Frozen Summer Fun

De muzikale Disney-animatiefilm Frozen, die een paar jaar geleden uitkwam, is nog altijd erg populair bij het grote publiek. Zo populair, dat Disneyland Parijs dit winterse gegeven gekozen heeft als thema voor de zomer. Sneeuw en ijs vallen op het eerste zicht moeilijk te rijmen met de zomer, ware het niet dat de populairste figuur uit de film een grappige sneeuwpop is die van de zomer droomt.

‘In Summer’ is een van vele de onvergetelijke liedjes uit de film. Olaf – zo heet de sneeuwpop – heeft nog nooit een zomer meegemaakt en droomt ervan hoe het zou zijn om op het strand onder een parasol te zitten.

Ook het Disney-zandsculpturenfestival in Oostende staat dit jaar in het teken van Frozen Summer Fun. Net zoals vorig jaar zijn heel wat sculpturen gewijd aan Disney-films en Disneyland Parijs, maar geen enkele sculptuur is dezelfde als vorig jaar. En deze keer is een groot deel van de zandsculpturen gewijd aan figuren en taferelen uit Frozen. De Frozen-fans – of Disney-fans in het algemeen – zullen het in Oostende beslist naar hun zin hebben. Zelfs Star Wars, Indiana Jones en de helden van het Marvel Cinematic Universe zijn aanwezig.

Om deze vergankelijke kunst op het strand van Oostende te creëren, zijn 30 artiesten uit 12 landen enkele weken bezig geweest. Zowat 200 vrachtwagens zand (om en bij de 6000 ton) werd van honderden kilometers ver, uit Waals Brabant, aangevoerd. Het afgebakende stuk strand waar de sculpturen staan is zo’n 10.000 m² groot.

Het zal je misschien verbazen dat er zand van elders aangevoerd moet worden om zandsculpturen op het strand te bouwen, maar de verklaring is simpel. Met zeezand lukt zoiets gewoon niet; er is rivierzand voor nodig. Als je beide soorten zand onder een microscoop bekijkt, zie je duidelijk het verschil. De korrels zeezand zijn zo goed als rond; rivierzand daarentegen bestaat uit hoekige korrels die zich daardoor veel beter laten stapelen. Probeer maar eens knikkers te stapelen, dat gaat niet. Met blokjes daarentegen lukt het prima. De sculpturen zijn bijzonder sterk en goed bestand tegen de weersinvloeden. Ze kunnen een zomers onweertje of een fikse regenbui best aan.

Wil je de zandsculpturen gaan bekijken en je laten onderdompelen in de wereld van Disney en Frozen, dan kun je nog tot en met 6 september terecht op het strand van Oostende.

Hieronder of op Google Photos vind je alvast een selectie van mijn foto’s.

www.zandsculpturen.be

Stille film

Gisteren ben ik voor het eerst in mijn leven naar een stille film geweest. Je weet wel: zo’n film die nog niet in 3D is, niet in kleur en zonder Dolby-surround-geluid. Eigenlijk helemaal zonder geluid. Dat wil zeggen: bij het maken van de film is er geen geluid opgenomen, maar dat betekent niet dat het helemaal stil was in de zaal. In de tijd van de stille film – klinkt beter dan ‘stomme’ film, nietwaar? – was er live muzikale begeleiding in de bioscoopzaal, meestal op een piano of zelfs op een orgel.

De film die ik gisteren heb gezien is The Hunchback of Notre Dame uit 1923, gebaseerd op het gelijknamige werk van Victor Hugo, en bij het grote publiek ongetwijfeld best gekend in de Disney-versie uit 1996. De voorstelling kaderde in de opening van het Brugse beiaardseizoen 2015 en werd begeleid door Frank Steijns op de mobiele beiaard, die voor de gelegenheid in bioscoopzaal Liberty stond opgesteld. Een prima combinatie, want welke film kan er nu beter door een klokkenspel begeleid worden dan De klokkenluider van de Notre-Dame, zoals de Nederlandse titel luidt.

Maar hoe mooi de muzikale begeleiding van de Maastrichtse stadsbeiaardier Frank Steijns ook klinkt, twee uur aan één stuk naar beiaardklanken luisteren zou toch wel een beetje van het goede te veel zijn. Daarom werd het spel op de beiaard afgewisseld met stukjes orkestrale soundtrack – als ik het goed begrepen heb van de gerestaureerde dvd-versie uit 2007. Op die manier was de voorstelling erg genietbaar.

De film was op tal van vlakken toonaangevend. Er werd niet gefilmd in Parijs; een deel van de Franse hoofdstad werd nagebouwd in de Universal Studio’s, erg indrukwekkend. De titelrolspeler, Lon Chaney, was tevens make-upartiest en wist zichzelf om te toveren in een nogal afstotelijk wangedrocht, voor wie de toeschouwer na enige tijd toch de nodige sympathie kan opbrengen. Dit was wellicht de meest succesvolle stille film ooit.

Een unieke ervaring waar je niet iedere dag de kans toe krijgt…

Jurassic World

Tweeëntwintig jaar na Jurassic Park is er nu een vierde film in de succesvolle dinofranchise: Jurassic World. Het eiland waarop de uitgestorven dinosauriërs kunstmatig terug tot leven zijn gewekt – de-extinction is de Engelse term – is ondertussen een heus themapark geworden in ware Disney- of Universal-stijl, met hotels, monorails en souvenirshops. Toeristen komen er met tienduizenden tegelijk enkele dagen doorbrengen om de indrukwekkende renzenreptielen te bekijken.

Maar je kunt natuurlijk al raden wat er gebeurt: die gevaarlijke beesten laten zich niet zomaar doen, en wanneer een agressieve (en behoorlijk intelligente) Indominus Rex ontsnapt, is het hek van de dam. Indominus Rex zeg je, nooit van gehoord? Neen, waarschijnlijk niet. Het gaat hier immers om een kunstmatig gecreëerde nieuwe soort, een genetisch gemodificeerde hybride die gefabriceerd is door DNA-fragmenten van verschillende dino-soorten met elkaar te combineren.

Ik heb heel erg van Jurassic World genoten. In vergelijking met 1993 zijn we ondertussen natuurlijk al een en ander gewoon op het gebied van dinosaurussen en andere realistisch uitziende CGI, maar toch is de film erin geslaagd mij meermaals met open mond naar het scherm te doen staren. En als fervent themaparkbezoeker kreeg ik eigenlijk ook meteen zin om enkele dagen in Jurassic World door te brengen. Ik kreeg daar twee jaar geleden trouwens al een voorsmaakje van bij een bezoekje aan Universal Islands of Adventure in Orlando, waar een gedeelte van het park aan de Jurassic Park-films gewijd is. Naar aanleiding van de nieuwe film zal dat park ongetwijfeld wat uitgebreid of vernieuwd moeten worden.

Een scène uit Jurrassic World, waar een reusachtige zwemmende dinosaurus een haai te eten krijgt, is duidelijk geïnspireerd op een ander park dat ik bezocht heb: SeaWorld, waar aan de orka’s weliswaar kleinere visjes gevoederd worden. Wanneer het beest na een sprong terug in het bassin plonst, is de waterverplaatsing enorm en worden de toeschouwers op de eerste rijen (de soak zone) behoorlijk doorweekt, net als in het Shamu Stadium van SeaWorld.

De film knipoogt meer dan eens naar het origineel van Steven Spielberg uit 1993. Een aantal scènes zijn er bijna uit gekopieerd, maar dat is helemaal niet erg. Wat mij betreft is Jurassic World stukken beter dan Jurassic Park II en III en dus zeker het bekijken waard.

Ook de soundtrack, deze keer van Michael Giacchino, is een eerbetoon aan de originele score van mijn grote idool John Williams.

Een van de hoofdrolspelers in Jurassic World is Chris Pratt, die we natuurlijk kennen van Guardians of the Galaxy (en die wel eens de nieuwe Indiana Jones zou kunnen worden, maar dat is nog niet bevestigd).

Tenzij je nachtmerries krijgt na het zien van een film waarin af en toe iemand opgepeuzeld wordt, is deze film uitstekend geschikt om weer eens met het hele gezin naartoe te gaan.

Als je de foto’s van ons bezoek aan Jurassic Park in Universal’s Islands of Adventure (nog) eens (opnieuw) wilt zien, kijk dan hieronder of op Google Photos.

www.jurassicworld.com

Blade Runner

Dezer dagen draait Blade Runner weer in de bioscoop. Blade Runner is een cultfilm uit 1982, een geslaagde combinatie van sciencefiction en film noir met Harrison Ford in de hoofdrol. Regisseur Ridley Scott – ook gekend van Alien, 1492: Conquest of Paradise, Hannibal en Prometheus – maakte tien jaar later een Direcor’s Cut, en in 2007 werd een gerestaureerde versie uitgebracht waarover Scott de complete artistieke controle had: de Final Cut. Het is die Final Cut die nu voor één weekje weer terug in een beperkt aantal Belgische zalen draait. Wil je ’m nog eens op een groot scherm zien, dan heb je dus niet veel tijd meer (of je moet naar Nederland; daar draait hij vanaf 18 juni).

Spreekt vanzelf dat ik die kans niet mocht laten voorbijgaan. Samen met Robin en Pieter ben ik Blade Runner donderdag in Kinepolis Kortrijk gaan bekijken. Het toeval wil dat ik twee weken geleden nog een acteur en een actrice uit Blade Runner heb ontmoet op FedCon, een sci-fi-conventie in Duitsland: Sean Young (Rachael) en Edward James Olmos (Gaff).

We moesten er wel de rit naar Kortrijk voor over hebben, want noch in Kinepolis Brugge, noch in Kinepolis Oostende stond de film geprogrammeerd. Beetje flauw van Kinepolis.

De final cut, waarbij gebruik gemaakt werd van geavanceerde digitale restauratietechnieken, ziet er op een groot bioscoopscherm fantastisch uit en kan de vergelijking met recente films heel goed doorstaan. Maar het is natuurlijk wel grappig om in een futuristische film nog computers te zien met lompe kathodestraalbeeldbuizen en groene fosforschermen. Het verhaal speelt zich af in 2019. In 1982 was dat nog heel ver weg, en Blade Runner laat een toekomstbeeld zien dat in 2019 beslist geen werkelijkheid zal zijn. Ik denk niet dat we ons binnen vier jaar met vliegende auto’s zullen verplaatsen, dat de mensheid het zonnestelsel gekoloniseerd zal hebben of dat er robots zullen rondlopen die niet van mensen te onderscheiden zijn…

Ik zei het al: Blade Runner is een cultfilm. Bij een grote schare fans is de film al die jaren heel populair gebleven. Ook de sublieme soundtrack van Vangelis heeft daar ongetwijfeld toe bijgedragen, een soundtrack die ik uiteraard al jaren in mijn verzameling heb (eerst op audiocassette, later op cd en nu gewoon als mp3’tjes op mijn harde schijf).

Na het zien van Blade Runner zat die soundtrack weer stevig in mijn hoofd, en hij wou er niet uit. Maar geen nood, dat vind ik helemaal niet erg…