Het is dit jaar precies 100 jaar geleden dat de eerste wereldoorlog begon. Wie dat niet weet, leeft wellicht op een andere planeet, want we worden er al het hele jaar constant aan herinnerd. Er worden radio- en tv-programma’s aan gewijd, kranten geven hun edities van 100 jaar geleden opnieuw uit, en er worden allerlei evenementen georganiseerd om de ‘Grooten Oorlog’ te herdenken. Er is zelfs een musical over gemaakt!
De musical liep aanvankelijk tot eind juni, maar is nu wegens het grote succes verlengd. Sedert 5 september kun je er weer naartoe. Voorlopig nog tot 12 oktober, maar wie weet komt er dan misschien nóg wel een verlenging.
Voor de zomer zijn we in Mechelen de spektakelmusical 14-18 gaan bekijken. Het was de eerste keer dat we in de Nekkerhal kwamen, waar het evenement plaatsvond. Die Nekkerhal lijkt totaal niet op een concert- of theaterzaal, maar heeft meer weg van een grote vliegtuighangar.
Ook vreemd: het eerste wat je ziet wanneer je er binnenkomt, is een groot friet-, hamburger- en pizzakraam. Dat ben ik als musical- en theaterbezoeker eigenlijk niet gewoon. Het is dus meteen duidelijk dat het hier om een Studio 100-gebeuren gaat. Fastfoodkraampjes bij een musical is iets dat ik nog niet eerder heb meegemaakt. De Nekkerhal beschikt ook over een vestiaire, maar die bleek op de dag van ons bezoek helaas gesloten. Ik vraag me nog steeds af waarom, want er zullen toch nog wel meer mensen geweest zijn die graag hun jas kwijt wilden.
In de grote foyer wordt al een beetje de sfeer van de musical opgeroepen met grote zwart-witfoto’s, en de ingang tot de zaal is aangekleed als een grensovergang uit de eerste wereldoorlog.
Het publiek wordt al maandenlang warm gemaakt voor deze musical: op tv geven alle BV’s die al zijn komen kijken, laaiend enthousiaste reacties. Een nooit gezien spektakel! Dit moét je gezien hebben! Fenomenaal! Onvergetelijk! Met een rijdende tribune, auto’s en paarden op de scène, een speelvlak van twee voetbalvelden groot! Zeg nu zelf, met zulke superlatieven kun je toch niet doen alsof dat alles je koud laat, nietwaar? Je zou toch ontzettend idioot zijn om niét te gaan kijken?
We zaten op de eerste rij in blok B en hadden dus veel beenruimte, maar een echt goed uitzicht op het speelvlak – een podium is het niet – hadden we toch niet. Gelukkig was het speelvlak inderdaad erg groot, en soms weet je niet waar eerst gekeken op momenten dat er tientallen acteurs en figuranten, voertuigen en paarden op de scène bewegen.
Langs de zijkanten van het podium hangen er grote tv-schermen, maar als je die probeert te volgen krijg je een stijve nek, en bovendien waren de mensen van de beeldregie blijkbaar een beetje ingedommeld, want het gebeurde maar al te vaak dat vooral de acteurs die op dat moment niét aan het zingen waren, in beeld kwamen. En soms kwamen ze maar half in beeld en kon je hun hoofd niet zien. Toch niet zo professioneel, voor een bedrijf dat voornamelijk tv-programma’s maakt…
Ik vroeg me bij momenten ook af of dat rijdende podium wel zo’n grote meerwaarde heeft. Het rijden maakt toch wel wat lawaai, en dat is soms storend.
Maar al bij al is het toch wel vrij spectaculair om te zien, dus wie nog niet geweest is: grijp alsnog je kans!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten