Yuri’s Night

Binnenkort is het weer zover: Yuri’s Night. Yuri’s Night wordt sedert een aantal jaar op of rond 12 april wereldwijd gevierd. Het is de verjaardag van de eerste bemande ruimtevlucht. Op 12 april 1961, een halve eeuw geleden, was Joeri Gagarin de eerste mens die onze planeet verliet, een paar rondjes om de wereld draaide, even later veilig en wel terug op Russische bodem landde, en nog mooi op tijd thuis was voor het avondeten. Om dat heuglijke feit te vieren – de ruimtevlucht, niet het avondeten – organiseren ruimtevaartenthousiastelingen over de hele wereld bijeenkomsten, feestjes en fuiven. De bedoeling van het hele gebeuren is om de interesse voor ruimtevaart bij het grote publiek wat aan te wakkeren. Ieder die naar aanleiding van Yuri’s Night iets wil organiseren, kan dat melden op www.yurisnight.net. Daar vind je, per land, een overzicht van alle activiteiten.

Na 50 jaar staat de bemande ruimtevaart helaas veel minder ver dan velen in de jaren zestig en zeventig wellicht gehoopt hadden. Na de succesvolle maanvluchten van 1968 tot 1972, met als hoogtepunt de eerste mensen op de maan in 1969, droomden velen al van een reis naar Mars. Maar zoals de zaken er nu voor staan, zal een bemande vlucht naar Mars ongetwijfeld nog een hele tijd op zich laten wachten. Onbemande ruimtesondes hebben inmiddels zowat het hele zonnestelsel verkend – op dit eigenste ogenblik is het snelste ruimtevaartuig ooit door mensen gemaakt onderweg naar het verre Pluto – maar de bemande ruimtevaart stelt al bij al nog niet zoveel voor. Na de laatste bemande maanvlucht in 1972 is geen mens nog verder geweest dan LEO (Low Earth Orbit): een lage baan om de Aarde, amper een paar honderd kilometer boven onze hoofden. Het is alsof Columbus, nadat hij terugkwam van zijn eerste oversteek naar Amerika, gedurende de rest van zijn leven op enkele kilometers van de Spaanse kust zou zijn blijven varen, met het land veilig in zicht.

Maar hoe dan ook, een halve eeuw bemande ruimtevaart is toch wel iets om even bij stil te staan. In België is er nog niet zo veel respons, maar Yuri’s Night groeit ieder jaar gestaag. Op 12 april vieren we overigens nog een belangrijke verjaardag uit de ruimtevaartgeschiedenis: op die dag in 1981 vertrok de eerste Space Shuttle met John Young en Bob Crippen.

twitter.com/YurisNight
www.yurisnight.net

The King’s Speech

Op filmgebied ben ik vooral een fan van sciencefiction, thrillers, actie, mysterie, fantasy en avontuur, maar op tijd en stond een goed drama mag er natuurlijk ook best zijn. De trailer van The King’s Speech sprak me erg aan en de film werd overladen met Oscarnominaties, dus dat leek me wel wat. En inderdaad: de film voldeed in alle opzichten aan mijn verwachtingen en heeft zijn 12 Oscarnominaties terecht verdiend. Uiteindelijk won The King’s Speech de gegeerde Academy Awards voor beste film, beste acteur, beste regie en beste originele scenario.

Het verhaal gaat over de stotterende King George VI, vader van de huidige Queen Elizabeth II. Wanneer zijn vader sterft en zijn oudere broer afstand doet van de troon, komt het koningschap toe aan prins Albert – hij zal pas de naam ‘George’ aannemen op het moment dat hij koning wordt –, die jammer genoeg een groot probleem heeft: hij stottert. Wanneer je toespraken moet houden terwijl de hele natie naar je kijkt en luistert, is dat toch echt wel een grote handicap.

Albert (of Bertie voor de vrienden) heeft blijkbaar al een aantal therapieën achter de rug, maar erg veel heeft het allemaal niet geholpen. Tot zijn vrouw op een dag een afspraak voor hem maakt met Lionel Logue, een logopedist met een erg goede reputatie maar soms wat onorthodoxe methodes.

In de film volgen we de strijd die Albert voert om zijn gestotter te overwinnen, en zien we hoe er gaandeweg een vriendschap ontstaat tussen een gewone burger (Logue) en de latere vorst. Tegelijk maken we de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog mee, en steken we nog wat op over de relatie tussen het koningshuis en de Anglicaanse Kerk. En een goed drama zou geen goed drama zijn als er niet de nodige humor in verwerkt zat, dus af en toe krijgen we ook enkele grappige scènes te zien.

Colin Firth zet de rol van King George VI bijzonder geloofwaardig neer, en Geoffrey Rush doet het zeker niet minder goed als Lionel Logue. The King’s Speech: als je ’m nog niet gezien hebt... niet langer twijfelen!

www.kingsspeech.com

Gili

Zondagmiddag heb ik in de Brugse Stadsschouwburg de dvd-opname bijgewoond van Gili’s zaalshow Iedereen paranormaal. Gili, die er met zijn lange grijze haren een beetje uitziet als een magiër, trekt al een tijdje met zijn show doorheen het Vlaamse land en sedert kort ook doorheen Nederland. Ik was al lang van plan om een voorstelling bij te wonen, maar het was er tot nu toe nog niet van gekomen. Toen ik echter de aankondiging zag voor Brugge, heb ik niet langer getwijfeld en meteen geboekt.

Ik kende Gili natuurlijk al van op tv, én van het boek dat hij eind vorig jaar heeft uitgebracht. In dat boek, dat ik met belangstelling gelezen heb en waarvan een gesigneerd exemplaar in mijn boekenkast prijkt, trekt hij van leer tegen zelfverklaarde paragnosten, mediums, helderzienden en andere toekomstvoorspellers.

De show is daarentegen puur entertainment, een perfecte mix van humor en straffe toeren waarbij je je telkens weer afvraagt: hoe doet hij het toch? Gili maakt daarbij gebruik van mentalisme (waarbij hij de illusie wekt over buitengewone mentale vaardigheden te beschikken, die sterk doen denken aan een zesde zintuig) en handig in de show verwerkte goocheltrucs. (Het papier dat hij aan het einde van de show uit een kistje haalt dat al van bij het begin van de voorstelling aan het plafond hing te bengelen en waarop allerlei details blijken te staan die hij op voorhand onmogelijk kon weten, kan niets anders dan een verwisseltruc zijn.) Door de inbreng van door het toeval gekozen mensen uit het publiek is iedere voorstelling imers weer anders.

Gili beweert overigens – zoals de naam van zijn show het zegt – dat iedereen (even) paranormaal is. Hij voert daarom niet alle stunts zelf uit, maar laat ook zien dat mensen uit het publiek tot dezelfde straffe toeren in staat zijn, wellicht tot hun eigen grote verbazing! Hoe hij het doet is mij een raadsel, maar wat hij doet is behoorlijk kras. Wanneer de dvd uit is, zal ik hem beslist meermaals bekijken om te zien of ik erin slaag enkele van Gili’s geheimen te achterhalen.

Helemaal aan het einde komt een disclaimer, waarin Gili uitlegt dat alles wat we te zien en te horen hebben gekregen, het resultaat is van illusies, gecreëerd door Gili’s vijf zintuigen en die van het publiek. Voor alle duidelijkheid: een zesde zintuig komt er dus niet aan te pas, ook al lijkt het daar vaak bijzonder sterk op.

De show was in ieder geval zijn geld meer dan waard – ik betaalde amper 12 euro voor een ticket op de tweede rij. Ik vond het overigens ook leuk dat Gili bij het begin van zijn optreden verwees naar Extrano, die in de jaren zeventig in heel Vlaanderen furore maakte met zijn hypnoseshows. Net als Gili heb ook ik indertijd samen met mijn vader een voorstelling van de grote Extrano bijgewoond, en net als Gili was ik toen zeer onder de indruk. Zo’n straffe hadden we in die tijd nog niet gezien. Maar hoe dan ook, Gili is ongetwijfeld nóg straffer, al maakt hij geen gebruik van hypnose. Als je de kans krijgt hem aan het werk te zien, dan moet je dat beslist doen!

www.comedyshows.be/gili
www.gili.be

Frankenstein

Vorige week heb ik een schitterende theatervoorstelling bijgewoond: Frankenstein, gebaseerd op de beroemde roman van Mary Shelley. De voorstelling vond plaats in het Royal National Theatre in Londen, maar ik kon het stuk volgen vanuit Kinepolis, die na het succesvolle Opera in de cinema nu ook Theater in de cinema op het programma heeft staan. Het concept is hetzelfde: een voorstelling van wereldniveau wordt met high definition-camera’s gefilmd en live via satelliet doorgestraald naar bioscopen overal ter wereld.

In het voorprogramma kregen we de nodige achtergrondinformatie over Frankenstein (de roman, de films, het theaterstuk), beelden van de repetities en een interview met de hoofdrolspelers, Jonny Lee Miller en Benedict Cumberbatch. Het opmerkelijke is dat beide acteurs om beurten beide hoofdrollen voor hun rekening nemen: de ene keer speelt Miller de rol van doctor Frankenstein en Cumberbatch de rol van het creatuur, bij de volgende voorstelling doen ze het net andersom.

De regie was in handen van Danny Boyle, die bij het grote publiek wellicht beter gekend is als filmmaker (o.a. Trainspotting, 28 Days Later, Sunshine, 127 Hours en natuurlijk Slumdog Millionaire, die in 2008 maar liefst acht Oscars won).

De voorstelling was, in één woord: subliem! Het was lang geleden dat ik nog zo’n hoogstaand theater gezien had (al moet ik meteen toegeven dat ik ook weer niet zo vaak naar het theater ga). De recensies zijn bijzonder lovend. De acteurs vertolken hun rol op een schitterende manier, en de decors, de belichting, de make-up, de special effects en de muzikale ondersteuning maken de voorstelling helemaal af. Als toeschouwer word je compleet in het verhaal meegesleurd en je voelt al van bij het allereerste begin sympathie voor het creatuur – een monster wil ik het zeker niet noemen.

In Londen is de voorstelling avond na avond uitverkocht. Een beetje onbegrijpelijk dus dat in Kinepolis Brugge amper zes mensen in de zaal zaten. Maar ik herinner me dat het bij de eerste aflevering van Opera in de cinema niet veel beter was. In een paar jaar tijd zijn de operavoorstellingen in Kinepolis echter een enorm succes geworden. Hopelijk loopt het Belgische publiek binnenkort ook warm voor deze schitterende reeks theatervoorstellingen vanuit Londen.

www.kinepolis.com/theater
www.nationaltheatre.org.uk/ntlive