Dezer dagen draait Blade Runner weer in de bioscoop. Blade Runner is een cultfilm uit 1982, een geslaagde combinatie van sciencefiction en film noir met Harrison Ford in de hoofdrol. Regisseur Ridley Scott – ook gekend van Alien, 1492: Conquest of Paradise, Hannibal en Prometheus – maakte tien jaar later een Direcor’s Cut, en in 2007 werd een gerestaureerde versie uitgebracht waarover Scott de complete artistieke controle had: de Final Cut. Het is die Final Cut die nu voor één weekje weer terug in een beperkt aantal Belgische zalen draait. Wil je ’m nog eens op een groot scherm zien, dan heb je dus niet veel tijd meer (of je moet naar Nederland; daar draait hij vanaf 18 juni).
Spreekt vanzelf dat ik die kans niet mocht laten voorbijgaan. Samen met Robin en Pieter ben ik Blade Runner donderdag in Kinepolis Kortrijk gaan bekijken. Het toeval wil dat ik twee weken geleden nog een acteur en een actrice uit Blade Runner heb ontmoet op FedCon, een sci-fi-conventie in Duitsland: Sean Young (Rachael) en Edward James Olmos (Gaff).
We moesten er wel de rit naar Kortrijk voor over hebben, want noch in Kinepolis Brugge, noch in Kinepolis Oostende stond de film geprogrammeerd. Beetje flauw van Kinepolis.
De final cut, waarbij gebruik gemaakt werd van geavanceerde digitale restauratietechnieken, ziet er op een groot bioscoopscherm fantastisch uit en kan de vergelijking met recente films heel goed doorstaan. Maar het is natuurlijk wel grappig om in een futuristische film nog computers te zien met lompe kathodestraalbeeldbuizen en groene fosforschermen. Het verhaal speelt zich af in 2019. In 1982 was dat nog heel ver weg, en Blade Runner laat een toekomstbeeld zien dat in 2019 beslist geen werkelijkheid zal zijn. Ik denk niet dat we ons binnen vier jaar met vliegende auto’s zullen verplaatsen, dat de mensheid het zonnestelsel gekoloniseerd zal hebben of dat er robots zullen rondlopen die niet van mensen te onderscheiden zijn…
Ik zei het al: Blade Runner is een cultfilm. Bij een grote schare fans is de film al die jaren heel populair gebleven. Ook de sublieme soundtrack van Vangelis heeft daar ongetwijfeld toe bijgedragen, een soundtrack die ik uiteraard al jaren in mijn verzameling heb (eerst op audiocassette, later op cd en nu gewoon als mp3’tjes op mijn harde schijf).
Na het zien van Blade Runner zat die soundtrack weer stevig in mijn hoofd, en hij wou er niet uit. Maar geen nood, dat vind ik helemaal niet erg…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten