Ballonnen voor Flo

In de nacht van 5 op 6 januari overleed Flo, een van de zeven dolfijnen van het Brugse Boudewijn Seapark. Voor de meeste mensen gewoon een fait divers tussen alle andere nieuwsberichten, maar in ons gezinnetje was het toch wel meer dan dat.

Zoals je in een vorig bericht kon lezen, was Flo immers de lievelingsdolfijn van Annelies. Heel wat kinderen hebben een hond of een kat als lievelingsdier, of een hamster, maar voor Annelies was het dus een dolfijn. Het verdriet was dan ook erg groot toen ze het droevige nieuws vernam.

Zo’n verlies moet natuurlijk verwerkt worden, en Annelies heeft dat op haar manier gedaan. Vorige week heeft ze symbolisch afscheid genomen van Flo door enkele blauwe en witte ballonnen op te laten. Bij de ingang van het dolfinarium natuurlijk.

In de voormiddag zijn we naar de ballonnenwinkel gereden om ballonnen te kopen. We hebben er ons hele verhaal nog eens gedaan. Deel van het verwerkingsproces. Eenmaal thuis wou Annelies een fotosessie met de ballonnen in haar kamer, tussen de dolfijnenposters. En in de namiddag zijn we samen naar de dolfijnenshow gaan kijken. Daarna heeft Annelies de ballonnen een voor een opgelaten, samen met dolfijnentrainers Thomas en Sabrina.

Ik denk dat ze er ondertussen al een beetje overheen is, maar Flo zal natuurlijk altijd een speciaal plaatsje in haar hart innemen. Als blijvende herinnering heb de foto’s in een kort filmpje gemonteerd, op muziek van Believe, de orka-show van SeaWorld. Wie wil, mag eventjes meekijken:

Flo (1998–2012)

Toen ik vrijdagavond thuis kwam, merkte ik meteen dat er iets mis was. Miche en Annelies zaten samen voor de televisie. Op hun anders zo vrolijke gezichten stond nu een verslagen uitdrukking. Annelies’ ogen waren roodomrand, in haar hand hield ze een zakdoek.

Flo, Annelies’ hartedolfijn, was onverwachts gestorven. Annelies was ontroostbaar. Flo was immers niet zomaar een van de dolfijnen van het Boudewijn Seapark, Flo was háár dolfijn. Haar hartedolfijn, een dier waarmee ze een speciale band voelde.

Al haar Facebookvrienden en -vriendinnen weten natuurlijk dat Annelies niet weg te slaan is uit het dolfinarium. Een bezoekje aan de dolfijnen is haar favoriete tijdverdrijf op woensdagnamiddag, in het weekend en tijdens de vakanties. Ook in de voorbije kerstvakantie is ze er vaak naartoe geweest.

Omdat Annelies zo van dolfijnen houdt, hebben we haar enkele jaren geleden een speciaal verjaardagscadeau gegeven. Onder het voorwendsel dat we naar een speelgoedwinkel reden, brachten we haar op haar veertiende verjaardag naar het dolfinarium. We hadden een fotosessie geregeld met twee dolfijnen, Ocean en Flo, en met de zeeleeuw Alley. Wel een half uur lang mocht Annelies poseren met de dieren, terwijl Sander, een van de trainers, hen allerlei kunstjes liet doen.

Die fotosessie maakte deel uit van het programma ‘Hart voor dolfijnen’. Daar hoorde ook een jaarpas bij en een rondleiding achter de schermen, maar dat was voor een andere keer. Annelies was in de zevende hemel. Ze mocht een van de dolfijnen uitkiezen als haar lievelingsdolfijn, en ze mocht een heel jaar lang zo vaak naar de dolfijnenshow komen als ze maar wou, om te zien hoe het met ‘haar’ dolfijn ging.

Annelies koos Flo uit als haar hartedolfijn, een vrouwtje van (toen) 10 jaar, die in het dolfinarium in Brugge geboren was. Het is uiteraard niet bij die ene jaarpas gebleven. Ieder jaar verlengen we trouw onze pas. Ja: we hebben er inmiddels alle drie een. Niet alleen Annelies, maar ook Miche en ik, want eigenlijk zijn we alle drie een beetje dol op dolfijnen. Het zijn mooie, intelligente dieren waar we nooit op uitgekeken raken, en we boffen dat we zo dicht in de buurt van Belgiës enige dolfinarium wonen.

Zondag zijn we naar de dolfijnenshow gaan kijken. Na afloop kwam Sander naar ons toe, want hij had tijdens de voorstelling Annelies in het publiek gespot. Tijdens het gesprek dat toen volgde, kon Annelies haar traantjes niet in bedwang houden. Sander legde uit hoe alle verzorgers en trainers bijzonder verslagen en verrast waren door Flo’s onverwachte overlijden. Maar het leven gaat verder, ook in het dolfinarium. Al gauw kwamen de andere dolfijnen nieuwsgierig langs het raam zwemmen, en kon ik dankbaar van de gelegenheid gebruik maken om Annelies nog eens met de dolfijnen op de foto te zetten.

Annelies verwerkt het hele gebeuren op haar manier. Op haar slaapkamer heeft ze ondertussen zowat iedere overgebleven vrije vierkante meter muur behangen met dolfijnenposters en -foto’s, want daar heeft ze geen gebrek aan. We zullen de komende tijd ongetwijfeld nog erg vaak in het Brugse dolfinarium komen. We plannen dit jaar ook weer een bezoekje aan het dolfinarium in Harderwijk, om te kijken hoe het met de Nederlandse zeezoogdieren gesteld is.

www.boudewijnseapark.be/dolfijn-flo-overleden
www.boudewijnseapark.be/shows/hart-voor-dolfijnen

Sherlock Holmes in de bres

De eerste Sherlock Holmes met Robert Downey Jr. in de titelrol had ik twee jaar geleden wel kunnen smaken, dus ik wou graag het vervolg zien. In de sequel Sherlock Holmes: A Game of Shadows neemt Holmes het op tegen zijn meest beruchte tegenstander, professor Moriarti.

Ik had op voorhand niet op IMDb gekeken naar de rolverdeling, dus ik was aangenaam verrast om naast Robert Downey Jr. en Jude Law nog enkele bekende gezichten te zien, zoals Stephen Fry als Holmes’ broer Mycroft, Noomi Rapace als de zigeunerin Madam Simza en Jared Harris in de rol van Moriarty.

Het duurde even voordat ik door had waar ik Madam Simza eerder had gezien. Ongeveer halfweg de film wist ik het ineens: ik kende haar als Lisbeth Salander uit de Zweedse miniserie Millennium, naar de gelijknamige en immens populaire trilogie van Stieg Larsson. Een paar weken geleden had ik haar tegenspeler uit die reeks, Michael Nyqvist, trouwens nog gezien in Mission Impossible 4: Ghost Protocol, ook een film waar ik bijzonder van genoten heb, maar wegens geen tijd geen blogje aan heb gewijd. Maar ik wil en passant toch even kwijt dat ik MI4 de beste uit de reeks vind. Sedert J.J. Abrams (Alias, Lost, Fringe, Star Trek) de productie in handen heeft, wordt het alsmaar beter. Abrams is nog steeds een van mijn grote filmhelden.

Stephen Fry ken ik in de eerste plaats als scepticus en documentairemaker, minder als acteur. Maar Jared Harris had ik al snel herkend als David Robert Jones uit de eerder genoemde tv-reeks Fringe van J.J. Abrams.

Tot slot nog dit: vertrouw nooit de ondertitels. Zoals gewoonlijk heb ik geprobeerd de ondertitels te negeren en heb ik geluisterd naar de Engelstalige dialogen, zodat ik méér van de film zie dan enkel de onderste 10% van het scherm. Maar helaas dwalen mijn blikken af en toe onwillekeurig toch af naar die storende, aandachtstrekkende witte letters onderaan in beeld. En heel toevallig was ik weer maar eens getuige van een foute vertaling. Op een bepaald moment zegt Holmes: ‘Once more unto the breach!’, wat in de ondertitels compleet verkeerd vertaald werd als ‘Eens te meer onder de brug’. ‘Once more unto the breach’, wat zoveel betekent als ‘eens te meer in de bres’, is een quote uit de derde akte van Henry V van Shakespeare. Helaas blijkt de vertaler van dienst niet vertrouwd met het werk van Shakespeare, heeft hij of zij niet goed geluisterd en gemeend dat er gezegd werd ‘Once more under the bridge’ (wat natuurlijk nergens op slaat), met de foutieve vertaling tot gevolg. Dergelijke foutieve vertalingen zijn schering en inslag bij films en tv-series. Als je er eenmaal op begint te letten, kom je ze erg vaak tegen.

Maar goed, deze tweede Sherlock Holmes mag er dus best zijn. Ik heb het filmjaar 2012 alvast prima ingezet.

sherlockholmes2.warnerbros.com