Frozen Summer Fun

De muzikale Disney-animatiefilm Frozen, die een paar jaar geleden uitkwam, is nog altijd erg populair bij het grote publiek. Zo populair, dat Disneyland Parijs dit winterse gegeven gekozen heeft als thema voor de zomer. Sneeuw en ijs vallen op het eerste zicht moeilijk te rijmen met de zomer, ware het niet dat de populairste figuur uit de film een grappige sneeuwpop is die van de zomer droomt.

‘In Summer’ is een van vele de onvergetelijke liedjes uit de film. Olaf – zo heet de sneeuwpop – heeft nog nooit een zomer meegemaakt en droomt ervan hoe het zou zijn om op het strand onder een parasol te zitten.

Ook het Disney-zandsculpturenfestival in Oostende staat dit jaar in het teken van Frozen Summer Fun. Net zoals vorig jaar zijn heel wat sculpturen gewijd aan Disney-films en Disneyland Parijs, maar geen enkele sculptuur is dezelfde als vorig jaar. En deze keer is een groot deel van de zandsculpturen gewijd aan figuren en taferelen uit Frozen. De Frozen-fans – of Disney-fans in het algemeen – zullen het in Oostende beslist naar hun zin hebben. Zelfs Star Wars, Indiana Jones en de helden van het Marvel Cinematic Universe zijn aanwezig.

Om deze vergankelijke kunst op het strand van Oostende te creëren, zijn 30 artiesten uit 12 landen enkele weken bezig geweest. Zowat 200 vrachtwagens zand (om en bij de 6000 ton) werd van honderden kilometers ver, uit Waals Brabant, aangevoerd. Het afgebakende stuk strand waar de sculpturen staan is zo’n 10.000 m² groot.

Het zal je misschien verbazen dat er zand van elders aangevoerd moet worden om zandsculpturen op het strand te bouwen, maar de verklaring is simpel. Met zeezand lukt zoiets gewoon niet; er is rivierzand voor nodig. Als je beide soorten zand onder een microscoop bekijkt, zie je duidelijk het verschil. De korrels zeezand zijn zo goed als rond; rivierzand daarentegen bestaat uit hoekige korrels die zich daardoor veel beter laten stapelen. Probeer maar eens knikkers te stapelen, dat gaat niet. Met blokjes daarentegen lukt het prima. De sculpturen zijn bijzonder sterk en goed bestand tegen de weersinvloeden. Ze kunnen een zomers onweertje of een fikse regenbui best aan.

Wil je de zandsculpturen gaan bekijken en je laten onderdompelen in de wereld van Disney en Frozen, dan kun je nog tot en met 6 september terecht op het strand van Oostende.

Hieronder of op Google Photos vind je alvast een selectie van mijn foto’s.

www.zandsculpturen.be

Stille film

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven naar een stille film geweest. Je weet wel: zo’n film die nog niet in 3D is, niet in kleur en zonder Dolby-surround-geluid. Eigenlijk helemaal zonder geluid. Dat wil zeggen: bij het maken van de film is er geen geluid opgenomen, maar dat betekent niet dat het helemaal stil was in de zaal. In de tijd van de stille film – klinkt beter dan ‘stomme’ film, nietwaar? – was er live muzikale begeleiding in de bioscoopzaal, meestal op een piano of zelfs op een orgel.

De film die ik gisteren heb gezien is The Hunchback of Notre Dame uit 1923, gebaseerd op het gelijknamige werk van Victor Hugo, en bij het grote publiek ongetwijfeld best gekend in de Disney-versie uit 1996. De voorstelling kaderde in de opening van het Brugse beiaardseizoen 2015 en werd begeleid door Frank Steijns op de mobiele beiaard, die voor de gelegenheid in bioscoopzaal Liberty stond opgesteld. Een prima combinatie, want welke film kan er nu beter door een klokkenspel begeleid worden dan De klokkenluider van de Notre-Dame, zoals de Nederlandse titel luidt.

Maar hoe mooi de muzikale begeleiding van de Maastrichtse stadsbeiaardier Frank Steijns ook klinkt, twee uur aan één stuk naar beiaardklanken luisteren zou toch wel een beetje van het goede te veel zijn. Daarom werd het spel op de beiaard afgewisseld met stukjes orkestrale soundtrack – als ik het goed begrepen heb van de gerestaureerde dvd-versie uit 2007. Op die manier was de voorstelling erg genietbaar.

De film was op tal van vlakken toonaangevend. Er werd niet gefilmd in Parijs; een deel van de Franse hoofdstad werd nagebouwd in de Universal Studio’s, erg indrukwekkend. De titelrolspeler, Lon Chaney, was tevens make-upartiest en wist zichzelf om te toveren in een nogal afstotelijk wangedrocht, voor wie de toeschouwer na enige tijd toch de nodige sympathie kan opbrengen. Dit was wellicht de meest succesvolle stille film ooit.

Een unieke ervaring waar je niet iedere dag de kans toe krijgt…

Jurassic World

Tweeëntwintig jaar na Jurassic Park is er nu een vierde film in de succesvolle dinofranchise: Jurassic World. Het eiland waarop de uitgestorven dinosauriërs kunstmatig terug tot leven zijn gewekt – de-extinction is de Engelse term – is ondertussen een heus themapark geworden in ware Disney- of Universal-stijl, met hotels, monorails en souvenirshops. Toeristen komen er met tienduizenden tegelijk enkele dagen doorbrengen om de indrukwekkende renzenreptielen te bekijken.

Maar je kunt natuurlijk al raden wat er gebeurt: die gevaarlijke beesten laten zich niet zomaar doen, en wanneer een agressieve (en behoorlijk intelligente) Indominus Rex ontsnapt, is het hek van de dam. Indominus Rex zeg je, nooit van gehoord? Neen, waarschijnlijk niet. Het gaat hier immers om een kunstmatig gecreëerde nieuwe soort, een genetisch gemodificeerde hybride die gefabriceerd is door DNA-fragmenten van verschillende dino-soorten met elkaar te combineren.

Ik heb heel erg van Jurassic World genoten. In vergelijking met 1993 zijn we ondertussen natuurlijk al een en ander gewoon op het gebied van dinosaurussen en andere realistisch uitziende CGI, maar toch is de film erin geslaagd mij meermaals met open mond naar het scherm te doen staren. En als fervent themaparkbezoeker kreeg ik eigenlijk ook meteen zin om enkele dagen in Jurassic World door te brengen. Ik kreeg daar twee jaar geleden trouwens al een voorsmaakje van bij een bezoekje aan Universal Islands of Adventure in Orlando, waar een gedeelte van het park aan de Jurassic Park-films gewijd is. Naar aanleiding van de nieuwe film zal dat park ongetwijfeld wat uitgebreid of vernieuwd moeten worden.

Een scène uit Jurrassic World, waar een reusachtige zwemmende dinosaurus een haai te eten krijgt, is duidelijk geïnspireerd op een ander park dat ik bezocht heb: SeaWorld, waar aan de orka’s weliswaar kleinere visjes gevoederd worden. Wanneer het beest na een sprong terug in het bassin plonst, is de waterverplaatsing enorm en worden de toeschouwers op de eerste rijen (de soak zone) behoorlijk doorweekt, net als in het Shamu Stadium van SeaWorld.

De film knipoogt meer dan eens naar het origineel van Steven Spielberg uit 1993. Een aantal scènes zijn er bijna uit gekopieerd, maar dat is helemaal niet erg. Wat mij betreft is Jurassic World stukken beter dan Jurassic Park II en III en dus zeker het bekijken waard.

Ook de soundtrack, deze keer van Michael Giacchino, is een eerbetoon aan de originele score van mijn grote idool John Williams.

Een van de hoofdrolspelers in Jurassic World is Chris Pratt, die we natuurlijk kennen van Guardians of the Galaxy (en die wel eens de nieuwe Indiana Jones zou kunnen worden, maar dat is nog niet bevestigd).

Tenzij je nachtmerries krijgt na het zien van een film waarin af en toe iemand opgepeuzeld wordt, is deze film uitstekend geschikt om weer eens met het hele gezin naartoe te gaan.

Als je de foto’s van ons bezoek aan Jurassic Park in Universal’s Islands of Adventure (nog) eens (opnieuw) wilt zien, kijk dan hieronder of op Google Photos.

www.jurassicworld.com

Blade Runner

Dezer dagen draait Blade Runner weer in de bioscoop. Blade Runner is een cultfilm uit 1982, een geslaagde combinatie van sciencefiction en film noir met Harrison Ford in de hoofdrol. Regisseur Ridley Scott – ook gekend van Alien, 1492: Conquest of Paradise, Hannibal en Prometheus – maakte tien jaar later een Direcor’s Cut, en in 2007 werd een gerestaureerde versie uitgebracht waarover Scott de complete artistieke controle had: de Final Cut. Het is die Final Cut die nu voor één weekje weer terug in een beperkt aantal Belgische zalen draait. Wil je ’m nog eens op een groot scherm zien, dan heb je dus niet veel tijd meer (of je moet naar Nederland; daar draait hij vanaf 18 juni).

Spreekt vanzelf dat ik die kans niet mocht laten voorbijgaan. Samen met Robin en Pieter ben ik Blade Runner donderdag in Kinepolis Kortrijk gaan bekijken. Het toeval wil dat ik twee weken geleden nog een acteur en een actrice uit Blade Runner heb ontmoet op FedCon, een sci-fi-conventie in Duitsland: Sean Young (Rachael) en Edward James Olmos (Gaff).

We moesten er wel de rit naar Kortrijk voor over hebben, want noch in Kinepolis Brugge, noch in Kinepolis Oostende stond de film geprogrammeerd. Beetje flauw van Kinepolis.

De final cut, waarbij gebruik gemaakt werd van geavanceerde digitale restauratietechnieken, ziet er op een groot bioscoopscherm fantastisch uit en kan de vergelijking met recente films heel goed doorstaan. Maar het is natuurlijk wel grappig om in een futuristische film nog computers te zien met lompe kathodestraalbeeldbuizen en groene fosforschermen. Het verhaal speelt zich af in 2019. In 1982 was dat nog heel ver weg, en Blade Runner laat een toekomstbeeld zien dat in 2019 beslist geen werkelijkheid zal zijn. Ik denk niet dat we ons binnen vier jaar met vliegende auto’s zullen verplaatsen, dat de mensheid het zonnestelsel gekoloniseerd zal hebben of dat er robots zullen rondlopen die niet van mensen te onderscheiden zijn…

Ik zei het al: Blade Runner is een cultfilm. Bij een grote schare fans is de film al die jaren heel populair gebleven. Ook de sublieme soundtrack van Vangelis heeft daar ongetwijfeld toe bijgedragen, een soundtrack die ik uiteraard al jaren in mijn verzameling heb (eerst op audiocassette, later op cd en nu gewoon als mp3’tjes op mijn harde schijf).

Na het zien van Blade Runner zat die soundtrack weer stevig in mijn hoofd, en hij wou er niet uit. Maar geen nood, dat vind ik helemaal niet erg…

Tomorrowland

Tomorrowland is een themagebied in vijf Disney-parken wereldwijd. Het thema is, zoals de naam al laat vermoeden, de toekomst. Of beter: visies die men in het verleden op de toekomst had – denk aan Jules Verne, of het idee van jetpacks en robots dat men in de jaren ’50 en ’60 had. In Disneyland Parijs heet het themagebied niet Tomorrowland maar Discoveryland, omdat de Fransen dat naar het schijnt beter (of minder slecht) kunnen uitspreken.

Tomorrowland is ook de titel van de nieuwste Disney-film. In België werd de film echter uitgebracht onder de titel Project T, omdat er – zoals ik me heb laten vertellen – hier naar het schijnt ook een festivalletje bestaat dat Tomorrowland heet en die naam van Disney heeft ingepikt. Begrijpe wie begrijpen kan, want Tomorrowland van Disney was er ontegensprekelijk eerst, dus waarom moet die film hier dan een andere naam krijgen? Ik denk niet dat het publiek een bioscoopfilm zal verwarren met een muziek- of dancefestival (of wat dat andere evenement ook precies moge wezen).

De twee hoofdpersonages in Tomorrowland – ja, ik blijf de film zo noemen – zijn in meerdere opzichten elkaars tegenpool. Frank Walker, een ietwat verbitterde man van middelbare leeftijd, wordt vertolkt door steracteur George Clooney. De rol van Casey Newton, een enthousiaste tiener met een passie voor wetenschap en technologie, is voor Britt Robertson, een opkomend actrice die ik ken als Angie McAlister in Under the Dome. En dan is er ook nog de jonge Raffey Cassidy, die een knappe acteerprestatie neerzet als Athena.

De film is een must see voor wie geboeid is door wat de toekomst brengen zal, en zeker voor wie een positieve kijk op die toekomst heeft. Er waren meerdere momenten waarop de inner geek in mij zich helemaal kon uitleven: de It’s a Small World-ride op de wereldtentoonstelling van New York in 1964, een kleine jongen die ervan overtuigd is dat hij een werkend jet pack kan bouwen, het privé-appartement van Gustave Eiffel in het topje van de Eiffeltoren, met Jules Verne, Nikola Tesla en Thomas Edison; Walt Disney’s plannen voor EPCOT (Experimental Prototype Community of Tomorrow), Caseys geheime bezoekje aan de voormalige spaceshuttlelanceertoren, en zo zijn er nog wel een paar (zoals een Stargate-achtige ring waar voorwerpen in verdwijnen – wellicht via een wormgat).

Ik denk dat ik binnenkort nog eens ga kijken, want op bepaalde ogenblikken gebeurt er zo veel tegelijkertijd dat ik vast wel een paar dingen gemist heb…

Edit 2015-07-09: wegens tijdgebrek heb ik de film geen tweede keer in de bios kunnen bekijken. Ik wacht dus ongeduldig af tot hij op blu-ray uitkomt, dan voeg ik ’m beslist toe aan mijn verzameling.

www.takemetotomorrowland.com
www.tomorrowland-movie.com

Nooit meer typen

Afgelopen zondag werd in boekhandel Limerick in Gent Nooit meer typen voorgesteld, een prachtig fotoboek over de verzameling oude schrijfmachines van Willem Frederik Hermans (1921-1995), een van Nederlands bekendste schrijvers.

Als wedstrijdtypisten en schrijfmachineliefhebbers waren we uiteraard op dit evenement aanwezig. Na toespraken van uitgeefster Tania Van de Vondel van uitgeverij Luster en Gert Brouns van boekhandel Limerick werd het eerste exemplaar officieel overhandigd aan Ruprecht Hermans (zoon van).

De locatie voor deze boekvoorstelling is niet toevallig: boekhandel Limerick is sedert zowat anderhalf jaar immers de trotse eigenaar van de Hermans-collectie. De schrijfmachines belandden uiteindelijk in Gent nadat het Tilburgse museum waar de verzameling oorspronkelijk stond, de deuren moest sluiten omdat ze geen subsidies meer kregen. Maar dat verhaal kon je eerder al op deze blog lezen.

In meer dan 100 foto’s werd een selectie van 38 van de mooiste exemplaren uit de rijke verzameling magistraal in beeld gebracht door kunstfotograaf Philippe Debeerst. Behalve de foto’s bevat het boek ook bijdragen van Hermanskenners Peter Terrin en Christophe Vekeman en schrijfmachinekenner Dirk van Weelden. De foto’s worden vergezeld door informatie en anekdotes, citaten uit interviews en facsimile’s van door W.F. Hermans getypte pagina’s.

Ben je ook een schrijfmachineliefhebber of Hermans-fan, dan mag dit pareltje van een fotoboek natuurlijk niet in je boekenkast ontbreken. Wij hebben ons exemplaar alvast op de boekvoorstelling laten signeren.

De titel van het boek is een verwijzing naar Hermans’ bekende roman Nooit meer slapen (waarvan Gert een door Hermans gesigneerd exemplaar heeft liggen) en tegelijkertijd een allusie op de vergane glorie: de schrijfmachines hebben hun rol in de geschiedenis vervuld, en er zal nooit meer op getypt worden. Daarbij laten we gemakshalve even buiten beschouwing dat in Boekhandel Limerick altijd wel een paar machines staan waarop bezoekers een paar zinnen kunnen schrijven.

Aanstaande zondag, op 26 april, staat de schrijfmachinecollectie van W.F. Hermans opnieuw in de belangstelling. Dan is het erfgoeddag, en de verzameling maakt immers deel uit van zowel het literaire als het industriële erfgoed. Voor de gelegenheid is boekhandel Limerick (in de Koningin Elisabethlaan 142 in Gent, vlakbij het Sint-Pietersstation) komende zondag de hele dag open. Ook op andere dagen is de collectie daar voor alle belangstellenden gratis te bezichtigen.

Over het nieuwe boek werd al uitgebreid verslag gedaan in de pers. Hieronder vind je twee video’s: de eerste is een reportage van de regionale televisiezender AVS en een tweede is het programma De wereld draait door van NPO 1 (Nederland), waar Brouns en Vekeman op 20 april te gast waren.

20150417-NIEUWS-08 from AVS on Vimeo.

www.erfgoeddag.be
www.lusterweb.com

Dutch Comic Con

Op de laatste zondag van maart, een dag die je gerust als een gure herfstdag kunt omschrijven, ben ik in Utrecht naar de eerste editie van Dutch Comic Con geweest. Ik ben er niet speciaal voor naar Nederland gereden, maar ik was dat weekend toevallig toch in de buurt (voor het Nederlands Kampioenschap Computertypen). Dus ik dacht: waarom niet? ‘Comic Con’ is natuurlijk een begrip in de States en van dat succes wilden de organisatoren van Dutch Comic Con via de naamkeuze ongetwijfeld een graantje meepikken.

De Utrechtse stationsbuurt is nog steeds een bouwwerf. Dat was ook al zo bij mijn eerdere bezoek aan deze stad, in januari vorig jaar, toen ik hier de NASA-tentoonstelling A Human Adventure ben komen bezoeken. De werken hier kaderen in het project CU2030, waarbij het hele stationsgebied, inclusief het overdekte winkelcentrum Hoog Catharijne, vernieuwd wordt. Omwille van de wegenwerken raak ik er wat moeilijk bij, maar uiteindelijk kan ik de auto toch kwijt op parking P3 van de Jaarbeurs. Ik moet bij hal 8 zijn, weet ik.

Dutch Comic Con is een nieuwe conventie/beurs voor alles wat te maken heeft met comics, fantasy, sci-fi en dergelijke. Een beetje te vergelijken met FACTS en Antwerp Convention, twee Belgische evenementen die ieder jaar op mijn kalender staan. Uiteraard verwacht ik hier ook veel verklede cosplayers te zien.

Op deze eerste editie van Dutch Comic Con zijn enkele internationale gasten uitgenodigd: een aantal acteurs en actrices uit genre-series en -films, en uiteraard een heleboel comic-artiesten. Van de tekenaars ken ik er geen enkele – dat is niet mijn expertise – maar bij de acteurs heb ik op de website al enkele bekende namen zien staan, zoals Julian Glover (Grand Maester Pycelle uit Game of Thrones), Costas Mandylor (detective Mark Hoffman in de Saw-films), Giancarlo Esposito (Gustavo Fring in Breaking Bad) en Joseph Gatt (Science Officer 0718 in Star Trek Into Darkness). Ook Ernie Hudson (Winston Zeddemore in Ghostbusters) stond aanvankelijk op de gastenlijst, maar hij moest afzeggen. Een aantal van hen (Glover, Mandylor, Hudson) heb ik al op eerdere conventies ontmoet.

Enkele acteurs geven een Q&A, maar ik heb alleen dat van Joseph Gatt bijgewoond. In de handtekeningensessies en photoshoots ben ik niet echt geïnteresseerd, maar ik breng wel behoorlijk wat tijd door bij de stands van de dealers, die massa’s leuke koopwaar aan de man proberen te brengen. Het is hier een paradijs voor liefhebbers en verzamelaars van comics, stripverhalen, films en series op dvd of blu-ray, action figures, boeken, T-shirts, modelbouwruimtescheepjes en ander leuk speelgoed. Ik laat me niet verleiden; ik kom hier vandaag voornamelijk om te kijken. Ik heb thuis nog een hele stapel ongelezen boeken liggen, en die stapel moet eerst wat slinken vooraleer ik nieuw leesvoer insla.

Er zijn ook enkele speciale auto’s te zien: twee versies van de Batmobile, de zwarte auto van Batman (de 1966-versie en de 1989-versie), de DeLorean uit Back to the Future en de Ecto-1 uit Ghostbusters.

De rit terug naar België, via de A27, verloopt niet zonder hindernissen. Ik voel dat er een stevige wind staat – met rukwinden van 90 kilometer per uur, hoorde ik later op het weerbericht – en moet het stuur stevig vasthouden. Onderweg regent het bijna de hele tijd, en wanneer het niet regent, hebben we last van opspattend water wanneer andere auto’s ons voorbij rijden of wanneer we een vrachtwagen inhalen.

Vóór de Merwedebrug zitten we eventjes een eindje in de file. Miche zit al de hele weg op haar ongemak en vraagt zich een paar keer luidop af of het noodweer nog de hele verdere rit zal aanhouden. Eenmaal in België wordt het er niet beter op. Op de Antwerpse ring regent het hevig, en voorbij Antwerpen wordt het nog erger. De striemende regenvlagen zorgen ervoor dat we nauwelijks nog een hand voor ogen zien, en in Sint-Niklaas besluit ik om even van de snelweg af te rijden en te wachten tot het ergste over is.

Na een klein kwartiertje lijkt het ergste voorbij en zetten we de rit verder. Van dan af klaart het weer op, regent het nog amper, en kunnen we de laatste etappe van de rit vlotjes afleggen. We zijn blij wanneer de auto weer veilig voor onze deur geparkeerd staat.

www.dutchcomiccon.nl