Save Our Skipper

Ik had ze natuurlijk al wel eens bezig gezien in Whale Wars op tv: de jongens van de Sea Shepherd Conservation Society, een organisatie die actie voert tegen walvisjacht, jacht op zeehonden en illegale jacht op andere zeedieren. Sea Shepherd gebruikt daarbij vrij agressieve methoden en ze doen alles wat ze kunnen om het de walvisjagers zo lastig mogelijk te maken. Hun acties zijn te zien op zenders als Discovery Channel en Animal Planet.

Vorig jaar heb ik de organisatie wat beter leren kennen, toen kapitein Paul Watson, de bezieler en stichter van Sea Shepherd, in Duitsland (en ook in België en Nederland) op bezoek was om zijn zaak te promoten. Hij vond toen veel steun en sympathie op FedCon, de grootste sciencefictionconventie van Europa. Sci-fi-fans zijn over het algemeen erg milieubewuste en dierenvriendelijke mensen, die graag bereid zijn hun steun te verlenen aan een nobel doel zoals de bescherming van onze oceanen.

Watson was op FedCon samen met Richard Dean Anderson, een Amerikaans acteur die bij de sci-fi-fans vooral bekend is omwille van zijn rol als Jack O’Neill in de succesvolle serie Stargate SG-1. In de jaren tachtig was Anderson ook erg populair als MacGyver in de gelijknamige serie. Sea Shepherd kan rekenen op de steun van een aantal bekende acteurs en actrices. Behalve Richard Dean Anderson helpen o.a. ook Pierce Brosnan, Christian Bale en Brigitte Bardot om de organisatie bij het grote publiek te promoten.

Net als vorig jaar kwam Watson ook dit jaar naar Duitsland, maar toen hij voet aan grond zette, werd hij op de luchthaven van Frankfurt gearresteerd op grond van een internationaal aanhoudingsbevel uitgevaardigd door Costa Rica, voor het in gevaar brengen van de bemanning van een Costa Ricaanse vissersboot in 2002. Watson was toen met zijn ploeg een documentaire aan het maken over illegale shark-finning-praktijken in Costa Ricaanse wateren. Shark-finning is een wrede praktijk waarbij haaien gevangen worden en levend ontdaan van hun vinnen, waarna de hulpeloze dieren terug in het water worden gegooid. Ze zijn dan ten dode opgeschreven aangezien ze zich niet meer normaal kunnen voortbewegen en stikken of ten prooi vallen aan andere roofdieren. Vaak gaat het overigens om beschermde en bedreigde haaiensoorten. De haaienvinnen dienen voornamelijk om er soep van te maken.

Interpol heeft een hele tijd geleden al laten weten dat ze Watson niets in de weg zullen leggen op basis van het aanhoudingsbevel van Costa Rica, omdat het hier duidelijk kom een politiek gemotiveerd uitleveringsverzoek gaat. Vreemd dat Duitsland de beslissing van Interpol naast zich neer legt. Uiteindelijk moeten de Duitse ministers van justitie en van buitenlandse zaken beslissen over de uitlevering. Sea Shepherd probeert er – met de steun van duizenden aanhangers – alles aan te doen om ervoor te zorgen dat die uitlevering niet doorgaat en argumenteert daarbij ook dat uitlevering aan Costa Rica in feite gelijk zou staan met de doodstraf, want eenmaal in Costa Rica is de kans erg groot dat Watson in de gevangenis of daarbuiten ten prooi zou vallen aan de Costa Ricaanse georganiseerde misdaad, voor wie de illegale shark-finning-activiteiten een grote bron van inkomsten zijn.

Na hevig protest is Watson gisteren, na een week in de gevangenis, op borg vrijgelaten, iets wat erg ongebruikelijk is tijdens een uitleveringsprocedure, maar hij moet voorlopig wel in het land blijven. Er bestaat wel hoop dat Duitsland uiteindelijk onder druk zal afzien van uitlevering aan Costa Rica. Morgen, op 23 mei, is alvast een grote protestactie gepland in Berlijn en andere Duitse steden, en bij Duitse ambassades wereldwijd. Dan komt de Costa Ricaanse president, Laura Chinchilla, in Duitsland op staatsbezoek bij bondskanselier Angela Merkel. Sea Shepherd heeft 23 mei dan ook uitgeroepen tot S.O.S. Day, waarbij S.O.S. staat voor ‘Save Our Skipper’.

Hieronder de video van de persconferentie die Paul Watson maandag gaf bij zijn vrijlating.

animal.discovery.com/tv/whale-wars
www.seashepherd.de
www.seashepherd.org
www.yourdiscovery.com/nl/web/whale-wars

Drupa 2012

Vandaag alweer de laatste dag van Drupa, de grootste vakbeurs ter wereld voor de grafische industrie. Eens in de vier jaar vindt Drupa plaats op de gigantische Messegelände in Düsseldorf. De beurs richt zich op vaklui uit drukkerijen, prepressbedrijven, boekbinderijen en aanverwante bedrijven.

Net als in 2008 bood ons bedrijf zijn werknemers de kans om de beurs te bezoeken. Voor dag en dauw vertrokken we vanuit Brugge met de Febelgra-bus richting Duitsland. Onderweg reden we nog een paar keer van de snelweg af om nog enkele mensen op te pikken. Tijdens de stop aan de Antwerpse Crowne Plaza kregen we ons ontbijtpakket.

Tegen openingstijd waren we ter bestemming. De beurs spreidt zich uit over zo’n anderhalf dozijn hallen, de een nog groter dan de andere, vol met hoogtechnologische nieuwigheden op het gebied van printen, drukken, afwerken en alles wat daar nog meer bij komt kijken. Op de bus waren we al een beetje klaargestoomd. We hadden allemaal een plannetje gekregen, met een overzicht van wat er zo allemaal te zien was en waar we daarvoor moesten zijn.

We wisten nog van vorige keer dat het zo goed als onmogelijk zou zijn om alles op één dag te zien. In plaats van aan sneltempo toch alle hallen te willen bezoeken, besloten we het rustiger aan te doen en te selecteren. Maar we hebben behoorlijk wat kilometers afgelegd. Zo’n volle dag op een drukke beurs doorbrengen is een vermoeiende bezigheid.

De grote bedrijven doen er alles aan om hun producten zo aantrekkelijk mogelijk voor te stellen. Er zijn fantastische, nieuwe machines te zien, er worden demonstraties en presentaties gegeven, en hier en daar wordt er zelfs een showtje opgevoerd. Xerox had kosten nog moeite gespaard en zowaar enkele artiesten van Cirque du Soleil ingehuurd. Hun stand maakte ook gebruik van verwerking in de cloud. Aan het ene eind van de hal kon je je laten fotograferen in een Cirque du Soleil-decor, de foto werd geüpload naar en verwerkt door een server die niet in Düsseldorf, zelfs niet in Duitsland, maar ergens in de States stond, en aan de andere kant van de hal kon je aan de hand van die foto gepersonaliseerde postkaarten laten afdrukken. Dat hebben we dus meteen maar eens uitgeprobeerd. Leuk souvenirtje.

We hebben met verbazing staan kijken naar de vele inkjet-drukmachines, die tegenwoordig meer en meer de traditionele druktechnieken lijken te vervangen, enorme plotters, machines die verpakkingsmaterialen bedrukken, vormen uitsnijden uit karton, naar speciale drukprocedés, enorme kopieermachines, drukpersen, bindstraten, gigantische rollen papier, robotarmen die zware stapels papier manipuleren, allerlei papiersoorten, inkten, software, toebehoren, klasseersystemen, etcetera, etcetera. Een schril contrast met al dat technologisch vernuft vormde de man van het Gutenbergmuseum in Mainz, die in authentieke klederdracht en met een antieke drukpers pagina’s uit de beroemde Gutenbergbijbel vervaardigde, en even verderop, in een andere hal, een man met een Linotype.

De Linotype is een stukje vergane glorie, waarmee aan het einde van de 19e eeuw al loden regels tekst werden gezet. De machine was in gebruik tot de jaren 1970, toen offsetdruk en computers hun intrede deden. Enkele Linotype-enthousiastelingen hebben er onlangs een documentaire over gemaakt, die ik binnenkort hoop te kunnen zien. De film is nog niet zo lang uit, is al op verscheidene evenementen over de hele wereld vertoond, en komt deze zomer ook op dvd.

Om 16.00 uur waren we allemaal uitgenodigd op de stand van Print Power, een overkoepelend initiatief dat de grafische industrie wil promoten.

Als je in de grafische sector werkzaam bent, is een bezoek aan Drupa beslist de moeite waard. Volgende afspraak in 2016.

www.drupa.de
www.linotypefilm.com
www.printpower.eu

Het nieuwe wedstrijdseizoen

Het nieuwe wedstrijdseizoen is begonnen. Voor alle duidelijkheid: ik heb het niet over voetbal of wielrennen, maar over vingersport, typewedstrijden dus (ook wel klaviervaardigheid, tekstproductie of computertypen genoemd).

Een WK is er dit jaar niet, want het wereldkampioenschap sneltypen wordt maar om de twee jaar georganiseerd. Vorig jaar was er een WK in Parijs. Voor het volgende WK moeten we dus nog een jaartje wachten. In 2013 zullen we dan een thuiswedstrijd kunnen spelen, want dan vindt het WK plaats in België, meer bepaald in Gent.

Toch kunnen we ons dit jaar op een aantal wedstrijden uitleven. Als voorbereiding op het WK van 2013 werd onlangs de wedstrijd PRO-Belgium georganiseerd, waarbij de Belgische professionals zich onderling konden meten. Het ging om een internetwedstrijd, d.w.z. de deelnemers hoefden zich er niet voor te verplaatsen, maar konden aan de wedstrijd deelnemen via het internet, door middel van een Java-applet. De normen waren in principe wel even streng als bij een WK: 30 minuten aan een stuk typen, met een minimale snelheid van 360 aanslagen per minuut en maximaal 0,25% fouten. De deelnemers worden ingedeeld in leeftijdscatecorieën. Voor jongere deelnemers ligt het snelheidscriterium iets lager.

We doen verder ook nog mee aan de internetwedstrijden van de Academie voor Bureauwetenschappen (ABW) en van Intersteno. Die wedstrijden hanteren minder strenge normen en duren slechts 10 minuten.

De ABW-wedstrijd is eigenlijk vooral op scholieren gericht. De internetwedstrijd van Intersteno – die dit jaar overigens aan zijn tiende editie toe is – richt zich op een internationaal publiek en bestaat eigenlijk uit twee wedstrijden: een wedstrijd in de moedertaal en een meertalenwedstrijd. Bij die laatste kan iedere deelnemer zelf kiezen in welke talen hij of zij wil meedoen. In hoe meer talen je slaagt, hoe meer punten je verzamelt en hoe hoger je op de ranglijst klimt. Er zijn 16 beschikbare talen. Vorig jaar heb ik in 12 talen getypt (en alle 12 geslaagd). Dit jaar moet ik mij wegens een veel te drukke agenda wat beperken, maar ik zal in ieder geval in een aantal verschillende talen typen. Sommige talen zitten vol lastige accentletters, en dat valt echt niet mee. Je moet al heel wat oefenen alvorens je in die vreemde talen enige kans van slagen hebt. Ook Russisch zit erbij, maar dat zie ik niet meteen zitten. Wie wil, kan het altijd eens proberen, want ook deze wedstrijd staat open voor iedereen.

Maar behalve aan de internetwedstrijden hebben we dit jaar ook deelgenomen aan het Nederlands kampioenschap computertypen in Nijkerk (een 10-minuten-wedstrijd, vooral gericht op scholieren) en aan de Nederlandse wedstrijd tekstproductie in Den Haag (een 30-minuten-wedstrijd voor ervaren typisten, volgens de strenge WK-normen). Die wedstrijden vonden plaats in april, en de verslagen van beide wedstrijden zijn inmiddels al op deze blog verschenen. Vandaag stond er – enigszins tot mijn verbazing, want ik wist van niks – een stukje over in de krant:

(Uit De Krant van West-Vlaanderen, 11 mei 2012)

Gebotopia: Nederlandse wedstrijd tekstproductie in Den Haag
Gebotopia: Nederlands kampioenschap computertypen in Nijkerk

www.abw.be
www.intersteno.org
www.intersteno2013.org

Antwerp Convention

Ik weet nu al dat ik wegens andere verplichtingen dit jaar niet naar FACTS zal kunnen (het jaarlijkse fantasy-, anime-, comics-, toys- en sci-fi-gebeuren in Gent), maar er was een goed alternatief: afgelopen zondag vond in Antwerpen een min of meer gelijkaardige beurs plaats: de tweede editie van Antwerp Convention, in Antwerp Expo.

Antwerp Convention is kleinschaliger dan FACTS, maar voor de rest is het erg vergelijkbaar. Hal 4 van Antwerp Expo was weliswaar niet volledig, maar toch grotendeels, gevuld met stands van dealers die allerlei verleidelijke merchandising en heel veel comic books verkopen voor de liefhebbers van sci-fi, fantasy en horror (en al wat daar enigszins op lijkt). Er was een cosplaywedstrijd, een bescheiden game zone, en er waren ook enkele acteurs en artiesten, die wat kwamen vertellen op het podium, aan wie je vragen kon stellen en bij wie je terecht kon voor een handtekening.

Zo heb ik het panel bijgewoond van de Nederlandse acteur Carel Struycken, die ik vorig jaar ook heel even (alleen tijdens de slotceremonie, eigenlijk) op FedCon had gezien. Struycken is bij de fans vooral bekend als Mr. Homn in Star Trek: The Next Generation en Lurch in The Addams Family. Ik ben ook gaan luisteren naar Bond-actrice Caroline Munro (helicopterpilote Naomi in The Spy Who Loved Me) en naar Sarah Douglas (Ursa in Superman II en een hele schare rolletjes in genre-tv-reeksen en miniseries). En tenslotte heb ik ook nog Brian Muir aan het woord gehoord, aan artiest die vooral bekendheid geniet omdat hij het masker van Darth Vader en de stormtrooper-uniformen uit Star Wars heeft vormgegeven. Hij heeft ook nog gewerkt aan o.a. Alien, Raiders of the Lost Ark, de Harry Potter-reeks en een heleboel andere films. Best interessant om eens te horen.

Van de cosplay heb ik weinig gezien, maar ik heb wel onthouden dat op Antwerp Convention dit jaar het eerste Belgische cosplaykampioenschap werd gehouden. Iets wat naar mijn bescheiden mening toch meer op FACTS thuishoort, want daar komt gewoon véél meer volk (en cosplayers) op af. Hoewel, dit was nog maar de tweede editie van Antwerp Convention, en het evenement zal de komende jaren zeker nog groeien.

Wat ik op FACTS nog niet gezien heb, maar wel op Antwerp Convention, is Dutch Robot Games, een Nederlandse vereniging van robotbouwers. Een beetje een misleidende naam, want het gaat eigenlijk niet om autonome robots. Wat ze bouwen zijn kleine, telegeleide robotachtige voertuigjes die vervolgens elkaar in een arena moeten bestrijden. De kunst is een machine te bouwen die in staat is zijn tegenstander uit te schakelen en daarbij zelf min of meer ongedeerd te blijven.

Je kon ook nog meedoen aan een lasershoot, maar daar heb ik me niet aan gewaagd...

antwerpconvention.be
facts.be
www.brianmuirvadersculptor.com
www.dutchrobotgames.nl

Dolfinarium Harderwijk

Als afsluiter van ons bijzonder geslaagd weekendje Nederland trekken we op zondag 15 april naar het Dolfinarium in Harderwijk. Voor Annelies is dit het hoogtepunt van het jaar, want dolfijnen zijn haar grote passie. We wonen niet zo ver van het Brugse Boudewijn Seapark, en daar heeft ze natuurlijk een jaarkaart – wij ook trouwens. In Harderwijk komen we minder vaak, maar als we in de buurt zijn, mag een bezoek in geen geval ontbreken. Ons vorige bezoekje is ondertussen alweer twee jaar geleden. Tempus fugit.

Rond openingstijd rijden we het parkeerterrein op, en even later zijn we binnen. Het blijkt behoorlijk druk vandaag. Er zijn heel wat shows met de dieren, en als je rond openingstijd in het park bent, kun je ze allemaal mooi bekijken. Net als vorige keer beginnen we bij de stellerzeeleeuwen van de Stoere Stellerstek. Hier zitten enkele flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Het zwaarste dier weegt bijna duizend kilo. Wanneer hij zich met een enorme plons van een rots in het water laat vallen, spat het water alle kanten op. Wij hebben het op tijd zien aankomen en slagen erin om droog te blijven.

Daarna begeven we ons naar het Zeehondenzand voor de demonstratie met de gewone zeehonden. We vinden het bijzonder grappig hoe ze een beetje onbeholpen op hun buiken over het zand komen aanhobbelen. In het water bewegen ze zich een stuk sneller en eleganter voort. De visjes die de trainer als beloning naar de dieren gooit, trekken de aandacht van enkele meeuwen, die hopen dat er voor hen ook iets over blijft. Na afloop wenst de trainer ons nog een hele fijne dag in het Dolfinarium (wat in het Poldernederlands klikt als een heile faaine dag, iets wat we vandaag nog talloze keren zullen horen).

Na de zeehonden is het tijd voor de zeeleeuwen. In het Zotte Zeeleeuwentheater laten de Californische zeeleeuwen hun kunstjes zien in een showtje waarin een stelletje achterlijke piraten tevergeefs een bank proberen te beroven. Erg leuk, zowel voor jong als voor oud.

Van het zeeleeuwentheater trekken we naar het Roggenrif, dat gedeeltelijk achter houten schuttingen verborgen zit. Hier wordt verbouwd, en op 1 mei opent naast het rif het nieuwe Noordzeegebied, met aandacht voor de fauna van de Noordzee. Zowel voor als tijdens de voorstelling komen de roggen en haaien heel dicht bij de rand zwemmen, en je kunt (en mag) ze zo aaien.

Annelies heeft al een paar keer gevraagd of het al tijd is voor de dolfijnenshow, en haar (on)geduld wordt eindelijk beloond. Na de interessante uiteenzetting bij het Roggenrif wandelen we richting DolfijndoMijn, het grote, blauwe, centraal gelegen koepelgebouw waar sinds 2010 de prachtige show De Droomwens opgevoerd wordt. Dit is meer dan een dolfijnenshow waar de dieren alleen maar wat kunstjes opvoeren: het is een heel verhaal met verschillende personages, waar de dolfijnen een essentieel onderdeel van uitmaken. Een meisje, Kris, krijgt bezoek van een fee die haar droom laat uitkomen: een bezoek aan Dolfijneneiland... Annelies gaat er helemaal in op, en wou ongetwijfeld dat zíj Kris was. De show is erg knap gemaakt, en we besluiten later op de dag terug te komen voor de tweede voorstelling.

Verder bezoeken we ook nog de DolfijnenDelta, waar momenteel zo’n 18 dolfijnen verblijven, een sociale groep van zowel jonge als oudere dolfijnen, zowel mannetjes als vrouwtjes. Terwijl we staan te wachten, komen enkele van hen heel dicht bij ons langs zwemmen, en we kunnen ze heel goed observeren. Ze doen precies wat de trainers van hen vragen en voeren aan het eind van de voorstelling enkele prachtige sprongen uit.

In tegenstelling tot de voorbije dagen is het vandaag behoorlijk frisjes en winderig, en we hebben geen zin om in het openluchttheater van de walrussenshow de kou te trotseren, dus we besluiten naar het Spetter Theater te trekken voor de Spetter-voorstelling. Toen we bij de DolfijnenDelta stonden, hadden we al de hele tijd naar het gefluit van de grote, dikke Pacifische walrus moeten luisteren. Spetter en het magische avontuur is een nieuwe blacklightshow, te zien sedert 1 april. Ik moet toegeven dat ik tijdens de voorstelling eventjes mijn ogen heb laten dichtvallen, want het showtje, dat voornamelijk op een jeugdiger publiek gericht is, kon me toch niet echt boeien. Al is het wel duidelijk waar de makers hun inspiratie vandaan gehaald hebben: de show opent op exact dezelfde manier als Animagique, de (veel leukere) blacklightshow in het Walt Disney Studios Park in Parijs.

Na afloop trekken we naar het Onder Odiezee Café, waar we eventjes opwarmen terwijl we door de enorme glaswand de dolfijnen en walrussen onder water kunnen observeren. Annelies wil natuurlijk dat we enkele foto’s van haar maken met de dieren, maar het is hier vrij donker, we mogen niet flitsen (om de dieren niet af te schrikken) en het tegenlicht vanuit de Odiezee maakt het niet makkelijk om goede foto’s te maken. En dan moeten de dolfijnen ook nog op het juiste moment, in de juiste richting en op de juiste hoogte langs het raam voorbij willen zwemmen... We maken dus heel wat foto’s in de hoop dat er wel enkele goeie tussen zullen zitten.

Tegen vier uur zijn we terug in het DolfijnDomijn voor de tweede voorstelling van De Droomwens, en we genieten er minstens evenveel van als de eerste keer. Na de show wil Annelies dat we nog enkele foto’s maken van haar met het DolfijnDomijn op de achtergrond. Ze zal er een uitkiezen als profielfoto voor op Facebook.

In het winkeltje bij de uitgang kopen we nog enkele souvenirtjes, inclusief de dvd van De Droomwens (met extra’s). Annelies had ook gehoopt op nog een paar moooie dolfijnenposters voor op haar kamer, maar die hebben ze hier jammer genoeg blijkbaar niet. En dan is het helaas alweer sluitingstijd. We moeten Annelies toch wat onder druk zetten, want ze wil hier zo lang mogelijk blijven. De parking is al grotendeels leeg wanneer we het park verlaten.

We hebben ondertussen wel behoorlijk veel honger gekregen, want na het uitgebreide ontbijtbuffet van vanochtend hebben we in de loop van de dag nauwelijks iets gegeten. Na een verkennend wandelingetje langs de vele restaurantjes in de buurt, laten we onze keuze uiteindelijk vallen op ’t Rokerijtje, waar de heerlijke vissoep en de gebakken zalm in garnaalsaus bijzonder lekker smaken.

Even later vatten we de terugrit aan. Onderweg stoppen we nog even om te tanken, en de rit verloopt bijzonder vlot. Tenminste, tot we de grens met België oversteken, want vanaf dan zitten er merkbaar meer hobbels en putten in de weg. Ondertussen maakt Annelies al volop plannen om volgend jaar terug te komen...

www.dolfinarium.nl
www.kraamkamer.nl
www.sosdolfijn.nl
www.spetter.nl

Nederlands kampioenschap computertypen

Na de wedstrijd tekstproductie in de Tweede Kamer in Den Haag op vrijdag 13 april (zie vorig blogbericht) was het op zaterdag 14 april de beurt aan het Nederlands kampioenschap computertypen in het Corlaer College in Nijkerk. Vorig jaar hadden we wegens andere verplichtingen niet kunnen meedoen, maar dit jaar waren we maar al te graag van de partij met een ruime Belgische delegatie.

In tegenstelling tot de wedstrijd van vrijdag, waar de strenge WK-normen golden, is dit NK veel minder streng. Het Nederlands kampioenschap richt zich dan ook voornamelijk op scholieren, wat betekent: slechts 10 minuten typen, geen hoge snelheid vereist en veel toleranter qua toegelaten foutenpercentage. Maar dat betekent natuurlijk niet dat je fouten à volonté mag maken, want per fout gaan er – net als vrijdag – weer 100 aanslagen af, en de rangschikking gebeurt op basis van de netto-resultaten.

Omdat scholieren die voor de eerste keer deelnemen soms wel eens last hebben van de zenuwen, en omdat een wedstrijd altijd een momentopname is waarbij je soms wel een keer gewoon pech kunt hebben, krijgen we bij deze wedstrijd twee kansen. Er wordt dus twee keer tien minuten getypt (twee verschillende teksten), en het beste resultaat telt mee voor de rangschikking. Als dat niet mooi is.

Terwijl de resultaten verwerkt worden, mogen de liefhebbers daarna nog een keer 10 minuten in het Engels typen.

Doordat er met de QMTT-software getypt wordt, verschijnt het resultaat na afloop meteen op het scherm. Het programma toont hoeveel aanslagen je gemaakt hebt, wat je bruto typesnelheid is (in aanslagen per minuut), het aantal fouten, het foutenpercentage, en het netto-resultaat (d.w.z. na aftrek van 100 aanslagen per fout). Er gaat dus geen tijd verloren met het nakijken van de teksten.

Even later kon de proclamatie dus plaatsvinden, mooi op tijd. Er waren drie leeftijdscategorieën: tot 13 jaar, 13-18 jaar en 18 jaar en ouder. Per categorie werd een bronzen, zilveren en gouden medaille uitgereikt, en er waren ook nog drie schoolbekers voor de beste scholen.

De buitenlanders (in de praktijk allemaal Belgen) waren ondergebracht op een aparte resultatenlijst, en net als vrijdag in Den Haag was de gouden medaille weer voor mij en de zilveren voor Danny. Het brons ging deze keer naar Katja Germonpré, die hartstikke blij was dat ze vandaag beter had gepresteerd dan haar broer Yannick, die gisteren in Den Haag al brons won.

Behalve met mijn eerste plaats was ik ook vooral blij dat ik een nieuw persoonlijk record heb gevestigd. Voor het eerst heb ik een diploma behaald waarop een typesnelheid van 534 aanslagen per minuut vermeld staat, met een netto-resultaat van meer dan 5000 punten op 10 minuten. Dat is me nog nooit eerder overkomen. Of het me volgende keer weer lukt, kan ik niet beloven, want er is natuurlijk altijd ook een beetje geluk mee gemoeid. En ik was eigenlijk stiekem wel een beetje blij dat de buitenlanders vandaag een aparte categorie vormden, want twee Nederlandse dames deden het nog beter dan de Belgen: Bianca Graafstra en Andrea Schipper haalden snelheden van respectievelijk 612 en 585 aanslagen per minuut! Probeer dat maar eens na te doen...

Maar ook de andere deelnemers hebben het natuurlijk uitstekend gedaan. Alle Belgen hebben prima gepresteerd, met inbegrip van onze dochter Annelies (de jongste Belgische deelneemster), die op deze wedstrijd haar eerste buitenlandse typediploma in de wacht wist te slepen.

Organisator Bernhard Boot zorgde er ondanks een opkomend griepje voor dat alles vlekkeloos verliep. Hartelijk dank, Bernhard, voor de vlotte organisatie en voor de extra zorgen die je aan de Belgen hebt besteed. Als we het kunnen inpassen in onze drukke agenda, komen we volgend jaar beslist terug!

www.interinfo.nl
www.intersteno.org
www.qmtt.nl

Bezoek aan de Tweede Kamer

Op vrijdag 13 april 2012 – geen paniek, wat mij betreft een datum als een ander – hadden we het genoegen en het voorrecht een rondleiding te mogen meemaken in de gebouwen van de Nederlandse Tweede Kamer der Staten-Generaal, in Den Haag. We waren hier tijdens eerdere bezoeken aan deze bruisende stad al vaak langs gelopen, maar nog nooit naar binnen geweest. Tegenwoordig kom je er trouwens ook niet zomaar in, want de beveiliging is best streng. Bezoekers worden alleen binnengelaten als ze op voorhand geregistreerd zijn en een uitnodiging hebben.

En die hadden we, als deelnemers aan de wedstrijden correspondentie & notuleren en tekstproductie, ingericht door Interinfo (de Nederlandse afdeling van Intersteno) in samenwerking met de Tweede Kamer. Daarover straks meer.

De rondleiding was erg interessant. Na de introductie begonnen we in de Handelingenkamer, een bibliotheek met een grote verzameling van voornamelijk dikke, oude, ingebonden boeken. Het gebouwtje van drie verdiepingen hoog, met een metalen wenteltrap, herbergt een kleine 30.000 volumes met de teksten van de Handelingen (verslagen) van de Eerste en Tweede Kamer sedert 1814. Eén boekenplank is bewust leeg gelaten, op de plaats waar zich normaal gezien de jaargangen 1940-1945 zouden moeten bevinden. Tijdens die jaren kwam de Staten-Generaal omwille van de Duitse bezetting immers niet bijeen.

Uiteraard mocht een bezoek aan de plenaire zaal niet ontbreken, waar de Kamer sedert 1992 vergadert, en waar enkele maanden geleden nog een lamp uit het plafond naar beneden is gekomen, rakelings langs minister Schippers van Volksgezondheid, die zich een hoedje schrok maar gelukkig verder ongedeerd bleef. Helaas mochten er in het halfrond geen foto’s gemaakt worden en daar hebben we ons dus ook niet aan gewaagd, want de veiligheidsagenten hielden ons nauwlettend in de gaten. De foto hierboven heb ik dus niet zelf gemaakt; het is een royalty-free foto die ik op Wikipedia heb gevonden.

Deze moderne, nieuwe zaal is veel ruimer en een hele verbetering tegenover de oude vergaderzaal, die inmiddels gerenoveerd is en het oorspronkelijke karakter van balzaal heeft teruggekregen. Er zijn wel enkele moderne elementen toegevoegd in de vorm van een veelkleurig tapijt en twee grote geometrische sculpturen met ingebouwde verlichting aan het plafond. Waar in de oude zaal berichtjes van de medewerkers nog via bodes doorgegeven moesten worden naar de minister die aan het spreekgestoelte stond, is de nieuwe vergaderplek tegenwoordig voorzien van moderne communicatiemiddelen.

We komen ook in een zaal waar grote geschilderde portretten van voormalige kamervoorzitters aan de muur hangen. De ramen in de tegenoverliggende wand geven uitzicht op het Binnenhof, waar op dat moment een ijsventer een hoorntje schept voor enkele toeristen.

Tijdens de rondleiding werd al snel duidelijk dat het complex een aaneenschakeling is van oude en nieuwe gebouwen, en veel weg heeft van een doolhof. Het gedeelte waar de DVR zijn kantoren heeft, is vroeger zelfs nog een hotel geweest. DVR staat voor Dienst Verslag en Redactie, en is de nieuwe naam voor de vroegere Stenografische Dienst. In de gangen kwamen we nog een glazen kast tegen met enkele museumstukken, o.a. bandopnemers, een grote, zware IBM Selectric II (zoals ik er ooit nog een gehad heb), een oud model Velotype en een ergonomisch vormgegeven Microsoft Natural Keyboard. Jawel: ook deze technologische verwezenlijkingen uit de laatste decennia van de twintigste eeuw zijn inmiddels historisch erfgoed.

Na de rondleiding en de lunch in het restaurant van de Tweede Kamer moest er gewerkt worden: tijd voor de wedstrijd correspondentie & notuleren. Aan die wedstrijd heb ik zelf niet meegedaan, en ik kan er dus weinig over zeggen, maar even later waren de deelnemers aan de wedstrijd tekstproductie aan de beurt. Daar had ik me wel voor ingeschreven. Deze wedstrijd verliep zoals het wereldkampioenschap: 30 minuten typen met minimaal 360 aanslagen per minuut en maximaal 0,25% fouten. Voor iedere fout worden er 100 aanslagen afgetrokken, en op basis van de resulterende netto-snelheid wordt het klassement opgemaakt. Iedere deelnemer had zijn of haar eigen materiaal meegebracht: voor de meesten een laptop met extern toetsenbord (qwerty voor de Nederlanders, azerty voor de Belgen), en één deelnemer met een Velotype.

Aangezien ik vermoed dat de meeste van mijn lezers geen idee hebben wat een Velotype is, probeer ik het hier even kort uit te leggen: het is een speciaal toetsenbord – een Nederlandse uitvinding trouwens – dat ontworpen is om (veel) sneller te kunnen typen. Op een gewoon azerty- of qwertyklavier typ je letter per letter, één toets tegelijk. Op een Velotype daarentegen typ je lettergreep per lettergreep, en dat gaat dus veel sneller. Zo snel, dat een geoefend velotypist geen moeite heeft om een snelle spreker bij te houden. Om dat mogelijk te maken, werkt de Velotype met akkoorden: net als op een pianoklavier sla je meerdere toetsen tegelijkertijd aan. De combinatie van de aangeslagen lettertoetsen geeft je een lettergreep, en ingebouwde software zorgt ervoor dat die letters in de juiste volgorde verschijnen, zodat je lettergrepen en woorden kunt vormen. Omdat dit een heel andere (en snellere) manier van werken is, vormen deelnemers die een Velotype-toetsenbord gebruiken bij de wedstrijd tekstproductie een aparte categorie.

Na afloop van de wedstrijd werden de ingetypte teksten over het internet doorgestuurd naar Praag, waar op dat moment Intersteno-medewerkster Helena Matoušková klaarzat om via speciaal voor dat doel ontworpen software de aanslagen te tellen en de fouten op te sporen. Deze verwerking verliep vlotjes, zodat korte tijd daarna de bekendmaking van de resultaten al kon plaatsvinden. Die bekendmaking betekende voor mij een aangename verrassing: bleek namelijk dat ik de beste prestatie had neergezet en ik won dus goud. (Ik kan me nog steeds niet van de indruk ontdoen dat mijn vrouw daar nog trotser op is dan ikzelf...) Op eerdere wedstrijden – en nu heb ik het over járen geleden – was Danny Devriendt mij altijd met een ruime voorsprong voor geweest, maar deze keer was het dus andersom. Gelukkig nam hij het sportief op en was hij tevreden met zilver. Het brons was weggelegd voor Yannick Germonpré. Niet zonder een vleugje chauvinisme vermeld ik er graag nog even bij dat de drie eremetalen in Den Haag dus weggekaapt werden door drie Belgen, sterker nog: drie West-Vlamingen, en nog sterker: drie Bruggelingen! Maar de andere deelnemers hebben uiteraard ook heel hard hun best gedaan, en ik wil hen hierbij nog eens allemaal feliciteren met de behaalde diploma’s. Vooral mijn echtgenote, Miche, die ruim 390 aanslagen per minuut haalde.

Ook de mensen die deze dag voor ons georganiseerd hebben, verdienen een pluim, want alles was piekfijn in orde: wedstrijdorganisator en -coördinator Jan den Holder en de mensen van de DVR: Marlene Rijkse, Rian Schwartz-van Poppel, en Wouter Zwijnenburg die deskundige uitleg gaf tijdens de rondleiding. Ook Daniel Tuijnman, die voor de belangstellenden graag nog een korte demonstratie gaf van zijn Velotype.

We sloten de dag in stijl af met een gezellig en lekker etentje bij de Italiaan aan de overkant van het Plein. Aperitief buiten op het terras, eten binnen in het gezellige interieur met live muziek en vlotte bediening.

Ik had nog even getwijfeld om dit stukje als titel mee te geven: ‘Eerste plaats lijst Tweede Kamer’, maar dan hadden jullie misschien ten onrechte gedacht dat ik van plan was in de politiek te gaan.

Voor de rest is er die vrijdag de dertiende overigens helemaal niets misgelopen: iedereen is zonder problemen en op tijd in Den Haag geraakt, er zijn geen lampen uit het plafond gevallen, niemand liep of reed verloren, en de wedstrijd is prima verlopen. Waarmee weer maar eens aangetoond is dat vrijdag de dertiende een dag als een ander is, waar je helemaal niet bang voor hoeft te zijn.

www.interinfo.nl
www.intersteno.org
www.tweedekamer.nl
www.velotype.com