Als afsluiter van ons bijzonder geslaagd weekendje Nederland trekken we op zondag 15 april naar het Dolfinarium in Harderwijk. Voor Annelies is dit het hoogtepunt van het jaar, want dolfijnen zijn haar grote passie. We wonen niet zo ver van het Brugse Boudewijn Seapark, en daar heeft ze natuurlijk een jaarkaart – wij ook trouwens. In Harderwijk komen we minder vaak, maar als we in de buurt zijn, mag een bezoek in geen geval ontbreken. Ons vorige bezoekje is ondertussen alweer twee jaar geleden. Tempus fugit.
Rond openingstijd rijden we het parkeerterrein op, en even later zijn we binnen. Het blijkt behoorlijk druk vandaag. Er zijn heel wat shows met de dieren, en als je rond openingstijd in het park bent, kun je ze allemaal mooi bekijken. Net als vorige keer beginnen we bij de stellerzeeleeuwen van de Stoere Stellerstek. Hier zitten enkele flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Het zwaarste dier weegt bijna duizend kilo. Wanneer hij zich met een enorme plons van een rots in het water laat vallen, spat het water alle kanten op. Wij hebben het op tijd zien aankomen en slagen erin om droog te blijven.
Daarna begeven we ons naar het Zeehondenzand voor de demonstratie met de gewone zeehonden. We vinden het bijzonder grappig hoe ze een beetje onbeholpen op hun buiken over het zand komen aanhobbelen. In het water bewegen ze zich een stuk sneller en eleganter voort. De visjes die de trainer als beloning naar de dieren gooit, trekken de aandacht van enkele meeuwen, die hopen dat er voor hen ook iets over blijft. Na afloop wenst de trainer ons nog een hele fijne dag in het Dolfinarium (wat in het Poldernederlands klikt als een heile faaine dag, iets wat we vandaag nog talloze keren zullen horen).
Na de zeehonden is het tijd voor de zeeleeuwen. In het Zotte Zeeleeuwentheater laten de Californische zeeleeuwen hun kunstjes zien in een showtje waarin een stelletje achterlijke piraten tevergeefs een bank proberen te beroven. Erg leuk, zowel voor jong als voor oud.
Van het zeeleeuwentheater trekken we naar het Roggenrif, dat gedeeltelijk achter houten schuttingen verborgen zit. Hier wordt verbouwd, en op 1 mei opent naast het rif het nieuwe Noordzeegebied, met aandacht voor de fauna van de Noordzee. Zowel voor als tijdens de voorstelling komen de roggen en haaien heel dicht bij de rand zwemmen, en je kunt (en mag) ze zo aaien.
Annelies heeft al een paar keer gevraagd of het al tijd is voor de dolfijnenshow, en haar (on)geduld wordt eindelijk beloond. Na de interessante uiteenzetting bij het Roggenrif wandelen we richting DolfijndoMijn, het grote, blauwe, centraal gelegen koepelgebouw waar sinds 2010 de prachtige show De Droomwens opgevoerd wordt. Dit is meer dan een dolfijnenshow waar de dieren alleen maar wat kunstjes opvoeren: het is een heel verhaal met verschillende personages, waar de dolfijnen een essentieel onderdeel van uitmaken. Een meisje, Kris, krijgt bezoek van een fee die haar droom laat uitkomen: een bezoek aan Dolfijneneiland... Annelies gaat er helemaal in op, en wou ongetwijfeld dat zíj Kris was. De show is erg knap gemaakt, en we besluiten later op de dag terug te komen voor de tweede voorstelling.
Verder bezoeken we ook nog de DolfijnenDelta, waar momenteel zo’n 18 dolfijnen verblijven, een sociale groep van zowel jonge als oudere dolfijnen, zowel mannetjes als vrouwtjes. Terwijl we staan te wachten, komen enkele van hen heel dicht bij ons langs zwemmen, en we kunnen ze heel goed observeren. Ze doen precies wat de trainers van hen vragen en voeren aan het eind van de voorstelling enkele prachtige sprongen uit.
In tegenstelling tot de voorbije dagen is het vandaag behoorlijk frisjes en winderig, en we hebben geen zin om in het openluchttheater van de walrussenshow de kou te trotseren, dus we besluiten naar het Spetter Theater te trekken voor de Spetter-voorstelling. Toen we bij de DolfijnenDelta stonden, hadden we al de hele tijd naar het gefluit van de grote, dikke Pacifische walrus moeten luisteren. Spetter en het magische avontuur is een nieuwe blacklightshow, te zien sedert 1 april. Ik moet toegeven dat ik tijdens de voorstelling eventjes mijn ogen heb laten dichtvallen, want het showtje, dat voornamelijk op een jeugdiger publiek gericht is, kon me toch niet echt boeien. Al is het wel duidelijk waar de makers hun inspiratie vandaan gehaald hebben: de show opent op exact dezelfde manier als Animagique, de (veel leukere) blacklightshow in het Walt Disney Studios Park in Parijs.
Na afloop trekken we naar het Onder Odiezee Café, waar we eventjes opwarmen terwijl we door de enorme glaswand de dolfijnen en walrussen onder water kunnen observeren. Annelies wil natuurlijk dat we enkele foto’s van haar maken met de dieren, maar het is hier vrij donker, we mogen niet flitsen (om de dieren niet af te schrikken) en het tegenlicht vanuit de Odiezee maakt het niet makkelijk om goede foto’s te maken. En dan moeten de dolfijnen ook nog op het juiste moment, in de juiste richting en op de juiste hoogte langs het raam voorbij willen zwemmen... We maken dus heel wat foto’s in de hoop dat er wel enkele goeie tussen zullen zitten.
Tegen vier uur zijn we terug in het DolfijnDomijn voor de tweede voorstelling van De Droomwens, en we genieten er minstens evenveel van als de eerste keer. Na de show wil Annelies dat we nog enkele foto’s maken van haar met het DolfijnDomijn op de achtergrond. Ze zal er een uitkiezen als profielfoto voor op Facebook.
In het winkeltje bij de uitgang kopen we nog enkele souvenirtjes, inclusief de dvd van De Droomwens (met extra’s). Annelies had ook gehoopt op nog een paar moooie dolfijnenposters voor op haar kamer, maar die hebben ze hier jammer genoeg blijkbaar niet. En dan is het helaas alweer sluitingstijd. We moeten Annelies toch wat onder druk zetten, want ze wil hier zo lang mogelijk blijven. De parking is al grotendeels leeg wanneer we het park verlaten.
We hebben ondertussen wel behoorlijk veel honger gekregen, want na het uitgebreide ontbijtbuffet van vanochtend hebben we in de loop van de dag nauwelijks iets gegeten. Na een verkennend wandelingetje langs de vele restaurantjes in de buurt, laten we onze keuze uiteindelijk vallen op ’t Rokerijtje, waar de heerlijke vissoep en de gebakken zalm in garnaalsaus bijzonder lekker smaken.
Even later vatten we de terugrit aan. Onderweg stoppen we nog even om te tanken, en de rit verloopt bijzonder vlot. Tenminste, tot we de grens met België oversteken, want vanaf dan zitten er merkbaar meer hobbels en putten in de weg. Ondertussen maakt Annelies al volop plannen om volgend jaar terug te komen...
In tegenstelling tot de wedstrijd van vrijdag, waar de strenge WK-normen golden, is dit NK veel minder streng. Het Nederlands kampioenschap richt zich dan ook voornamelijk op scholieren, wat betekent: slechts 10 minuten typen, geen hoge snelheid vereist en veel toleranter qua toegelaten foutenpercentage. Maar dat betekent natuurlijk niet dat je fouten à volonté mag maken, want per fout gaan er – net als vrijdag – weer 100 aanslagen af, en de rangschikking gebeurt op basis van de netto-resultaten.
Na de rondleiding en de lunch in het restaurant van de Tweede Kamer moest er gewerkt worden: tijd voor de wedstrijd correspondentie & notuleren. Aan die wedstrijd heb ik zelf niet meegedaan, en ik kan er dus weinig over zeggen, maar even later waren de deelnemers aan de wedstrijd tekstproductie aan de beurt. Daar had ik me wel voor ingeschreven. Deze wedstrijd verliep zoals het wereldkampioenschap: 30 minuten typen met minimaal 360 aanslagen per minuut en maximaal 0,25% fouten. Voor iedere fout worden er 100 aanslagen afgetrokken, en op basis van de resulterende netto-snelheid wordt het klassement opgemaakt. Iedere deelnemer had zijn of haar eigen materiaal meegebracht: voor de meesten een laptop met extern toetsenbord (qwerty voor de Nederlanders, azerty voor de Belgen), en één deelnemer met een Velotype.