Zoals beloofd hier het vervolg van mijn bezoek aan het Kennedy Space Center. Op deze tweede dag heb ik de ‘Up-Close Mega Tour’ gedaan. Dat is een van de extra tours die je tegen betaling kunt boeken. Dit is dus niet in de prijs van het toegangsticket inbegrepen (ook niet als je een jaarpas hebt).
Onze gids is een vriendelijke man die, terwijl we op de bus staan te wachten, even met iedereen een kort praatje komt maken. Hij wil weten waar ik vandaan kom en weet te vertellen dat hij de laatste tijd heel wat Belgische bezoekers heeft ontmoet. Eenmaal in de bus geeft hij ons enkele richtlijnen. We mogen zo veel foto’s maken als we willen, behalve van het veiligheidspersoneel. Bij sommigen van hen is het gevoel voor humor operatief verwijderd, beweert hij, en bewijst daarmee meteen dat dat bij hem gelukkig niet het geval is.
De Mega Tour combineert twee zaken: een bezoek aan de lanceerplatformen 39A en B, en een bezoek aan het Vehicle Assembly Building (VAB). Maar eerst rijden we naar de VIP-tribune, waar de hoge gasten zitten bij een lancering. Hier mogen we even uitstappen en op de tribune plaatsnemen, terwijl de gids wat uitleg geeft. Dichter dan dat kom je niet bij het lanceerplatform tijdens een lancering. In de tuin van het Apollo / Saturn V Center staan ook dergelijke tribunes opgesteld.
We rijden ook langs een groot bassin dat in verbinding staat met de zee en waarlangs de grote brandstoftank voor de shuttle per schip aangevoerd werd.
Het VAB is een immens groot gebouw. De rood-en-witte strepen van de Amerikaanse vlag die op een van de gevels is geschilderd, zijn zo breed dat er een autobus over zou kunnen rijden, vertelt de gids. Het gebouw is 160 meter hoog, 218 meter lang en 158 meter breed. Daarmee is het een van de grootste gebouwen ter wereld. Het werd in de jaren ’60 opgericht om de maanraketten te bouwen, en werd later gebruikt voor de montage van de spaceshuttles. Daarnaast worden er ook andere raketten in geassembleerd. De afgewerkte ruimtetuigen komen verticaal op een ‘crawler’ te staan. Dat is een groot rupsvoertuig dat het ruimtetuig langzaam tot bij de lanceerplek rijdt, over een speciaal aangelegde weg. De crawler en de raket verlaten het VAB via een van de vier grote, gesegmenteerde schuifdeuren, die elk 139 meter hoog zijn.
Ter info: dat gebeurt hier dus heel anders dan bijvoorbeeld in Rusland, waar een raket liggend gemonteerd wordt en ook liggend naar het lanceerplatform gereden wordt, waar het dan ter plaatse rechtop wordt gezet.
Ik voel me bijzonder klein wanneer ik vlakbij het gebouw sta en even omhoog kijk alvorens naar binnen te gaan. Het gebouw is reusachtig. Binnenin zijn er enorme kranen waarmee de onderdelen van een shuttle of raket opgetild en verplaatst kunnen worden. Terwijl we ons door het gebouw bewegen, worden we voortdurend gevolgd en in de gaten gehouden door enkele veiligheidsmensen. Ik maak enkele foto’s en zorg ervoor dat mijn camera nooit in de richting van de veiligheidsagenten wijst. Het gebied waar we mogen komen is op de vloer afgebakend met gele lijnen, en er staan ook hekkens waar we duidelijk niet voorbij mogen (deels voor onze eigen veiligheid, deels omdat we elders niets te zoeken hebben).
Na het bezoek aan het VAB brengt de bus ons naar lanceerplatform LC 39A. Wanneer de bus het terrein nadert, passeren we een controlepost en stapt er een veiligheidsagent op. Hij ziet er niet zo streng uit als de agenten bij het VAB, en wanneer we uitstappen blijkt hij zelfs bereid om foto’s te maken als je het hem vraagt. De meeste mensen willen hier natuurlijk wel een foto van zichzelf als souvenir, met het lanceerplatform op de achtergrond.
De gids legt er nog eens de nadruk op dat we op de weg moeten blijven en niet in het gras mogen lopen. Niet omdat de NASA bang is dat we een paar grassprietjes zouden vertrappen, maar omdat je nooit weet welke gevaren zich tussen het gras verscholen houden (zoals slangen, of misschien wel een alligator). Rond de lanceerinstallaties staan er ook hoge hekken, die aan de bovenkant naar buiten toe gebogen zijn, precies om alligators buiten te houden.
Dan rijden we naar de andere kant van LC 39A, en we komen meteen ook een heel stuk dichterbij. Daar mogen we weer uitstappen. Hier bekijken we de enorme kanalen waarlangs de uitlaatgassen van de raketmotoren bij de lancering kunnen ontsnappen. Bij lanceerplatform 39A staat nog een lanceertoren voor de shuttle. Op lanceerplatform 39A is een gelijkaardige toren ondertussen al weggehaald, want de shuttlemissies zijn definitief verleden tijd. Straks komt daar een lanceertoren voor het SLS, net nieuwe Space Launch System.
We rijden ook dicht langs de grote opslagtanks waarmee de grote tank van de shuttle met vloeibare waterstof en vloeibare zuurstof gevuld worden, vlak voor een lancering. Deze tanks staan ver uit elkaar, want het is natuurlijk absoluut niet de bedoeling dat beide stoffen met elkaar in aanraking komen. Dat moet pas gebeuren in de hoofdmotoren van de shuttle zelf, waar ze met elkaar reageren en zo voor de voortstuwing zorgen.
We zien ook de kabels, waarlangs astronauten bij een eventueel probleem vlak voor de lancering naar beneden konden glijden om snel van de shuttle weg te komen en dekking te gaan zoeken in een nabijgelegen bunker.
Het hoeft geen betoog dat deze Mega Tour bijzonder interessant zijn voor wie zich, zoals ik, erg voor ruimtevaart interesseert. Ik denk echter niet dat deze tour voor het grote lekenpubliek bestemd is. Er wordt veel technische uitleg gegeven, die je met enige achtergrondkennis heel goed kunt volgen, maar waar ‘gewone’ mensen wellicht toch een beetje verbijsterd naar staan te luisteren, zonder precies te begrijpen hoe de vork aan de steel zit.
De tour eindigt, net zoals de gewone bustour van vorige keer, bij het Apollo / Saturn V Center. Daar ben ik uiteraard nog even blijven rondhangen, maar niet te lang. Met de gewone bus was ik snel weer bij het Visitor Complex, waar ik na een late lunch nog mooi op tijd was voor een ontmoeting met de ‘astronaut of the day’, Skylab-astronaut Edward Gibson. Gibson houdt een interessant praatje over zijn ruimtemissie, terwijl hij kleurrijke slides projecteert op het grote scherm van het Astronaut Encounter-theater. Aan het einde van zijn praatje mag het publiek hem vragen stellen, en na afloop maakt hij even tijd om met iedereen die dat wil, te poseren voor een foto. Van die gelegenheid maak ik uiteraard dankbaar gebruik. Weer een astronaut erbij voor mijn verzameling (dat zijn er nu al acht in totaal: Guy Gardner, Dirk Frimout, Frank De Winne, Rick Searfoss, John McBride, Robert Crippen, John Young en nu dus Edward Gibson).
Maar je ziet: zelfs twee dagen zijn ontoereikend om alles te zien en te doen wat er op Kennedy Space Center te beleven is… Er zijn immers ook nog de Launch Control Center Tour (met een bezoek aan het controlecentrum) en de Cape Canaveral: Then & Now Tour (met een bezoek aan het Air Force Space & Missile Museum). Dat zal dus voor een volgende keer zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten