Ballonnen voor Flo

In de nacht van 5 op 6 januari overleed Flo, een van de zeven dolfijnen van het Brugse Boudewijn Seapark. Voor de meeste mensen gewoon een fait divers tussen alle andere nieuwsberichten, maar in ons gezinnetje was het toch wel meer dan dat.

Zoals je in een vorig bericht kon lezen, was Flo immers de lievelingsdolfijn van Annelies. Heel wat kinderen hebben een hond of een kat als lievelingsdier, of een hamster, maar voor Annelies was het dus een dolfijn. Het verdriet was dan ook erg groot toen ze het droevige nieuws vernam.

Zo’n verlies moet natuurlijk verwerkt worden, en Annelies heeft dat op haar manier gedaan. Vorige week heeft ze symbolisch afscheid genomen van Flo door enkele blauwe en witte ballonnen op te laten. Bij de ingang van het dolfinarium natuurlijk.

In de voormiddag zijn we naar de ballonnenwinkel gereden om ballonnen te kopen. We hebben er ons hele verhaal nog eens gedaan. Deel van het verwerkingsproces. Eenmaal thuis wou Annelies een fotosessie met de ballonnen in haar kamer, tussen de dolfijnenposters. En in de namiddag zijn we samen naar de dolfijnenshow gaan kijken. Daarna heeft Annelies de ballonnen een voor een opgelaten, samen met dolfijnentrainers Thomas en Sabrina.

Ik denk dat ze er ondertussen al een beetje overheen is, maar Flo zal natuurlijk altijd een speciaal plaatsje in haar hart innemen. Als blijvende herinnering heb de foto’s in een kort filmpje gemonteerd, op muziek van Believe, de orka-show van SeaWorld. Wie wil, mag eventjes meekijken:

Flo (1998–2012)

Toen ik vrijdagavond thuis kwam, merkte ik meteen dat er iets mis was. Miche en Annelies zaten samen voor de televisie. Op hun anders zo vrolijke gezichten stond nu een verslagen uitdrukking. Annelies’ ogen waren roodomrand, in haar hand hield ze een zakdoek.

Flo, Annelies’ hartedolfijn, was onverwachts gestorven. Annelies was ontroostbaar. Flo was immers niet zomaar een van de dolfijnen van het Boudewijn Seapark, Flo was háár dolfijn. Haar hartedolfijn, een dier waarmee ze een speciale band voelde.

Al haar Facebookvrienden en -vriendinnen weten natuurlijk dat Annelies niet weg te slaan is uit het dolfinarium. Een bezoekje aan de dolfijnen is haar favoriete tijdverdrijf op woensdagnamiddag, in het weekend en tijdens de vakanties. Ook in de voorbije kerstvakantie is ze er vaak naartoe geweest.

Omdat Annelies zo van dolfijnen houdt, hebben we haar enkele jaren geleden een speciaal verjaardagscadeau gegeven. Onder het voorwendsel dat we naar een speelgoedwinkel reden, brachten we haar op haar veertiende verjaardag naar het dolfinarium. We hadden een fotosessie geregeld met twee dolfijnen, Ocean en Flo, en met de zeeleeuw Alley. Wel een half uur lang mocht Annelies poseren met de dieren, terwijl Sander, een van de trainers, hen allerlei kunstjes liet doen.

Die fotosessie maakte deel uit van het programma ‘Hart voor dolfijnen’. Daar hoorde ook een jaarpas bij en een rondleiding achter de schermen, maar dat was voor een andere keer. Annelies was in de zevende hemel. Ze mocht een van de dolfijnen uitkiezen als haar lievelingsdolfijn, en ze mocht een heel jaar lang zo vaak naar de dolfijnenshow komen als ze maar wou, om te zien hoe het met ‘haar’ dolfijn ging.

Annelies koos Flo uit als haar hartedolfijn, een vrouwtje van (toen) 10 jaar, die in het dolfinarium in Brugge geboren was. Het is uiteraard niet bij die ene jaarpas gebleven. Ieder jaar verlengen we trouw onze pas. Ja: we hebben er inmiddels alle drie een. Niet alleen Annelies, maar ook Miche en ik, want eigenlijk zijn we alle drie een beetje dol op dolfijnen. Het zijn mooie, intelligente dieren waar we nooit op uitgekeken raken, en we boffen dat we zo dicht in de buurt van Belgiës enige dolfinarium wonen.

Zondag zijn we naar de dolfijnenshow gaan kijken. Na afloop kwam Sander naar ons toe, want hij had tijdens de voorstelling Annelies in het publiek gespot. Tijdens het gesprek dat toen volgde, kon Annelies haar traantjes niet in bedwang houden. Sander legde uit hoe alle verzorgers en trainers bijzonder verslagen en verrast waren door Flo’s onverwachte overlijden. Maar het leven gaat verder, ook in het dolfinarium. Al gauw kwamen de andere dolfijnen nieuwsgierig langs het raam zwemmen, en kon ik dankbaar van de gelegenheid gebruik maken om Annelies nog eens met de dolfijnen op de foto te zetten.

Annelies verwerkt het hele gebeuren op haar manier. Op haar slaapkamer heeft ze ondertussen zowat iedere overgebleven vrije vierkante meter muur behangen met dolfijnenposters en -foto’s, want daar heeft ze geen gebrek aan. We zullen de komende tijd ongetwijfeld nog erg vaak in het Brugse dolfinarium komen. We plannen dit jaar ook weer een bezoekje aan het dolfinarium in Harderwijk, om te kijken hoe het met de Nederlandse zeezoogdieren gesteld is.

www.boudewijnseapark.be/dolfijn-flo-overleden
www.boudewijnseapark.be/shows/hart-voor-dolfijnen

Sherlock Holmes in de bres

De eerste Sherlock Holmes met Robert Downey Jr. in de titelrol had ik twee jaar geleden wel kunnen smaken, dus ik wou graag het vervolg zien. In de sequel Sherlock Holmes: A Game of Shadows neemt Holmes het op tegen zijn meest beruchte tegenstander, professor Moriarti.

Ik had op voorhand niet op IMDb gekeken naar de rolverdeling, dus ik was aangenaam verrast om naast Robert Downey Jr. en Jude Law nog enkele bekende gezichten te zien, zoals Stephen Fry als Holmes’ broer Mycroft, Noomi Rapace als de zigeunerin Madam Simza en Jared Harris in de rol van Moriarty.

Het duurde even voordat ik door had waar ik Madam Simza eerder had gezien. Ongeveer halfweg de film wist ik het ineens: ik kende haar als Lisbeth Salander uit de Zweedse miniserie Millennium, naar de gelijknamige en immens populaire trilogie van Stieg Larsson. Een paar weken geleden had ik haar tegenspeler uit die reeks, Michael Nyqvist, trouwens nog gezien in Mission Impossible 4: Ghost Protocol, ook een film waar ik bijzonder van genoten heb, maar wegens geen tijd geen blogje aan heb gewijd. Maar ik wil en passant toch even kwijt dat ik MI4 de beste uit de reeks vind. Sedert J.J. Abrams (Alias, Lost, Fringe, Star Trek) de productie in handen heeft, wordt het alsmaar beter. Abrams is nog steeds een van mijn grote filmhelden.

Stephen Fry ken ik in de eerste plaats als scepticus en documentairemaker, minder als acteur. Maar Jared Harris had ik al snel herkend als David Robert Jones uit de eerder genoemde tv-reeks Fringe van J.J. Abrams.

Tot slot nog dit: vertrouw nooit de ondertitels. Zoals gewoonlijk heb ik geprobeerd de ondertitels te negeren en heb ik geluisterd naar de Engelstalige dialogen, zodat ik méér van de film zie dan enkel de onderste 10% van het scherm. Maar helaas dwalen mijn blikken af en toe onwillekeurig toch af naar die storende, aandachtstrekkende witte letters onderaan in beeld. En heel toevallig was ik weer maar eens getuige van een foute vertaling. Op een bepaald moment zegt Holmes: ‘Once more unto the breach!’, wat in de ondertitels compleet verkeerd vertaald werd als ‘Eens te meer onder de brug’. ‘Once more unto the breach’, wat zoveel betekent als ‘eens te meer in de bres’, is een quote uit de derde akte van Henry V van Shakespeare. Helaas blijkt de vertaler van dienst niet vertrouwd met het werk van Shakespeare, heeft hij of zij niet goed geluisterd en gemeend dat er gezegd werd ‘Once more under the bridge’ (wat natuurlijk nergens op slaat), met de foutieve vertaling tot gevolg. Dergelijke foutieve vertalingen zijn schering en inslag bij films en tv-series. Als je er eenmaal op begint te letten, kom je ze erg vaak tegen.

Maar goed, deze tweede Sherlock Holmes mag er dus best zijn. Ik heb het filmjaar 2012 alvast prima ingezet.

sherlockholmes2.warnerbros.com

Satyagraha

Ik laat me graag verrassen, dus ik heb me niet laten tegenhouden door het feit dat ik nog nooit van deze opera gehoord had. Maar de naam van de componist klonk mij alleszins bekend in de oren: Philip Glass. Ik heb voor het eerst met zijn werk kennis gemaakt via de soundtracks van Koyaanisqatsi en Powaqqatsi in de jaren tachtig.

Sedert kort weet ik dat de man dus ook nog een behoorlijk aantal moderne opera’s geschreven heeft, waaronder enkele gewijd aan beroemde wetenschappers (Einstein, Galilei, Kepler). Er valt dus nog heel wat interessants te ontdekken.

De opera van gisteravond, Satyagraha, was geïnspireerd door het leven van Mohandas Gandhi (beter gekend als Mahatma).

De muziek van Glass is ritmisch, repititief en minimalistisch. Eveneens minimalistisch waren bij deze opera het decor, het verhaal, en de boventiteling. Die boventiteling was nodig, want het hele stuk wordt gezongen in het Sanskriet, een taal die ik, net als wellicht de meeste operaliefhebbers gisteravond, niet machtig ben. De teksten komen uit de Bhagavad Gita, een van de heilige geschriften van het hindoeïsme. Maar naar het schijnt zijn die teksten bedoeld om gehoord, niet gelezen, te worden. Vandaar dat niet alles werd vertaald, enkel het hoogstnodige.

Het verhaal zelf, voor zover daar al sprake van is, is niet lineair. Historische personages uit Gandhi’s verleden, heden en toekomst worden ten tonele gevoerd. In akte 1, getiteld ‘Tolstoy’, zien we Arjuna en Krishna in een mythische confrontatie. In akte 2 staat Tagore centraal, en in akte 3 Martin Luther King.

Behalve de solisten speelt het koor een behoorlijk grote rol in deze opera, en er wordt ook gewerkt met professionele poppenspelers en eenvoudige middelen zoals manden, kratten, golfplaat, kleefband en krantenpapier. Het veelvuldig gebruik van krantenpapier is een verwijzing naar de Indian Opinion, een krant die Gandhi uitgaf in Zuid-Afrika.

Een niet alledaagse opera, maar zeker de moeite waard. Deze opvoering is voor mij in ieder geval een stimulans om het werk van Philip Glass verder te gaan ontdekken. Er zitten beslist nog pareltjes tussen.

Het gebeurt niet zo vaak dat opera’s opgevoerd worden in het bijzijn van de componist. Gisteren zat Glass gewoon tussen het publiek in de Met, en aan het einde van de voorstelling werd hij uiteraard onder een staande ovatie op het podium uitgenodigd. Een schitterend begin voor het nieuwe Opera in de Cinema-seizoen!

www.kinepolis.com/opera
www.metopera.org/hdlive
www.philipglass.com

Boekenbeurs 2011

Traditiegetrouw zijn we dit jaar weer naar Antwerpen gespoord voor de boekenbeurs, die in 2011 aan zijn 75e editie toe is. Op deze eerste beursdag viel het nog tamelijk mee met de drukte. 1 en 11 november en het weekend daartussenin wou ik beslist vermijden, want is het soms echt niet te doen, weet ik uit ervaring.

Meteen bij het binnenkomen splitsten we ons op. Miche ging met Annelies mee aanschuiven voor handtekeningen en foto’s. Ze gingen op zoek naar Patrick Lagrou (auteur van de Dolfijnenkind-jeugdreeks), Gert Verhulst en Walter De Donder (beter gekend als Gertje en de burgemeester) en Samson-tekenaar Jean-Pol, en Piet Huysentruyt, wereldberoemd in heel Vlaanderen van zijn SOS Piet-boeken en natuurlijk van de tv.

Gisteren ging het er trouwens nog over in Volt op één: een kwart van alle boeken die op de boekenbeurs verkocht worden, zijn kookboeken, naar het schijnt. Dat kan kloppen, want wij hebben vier boeken gekocht en een ervan was een boek van SOS Piet. Annelies gaat er enkele dingen uit proberen. Ik heb me kandidaat gesteld als proever.

Er is een tijd geweest dat ik van Antwerpen thuis kwam met meer boeken dan ik kon lezen, dus ik probeer me tegenwoordig wat in te tomen. Ik lees nog steeds bijzonder graag en ongetwijfeld veel meer dan de gemiddelde Vlaming, maar ik moet mijn vrije tijd verdelen over een heleboel hobby’s en bezigheden. Lezen is daar maar één van. Bovendien vind ik op de boekenbeurs meestal niet de boeken die ik wil.

Ik ben duidelijk een atypische lezer. Waar de gemiddelde Vlaming blijkbaar voornamelijk geïnteresseerd is in kookboeken, Vlaamse thrillers – daar is overigens niets mis mee hoor – en boeken over om het even wat als er maar een BV op de cover staat, besteed ik mijn leestijd voornamelijk aan wetenschapsboeken (fysica, astronomie, kosmologie), boeken over nieuwe technologieën (informatica, futurologie, ruimtevaart), af en toe een biografie van een wetenschapper of een acteur, en als ik wat tijd over heb een occasionele thriller, een sci-fi- of een fantasy-verhaal.

De meeste van die boeken lees ik dus in het Engels, want ze zijn vaak niet of nog niet in het Nederlands vertaald. Vroeger bestelde ik ze via Amazon, maar sedert een jaar lees ik volop e-books op mijn Sony Reader. De vele voordelen van e-books zijn duidelijk: (iets) goedkoper dan het papieren boek, geen verzendingskosten, en niet vruchteloos zitten wachten tot de postbode langs komt. Op gelijk welk moment van dag of nacht kan ik een e-book aankopen en meteen beginnen lezen. Bijkomend voordeel: ik heb geen plaatstekort meer op mijn boekenplank, want al die e-books nemen natuurlijk geen fysieke ruimte in, alleen maar enkele luttele megabytes op mijn harde schijf. En ik hef me geen breuk meer aan stapels papieren boeken, want op mijn e-reader passen er met gemak enkele honderden, misschien wel duizend.

E-books zijn bij de doorsnee Vlaming nog steeds een onbekend fenomeen, maar op de boekenbeurs verscheen dit jaar zowaar een e-paviljoen, waar toch enige bescheiden aandacht besteed werd aan e-books, e-readers en tablets. Daar was ook de eerste e-readingkrant in Vlaanderen te krijgen. Een poging om de pdf-versie van de e-readingkrant te downloaden van de Boekenbeurs-website resulteerde helaas een een ‘pagina niet gevonden’-foutboodschap. Misschien moeten de organisatoren toch eerst nog maar wat oefenen met dat e-uitgeven. Wellicht zul je niet verbaasd zijn als ik zeg dat ze in de States maar ook in Nederland al véél verder staan met het hele e-readinggebeuren. Zoals gewoonlijk hinkt België ook op dit terrein weer een beetje achterop, al zullen ze dat bij Boek.be wellicht niet meteen willen toegeven.

Op de boekenbeurs heb ik voor mezelf enkel het nieuwe filmboek van Jan Verheyen gekocht. Dat boek bevat heel wat foto’s en andere grafische elementen en is daardoor niet zo geschikt om als e-book op mijn Sony Reader te lezen. Ik heb er geen enkel probleem mee om dat toe te geven. Je ziet: ondanks mijn uitgesproken voorliefde voor digitaal blijf ik ook de analoge boekindustrie steunen.

Ik had dat ene boek natuurlijk net zo goed in de plaatselijke Standaard Boekhandel kunnen kopen, daarvoor hoefde ik niet naar Antwerpen. Maar ik kan wel ontzettend genieten van de sfeer op de boekenbeurs (wanneer het niet te druk is, tenminste), en of ik ze nu koop of niet, ik neus bijzonder graag rond in al die boeken. Ik heb ook een paar titels onthouden van boeken die ik later misschien nog wil lezen, en ik heb ook erg goed gelet op de grote verscheidenheid aan covers en vormgevingen. Kwestie van wat inspiratie op te doen voor als ik zelf nog eens een boek maak...

We moeten binnenkort beslist nog eens een dagje terug naar Antwerpen, want we hebben geen tijd meer gehad om te shoppen, om naar het MAS te gaan, om een kijkje te nemen in de nieuwe Disney Store op de Meir, om eens binnen te wippen in Aquatopia en zelfs niet om de tentoonstelling over 75 jaar Boekenbeurs te bezoeken in het Letterhuis. Ik vrees dat een dag zelfs te kort zal zijn om dat allemaal te doen, dus we zullen keuzes moeten maken. Je ziet: we willen allerlei dingen doen maar hebben altijd tijd te kort. En dan te bedenken dat er mensen zijn die zich de ganse dag zitten vervelen! (Tip: lees eens een boek.)

De link naar de pdf-versie van de e-readingkrant heb ik uiteindelijk toch gevonden. Je vindt ’m hieronder:

www.boek.be
www.boek.be/sites/default/files/E-readingkrant_2011.pdf
www.boekenbeurs.be

FACTS 2011

Tien dagen na mijn jaarlijkse bezoek aan FACTS heb ik eindelijk wat tijd kunnen vrijmaken om enkele foto’s en een videoclipje online te plaatsen. Ik heb blijkbaar weer te veel tijd doorgebracht op de Q&A’s, want ik heb net als vorig jaar weer niets gezien van de cosplay op het podium.

Ik was nochtans mooi op tijd zondagmorgen. Er stonden twee rijen mensen aan te schuiven bij de ingang: een rij voor de mensen die nog een ticket moesten kopen, en een rij voor de mensen die al een ticket hadden. De ene rij was lang en langzaam, de andere ook lang, doch iets minder, maar vooral sneller. Ik had mijn ticket online besteld, dus binnen de kortste keren was ik binnen.

Eerst wat rondgelopen tussen de dealers om alle verleidelijke koopwaar eens te bekijken, en natuurlijk ook in de fan village waar alle clubs en verenigingen stonden. In het begin was het nog rustig, maar al gauw werd het behoorlijk druk. De eerste Q&A, om half twaalf, mocht ik beslist niet missen: Torri Higginson, beter gekend als Elizabeth Weir uit Stargate: Atlantis (en een paar afleveringen van Stargate SG-1). Daarna een Q&A met Edward Furlong (John Connor uit Terminator 2).

Ook Dirk Benedict was er weer (Starbuck uit de originele Battlestar Galactica en Face uit The A-Team). Een grappige anekdote: toen Benedict aan het in groten getale aanwezige publiek vroeg wie er het voetbal een beetje volgde, staken er welgeteld twee mensen hun hand op, wat bij hem de commentaar ‘Oh, a room full of geeks!’ uitlokte. Wel, inderdaad. Ik volg het voetbal natuurlijk ook niet. Tijdverlies, en vooral: saai. Sci-fi- en andere genre-series zijn immers zó veel boeiender! I’m proud to be a geek.

Na Benedict was het de beurt aan Charisma Carpenter, die ik kende als Kendall Casablancas uit Veronica Mars maar die vooral bekendheid verwierf als Cordelia Chase in Buffy the Vampire Slayer en Angel.

De Q&A met Dina Meyer heb ik overgeslagen, want rond een uur of drie begon ik toch wel wat honger te krijgen en moest ik dus op zoek naar iets eetbaars. Gelukkig is dat op FACTS geen probleem.

De laatste twee Q&A’s van de dag, en meteen ook van FACTS 2011, waren Julian Glover (General Veers in Star Wars: The Empire Strikes Back en meer recent Grand Maester Pycelle in Game of Thrones) en – last but certainly not least – een erg joviale Tom Felton (Draco Malfoy uit de Harry Potter-reeks).

O ja, Lou Ferrigno (The Hulk) zou oorspronkelijk ook nog komen, maar hij had jammer genoeg afgezegd.

Een selectie van mijn foto’s vind je op Picasaweb, mijn videoclipje op YouTube.

www.facts.be
picasaweb.google.com/gebotopia/FACTS2011
youtu.be/s8bu-fhq2vA

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 = 5

Mensen kunnen niet meer rekenen. Op Facebook vind ik daar zowat dagelijks het bewijs van. Op de populaire site circuleren al een poosje eenvoudige rekenvragen, waarop je het juiste antwoord moet selecteren uit een aantal keuzemogelijkheden. Hieronder een voorbeeldje van zo’n eenvoudige rekensom:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 =

En dan heb je de keuze uit volgende mogelijke antwoorden:

a. 0
b. 5
c. 6

De meerderheid van de respondenten geeft op zo’n vraag steevast het verkeerde antwoord, in dit geval 0. Het juiste antwoord is hier namelijk 5. Maar voor ik uitleg hoe je dit precies uitrekent, laat ik even zien hoe het niet moet.

Geloof het of niet, maar heel wat mensen nemen voor zo’n eenvoudige rekensom hun rekenmachine ter hand. Kwestie van zeker te zijn. (Ik zei het al: mensen kunnen niet meer rekenen.) Dus ze toetsen het volgende in op hun rekenmachine:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 =

En wat zegt de rekenmachine dan? Inderdaad: 0. Toch is dat niet het correcte antwoord. Mensen kunnen namelijk niet alleen niet rekenen, ze weten ook niet hoe ze een rekenmachine moeten gebruiken.

Telkens je op een bewerkingstoets drukt (in het voorbeeld: +, × of =) toont de rekenmachine een tussenresultaat. Wanneer je in het voorbeeld hierboven op de ×-toets drukt, heb je inmiddels al zes enen bij elkaar opgeteld en toont de rekenmachine dus 6. Wanneer je dat tussenresultaat vervolgens vermenigvuldigt met 0, krijg je als eindresultaat 0.

Heeft de rekenmachine een fout gemaakt? Neen, de rekenmachine heeft het bij het rechte eind: zes keer nul is nul.

Waarom blijf ik dan toch beweren dat het juiste antwoord 5 is, en niet 0? Welnu, om de simpele reden dat, wanneer er geen haakjes in een formule staan, vermenigvuldiging en deling altijd voorrang hebben op optelling en aftrekking. Dat is zowat de meest elementaire regel van de algebra. Wat betekent dat nu? Dat betekent concreet dat je eerst de vermenigvuldiging moet maken (1 × 0 = 0) en dat je dan pas de rest erbij moet optellen. Je moet de som dus lezen alsof er staat:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + (1 × 0) =

Wanneer je dat doet, dan krijg je:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 0 = 5.

Eenvoudig, niet? Toch blijkt zo’n simpele rekensom voor de meeste Facebook-gebruikers al te hoog gegrepen. Jammer. Mensen kunnen echt niet meer rekenen…

nl.wikipedia.org/wiki/Bewerkingsvolgorde