpen. Er is ook veel beeldmateriaal te zien: foto’s, documenten en video.

De tentoonstelling focust ook op de Belgen die indertijd aan boord waren van de fatale maidentrip van de Titanic. Bij het binnenkomen krijgt iedere bezoeker ook een boarding pass met de naam van een van de 2.224 mensen (passagiers en bemanning) die aan boord waren. Aan het einde van de tentoonstelling kun je op de lijsten met slachtoffers en overlevenden zoeken of je het gered hebt of niet.

Ter gelegenheid van de tentoonstelling is Titanic, James Cameron’s bioscoopfilm uit 1997, tijdelijk weer in 3D te bekijken in de nabijgelegen Kinepolis.

Een bezoekje overwaard. Mis deze tentoonstelling niet!

Edit 2014-08-22: oorspronkelijk tot eind september, maar wegens groot succes verlengd tot eind november 2014.

www.expo-titanic.be

Vlaams Kampioenschap Typen

Het was 19 jaar geleden dat er nog eens een Vlaams Kampioenschap Typen werd georganiseerd. Vroeger deden we daar trouw aan mee. Sindsdien moesten we voor typewedstrijden steevast naar het buitenland, met uitzondering van het wereldkampioenschap van 2013, dat zowaar in Gent plaatsvond.

Na de succesvolle organisatie van het WK van vorig jaar sloegen de ABW (Academie voor Bureauwetenschappen, samen met de Waalse zusterorganisatie APSB mede-organisator van het voorbije WK) en Hanver Services (een bedrijf dat gespecialiseerd is in het geven van typelessen aan kinderen en volwassenen) de handen in elkaar om in 2014 opnieuw een Vlaams Kampioenschap te organiseren.

De deelnemers werden ingedeeld in drie leeftijdscategorieën en er kon getypt worden in vier talen: Nederlands, Frans, Engels en Duits, telkens 10 minuten.

Er werd ook een categorie ‘Terug in de tijd’ georganiseerd, waarbij de laptops weer werden ingeruild voor lekker ouderwetse schrijfmachines. Een Duitse deelnemer, Ralf Gross uit Schwalmstadt, had voor de gelegenheid niet alleen zijn mechanische Olympia maar ook een antieke Mignon meegebracht, die hij graag even demonstreerde. De Mignon is zo oud, dat hij zelfs niet eens over een toetsenbord beschikt. Met de linkerhand moet je met een naald de juiste letter aanwijzen en daarna met de rechterhand een toets indrukken. De bewegingen van de naald worden overgebracht op een cilinder, waarop de letters staan. Daarmee is de Mignon een beetje de mechanische voorloper van de beroemde IBM Selectric, de machine met het bolletje.

Hieronder een filmpje waarop je de deelnemers met hun schrijfmachines aan het werk kunt zien:

Tijdens het wachten op de bekendmaking van de resultaten konden de deelnemers genieten van de prachtige tuin van het eclectische landhuis waar de wedstrijd plaatsvond. Op de Oklahoma-barbecue werden pizza’s en pannenkoeken klaargemaakt, en de dag werd afgesloten met een receptie en een breughelbuffet.

Het aantal deelnemers was nog wat aan de lage kant, maar voor de rest was het een bijzonder geslaagde dag. Iedereen die erbij was, was erg tevreden over de organisatie, en we zien al uit naar de volgende editie van dit evenement.

Zie ook: Alles Goed van enkele maanden geleden.

www.abw.be
www.hanver.be
www.vktypen.be

Transcendence

In Transcendence laat een ten dode opgeschreven wetenschapper (Johnny Depp) zijn bewustzijn uploaden naar een supercomputer en slaagt hij erin om op die manier verder te leven. Een bijna klassiek sciencefictiongegeven, dat hier gecombineerd wordt met vergevorderde nanotechnologie. Deze combinatie resulteert in bijna onbegrensde mogelijkheden, die leiden tot een superieur neuraal netwerk dat alles weet, alles ziet en alles kan bouwen of repareren (inclusief mensen).

De doorsneekijker zal het misschien allemaal een beetje vergezocht en onwaarschijnlijk vinden, maar eigenlijk zijn heel wat van de zaken die in de film getoond worden dichterbij dan de meeste bioscoopbezoekers zich zullen realiseren.

In het begin van de film wordt duidelijk wat met de titel bedoeld wordt: Some scientists refer to this as the Singularity. I call it Transcendence. De ‘singularity’ waarvan sprake is al uitvoerig beschreven door futuroloog Ray Kurzweil. Er wordt mee verwezen naar een technologisch omslagpunt in de wellicht niet zo heel verre toekomst, waarop de technologische vernieuwingen elkaar zo snel zullen opvolgen, dat letterlijk niemand nog kan volgen en onze maatschappij noodgedwongen bestuurd zal worden door computers en machines. Een tijd ook waarin mens en technologie met elkaar zullen versmelten en er computers in ons brein zitten, of ons brein in een computer.

We kennen het fenomeen: de technologische vernieuwingen lijken elkaar steeds sneller op te volgen. In de voorbije twintig jaar zijn er meer nieuwe uitvindingen en ontdekkingen gedaan dan in de honderd jaar daarvoor, en in de laatste pakweg tweehonderd jaar wellicht meer dan in de hele geschiedenis van de mensheid. In de komende vijf jaar zullen er ongetwijfeld weer meer vernieuwingen komen dan in de voorbije tien, en zo gaat het altijd maar sneller. Als deze trend zich doorzet, dan komt er een tijd dat de technologie in een week een grotere sprong vooruit zal maken dan in het hele jaar daarvoor, en komt er een dag waarop er meer zal veranderen dan in de voorbije twee weken. Op een bepaald moment volgen de veranderingen elkaar zo snel op – en worden nieuwe uitvindingen niet meer door mensen gedaan maar door machines en computers – dat geen mens het nog bij kan houden.

Nanotechnologie is dan weer iets waarvan we de komende jaren veel mogen verwachten. Bij nanotechnologie draait het om extreem kleine bouwstenen, instrumenten en machines. Het opent een waaier van mogelijkheden. Stel je voor: piepkleine robotjes worden in je bloedstroom geïnjecteerd, gaan op zoek naar beschadigde cellen in je lichaam en repareren die, of leveren een medicijn af precies op de plaats waar het nodig is. Of piepkleine intelligente bouwstenen organiseren zichzelf tot een macroscopisch object, zoals een auto, om maar wat te noemen. Wil je na verloop van tijd een ander kleurtje of een ander model? Geen nood: diezelfde bouwstenen herschikken zichzelf in een nieuwe configuratie. Is er een onderdeel stuk? De nano-robots repareren het nog voordat je merkt dat er iets mis is. Nano-robots kunnen aan de hand van grondstoffen die ze in hun omgeving vinden, kopieën van zichzelf maken en in geen tijd een heel gebied of zelfs de hele planeet bevolken. Ze kunnen overal ingezet worden om afvalstoffen af te breken, water te zuiveren, gebouwen schoon te maken, noem maar op!

Al die nieuwe technieken leiden tot ongekende mogelijkheden, maar als ze niet onder controle gehouden worden, kan het ook serieus verkeerd lopen. En dat is wat een groep anti-technologische extremisten in Transcendence te allen prijze wil vermijden.

www.transcendencemovie.com

Maleficent

Een beetje in de lijn van Snow White and the Huntsman uit 2012, dat ons het verhaal van Sneeuwwitje op een totaal andere manier laat zien, schotelt Disney ons dit jaar Maleficent voor, gebaseerd op het verhaal van Doornroosje. Maar vergis je niet: dit is geen film om de kleintjes mee naartoe te nemen. Maleficent laat ons het verhaal van de andere kant zien, vanuit het standpunt van de ’slechte’ fee die een vloek uitspreekt waardoor prinses Aurora zich voor haar zestiende verjaardag aan een spinnewiel zal prikken en daarna eeuwig zal slapen. Enkel een kus van ware liefde kan de betovering verbreken.

Waar we in het oorspronkelijke verhaal van Doornroosje geen enkele sympathie voor Maleficent (de slechte fee) konden opbrengen, krijgen we hier dus het verhaal van haar kant te zien, en we begrijpen wat haar tot haar daden drijft. In het begin van de film leren we Maleficent op jonge leeftijd kennen, en we vinden haar meteen sympathiek. Ze is een gehoornde en gevleugelde fee die over magische krachten beschikt.

Magie speelt een heel grote rol in deze film. De visuele effecten zijn verbluffend, de beelden zijn erg mooi, en Angelina Jolie zet het titelpersonage op een voortreffelijke manier neer. Als je van fantasy houdt en jezelf niet te oud voelt voor sprookjes, dan zul je beslist van deze film genieten. Een aanrader!

movies.disney.com/maleficent