Zwemmen met een dolfijn

Naast een groot stuk ruimtevaart, waarover ik eerder al uitgebreid berichtte, vormden dolfijnen een tweede rode draad tijdens onze recente reis naar Amerika. We beschikten over een 14-dagen-pas voor de parken van SeaWorld, als toemaatje bij ons dagje Dolphin Cove (waarover straks meer).

Van SeaWorld hebben de meeste mensen wel al eens gehoord, veronderstel ik. Het is een park dat voornamelijk gewijd is aan zeezoogdieren, maar er zijn ook enkele andere dingen (zoals enkele pretparkattracties, haaien, roggen en andere vissen, en zelfs een show met honden en katten). De hoofdattractie van SeaWorld is de orkashow met Shamu, te vergelijken met een dolfijnenshow, maar dan met orka’s.

Orka’s – in het Engels killer whales genoemd – zijn familie van de dolfijnen, maar ze zijn veel groter. Hun bovenkant is zwart, de onderkant van hun lichaam is wit, en ze hebben ook een witte vlek net boven de ogen. De mannetjes zijn doorgaans zes tot acht meter lang en wegen tegen de zes ton. Het zijn prachtige, intelligente dieren.

SeaWorld heeft een enorm groot orkastadion met een bassin van 26,5 miljoen liter, waar dagelijks de show One Ocean opgevoerd wordt. In het toeristisch seizoen – o.a. tijdens de eerste week van ons verblijf in Orlando – is er ’s avonds, na het invallen van de duisternis, een extra show: Shamu Rocks. Deze show vonden we zo mooi, dat we op meerdere dagen zijn gaan kijken.

Behalve de orkashows is er natuurlijk ook een grootse dolfijnenshow, Horizons. Zowel de orka’s als de dolfijnen kun je via een glazen wand onder water observeren, en de dolfijnen kun je op bepaalde tijden ook zelf voederen, een mogelijkheid waar Annelies dankbaar gebruik van gemaakt heeft.

Maar de grote droom van Annelies was om ooit eens samen met een dolfijn te zwemmen, en die droom hebben we tijdens deze reis waargemaakt. Dat kon in Discovery Cove, het tweede park van SeaWorld. Voor dit park moet je op voorhand boeken, en er worden per dag niet meer dan 1300 mensen binnengelaten. Dat zorgt ervoor dat het er nooit erg druk is en dat iedereen voldoende ruimte en tijd krijgt om met de dieren te interageren.

In Discovery Cove kun je lui onder een palmboom op het strand liggen, kun je zwemmen in zoetwater, of kun je het zoute water in voor een ontmoeting met roggen en tropische vissen. Die kun je zo aaien, als je wilt. Maar de belangrijkste reden om naar Discovery Cove te gaan, is de mogelijkheid om te interageren en te zwemmen met een dolfijn. Dat gaat in kleine groepjes van 8 tot 10 mensen. Je gaat samen met twee dolfijnentrainers in het water, en een van de trainers roept een dolfijn dichterbij. Eerst krijg je wat uitleg over de dieren. Vervolgens mag je de dolfijn aaien en zelfs een kusje op de snuit geven. Maar het hoogtepunt is wat de trainers de ‘ride’ noemen: hiervoor ga je eerst wat dieper het water in, en dan komt de dolfijn naar je toe. Je houdt de dolfijn vast bij haar rugvin en een van de borstvinnen, en voor je het goed en wel beseft, word je een heel eind meegetrokken en klief je samen met de dolfijn door het water. Een bijzonder leuke ervaring. Bij iedereen die zich eraan waagt, verschijnt spontaan een brede glimlach op het gezicht.

Fotografen en videofilmers van Discovery Cove zorgen ervoor dat alles op foto en video wordt vastgelegd. Achteraf kun je die foto’s en/of video kopen. De meeste mensen willen uiteraard wel een mooie herinnering aan zo’n enig moment.

SeaWorld heeft ondertussen nog een derde park in Orlando: Aquatica. Dat is een groot waterpretpark, met twee enorme golfslagbaden, een rivier waarin je lui kunt ronddobberen, en tal van spectaculaire glijbanen. Plezier verzekerd.

In Aquatica zitten ook enkele dolfijnen. Niet de gewone tuimelaars die de meeste mensen kennen (en die we in SeaWorld en Discovery Cove ontmoet hebben), maar commersondolfijnen, ook wel kortsnuitdolfijnen genoemd. Deze dieren lijken wat op mini-orka’s: ze hebben ongeveer de grootte en de vorm van een gewone dolfijn, maar hun zwart-witte kleurenpatroon doet wat denken aan een orka. Ze zwemmen in een bassin waar je ze op vier manieren kunt gaan bekijken: ofwel ga je langs de rand van het bassin staan en zie je ze af en toe boven water komen. Meermaals per dag geven de dolfijnentrainers daar ook uitleg en voederen ze de dieren. Een tweede mogelijkheid is de spectaculaire Dolphin Plunge. Dat is een glijbaan die gedeeltelijk in een transparante buis doorheen het bassin met de dolfijnen gaat. Hier ga je aan sneltreinvaart doorheen, dus je moet goed opletten als je iets wilt zien. Bij de overige twee mogelijkheden kun je via een glazen wand onder water kijken, zoals bij de orka’s en dolfijnen in SeaWorld. Er is een glazen wand waar je zo lang kunt staan kijken als je wilt, en er is er nog een waar je langs komt dobberen wanneer je op de luie rivier drijft. Het is erg leuk om de commersondolfijnen bezig te zien. Ze zijn erg beweeglijk en speels.

Maar ook buiten de parken van SeaWorld hebben we dolfijnen gezien. Een van mijn favoriete attracties in Epcot, een van de Disney-parken, is Sea Base, een onderdeel van The Seas with Nemo & Friends (voorheen The Living Seas genoemd). Hier bevindt zich een aquarium dat gedurende zowat twintig jaar het grootste ter wereld was, en waar je via enorme grote glazen wanden de dieren kunt observeren. Hier zitten ook dolfijnen, en op het moment dat wij er waren, was een van de dolfijnentrainers uitleg over de dieren aan het geven. Ze communiceerde via gebaren doorheen de glazen wand met de dolfijnen om ze dichterbij te roepen of bepaalde bewegingen te laten uitvoeren.

Al bij al hebben we dus een hele hoop dolfijnen en orka’s gezien tijdens onze reis. Maar in Florida hebben we nog meer dieren gezien. Het snorkelen tussen de roggen en subtropische vissen in Discovery Cove was een al bijna even leuke ervaring als het zwemmen met een dolfijn. Discovery Cove beschikt ook over een grote volière, waar je de vogels mag voederen. Ze komen zo op je hand, je arm, je schouder of zelfs op je hoofd zitten. We zijn verder ook nog naar Busch Gardens Tampa Bay geweest, bij de westkust van Florida. Daar zitten dan weer heel andere dieren, en daar heb ik het een volgende keer over.

www.aquaticabyseaworld.com
www.discoverycove.com
www.seaworld.com

KSC Up-Close Mega Tour

Zoals beloofd hier het vervolg van mijn bezoek aan het Kennedy Space Center. Op deze tweede dag heb ik de ‘Up-Close Mega Tour’ gedaan. Dat is een van de extra tours die je tegen betaling kunt boeken. Dit is dus niet in de prijs van het toegangsticket inbegrepen (ook niet als je een jaarpas hebt).

Onze gids is een vriendelijke man die, terwijl we op de bus staan te wachten, even met iedereen een kort praatje komt maken. Hij wil weten waar ik vandaan kom en weet te vertellen dat hij de laatste tijd heel wat Belgische bezoekers heeft ontmoet. Eenmaal in de bus geeft hij ons enkele richtlijnen. We mogen zo veel foto’s maken als we willen, behalve van het veiligheidspersoneel. Bij sommigen van hen is het gevoel voor humor operatief verwijderd, beweert hij, en bewijst daarmee meteen dat dat bij hem gelukkig niet het geval is.

De Mega Tour combineert twee zaken: een bezoek aan de lanceerplatformen 39A en B, en een bezoek aan het Vehicle Assembly Building (VAB). Maar eerst rijden we naar de VIP-tribune, waar de hoge gasten zitten bij een lancering. Hier mogen we even uitstappen en op de tribune plaatsnemen, terwijl de gids wat uitleg geeft. Dichter dan dat kom je niet bij het lanceerplatform tijdens een lancering. In de tuin van het Apollo / Saturn V Center staan ook dergelijke tribunes opgesteld.

We rijden ook langs een groot bassin dat in verbinding staat met de zee en waarlangs de grote brandstoftank voor de shuttle per schip aangevoerd werd.

Het VAB is een immens groot gebouw. De rood-en-witte strepen van de Amerikaanse vlag die op een van de gevels is geschilderd, zijn zo breed dat er een autobus over zou kunnen rijden, vertelt de gids. Het gebouw is 160 meter hoog, 218 meter lang en 158 meter breed. Daarmee is het een van de grootste gebouwen ter wereld. Het werd in de jaren ’60 opgericht om de maanraketten te bouwen, en werd later gebruikt voor de montage van de spaceshuttles. Daarnaast worden er ook andere raketten in geassembleerd. De afgewerkte ruimtetuigen komen verticaal op een ‘crawler’ te staan. Dat is een groot rupsvoertuig dat het ruimtetuig langzaam tot bij de lanceerplek rijdt, over een speciaal aangelegde weg. De crawler en de raket verlaten het VAB via een van de vier grote, gesegmenteerde schuifdeuren, die elk 139 meter hoog zijn.

Ter info: dat gebeurt hier dus heel anders dan bijvoorbeeld in Rusland, waar een raket liggend gemonteerd wordt en ook liggend naar het lanceerplatform gereden wordt, waar het dan ter plaatse rechtop wordt gezet.

Ik voel me bijzonder klein wanneer ik vlakbij het gebouw sta en even omhoog kijk alvorens naar binnen te gaan. Het gebouw is reusachtig. Binnenin zijn er enorme kranen waarmee de onderdelen van een shuttle of raket opgetild en verplaatst kunnen worden. Terwijl we ons door het gebouw bewegen, worden we voortdurend gevolgd en in de gaten gehouden door enkele veiligheidsmensen. Ik maak enkele foto’s en zorg ervoor dat mijn camera nooit in de richting van de veiligheidsagenten wijst. Het gebied waar we mogen komen is op de vloer afgebakend met gele lijnen, en er staan ook hekkens waar we duidelijk niet voorbij mogen (deels voor onze eigen veiligheid, deels omdat we elders niets te zoeken hebben).

Na het bezoek aan het VAB brengt de bus ons naar lanceerplatform LC 39A. Wanneer de bus het terrein nadert, passeren we een controlepost en stapt er een veiligheidsagent op. Hij ziet er niet zo streng uit als de agenten bij het VAB, en wanneer we uitstappen blijkt hij zelfs bereid om foto’s te maken als je het hem vraagt. De meeste mensen willen hier natuurlijk wel een foto van zichzelf als souvenir, met het lanceerplatform op de achtergrond.

De gids legt er nog eens de nadruk op dat we op de weg moeten blijven en niet in het gras mogen lopen. Niet omdat de NASA bang is dat we een paar grassprietjes zouden vertrappen, maar omdat je nooit weet welke gevaren zich tussen het gras verscholen houden (zoals slangen, of misschien wel een alligator). Rond de lanceerinstallaties staan er ook hoge hekken, die aan de bovenkant naar buiten toe gebogen zijn, precies om alligators buiten te houden.

Dan rijden we naar de andere kant van LC 39A, en we komen meteen ook een heel stuk dichterbij. Daar mogen we weer uitstappen. Hier bekijken we de enorme kanalen waarlangs de uitlaatgassen van de raketmotoren bij de lancering kunnen ontsnappen. Bij lanceerplatform 39A staat nog een lanceertoren voor de shuttle. Op lanceerplatform 39A is een gelijkaardige toren ondertussen al weggehaald, want de shuttlemissies zijn definitief verleden tijd. Straks komt daar een lanceertoren voor het SLS, net nieuwe Space Launch System.

We rijden ook dicht langs de grote opslagtanks waarmee de grote tank van de shuttle met vloeibare waterstof en vloeibare zuurstof gevuld worden, vlak voor een lancering. Deze tanks staan ver uit elkaar, want het is natuurlijk absoluut niet de bedoeling dat beide stoffen met elkaar in aanraking komen. Dat moet pas gebeuren in de hoofdmotoren van de shuttle zelf, waar ze met elkaar reageren en zo voor de voortstuwing zorgen.

We zien ook de kabels, waarlangs astronauten bij een eventueel probleem vlak voor de lancering naar beneden konden glijden om snel van de shuttle weg te komen en dekking te gaan zoeken in een nabijgelegen bunker.

Het hoeft geen betoog dat deze Mega Tour bijzonder interessant zijn voor wie zich, zoals ik, erg voor ruimtevaart interesseert. Ik denk echter niet dat deze tour voor het grote lekenpubliek bestemd is. Er wordt veel technische uitleg gegeven, die je met enige achtergrondkennis heel goed kunt volgen, maar waar ‘gewone’ mensen wellicht toch een beetje verbijsterd naar staan te luisteren, zonder precies te begrijpen hoe de vork aan de steel zit.

De tour eindigt, net zoals de gewone bustour van vorige keer, bij het Apollo / Saturn V Center. Daar ben ik uiteraard nog even blijven rondhangen, maar niet te lang. Met de gewone bus was ik snel weer bij het Visitor Complex, waar ik na een late lunch nog mooi op tijd was voor een ontmoeting met de ‘astronaut of the day’, Skylab-astronaut Edward Gibson. Gibson houdt een interessant praatje over zijn ruimtemissie, terwijl hij kleurrijke slides projecteert op het grote scherm van het Astronaut Encounter-theater. Aan het einde van zijn praatje mag het publiek hem vragen stellen, en na afloop maakt hij even tijd om met iedereen die dat wil, te poseren voor een foto. Van die gelegenheid maak ik uiteraard dankbaar gebruik. Weer een astronaut erbij voor mijn verzameling (dat zijn er nu al acht in totaal: Guy Gardner, Dirk Frimout, Frank De Winne, Rick Searfoss, John McBride, Robert Crippen, John Young en nu dus Edward Gibson).

Maar je ziet: zelfs twee dagen zijn ontoereikend om alles te zien en te doen wat er op Kennedy Space Center te beleven is… Er zijn immers ook nog de Launch Control Center Tour (met een bezoek aan het controlecentrum) en de Cape Canaveral: Then & Now Tour (met een bezoek aan het Air Force Space & Missile Museum). Dat zal dus voor een volgende keer zijn…

www.kennedyspacecenter.com

Antwerp Convention 3

Net als vorig jaar ben ik weer naar Antwerpen getrokken voor Antwerp Convention, de derde editie dit jaar. Konden de organisatoren vorig jaar nog amper de helft van hal 4 van Antwerp Expo vullen, dit jaar stond de grote hal helemaal vol. Plus nog een apart lokaal voor de Q&A’s. Prima geregeld zo. Op deze manier hadden de Q&A’s geen last van het rumoer in de grote hal.

Ik heb eerst even rondgelopen en alle stands met merchandising beken. Je vindt hier echt alles: comics, manga, kostuums, action figures, dvd's, soundtracks, games, boeken, modelbouwdozen, T-shirts ... Alles wat te maken heeft met sciencefiction, horror, fantasy en aanverwante disciplines. Hier en daar een smurf of een Disneyfiguurtje, maar toch vooral dingen die te maken hebben met Spiderman, Harry Potter, Star Wars, Star Trek, Doctor Who en zelfs James Bond.

Net als vorig jaar was er ook weer een cosplaywedstrijd en een game zone, alsook de Dutch Robot Games.

Er waren ook speciale gasten, onder wie maar liefst drie acteurs uit de populaire fantasyreeks Game of Thrones: Julian Glover (Grand Maester Pycelle), Finn Jones (Ser Loras Tyrell) en Ian Hanmore (Warlock Pyat Pree). Deze drie sympathieke heren gaven een gezamenlijk Q&A-panel, verkochten gesigneerde foto’s en waren graag bereid om met hun fans op de foto te gaan.

Julian Glover had ik al eerder ontmoet, twee jaar geleden op FACTS. Glover heeft ook rollen vertolkt in grote filmfranchises zoals James Bond (Kristatos in For Your Eyes Only), Indiana Jones (Walter Donovan in Indiana Jones and the Last Crusade) en Star Wars (General Veers in Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back).

Bij een van de vele dealers met dvd’s heb ik eindelijk Galaxy Quest gevonden, een dvd waar ik al zowat een jaar naar op zoek was.

Al bij al toch weer een leuk namiddagje, en een opwarmertje om alvast in de stemming te komen voor het grote werk: FedCon 22, over een dagje of tien in Düsseldorf...

antwerpconvention.be

Nog meer space stuff

In mijn vorige blogartikel kon je al lezen over ons bezoek aan het National Air and Space Museum in Washington DC en de spaceshuttle Discovery in het Udvar-Hazy Center in Chantilly, Virginia. En ook in Florida, tijdens het tweede deel van onze reis, heb ik mijn portie space stuff gekregen. Daar bevindt zich immers het Kennedy Space Center (KSC), bij Titusville, op Cape Canaveral. Ik had twee dagen uitgetrokken voor een bezoek aan het KSC, omdat ik van eerdere bezoeken wist dat één dagje niet voldoende is. Eigenlijk had ik daar gerust nog meer tijd kunnen doorbrengen, maar ik moest natuurlijk ook een beetje aan mijn gezin denken. In Florida zijn immers nog veel meer leuke dingen te doen (zoals de parken van Disney World, SeaWorld en Universal, om maar iets te noemen).

Omdat ik twee dagen naar het Kennedy Space Center wou, heb ik maar meteen een jaarpas aangeschaft. Dat bleek immers voordeliger dan twee keer een gewoon toegangskaartje te kopen. En er waren nog meer voordelen: met mijn jaarpas mocht ik gratis parkeren, kreeg ik 10% korting in de shops en kreeg ik ook nog eens korting op de toegangskaartjes voor Miche en Annelies (die slechts één dag naar het KSC geweest zijn). Bovendien heb ik nu als souvenir een jaarpas met mijn foto erop, die ik vol trots kan laten zien aan mijn vrienden en collega’s van Volkssterrenwacht Beisbroek.

Op de eerste dag ben ik samen met Miche en Annelies naar het KSC geweest. We hebben de Rocket Garden bezocht, de bustour gemaakt (met een bezoek aan de LC 39 Observation Gantry en het Apollo / Saturn V Center), een IMAX-film gezien, en de Shuttle Launch Experience gedaan.

In de Rocket Garden staan en/of liggen een heleboel raketten, ruimtecapsules en raketmotoren. We hebben er meer tijd doorgebracht dan ik dacht, want Miche en Annelies vonden het hier toch erg leuk. We poseerden om beurten in de Mercury-, Gemini- en Apollocapsule. Dit zijn geen echte ruimtecapsules, maar mock-ups. Vanuit de Mercury- en Geminicapsules zwaaiden we naar de camera, en in de Apollocapsule gingen we op onze rug liggen en deden we alsof we de instrumenten bedienden.

Daarna hebben we de bustour gedaan. Deze tour is inbegrepen in het toegangsticket en bracht ons eerst naar de LC 39 Observation Gantry. Dat is een uitkijktoren vanwaar je een goed uitzicht hebt over een groot deel van het Kennedy Space Center. En daarmee bedoel ik dus niet het Visitor Complex waar we ons bezoek begonnen zijn, maar de gebouwen en lanceerinstallaties die van deze plek een operationele ruimtehaven maken. Van hieruit zie je ook welk een groot prachtig natuurgebied Kennedy Space Center is. Slechts ongeveer 8 à 10% van de oppervlakte wordt gebruikt voor infrastructuur (gebouwen, wegen, lanceerinstallaties etc.). De rest is ongerept natuurgebied.

Voor we bij de Observation Gantry aankwamen, passeerden we langs het grote Vehicle Assembly Building (het VAB). Dat is een enorm groot gebouw waar in het Apollotijdperk de maanraketten en daarna de spaceshuttles geassembleerd werden. Van daaruit werden de geassembleerde ruimtetuigen op grote rupsvoertuigen, de zogenaamde crawlers, naar een van de lanceerplatformen gereden. De gewone bus stopt hier niet, maar je kunt wel een speciale tour boeken met een bezoek aan het VAB, iets wat ik op mijn tweede dag in het KSC gedaan heb. Daarover later meer. We reden ook langs de orbiter processing facilities (OPF’s), waar de shuttles na hun terugkeer in gereedheid gebracht werden voor hun volgende vlucht, en het Control Center, vanwaar alle lanceringen gecoördineerd worden. In de buurt staat ook al een gloednieuwe lanceertoren voor het op stapel staande Space Launch System (SLS), die de spaceshuttle moet gaan vervangen. De toren zal hier natuurlijk niet blijven staan, maar wordt later nog naar een van de lanceerplatformen verplaatst. Vanaf de Observation Gantry hadden we een goed zicht op de lanceerplatformen 39A en B, die voor de lanceringen van de maanraketten en de shuttles gebruikt werden.

Van daaruit reed de bus verder naar het Apollo/Saturn V Center, een groot gebouw waar een Saturn V-maanraket ligt. Vroeger was deze raket in open lucht te bezichtigen, op een terrein bij het VAB. Maar de zoute zeelucht en andere weersinvloeden deden het toestel geen goed. Het werd enkele jaren geleden opgeknapt en wordt voortaan binnen tentoongesteld. Je vindt hier ook een maanlander, een maanauto, ruimtepakken en allerlei andere interessante Apollospulletjes. Bij het binnenkomen krijg je een inleidende film over het Apolloproject te zien, en je komt ook in een recreatie van het controlecentrum. De consoles die er staan, zijn de echte toestellen die bij de maanmissies gebruikt werden. Hier wordt de lancering van de Apollo 8 opnieuw geënsceneerd. In het maantheater tenslotte kun je een maanlanding meemaken. In het Apollo/Saturn V Center ligt ook de Kitty Hawk tentoongesteld, de Command Module van Apollo 14.

Vanaf het Apollo/Saturn V Center namen we de bus terug naar het Visitor Complex. Onderweg gaf de gids niet alleen uitleg over ruimtevaart, maar hij wees ons ook op een arendsnest en op alligators die we onderweg tegenkwamen.

Terug in het Visitor Complex konden we nog een IMAX-film meepikken. Hier zijn twee IMAX-zalen, waar doorlopend voorstellingen zijn. Wij kozen voor Space Station 3D. Ik had deze film vorige keer ook gezien, maar Miche en Annelies zagen Space Station nu voor het eerst. En ze waren behoorlijk onder de indruk. IMAX is sowieso al een hele ervaring. Door het gigantisch grote scherm lijkt het alsof je midden in de actie zit. En in 3D lijkt het allemaal nog echter. Deze film geeft een prima beeld van hoe het eraan toegaat in het ruimtestation.

Na de film repten we ons naar de Shuttle Launch Experience. Deze attractie is een recente toevoeging aan het KSC. Bij ons vorige bezoek, in 2006, was dit nog in aanbouw. De Shuttle Launch Experience is een simulator die de bezoeker een goed idee geeft van hoe het is om met een spaceshuttle gelanceerd te worden. Ik ken natuurlijk iedere stap van een shuttlelancering uit mijn hoofd, maar de doorsnee bezoeker weet dat wellicht allemaal niet. Geen nood echter, in een inleidende video wordt alles netjes uitgelegd door niemand minder dan Charlie Bolden, directeur van de NASA. Bolden weet waarover hij praat. Hij heeft zelf vier ruimtemissies met de shuttle gemaakt.

Ook andere shuttleastronauten komen in de video aan het woord. Ze getuigen allemaal dat dit een bijzonder realistische simulatie van een lancering is. En daar gaat het hier ook om. Dit lijkt in eerste instantie een beetje op een pretparkattractie (à la Mission: Space in Epcot), maar dat is het niet. Een pretparkattractie is op sensatie en fun gericht; de Shuttle Launch Experience probeert echter een echte shuttlelancering zo dicht mogelijk te benaderen. En daar slaagt de attractie bijzonder goed in. Tijdens de lancering kunnen we op een groot scherm alle stappen volgen, netjes en met de nodige humor toegelicht door Charlie Bolden. Dit is werkelijk de max! Niet alleen voor ruimtevaartgekken als ik, maar ook voor complete ruimteleken als Miche en Annelies. We zitten stevig vastgegespt in onze stoelen, en bij de lancering kantelt de simulator verticaal, zodat het voelt alsof we in onze stoel gedrukt worden. Wanneer de motoren stilgelegd worden en de grote brandstoftank afgeworpen wordt, is de simulator ongemerkt in de andere richting gekanteld, zodat we nu de indruk krijgen dat we gewichtloos uit onze stoelen willen wegvliegen. Gelukkig houden onze veiligheidsgordels ons tegen.

Op mijn tweede dag in het Kennedy Space Center ben ik in het Vehicle Assembly Building geweest, heb ik de lanceerplatformen van heel dichtbij gezien en heb ik een ontmoeting gehad met Skylab-astronaut Edward Gibson. Maar dit blogartikel is ondertussen al veel te lang, dus daar zal ik het volgende keer over hebben.

www.kennedyspacecenter.com

Space stuff

Tijdens ons recente verblijf in de Verenigde Staten ben ik wat mijn passie voor ruimtevaart betreft flink verwend. Het begon al in Washington, met een bezoek aan het National Air and Space Museum, zowat de hemel op aarde voor iedereen die geïnteresseerd is in lucht- en ruimtevaart. Mijn interesse ging voornamelijk uit naar het ruimtevaartaspect van het museum en wat minder naar de luchtvaart, dus ik zal het voornamelijk over de space stuff hebben.

Het National Air and Space Museum is een van de vele musea die Washington rijk is. Het behoort tot het Smithsonian Institute en heeft gebouwen op twee verschillende locaties, die gratis toegankelijk zijn. De eerste locatie is het hoofdgebouw aan de National Mall in Washington DC. Hier staan een aantal vliegtuigen en ruimtetuigen uitgestald en zijn er enkele tentoonstellingsruimten, waar aan de hand van verschillende thema's de geschiedenis van de lucht- en ruimtevaart toegelicht wordt. Het gebouw beschikt ook over een planetarium en een IMAX-theater. Er staan enkele vluchtsimulatoren (geen echte, maar van het soort dat je ook op kermissen aantreft) en er is een interactieve ruimte voor de jongere bezoekers, een beetje te vergelijken met Technopolis in Mechelen.

De tweede locatie is een grote hangar in Chantilly, Virginia, zowat 50 km verderop, naast Dulles International Airport. Daar staan de grotere toestellen, waarvoor in het gebouw in Washington geen plaats is. Je vindt er onder andere een Concorde, een Lockheed Blackbird, een Geminicapsule, de spaceshuttle Discovery, de Enola Gay (de B-29 die de atoombom op Hiroshima wierp) en tal van andere toestellen.

Ik had als kind al over het museum gelezen, en mijn interesse was meteen gewekt. Als ik me goed herinner, was het in een nummer van Robbedoes, het ondertussen ter ziele gegane weekblad met voornamelijk stripverhalen, waar ook af en toe eens een interessant artikel in verscheen. Het artikel ging over een grote muurschildering van astronauten op de maan, die Robert McCall op een van de wanden van het museum maakte. Ik was er bijzonder door geboeid. Ooit wil ik daar eens naartoe, dacht ik. En zie: op 31 maart 2013 kon ik het schilderij – en de rest van het museum – met mijn eigen ogen aanschouwen.

Maar ik wou vooral ook het tweede gebouw van het Air and Space Museum bezoeken, het Steven F. Udvar-Hazy Center in Chantilly. Daar staat immers sedert zowat een jaar een van de drie overgebleven spaceshuttles, die in 2011 uit de vlucht zijn genomen. Vroeger stond hier een testshuttle, de Enterprise (inderdaad: genoemd naar het ruimteschip uit Star Trek), die echter nooit in de ruimte heeft gevlogen. Vorig jaar is de Enterprise verhuisd naar het Intrepid Sea, Air and Space Museum in New York, en in Chantilly staat nu de Discovery.

Het bezoek aan de Discovery was voor mij een van de hoogtepunten van de reis. Ik heb hier massa's foto's gemaakt en de orbiter van alle kanten bekeken. Als je er vlak naast staat, is hij behoorlijk groot! Naast de shuttle staat een CanadArm opgesteld. Dat is de grote, door Canada geleverde robotarm die de shuttle gebruikt om onder andere satellieten uit te zetten of te grijpen, en om modules uit het laadruim te halen en aan het internationaal ruimtestation vast te maken. Achter de Discovery staat onder andere de Spacelab-module opgesteld.

Je kunt jammer genoeg (maar volkomen begrijpelijk) de shuttle alleen maar langs de buitenkant bekijken. Je mag er niet in en je mag hem ook niet aanraken. Niets belet je natuurlijk om het toestel vanuit alle hoeken te fotograferen, zoals ik natuurlijk gedaan heb. Ik heb uiteraard ook enkele foto's van mezelf laten maken, met de shuttle op de achtergrond, om te bewijzen dat ik er wel degelijk geweest ben.

De Discovery staat opgesteld in de James S. McDonnell Space Hangar, een zijvleugel van de hoofdhangar. Naast en rond de shuttle – op verschillende niveaus, zowel op de grond als opgehangen in de lucht – bevinden zich nog allerlei andere ruimtetuigen. Voor een volledig overzicht van wat er allemaal te zien is, moet je maar eens op de website van het museum kijken.

Maar ook het hoofdgebouw in Washington is natuurlijk bijzonder interessant. Hier kun je onder andere een maanlander bekijken, een Apollo Command Module/Service Module-combo, en de Columbia: de teruggekeerde Command Module van Apollo 11. Je vindt er ook een Soyuz, SpaceShipOne en de gondel van de Breitling Oribiter 3, waarmee Bertrand Piccard en Brian Jones in 1999 rond de wereld vlogen.

Een bezoek aan het IMAX-theater is beslist ook meer dan de moeite waard, net als een bezoek aan het planetarium. In het IMAX-theater hebben we de 3D-film Space Junk gezien (over de problematiek van het ruimteschroot). In het planetarium ben ik naar de fulldome-voorstelling Journey to the Stars gaan kijken (narrated by Whoopi Goldberg!). Het Einstein Planetarium is behoorlijk groot. Het telt 233 zitjes en is uitgerust met de modernste projectoren. De Zeiss-projector zakt naar een lager niveau wanneer hij niet gebruikt wordt, zodat hij niet in de weg zit bij de fulldome-projecties.

In het Einstein Planetarium zijn nog meer fulldome-voorstellingen te zien. We kennen dit van Volkssterrenwacht Beisbroek in Brugge, dat enkele jaren geleden een fulldome-systeem in gebruik nam. Vroeger beschikten planetaria enkel over een Zeiss-projector, een ingewikkeld mechanisch instrument dat de sterren en planeten die aan de nachtelijke hemel te zien zijn, op de koepel kan projecteren. Maar tegenwoordig beschikken moderne planetaria ook over speciale videoprojectiesystemen die computer- en videobeelden op de koepel kunnen projecteren. Zo’n systeem heet een ‘fulldome-projectiesysteem’. Het bestaat natuurlijk niet uit gewone videoprojectoren (die bedoeld zijn voor projectie op een plat scherm), maar uit speciale projectoren en software waarmee op de koepel van het planetarium geprojecteerd kan worden.

Na ons verblijf in Washington zijn we doorgereisd naar Florida, waar we een bezoek gebracht hebben aan het Kennedy Space Center. Maar daarover lees je meer in een volgend blogartikel.

airandspace.si.edu

Terug uit Amerika!

We zijn terug thuis van twee heerlijke weekjes vakantie in Amerika. Zoals gewoonlijk zal ik daar weer een uitgebreid en gedetailleerd verslag van schrijven, maar dat zal nog wel enige tijd op zich laten wachten. Zo lang wil ik jullie natuurlijk niet in spanning houden, dus hieronder geef ik alvast een beknopte samenvatting. Enkele foto’s staan al online op Facebook en Google Plus, de rest volgt later. Ik moet eerst een selectie maken uit de zowat 6000 plaatjes die Miche, Annelies en ik samen hebben geschoten. Ik zal jullie niet vervelen met ellenlange fotoalbums vol onscherpe, overbelichte of gewoon slechte foto’s. Neen, ik zoek de beste en leukste opnamen eruit en die laat ik jullie dan zien. Nog eventjes geduld.

Op 30 maart zijn we met United Airlines naar Washington D.C. gevlogen. In Washington hebben we alle bekende monumenten aan de National Mall bezocht: het Capitool, het Washington Monument (de grootste obelisk ter wereld), het Witte Huis, het Jefferson Memorial en het imposante Lincoln Memorial. Washington telt ook heel wat musea, die stuk voor stuk gratis toegankelijk zijn. Ik was vooral geïnteresseerd in het National Air and Space Museum, dat helemaal gewijd is aan de geschiedenis van de lucht- en ruimtevaart. Dit museum heeft naast het hoofdgebouw in Washington nog een tweede gebouw bij de luchthaven: het Udvar-Hazy Center. Daar wilde ik beslist ook naartoe, want sedert vorig jaar staat daar de spaceshuttle Discovery, die 39 keer in de ruimte heeft gevlogen. Behalve de shuttle zijn er ook nog tal van andere ruimtetuigen en vliegtuigen te zien.

Na enkele dagen Washington hebben we een binnenlandse vlucht naar Orlando genomen. In Florida waren we eerder al geweest, en de nadruk lag toen vooral op Walt Disney World. Maar deze keer was dat anders. We hadden in onze drukke planning amper één dagje voorzien voor een bezoek aan ons favoriete Disney-park, Epcot (het park met de grote bol). Dit park bestaat uit twee delen: Future World en World Showcase. In Future World kun je allerlei op technologie gebaseerde tentoonstellingen en attracties bezoeken, in World Showcase kun je een reis om de wereld maken en twaalf landen bezoeken.

Het hoogtepunt van de reis was ongetwijfeld ons bezoek aan Discovery Cove, het tweede park van SeaWorld. Discovery Cove is geen gewoon park. Je moet hier op voorhand reserveren, en er wordt dagelijks maar een beperkt aantal bezoekers binnengelaten. Het hoogtepunt van onze dag was de dolphin swim, waar we samen met dolfijnentrainers het water in gingen en van heel dichtbij met de dolfijnen kennis konden maken, en zelfs een stukje met ze konden zwemmen. Echt een fantastische ervaring. We waren alle drie samen in het water, maar geen nood, we hebben er foto’s en een video van. Jullie krijgen er dus beslist nog beeldmateriaal van te zien.

Ook SeaWorld zelf stond natuurlijk weer op het programma. Het leukst hier vonden we de spectaculaire avondshow Shamu Rocks, die we meermaals zijn gaan bekijken. Maar behalve de orka’s kun je in SeaWorld ook dolfijnen, zeeleeuwen, roggen, haaien, schildpadden, zeekoeien en tal van andere dieren zien. SeaWorld is niet enkel beestjes kijken, er zijn ook enkele leuke pretparkattracties, zoals de nieuwe Manta-coaster, die we uiteraard even hebben uitgeprobeerd.

We zijn ook een dagje gaan zwemmen in Aquatica, het nieuwe (sedert 2008) waterpark van SeaWorld. Hier zijn twee grote golfslagbaden en tal van andere waterattracties, zoals verschillende spectaculaire glijbanen en een rivier waarin je je rustig kunt laten voortdobberen. In Aquatica hebben we een superleuke dag beleefd (en veel zonnebrandcrème en aftersun nodig gehad).

Nog een dieren- en attractiepark van de SeaWorld-groep is Busch Gardens. Dat ligt niet in Orlando, maar bij de westkust van Florida, bij Tampa Bay. Ook dat park bezochten we op deze reis voor het eerst.

Bij een bezoekje aan Florida mag natuurlijk ook het Kennedy Space Center niet ontbreken. We hebben er samen een volledige dag doorgebracht, maar omdat ik nog een tweede dag wou terugkeren (terwijl Miche en Annelies nog een dagje naar Aquatica en Seaworld gingen), heb ik meteen maar een jaarpas aangeschaft. Een jaarpas bleek immers voordeliger dan twee losse toegangstickets. Op Kennedy Space Center hebben we onder andere een bijzonder realistische simulatie van een shuttlelancering meegemaakt. Zelfs Miche en Annelies vonden het super! Ze waren ook erg onder de indruk van de gigantische maanraket, die te zien is in het Apollo / Saturn V Center. Tijdens mijn tweede dag in het Kennedy Space Center heb ik een speciale bustour gedaan met een een bezoek aan het Vehicle Assembly Building (VAB), het enorme gebouw waarin destijds de maanraketten en later de spaceshuttles werden geassembleerd. Ik heb ook de lanceerplatformen bezocht. Heel erg interessant natuurlijk voor een ruimtevaartenthousiasteling als ik. En als kers op de taart had ik er ook een ontmoeting met Skylab-astronaut Edward Gibson.

Tenslotte hebben we ook een bezoek gebracht aan beide Universal-parken: de Universal Studios en Islands of Adventure, waar alles in het teken van de film staat. Het was ons eerste bezoek aan Islands of Adventure, en we zijn erg enthousiast over dit park. Het park is ingedeeld in een aantal thema’s (islands), o.a. Marvel Super Hero Island, Jurassic Park en The Wizarding World of Harry Potter. De hemel op aarde voor wie fan is van dit soort dingen, maar toch ook erg leuk voor wie hier niet zo vertrouwd mee is.

De laatste dag van ons verblijf hebben we doorgebracht met shoppen, in afwachting van het moment dat we weer naar de luchthaven moesten om onze huurauto in te leveren en terug naar huis te vliegen. Op de terugvlucht vlogen we met Lufthansa, via Frankfurt.

We hebben een fantastische reis gehad, weer een massa nieuwe ervaringen opgedaan en talloze leuke herinneringen verzameld. Om er zeker van te zijn dat we ons deze reis nog lang zullen herinneringen, ben ik ondertussen begonnen met het schrijven van een uitgebreid reisverslag. De vele foto's en de videoclipjes die we gemaakt hebben, zullen we nog dikwijls met heel veel plezier bekijken. Maar het zit er jammer genoeg weer op. Mooie liedjes duren niet zo lang. We kunnen nu alvast weer beginnen dromen van een volgende reis...