Bezoek aan de Tweede Kamer

Op vrijdag 13 april 2012 – geen paniek, wat mij betreft een datum als een ander – hadden we het genoegen en het voorrecht een rondleiding te mogen meemaken in de gebouwen van de Nederlandse Tweede Kamer der Staten-Generaal, in Den Haag. We waren hier tijdens eerdere bezoeken aan deze bruisende stad al vaak langs gelopen, maar nog nooit naar binnen geweest. Tegenwoordig kom je er trouwens ook niet zomaar in, want de beveiliging is best streng. Bezoekers worden alleen binnengelaten als ze op voorhand geregistreerd zijn en een uitnodiging hebben.

En die hadden we, als deelnemers aan de wedstrijden correspondentie & notuleren en tekstproductie, ingericht door Interinfo (de Nederlandse afdeling van Intersteno) in samenwerking met de Tweede Kamer. Daarover straks meer.

De rondleiding was erg interessant. Na de introductie begonnen we in de Handelingenkamer, een bibliotheek met een grote verzameling van voornamelijk dikke, oude, ingebonden boeken. Het gebouwtje van drie verdiepingen hoog, met een metalen wenteltrap, herbergt een kleine 30.000 volumes met de teksten van de Handelingen (verslagen) van de Eerste en Tweede Kamer sedert 1814. Eén boekenplank is bewust leeg gelaten, op de plaats waar zich normaal gezien de jaargangen 1940-1945 zouden moeten bevinden. Tijdens die jaren kwam de Staten-Generaal omwille van de Duitse bezetting immers niet bijeen.

Uiteraard mocht een bezoek aan de plenaire zaal niet ontbreken, waar de Kamer sedert 1992 vergadert, en waar enkele maanden geleden nog een lamp uit het plafond naar beneden is gekomen, rakelings langs minister Schippers van Volksgezondheid, die zich een hoedje schrok maar gelukkig verder ongedeerd bleef. Helaas mochten er in het halfrond geen foto’s gemaakt worden en daar hebben we ons dus ook niet aan gewaagd, want de veiligheidsagenten hielden ons nauwlettend in de gaten. De foto hierboven heb ik dus niet zelf gemaakt; het is een royalty-free foto die ik op Wikipedia heb gevonden.

Deze moderne, nieuwe zaal is veel ruimer en een hele verbetering tegenover de oude vergaderzaal, die inmiddels gerenoveerd is en het oorspronkelijke karakter van balzaal heeft teruggekregen. Er zijn wel enkele moderne elementen toegevoegd in de vorm van een veelkleurig tapijt en twee grote geometrische sculpturen met ingebouwde verlichting aan het plafond. Waar in de oude zaal berichtjes van de medewerkers nog via bodes doorgegeven moesten worden naar de minister die aan het spreekgestoelte stond, is de nieuwe vergaderplek tegenwoordig voorzien van moderne communicatiemiddelen.

We komen ook in een zaal waar grote geschilderde portretten van voormalige kamervoorzitters aan de muur hangen. De ramen in de tegenoverliggende wand geven uitzicht op het Binnenhof, waar op dat moment een ijsventer een hoorntje schept voor enkele toeristen.

Tijdens de rondleiding werd al snel duidelijk dat het complex een aaneenschakeling is van oude en nieuwe gebouwen, en veel weg heeft van een doolhof. Het gedeelte waar de DVR zijn kantoren heeft, is vroeger zelfs nog een hotel geweest. DVR staat voor Dienst Verslag en Redactie, en is de nieuwe naam voor de vroegere Stenografische Dienst. In de gangen kwamen we nog een glazen kast tegen met enkele museumstukken, o.a. bandopnemers, een grote, zware IBM Selectric II (zoals ik er ooit nog een gehad heb), een oud model Velotype en een ergonomisch vormgegeven Microsoft Natural Keyboard. Jawel: ook deze technologische verwezenlijkingen uit de laatste decennia van de twintigste eeuw zijn inmiddels historisch erfgoed.

Na de rondleiding en de lunch in het restaurant van de Tweede Kamer moest er gewerkt worden: tijd voor de wedstrijd correspondentie & notuleren. Aan die wedstrijd heb ik zelf niet meegedaan, en ik kan er dus weinig over zeggen, maar even later waren de deelnemers aan de wedstrijd tekstproductie aan de beurt. Daar had ik me wel voor ingeschreven. Deze wedstrijd verliep zoals het wereldkampioenschap: 30 minuten typen met minimaal 360 aanslagen per minuut en maximaal 0,25% fouten. Voor iedere fout worden er 100 aanslagen afgetrokken, en op basis van de resulterende netto-snelheid wordt het klassement opgemaakt. Iedere deelnemer had zijn of haar eigen materiaal meegebracht: voor de meesten een laptop met extern toetsenbord (qwerty voor de Nederlanders, azerty voor de Belgen), en één deelnemer met een Velotype.

Aangezien ik vermoed dat de meeste van mijn lezers geen idee hebben wat een Velotype is, probeer ik het hier even kort uit te leggen: het is een speciaal toetsenbord – een Nederlandse uitvinding trouwens – dat ontworpen is om (veel) sneller te kunnen typen. Op een gewoon azerty- of qwertyklavier typ je letter per letter, één toets tegelijk. Op een Velotype daarentegen typ je lettergreep per lettergreep, en dat gaat dus veel sneller. Zo snel, dat een geoefend velotypist geen moeite heeft om een snelle spreker bij te houden. Om dat mogelijk te maken, werkt de Velotype met akkoorden: net als op een pianoklavier sla je meerdere toetsen tegelijkertijd aan. De combinatie van de aangeslagen lettertoetsen geeft je een lettergreep, en ingebouwde software zorgt ervoor dat die letters in de juiste volgorde verschijnen, zodat je lettergrepen en woorden kunt vormen. Omdat dit een heel andere (en snellere) manier van werken is, vormen deelnemers die een Velotype-toetsenbord gebruiken bij de wedstrijd tekstproductie een aparte categorie.

Na afloop van de wedstrijd werden de ingetypte teksten over het internet doorgestuurd naar Praag, waar op dat moment Intersteno-medewerkster Helena Matoušková klaarzat om via speciaal voor dat doel ontworpen software de aanslagen te tellen en de fouten op te sporen. Deze verwerking verliep vlotjes, zodat korte tijd daarna de bekendmaking van de resultaten al kon plaatsvinden. Die bekendmaking betekende voor mij een aangename verrassing: bleek namelijk dat ik de beste prestatie had neergezet en ik won dus goud. (Ik kan me nog steeds niet van de indruk ontdoen dat mijn vrouw daar nog trotser op is dan ikzelf...) Op eerdere wedstrijden – en nu heb ik het over járen geleden – was Danny Devriendt mij altijd met een ruime voorsprong voor geweest, maar deze keer was het dus andersom. Gelukkig nam hij het sportief op en was hij tevreden met zilver. Het brons was weggelegd voor Yannick Germonpré. Niet zonder een vleugje chauvinisme vermeld ik er graag nog even bij dat de drie eremetalen in Den Haag dus weggekaapt werden door drie Belgen, sterker nog: drie West-Vlamingen, en nog sterker: drie Bruggelingen! Maar de andere deelnemers hebben uiteraard ook heel hard hun best gedaan, en ik wil hen hierbij nog eens allemaal feliciteren met de behaalde diploma’s. Vooral mijn echtgenote, Miche, die ruim 390 aanslagen per minuut haalde.

Ook de mensen die deze dag voor ons georganiseerd hebben, verdienen een pluim, want alles was piekfijn in orde: wedstrijdorganisator en -coördinator Jan den Holder en de mensen van de DVR: Marlene Rijkse, Rian Schwartz-van Poppel, en Wouter Zwijnenburg die deskundige uitleg gaf tijdens de rondleiding. Ook Daniel Tuijnman, die voor de belangstellenden graag nog een korte demonstratie gaf van zijn Velotype.

We sloten de dag in stijl af met een gezellig en lekker etentje bij de Italiaan aan de overkant van het Plein. Aperitief buiten op het terras, eten binnen in het gezellige interieur met live muziek en vlotte bediening.

Ik had nog even getwijfeld om dit stukje als titel mee te geven: ‘Eerste plaats lijst Tweede Kamer’, maar dan hadden jullie misschien ten onrechte gedacht dat ik van plan was in de politiek te gaan.

Voor de rest is er die vrijdag de dertiende overigens helemaal niets misgelopen: iedereen is zonder problemen en op tijd in Den Haag geraakt, er zijn geen lampen uit het plafond gevallen, niemand liep of reed verloren, en de wedstrijd is prima verlopen. Waarmee weer maar eens aangetoond is dat vrijdag de dertiende een dag als een ander is, waar je helemaal niet bang voor hoeft te zijn.

www.interinfo.nl
www.intersteno.org
www.tweedekamer.nl
www.velotype.com