In 2008 was Cozmix, het bezoekerscentrum van Volkssterrenwacht Beisbroek in Brugge, het eerste planetarium in België met een fulldomeprojectiesysteem: projectoren die videobeelden laten zien op de binnenkant van de planetariumkoepel.
Elf jaar later waren de projectoren dringend aan vervanging toe. Gisteravond was het zover. We waren te gast op de plechtige inauguratie van de nieuwe fulldomeprojectoren. We kregen een uitgebreide demonstratie van de planetariumsoftware en konden een compilatie bekijken van fragmenten uit een aantal recente fulldomedocumentaires.
We zagen dat het goed was. Het resultaat is een hemelsbreed verschil – en dat mag je hier dus letterlijk nemen – met wat we hier vroeger hebben gezien. Er wordt nu gebruikgemaakt van fosforlaserprojectie, waardoor de beelden helderder, scherper en contrastrijker zijn dan ooit tevoren. Het systeem bestaat uit twee state-of-the-art Barco F70-4K6-projectoren, Belgische technologie dus.
Wie niet weet wat gedaan in de kerstvakantie, moet zeker eens gaan kijken, het is de moeite! Het programma met de voorstellingen vind je op de Cozmix-website. Ik zal alvast tijd proberen vrijmaken om de komende tijd enkele voorstellingen te gaan (her)bekijken.
Voor de zoveelste keer op een rij was er weer staking bij de NMBS, dus er zat niets anders op dan donderdag met de auto naar Antwerpen rijden. Er bestond weliswaar een kansje dat we er zouden geraken met de paar treinen die wel nog reden, maar we wilden niet het risico lopen dat we niet terug thuis zouden geraken. Er was file op de E17, dus ons navigatiesysteem met real time verkeersinfo liet ons via de E34 rijden. Dat ging vlot, tot we de Waaslandtunnel in wilden. Dan zat het strop, en het duurde nog een hele tijd tot we uiteindelijk de parkeergarage onder de Stadsschouwburg bereikten.
Maar we waren vroeg vertrokken, en we waren nog ruim op tijd voor Cinderella, de nieuwste productie van Music Hall. Als aandeelhouders van Musical Rainbows (Beleggen in cultuur? Een slimme zet!) hadden we een uitnodiging gekregen voor de avant-première. We werden er uitstekend ontvangen met hapjes en drankjes vóór de voorstelling. De foyer van de schouwburg was voor de gelegenheid opgesmukt met een grote, gouden koets en enkele pompoenen, en grote posters met de personages van het muzikale sprookje. Je kon je ook laten fotograferen.
We waren erg benieuwd naar deze nieuwe productie. Vóór de première van start ging, gaf Geert Allaert, de oprichter van Music Hall, een korte inleiding. Cinderella is gebaseerd op het gekende sprookje van Assepoester. Het is een familievoorstelling voor jong en oud, dus zeker geen kindervoorstelling. Deze moderne versie, met heel veel dans, is een Vlaamse productie waarmee Music Hall na de voorstellingen in Vlaanderen ook het buitenland wil veroveren.
Over Cinderella kunnen we alleen maar vol lof zijn. De moderne liedjes klinken verbluffend goed, de acteurs en actrices spelen en zingen voortreffelijk, de kostuums zien er fantastisch uit, en het moderne ballet maakt het geheel helemaal af.
De muziek voor deze musical werd geschreven door Matt Dunkley, een Brits componist met wie Music Hall al eerder samenwerkte, onder andere voor de Peter Pan-musical Neverland, dat een internationaal succes werd. Dunkey is een grote naam in Hollywood en heeft al aan tal van filmproducties meegewerkt als componist, dirigent en orkestrator. Naast de originele composities van Matt Dunkley is net als in Neverland ook hier gekozen voor enkele zeer geslaagde re-arrangementen van gekende popsongs, in dit geval (Everything I Do) I Do It For You van Bryan Adams en het opgewekte I Gotta Feeling van The Black Eyed Peas. Misschien heb je daar als liefhebber van ‘klassieke’ musicals wat bedenkingen bij, maar ik vond het alvast geslaagd!
Echt wel speciaal aan deze productie is het internationale ensemble met bijzonder getalenteerde dansers van over de hele wereld, dat een erg grote rol heeft in deze musical. Ze staan onder de choreografische leiding van Laurent Flament. Het resultaat is een heel geslaagde mix van moderne en neo-klassieke dans, acrobatie en zelfs breakdance.
De cast bestaat niet uit gekende, grote namen, maar is samengesteld uit jonge, talentvolle acteurs en actrices, waar we de komende jaren beslist nog zullen van horen. De titelrol wordt op een voortreffelijke manier vertolkt door Roos van der Waerden, de rol van de stiefmoeder is voor Isabelle Heremans, Stéphania Casneuf en Susan Tonnard zijn de irritante stiefzussen Drizella en Anastasia, en Pieter Casteleyn is de prins. De ouders van Ella (Cinder-Ella), die jammer genoeg beiden vroeg in het stuk om het leven komen maar later terugkeren als feeën of beschermengelen, worden gestalte gegeven door Sofie De Schryver en Roel Felius. En dan zijn er nog Sacha Sebutun en Ernest Sarino Mandap, die nog twee grappige nevenrollen voor hun rekening nemen.
Er wordt gewerkt met een vrij minimalistisch maar functioneel decor en met projecties. De kleurrijke spots en projectoren verlichten bij momenten niet enkel de scène, maar ook het plafond van de zaal, wat voor erg veel sfeer zorgt. De regie van dit familiespektakel is in handen van Christophe Ameye.
We kunnen iedereen die tijdens deze kerstvakantie een vleugje cultuur wil opsnuiven, van harte aanbevelen om, met de hele familie, Cinderella te gaan bekijken. Nog tot het eind van het jaar (behalve op 24, 25 en 31 december) is er dagelijks een voorstelling in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Van 2 tot 5 januari kun je terecht in zaal Capitole in Gent.
In het YouTube-clipje hieronder krijg je al een voorsmaakje. De beelden zijn gemaakt tijdens de repetities, waarbij ook in het Engels gerepeteerd werd. Maar om misverstanden te voorkomen: de voorstellingen in Antwerpen en Gent zijn wel degelijk in het Nederlands.
Eind 2013 bracht Disney Frozen uit, een muzikale animatiefilm gebaseerd op het sprookje De Sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen. Het werd een immens succes, niet in het minst vanwege de bijzonder aanstekelijke songs van Kristen Anderson-Lopez en Robert Lopez en de score van Christophe Beck. De film won tal van awards, waaronder twee Oscars (beste animatiefilm en beste originele song).
Frozen werd al snel mijn nieuwe favoriete Disney-film, en het soundtrackalbum – de Deluxe Edition met extra nummers die niet in de film werden gebruikt, met demo recordings en met interessante commentaren van beide tekstschrijvers – werd prompt toegevoegd aan mijn uitgebreide collectie filmmuziek. Bij het grote publiek werd vooral Let it Go (gezongen door Idina Menzel) bekend, maar het album bevat nog tal van andere bijzonder goede nummers, zoals Do You Want to Build a Snowman?, Olafs komische liedje In Summer, For the First Time in Forever, en mijn favoriete duet Love Is an Open Door, dat ik soms luidkeels durf mee te zingen wanneer ik alleen in de auto zit.
Enkele weken geleden kwam dan eindelijk het langverwachte vervolg uit, met de niet erg originele titel Frozen II. Ik heb de film ondertussen twee keer gezien en de soundtrack al een keer of tien beluisterd. Ik ben weer bijzonder enthousiast. Frozen II is ongetwijfeld een waardige sequel, en ook de soundtrack zit weer boordevol sterke nummers.
Maar er zijn toch enkele duidelijke verschillen tussen Frozen en Frozen II. De sequel is, ondanks de grappige interventies van Olaf, duidelijk wat donkerder, over het algemeen wat minder vrolijk en in ieder geval een heel stuk mysterieuzer dan het origineel. Die sfeer zet zich door in de liedjes. De soundtrack van Frozen II bevat wederom een heleboel fantastisch goede songs
Daar houd ik wel van. Hoe meer mysterie, hoe liever ik het heb. Een mooie vondst is dat de mysterieuze lokroep die enkel Elsa kan horen, op een sublieme manier verwerkt wordt in enkele van de songs, met name in Show Yourself en Into the Unknown.
Het lijdt geen twijfel dat ook Frozen II, net als zijn voorganger, binnenkort zal toegevoegd worden aan mijn blu-raycollectie. Ik ben al reuze benieuwd naar alle extra’s die ongetwijfeld op het schijfje zullen staan. Behalve een sterk verhaal en een fantastische soundtrack heeft deze film nog meer moois te bieden. De animatie is bijzonder knap. Niet enkel de personages zijn erg leuk getekend, ook aan de decors en de omgevingen is erg veel detail besteed. Het lijdt geen twijfel dat de animatoren bijzonder talentvol zijn. Het is overigens bijna onvoorstelbaar hoe goed men tegenwoordig water kan nabootsen met animatietechnieken. De kolkende rivier en de onstuimige zee zien er bijzonder overtuigend en realistisch uit!
Ja, je hebt het al gemerkt: ik ben een fan! In de Engelstalige versie worden de stemmen weer vertolkt door dezelfde acteurs en actrices als de eerste Frozen-film, met Kristen Bell in de rol van Anna. Ik ben al een fan van Bell sedert het eerste seizoen van Veronica Mars, en ze vertolkt ook een hoofdrol in The Good Place.
Van Into the Unknown heeft Disney ondertussen al een meertalige versie uitgebracht, waarin Elsa moeiteloos schakelt tussen maar liefst 29 verschillende talen. Je kunt de clip bekijken op YouTube.
Ruim negen jaar geleden kocht ik mijn eerste e-reader, een Sony PRS-650 waar ik al die jaren veel plezier aan heb beleefd. Maar het werd hoog tijd voor een nieuw toestel. Ik was al een tijdje aan het uitkijken, maar ik kon maar niet beslissen wat mijn nieuwe e-reader zou worden. Nu heb ik de knoop doorgehakt. De onlangs uitgekomen Kobo Libra H2O kreeg de ene lovende review na de andere, en het toestel sprak me heel erg aan. Die is het dus geworden. Sedert vandaag heb ik ’m in huis.
Kobo – tegenwoordig Rakuten Kobo – kende ik al een hele tijd. Het bedrijf maakt al enkele jaren e-readers, maar is reeds veel langer actief als verkoper van e-books. Omdat ik al sedert het begin voornamelijk Engelstalige e-books koop, was ik in mijn speurtocht naar e-books vrij snel bij Kobo uitgekomen. Kobo heeft ook een lees-app die je op je smartphone of tablet kunt installeren. Ik heb ook andere apps uitgeprobeerd, maar die van Kobo vind ik het prettigst om te lezen.
Het grote voordeel van de app (en van mijn nieuwe Libra H2O) is, dat je de bij Kobo of bij Bol.com aangekochte e-books meteen naar je toestel kunt downloaden, en dat je leesactiviteit gesynchroniseerd wordt met je andere toestellen. Zo kan ik bijvoorbeeld een boek dat ik ben beginnen lezen op mijn tablet, gewoon verderlezen op mijn smartphone. De app weet aan welke pagina ik gekomen ben. Nu gebeurt die synchronisatie dus ook met mijn Libra H2O.
Tegenwoordig is dergelijke functionaliteit vanzelfsprekend, maar dat was het allerminst toen ik negen jaar geleden mijn Sony PRS-650 kocht. Dat toestel had geen wifi aan boord, en om er een e-book op te zetten moest je het toestel met een usb-kabeltje verbinden met de computer. Ik moest dus eerst mijn aangekochte e-books downloaden naar mijn computer en vervolgens via Adobe Digital Editions kopiëren naar mijn e-reader. Die Adobe-software was nodig omdat e-books doorgaans voorzien zijn van Adobe-DRM. Dat is een poging van de e-book-uitgevers om piraterij te voorkomen, maar de eerste de beste amateur-hacker haalt die DRM-beveiliging er in een handomdraai af. Erg effectief is zo’n ‘beveiliging’ dus niet, en het is alleen maar een ergernis voor de reguliere gebruiker.
In een eerder artikel schreef ik al dat ik die DRM er zelf ook altijd afhaal, om verschillende redenen: in de eerste plaats wil ik kunnen beschikken over een DRM-vrije versie van al mijn aangekochte e-books, zodat ik de bestanden op gelijk welk toestel en met gelijk welke software kan lezen; in de tweede plaats is de typografie in sommige e-books van een zodanig slechte kwaliteit dat ik niet aan de drang kan weerstaan er zelf eerst de nodige aanpassingen aan te doen, zodat ik mij straks niet meer moet ergeren tijdens het lezen. Dat laatste is wellicht beroepsmisvorming van mijn kant – ik werk al jarenlang in het boekenvak en hecht daardoor een bijzonder groot belang aan een tot in de puntjes verzorgde typografie. Wil je hier meer over weten, (her)lees dan eens mijn artikel uit 2010 over typografie in e-books.
Maar goed, nu wat meer over mijn nieuwe e-reader. Zoals alle moderne e-readers beschikt de Kobo Libra H2O over wifi. In tegenstelling tot vroeger heb ik daardoor in principe geen computer meer nodig om met de e-reader te kunnen werken. Ik kan e-books direct met het toestel aankopen in de e-bookstores van Kobo én van Bol.com, want dankzij de samenwerking tussen beide bedrijven zijn mijn Kobo- en Bol.com-accounts aan elkaar gekoppeld. De aangekochte boeken kan ik direct naar mijn nieuwe toestel downloaden. Eenmaal gedownload heb ik geen internetverbinding nodig om te lezen. Op het moment dat die verbinding er wel is, kan mijn leesactiviteit gesynchroniseerd worden met mijn eventuele andere toestellen en apps.
Het toestel beschikt over een 7-inch-scherm met een resolutie van 1680 × 1264 pixels. Dat is een hele verbetering ten opzichte van mijn Sony, met zijn 6-inch-scherm met 800 × 600 pixels. De Sony was ook afhankelijk van een externe lichtbron (want een e-ink-scherm geeft uit zichzelf geen licht, in tegenstelling tot het led-scherm van een tablet of smartphone); mijn nieuwe Kobo heeft ingebouwde voorgrondverlichting. De kleurtemperatuur kan naar eigen voorkeur ingesteld worden voor een optimaal leescomfort. Ondanks de iets grotere afmetingen is mijn nieuwe e-reader toch zo’n 10% lichter dan mijn oude.
Met het toestel kan ik ook boeken in het ePub3-formaat lezen, een specificatie die nog niet bestond op het moment dat ik mijn eerste e-reader kocht. In de praktijk wordt nog erg veel gebruik gemaakt van de oudere ePub2-standaard, maar de mogelijkheid om ook ePub3 te gebruiken, is natuurlijk een plus. Zeker voor iemand als ik, aangezien ik zelf ook mijn eigen ePub-bestanden creëer en de nieuwe mogelijkheden van ePub3 eens wil kunnen uittesten.
De Kobo Libra H2O is beschikbaar in twee kleuren: wit en zwart. Ik heb voor de witte variant gekozen. Mooi meegenomen, maar voor mij niet noodzakelijk, is dat het toestel tegen een spatje water kan. Na een uur onder water op twee meter diepte zou het nog steeds moeten werken. Om mijn toestel te beschermen, heb ik er natuurlijk ook een beschermhoesje bij gekocht. Die hoesjes zijn verkrijgbaar in verschillende kleuren, niet enkel bij Kobo maar ook bij andere fabrikanten. Het hoesje dat ik heb aangeschaft is een zogenaamd origami-model. Je kunt het op een eenvoudige manier zodanig vouwen zodat het als boekensteun kan dienen. Je kunt de e-reader dan gewoon op een tafel of een ander oppervlak neerzetten om handenvrij te lezen.
Ik ga de komende dagen beslist wat meer lezen (en wat minder tv kijken) dan anders, zodat ik kan wennen aan mijn nieuwe e-reader en alle functies ervan uitgebreid kan ontdekken. In een vervolgartikel laat ik je binnenkort weten wat mijn ervaringen zijn. Maar na de vele positieve reviews die ik heb gelezen, heb ik er alle vertrouwen in dat ik erg in mijn nopjes zal zijn met mijn nieuwe toestel.
Voor wie eraan mocht twijfelen: de e-reader is nog lang niet dood! Voor wie graag wat vaker en wat langer leest, heeft zo’n toestel tal van voordelen ten opzichte van lezen op een smartphone of tablet. De gebruikte technologie, e-ink, wordt nog steeds verbeterd en staat garant voor een bijzonder groot leescomfort dat erg vergelijkbaar is met het lezen van een boek op papier.
