Wanneer het Internationaal Vuurwerkfestival in Knokke-Heist van start gaat, weet je dat het einde van de zomervakantie nabij is. Eind augustus is het om tien uur donker. Vijf keer vuurwerk van de bovenste plank, van 19 tot 27 augustus, op de onpare dagen. Dit jaar gaan Canada, Kroatië, Spanje en China met elkaar in competitie. Het festival wordt afgesloten met Italië, de winnaar van vorig jaar.
Het vuurwerk is een lange traditie in Knokke-Heist. Het brengt telkens een ware volkstoeloop op gang, en de plaatselijke horeca doet gouden zaken.
Tegenwoordig worden de vuurpijlen afgeschoten op het strand van Duinbergen en is het evenement gratis toegankelijk, maar ik herinner me nog goed dat het in mijn kinderjaren anders was. Toen vond het vuurwerkfestival plaats op en boven het Zegemeer (waar nu de Wuivende Krabben van Panamarenko staan), en moest er toegang betaald worden. De hele omgeving was hermetisch afgesloten, en op de toegangswegen stonden verschillende controleposten waar kaartjes werden verkocht.
In die tijd ben ik heel vaak naar het vuurwerk gaan kijken. Mijn vader, die bij de gemeente werkte, bemande samen met enkele collega’s een van de controleposten. We waren dus altijd ruim op tijd, en het was altijd vreselijk lang wachten alvorens het vuurwerk uiteindelijk begon. Ik had natuurlijk altijd een prima plekje bij de oever van het meer, en kon toekijken hoe de hele omgeving zich langzaam met steeds meer mensen vulde.
Ik associeer het vuurwerkfestival nog steeds met zwoele zomeravonden, waarbij een speciale sfeer in de lucht hangt, een sfeer die me onwillekeurig terug aan mijn jeugd doet denken, toen het vuurwerk nog het Zegemeer verlichtte.
Het vuurwerk was, en is nog steeds, een bijzonder spektakel. De luide knallen gaan soms letterlijk door merg en been, en vaak worden de pijlen afgevuurd op het ritme van de muziek. Maar het is natuurlijk vooral een feest voor het oog. De vorm- en kleurenpracht is overweldigend.
Wanneer het spektakel na zowat een half uur afgelopen is, is er geen doorkomen aan. Dat is een van de nadelen van de grote populariteit van het vuurwerkfestival: de onvermijdelijke drukte, de rush naar de auto’s wanneer het afgelopen is, en de files richting binnenland. Maar die weten we gelukkig grotendeels te omzeilen. Onze wagen staat een heel eind verderop. Na een lange avondwandeling, met een hoorntje citroen en stracciatella, is de grootste drukte gelukkig voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten