Tweeëntwintig jaar na Jurassic Park is er nu een vierde film in de succesvolle dinofranchise: Jurassic World. Het eiland waarop de uitgestorven dinosauriërs kunstmatig terug tot leven zijn gewekt – de-extinction is de Engelse term – is ondertussen een heus themapark geworden in ware Disney- of Universal-stijl, met hotels, monorails en souvenirshops. Toeristen komen er met tienduizenden tegelijk enkele dagen doorbrengen om de indrukwekkende renzenreptielen te bekijken.
Maar je kunt natuurlijk al raden wat er gebeurt: die gevaarlijke beesten laten zich niet zomaar doen, en wanneer een agressieve (en behoorlijk intelligente) Indominus Rex ontsnapt, is het hek van de dam. Indominus Rex zeg je, nooit van gehoord? Neen, waarschijnlijk niet. Het gaat hier immers om een kunstmatig gecreëerde nieuwe soort, een genetisch gemodificeerde hybride die gefabriceerd is door DNA-fragmenten van verschillende dino-soorten met elkaar te combineren.
Ik heb heel erg van Jurassic World genoten. In vergelijking met 1993 zijn we ondertussen natuurlijk al een en ander gewoon op het gebied van dinosaurussen en andere realistisch uitziende CGI, maar toch is de film erin geslaagd mij meermaals met open mond naar het scherm te doen staren. En als fervent themaparkbezoeker kreeg ik eigenlijk ook meteen zin om enkele dagen in Jurassic World door te brengen. Ik kreeg daar twee jaar geleden trouwens al een voorsmaakje van bij een bezoekje aan Universal Islands of Adventure in Orlando, waar een gedeelte van het park aan de Jurassic Park-films gewijd is. Naar aanleiding van de nieuwe film zal dat park ongetwijfeld wat uitgebreid of vernieuwd moeten worden.
Een scène uit Jurrassic World, waar een reusachtige zwemmende dinosaurus een haai te eten krijgt, is duidelijk geïnspireerd op een ander park dat ik bezocht heb: SeaWorld, waar aan de orka’s weliswaar kleinere visjes gevoederd worden. Wanneer het beest na een sprong terug in het bassin plonst, is de waterverplaatsing enorm en worden de toeschouwers op de eerste rijen (de soak zone) behoorlijk doorweekt, net als in het Shamu Stadium van SeaWorld.
De film knipoogt meer dan eens naar het origineel van Steven Spielberg uit 1993. Een aantal scènes zijn er bijna uit gekopieerd, maar dat is helemaal niet erg. Wat mij betreft is Jurassic World stukken beter dan Jurassic Park II en III en dus zeker het bekijken waard.
Ook de soundtrack, deze keer van Michael Giacchino, is een eerbetoon aan de originele score van mijn grote idool John Williams.
Een van de hoofdrolspelers in Jurassic World is Chris Pratt, die we natuurlijk kennen van Guardians of the Galaxy (en die wel eens de nieuwe Indiana Jones zou kunnen worden, maar dat is nog niet bevestigd).
Tenzij je nachtmerries krijgt na het zien van een film waarin af en toe iemand opgepeuzeld wordt, is deze film uitstekend geschikt om weer eens met het hele gezin naartoe te gaan.
Als je de foto’s van ons bezoek aan Jurassic Park in Universal’s Islands of Adventure (nog) eens (opnieuw) wilt zien, kijk dan hieronder of op Google Photos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten