The Human Body Exhibition

Wie geïnteresseerd is in de menselijke biologie en anatomie en niet meteen flauw valt bij het zien van de binnenkant van een menselijk wezen, moet beslist The Human Body Exhibition gaan bekijken. Enkele weken geleden heb ik deze boeiende tentoonstelling bezocht in het casino van Oostende.

De tentoonstelling laat alle aspecten van het menselijk lichaam zien, en maakt daarbij gebruik van echte skeletten en plastinaten. Plastinatie is een conserveringstechniek die in 1977 werd uitgevonden door de Duitse anatoom Gunther von Hagens, die wereldberoemd werd met zijn Körperwelten-tentoonstellingen.

The Human Body Exhibition is geen von Hagens-tentoonstelling, maar maakt gebruik van dezelfde technieken. Ook afzonderlijke organen worden getoond, en de specimens worden aangevuld door opmerkelijke computergrafieken, foto’s en interessante video’s. Aan de hand van een audiogids krijg je alle nodige uitleg.

Een bijzonder interessante en boeiende tentoonstelling!

The Human Body Exhibition, nog tot 9 september 2012 in het casino van Oostende. Volgend jaar is de tentoonstelling van 7 februari tot 10 juni te zien in het Beursgebouw in Brussel.

www.thehumanbody.be

Golden Sixties

De zomervakantie is traditioneel de periode van de daguitstapjes. Vorige zaterdag hebben we zo’n dagtripje gemaakt naar Luik, om er de tentoonstelling Golden Sixties te gaan bekijken in het station van Liège-Guillemins.

Het was voor ons alle drie een eerste bezoek aan deze Waalse provinciehoofdstad. Op onze reisjes naar Keulen en andere Duitse bestemmingen waren we vroeger al heel vaak langs dit spoorwegstation gepasseerd, maar we waren er nog nooit uitgestapt.

Enkele jaren geleden werd hier een gloednieuw station gebouwd naar de plannen van de Spaanse architect Santiago Calatrava, die nog een hele rits andere beroemde stationsgebouwen ontwierp (o.a. het nieuwe metrostation bij het WTC in New York). Het station op zich is al een bezoek waard, en nu hier deze retrotentoonstelling over de jaren zestig loopt, mochten we dit niet langer uitstellen…

Miche en ik zijn allebei geboren in de sixties. De tentoonstelling roept dan ook meteen heel veel herinneringen aan onze prilste kinderjaren op. Voor Annelies was het een wonderbaarlijke ontdekking van de voorlopers van onze hedendaagse moderne technologie en de liedjes uit de oude tijd, want er is niet alleen veel te zien, er is ook veel muziek uit de sixties te horen in deze expo. Het is een multimediale totaalbeleving met allerlei voorwerpen, foto’s filmpjes en audiofragmenten. Bij het binnenkomen krijg je een audiogids mee met uitleg in de taal van je keuze.

Een absolute aanrader voor ieder kind van de sixties en voor iedereen die benieuwd is naar de politiek, de cultuur, de muziek, de design en de film van de jaren zestig!

Na ons bezoek aan de tentoonstelling zijn we natuurlijk nog niet meteen terug naar huis gespoord. We hebben geprofiteerd van een van de zeldzame regenvrije zomerdagen om eerst nog de gezellige shoppingstraten van Luik te verkennen, een frisse sangria te drinken in een Spaanse bar en een lekker restaurantje op te zoeken, waar we op het terras heerlijk gesteengrild hebben. En nu we in Luik waren, wou Miche natuurlijk ook nog een echte Luikse wafel!

Expo Golden Sixties, nog tot 28 april 2013 in het treinstation van Liège-Guillemins.

www.expo-goldensixties.be

MAS

Enkele weken geleden vertrok Annelies op dolfijnenkamp naar Harderwijk. Het Dolphin Deluxe-kamp werd georganiseerd door Activak, een organisatie uit Antwerpen. De vertrekplaats was de parking bij het Pivo in Berchem, dus we moesten Annelies eerst daarheen brengen. En omdat we dan toch in Antwerpen waren, besloten we deze verplaatsing te combineren met een bezoek aan het MAS, afkorting voor het in 2011 geopende Museum aan de Stroom. Dit museum stond al eerder op ons programma, maar het was er met onze drukke agenda nog niet van gekomen.

In het MAS is een permanente tentoonstelling op de verdiepingen 4 t.e.m. 8 en een tijdelijke tentoonstelling op verdieping 3. We hebben geen idee of de tijdelijke tentoonstelling de moeite is, maar omdat we toch tijd genoeg hebben en omdat de prijs bijzonder goed meevalt, besluiten we een combiticket te kopen voor beide tentoonstellingen.

Los van de tentoonstellingen is het gebouw op zich ook al een bezoek meer dan waard. Het heeft een in het oog springende architectuur, met een spiraalvormige promenade met grote glazen wanden en roltrappen om je van de ene verdieping naar de andere te brengen. Helemaal boven kun je het panoramisch dakterras bezoeken, van waar je een mooi uitzicht hebt over de stad (of moet ik zeggen: ’t stad?) en de stroom. Het is vrij winderig daarboven, maar dat deert ons niet. We hebben al erger meegemaakt.

Na ons bezoek aan het dakterras besluiten we eerst de tijdelijke tentoonstelling te bezoeken: Meesterwerken in het MAS. De expositie loopt van 17 mei tot 30 december, en toont aan hoe Antwerpen in de zestiende en zeventiende eeuw een wereldcentrum van beeldcultuur was. Op de affiche prijkt Madonna van Koen Van den Broek, een modern werk gebaseerd op het 15e-eeuwse schilderij Maria met kind van Jean Fouquet, dat uiteraard ook in de tentoonstelling te zien is.

Maar vooral de permanente tentoonstelling kan ons erg bekoren. Alles is op een zeer aantrekkelijke manier opgesteld, in originele, afwisselende decors en met multimediale hulpmiddelen. Op heel wat plaatsen zijn videobeelden te zien en geluidsfragmenten te beluisteren, en door met je smartphone QR-codes te scannen kun je meer informatie krijgen.

Na een tijdje hebben we toch wel wat dorst gekregen, en besluiten een frisse cola te gaan drinken in het Storm Café op de benedenverdieping. Meteen een schril contrast met de cleane tentoonstellingsruimte, want hier is het nogal chaotisch. De tafeltjes staan dicht op elkaar, vertonen al heel wat sporen van slijtage en zijn niet netjes afgeveegd. Het is erg lawaaierig en nogal tochterig, want we horen meermaals een deur met een luide klap dichtvallen.

We zijn gebleven tot sluitingstijd. We hebben beide tentoonstellingen kunnen bezichtigen, maar er was helaas geen tijd meer over voor een bezoekje aan het Kijkdepot op verdieping 2. Dat zal voor een andere keer zijn. Het Kijkdepot, de promenade en het dakterras zijn gratis toegankelijk, dus we kunnen hier later beslist nog eens terugkomen.

We besluiten de auto in de parkeergarage te laten staan en gaan te voet naar de Keyserlei, waar we lekker gaan eten in de Boston Steak House. Terwijl we zitten te tafelen barst er buiten een flinke regenbui los. Op de wandeling terug naar de auto blijft het zo goed als droog, maar tijdens de rit naar Brugge krijgen we nog bakken regen te verduren...

Beslist een geslaagd dagje, en meteen het begin van een rustige week zonder onze dochter in huis...

www.mas.be

Vrijdag de dertiende – wie heeft last van paraskevidekatriafobie?

Waarom wijd ik hier eigenlijk een stukje aan? Vandaag, vrijdag 13 juli 2012, is immers een dag als een ander. Dat we vandaag toevallig de 13e van de maand zijn en dat het toevallig vrijdag is, is eigenlijk helemaal niets bijzonders. Het eerste gegeven (een 13e) doet zich namelijk iedere maand voor, het tweede gegeven (een vrijdag) maar liefst iedere week. Helemaal niet uitzonderlijk dus. De combinatie van beide is ook al niet erg zeldzaam. In 2012 komt dit maar liefst drie keer voor: er was een vrijdag de dertiende in januari, eentje in april en nu alweer in juli. Vrijdag de dertiende heeft voor mij dan ook geen enkele speciale betekenis. Net zo min als donderdag de twaalfde of zaterdag de veertiende. Gewone dagen, niets aan de hand. Waarom dan toch dit stukje? Omdat er blijkbaar heel wat mensen zijn die in de combinatie van 13 en vrijdag toch iets speciaals zien.

Heel wat mensen schijnen er blijkbaar nog altijd vanuit te gaan dat vrijdag de dertiende een ongeluksdag is, en dan voornamelijk als je die dag ook nog onder een ladder door loopt of een zwarte kat tegenkomt. Flauwekul allemaal, want als je vandaag onder een ladder loopt, neem je daarmee natuurlijk niet meer of niet minder risico dan pakweg eergisteren of vorige week, en ik zie echt niet in wat de kleur van de kat voor invloed kan hebben op het verloop van je dag.

Anderen beweren dan weer het tegenovergestelde, namelijk dat vrijdag de dertiende geluk zou brengen in plaats van ongeluk. Ook larie en apekool natuurlijk, en bovendien kunnen beide kampen onmogelijk allebei gelijk hebben. Toch speelt bijvoorbeeld de Lotto daar telkens gretig op in met een speciale supertrekking. Maar ik heb het al zo vaak gezegd en ik zal het blijven herhalen: vrijdag de dertiende is gewoon een dag als een ander, en daarmee uit. Geen enkele reden tot paniek. En al evenmin reden tot euforie, want de kans dat je de juiste cijfercombinatie op je lottoformuliertje hebt ingevuld, is bij iedere trekking natuurlijk exact even groot klein.

Wie zijn gezond verstand gebruikt, weet dat natuurlijk allemaal. Het probleem is dat heel wat mensen hun gezond verstand niet gebruiken, of er geen hebben. En dat is een beetje vreemd. Toch zeker in onze moderne westerse maatschappij, die voornamelijk gebaseerd is op wetenschap en technologie – producten van het rationeel denken –, en waar het bijgeloof steeds minder belangrijk zou moeten worden. Dat dat laatste niet helemaal met de realiteit blijkt overeen te stemmen is enigszins opmerkelijk, want hoewel steeds minder mensen vandaag de dag nog in een god geloven, geloven ze blijkbaar wel gretig in horoscopen en in vrijdag de dertiende...

Natuurlijk gebeuren er op een vrijdag de dertiende wel eens ongelukken. En dan zeggen mensen al gauw: zie je wel! Maar ongelukken gebeuren evengoed op andere dagen, en dan zeggen ze er niks van. Ik weet niet of er enig ernstig statistisch onderzoek naar verricht is, maar ik vermoed dat er op vrijdag de dertiende wellicht zelfs minder ongelukken gebeuren dan op andere dagen. Niet omdat vrijdag de dertiende iets speciaals zou zijn, maar omdat zoveel mensen dénken dat het iets speciaals is. Wie immers gelooft dat vrijdag de dertiende ongeluk brengt, zal vandaag misschien extra voorzichtig zijn. Als daardoor minder mensen onder een ladder door lopen, dan is de kans uiteraard kleiner dat iemand vandaag een ladder op zijn donder krijgt. En als er vandaag meer mensen een dagje vrij nemen en gewoon thuis blijven omdat ze bang zijn voor een ongeval op weg naar het werk, dan is de kans op verkeersongevallen effectief een stuk kleiner. In die zin kán vrijdag de dertiende dus wel degelijk de ongevallenstatistieken beïnvloeden. Maar dat heeft dan niets te maken met een speciale combinatie van een getal en een dag, maar uitsluitend met het gedrag van mensen die zich ergens door laten (mis)leiden.

Ik heb ook wat research gedaan naar de oorsprong van vrijdag de dertiende, want ik wou wel eens weten waaróm mensen dat zo’n enge dag vinden. Het bijgeloof zou geworteld zijn in het christendom. Jezus zou gekruisigd zijn op een vrijdag, en het aantal aanwezigen bij het laatste avondmaal was 13, namelijk Jezus en zijn twaalf apostelen. De verrader Judas zou de dertiende gast geweest zijn. Maar een andere verklaring gaat terug op een Noorse sage over Loki (jawel, die uit The Avengers, de broer van Thor), een kwaadaardige god die als dertiende ongenode gast een feest komt bederven en de Aarde in rouw dompelt. Doet me overigens een beetje denken aan het verhaal van Doornroosje of De schone slaapster.

De angst voor dertien schijnt voornamelijk voor te komen in de Angelsaksische landen. In Amerika bijvoorbeeld is het niet ongewoon dat hoge gebouwen geen dertiende verdieping hebben (na de twaalfde verdieping gaan ze gelijk door met de veertiende), in hotels is er geen kamer met het nummer 13 (daar wil blijkbaar niemand overnachten) en in vliegtuigen is er ook al geen rij met dat nummer. Zelfs FedCon, de Duitse Star Trek- en sciencefictionconventie waar ik jaarlijks naartoe trek, heeft na zijn twaalfde meteen zijn veertiende editie georganiseerd, en de editie van 2005 werd met een week vervroegd om toch maar niet op een vrijdag de dertiende te moeten openen, aangezien de vele Amerikaanse genodigden op zo’n dag beslist niet het vliegtuig willen nemen!

Blijkbaar zijn er nogal wat mensen met vrijdag-de-13e-vrees. Er is zelfs een geleerd woord voor: paraskevidekatriafobie. Wacht, ik herhaal het even langzaam: para-skevi-deka-tria-fobie (afgeleid van het Griekse παρασκευή = vrijdag, δέκα τρία = dertien en φόβος = vrees).

Je houdt het wellicht niet voor mogelijk, maar zelfs softwaregiganten hebben last van dekatriafobie. Jawel: de gekende kantoorsuite Microsoft Office 2007 heeft als versienummer 12, en de opvolger, Office 2010, is versie 14. Kan iemand me vertellen waar versie 13 naartoe is?

NB: bij lezers die mijn blog al heel lang volgen, zal dit stukje wellicht niet helemaal onbekend overkomen. Ik heb eerder een gelijkaardig stukje gepubliceerd op vrijdag 13 oktober 2006, maar dat was op mijn oude weblog en die is ondertussen al een poosje offline.

Typen 2012

Je kon hier eerder al lezen dat we dit jaar weer meegedaan hebben aan een aantal typewedstrijden. De uitgebreide verslagen van onze wedstrijdervaringen in Den Haag en Nijkerk en ons bezoek aan Rochefort voor de proclamatie van de wedstrijd Pro-Belgium heb ik nu neergeschreven in een 58 pagina’s tellend boekje. Ook de internetwedstrijden worden besproken (Intersteno, ABW, APSB, Pro-Belgium) en achteraan vind je de resultatenlijsten. Ideale vakantielectuur! Geïllustreerd met talrijke foto's.

Voor de niet-wedstrijdtypisten onder de lezers van deze blog (wellicht het merendeel…): de typewedstrijden waaraan we meedoen zijn vaak een gelegenheid om eens een weekendje weg te gaan en enkele interessante of leuke plekjes te bezoeken. Zo lees je in dit boekje ook over ons bezoek aan de Tweede Kamer in Den Haag, ons dagje uit in het Dolfinarium van Harderwijk en onze avonturen in de Grotten van Han…

issuu.com/gebo007/docs/typen2012

Edit 13 december 2012: de publicatie is inmiddels geüpdatet met twee extra hoofdstukjes (over de workshop Velotype van augustus en de 80e verjaardag van Nel Tjong A Tjoe in oktober). Het boekje telt nu 76 pagina’s.

Edit 9 juli 2013: Sommige lezers wilden toch ook graag een papieren exemplaar, om het een ereplaatsje in hun boekenkast te kunnen geven. Wil je ook een gedrukt exemplaar? Je kunt het vanaf nu online bestellen via Lulu.com (paperback, kleur).

Snow White and the Huntsman

Snow White... dat is Sneeuwwitje, toch? Dat sprookje voor kleine kinderen, met dwergen, een heks en een giftige appel? En op het einde een prins op een wit paard? Niet deze versie! De toon van Snow White and the Huntsman is heel wat grimmiger dan die van de Disney-tekenfilm waar de meesten van ons wellicht vertrouwd mee zijn. Hier neem je niet je kleine spruiten mee naartoe!

Zelfs de Disney-film (uit 1937, Disney’s allereerste lange animatiefilm) is op sommige momenten best wel een beetje eng. De engste scènes – op die met de giftige appel na – zijn ongetwijfeld die waar Sneeuwwitje wegvlucht door het bos, met donkere boomstronken en griezelige, bewegende takken die zich als dreigende armen naar haar uitstrekken.

De makers van Snow White and the Huntsman hebben duidelijk heel goed gekeken naar Disney’s meesterwerk, want in deze nieuwe incarnatie vinden we er heel wat elementen uit terug. Maar dan heel wat dreigender, want dit is geen verhaaltje voor het slapengaan meer. Bij de Internet Movie Database staat de film gecatalogeerd onder de genres actie, avontuur en drama, maar volgens mij hebben ze het belangrijkste vergeten: fantasy! Ja, alle elementen van het fantasy-genre zijn onmiskenbaar aanwezig: verzonnen wezens, magie, bovennatuurlijke krachten, en een imaginaire wereld die erg middeleeuws aandoet.

Omdat de meeste bioscoopgangers vertrouwd zijn met het oorspronkelijke sprookje van de gebroeders Grimm en/of met de erop gebaseerde Disney-film, is het verhaal natuurlijk een beetje voorspelbaar. Maar de scenaristen weten ons hier en daar toch te verrassen. Zo is het geen oud vrouwtje met een wrat op haar neus die Snow White verleidt om in de giftige appel te bijten, en het is niet de prins die haar uiteindelijk wakker kust, maar wel... Nou ja, daarvoor moet je zelf maar gaan kijken. In tegenstelling tot de Disney-film spelen de dwergen in deze film ook een kleinere rol. De film heet immers niet meer Snow White and the Seven Dwarfs, maar Snow White and the Huntsman.

De hoofdrollen worden vertolkt door Kristen Stewart (Snow White) en Chris Hemsworth (the huntsman). Stewart is bij het grote publiek wellicht bekend van haar rol als Bella Swan in de The Twilight Saga, maar ik heb de Twilight-films niet gezien en ik ben dat ook niet van plan. Vampierenromances kunnen mij met de beste wil van de wereld echt niet bekoren. Kristen Stewart doet echter haar best om Snow White geloofwaardig neer te zetten, en ze doet me wat denken aan Michelle Ryan.

Chris Hemsworth kennen we natuurlijk als Thor, uit de gelijknamige film en uit The Avengers, en niet te vergeten als Kirks vader in Star Trek (2009).

Charlize Theron geeft op meesterlijke wijze gestalte aan de evil queen Ravenna – een toepasselijke naam, met al die zwarte raven. Theron, die heel wat prijzen (waaronder een Oscar) won voor haar rol in Monster (2003), zag ik een paar weken geleden nog in de Alien-(sort-of-)prequel Prometheus, waar ze ook al schitterde in de rol van slechterik. (Ik weet het, ik had over Prometheus – en over The Avengers! – ook een blogje moeten schrijven, maar ik had daar toen helaas de tijd niet voor.)

De dwergen zijn heel wat dreigender dan de lieve kleine mannetjes uit de Disney-versie. Hun eerste ontmoeting met Snow White is zelfs allesbehalve vriendelijk, en hun idyllische huisje krijgen we al helemaal niet te zien. Ze luisteren ook niet naar grappige koosnaampjes als Happy, Bashful, Sneezy of Doc, maar heten Beith, Muir, Coll of Gort. Er is in Hollywood overigens een kleine rel ontstaan omtrent de casting van de dwergen. Men heeft namelijk geen beroep gedaan op dwerg-acteurs, maar op ‘grote’ acteurs van normale gestalte, en die vervolgens in de postproductie digitaal verkleind. En daar was de vereniging van Little People of America niet blij mee.

De fotografie is vaak verbluffend, er zitten bijzonder mooie beelden in de film. Sommige scènes doen onvermijdelijk aan The Lord of the Rings denken; de scènes met de dieren in het bos lijken dan weer zo weggeplukt uit de Disney-animatiefilm, maar dan in ’t echt... Ook de score van James Newton Howard is erg genietbaar. Bij een goede filmsoundtrack mag de muziek niet te veel opvallen of de aandacht afleiden, maar ik let er altijd speciaal op.

Deze Snow White and the Huntsman is me erg goed bevallen. Enkele maanden geleden had ik de trailer al gezien en toen dacht ik meteen: dát wil ik zien. En inderdaad, dit is Sneeuwwitje zoals je haar nog nooit eerder gezien hebt. Van onschuldig sprookje naar beklijvend fantasy-avontuur.

Tot slot nog een klein stukje video uit mijn eigen archief: de ontmoeting van mijn dochtertje Annelies met de échte Sneeuwwitje in Disney World:

www.snowwhiteandthehuntsman.com

Volkssterrenwacht Armand Pien

Een poosje geleden brachten we met Volkssterrenwacht Beisbroek, als afsluiter van onze astronomische uitstap naar Rupelmonde en Sint-Niklaas, een bezoekje aan de collega’s van Volkssterrenwacht Armand Pien. Deze volkssterrenwacht is gelegen in het hartje van Gent, en is verbonden aan de universiteit aldaar. Midden in de stad is natuurlijk absoluut geen ideale locatie voor een observatorium – te veel lichtpollutie – en men focust zich daarom niet op astronomische waarnemingen, maar op educatie van het publiek en popularisering van de wetenschap. De sterrenwacht is genoemd naar ’s lands beroemdste weerman.

De sterrenwacht zit verscholen achter een gevel die momenteel in de steigers staat. Eenmaal het gebouw binnen, worden we naar een binnenplaats geleid waar we al meteen een unicum te zien krijgen: als ik het goed begrepen heb, is dit de grootste werkende barometer ter wereld. Het is inderdaad een indrukwekkend instrument. Voor de doorsneebezoeker lijkt het wellicht op een reusachtige kwikthermometer, maar het is een oliebarometer. De vloeistof is rood gekleurde olie, die onder invloed van de luchtdruk een bepaalde hoogte bereikt in de glazen buis. Een vacuümpomp bovenaan houdt het bovenste gedeelte van de buis luchtledig. Er is voor olie gekozen in plaats van water, om de barometer vorstbestendig te maken.

Het instrument is bevestigd aan de zijkant van een toren die als liftkoker dienst doet. Ernaast bevindt zich een metalen trap. Sportief als we zijn, beklimmen we die enthousiast om zo het ding wat van naderbij te kunnen bekijken. Bovenaan kunnen we zien dat de vloeistofkolom zo’n 12,1 meter hoogte bereikt, wat naar ik vermoed overeenkomt met een luchtdruk van ongeveer 1010 hPa. We moeten hier beslist eens terugkomen wanneer het donker is, want dan schijnt het erg mooi te zijn met de lichtjes. In de olie zit immers ook een fluorescerende stof, die mooi oplicht onder de UV-verlichting.

Maar we zijn natuurlijk niet al die trappen opgeklommen op alleen maar de bovenkant van de barometer te zien. Boven bevinden zich immers ook de lokalen van de sterrenwacht. We worden verwelkomd in een zaaltje waar we straks een 3D-film te zien zullen krijgen. Maar eerst verdelen we ons in drie groepjes. Ieder groepje wordt onder de hoede van een andere sterrenwachtmedewerker naar een verschillende bestemming geloodst.

Op weg naar het grasplein met de meteo-instrumenten, op het platte dak van het gebouw, komen we nog een slinger van Foucault tegen. De slinger is zo’n kwartier geleden in beweging gezet, en laat al duidelijk zien hoe ver de Aarde in die tijd om zijn as is gedraaid. De slinger blijft immers altijd netjes in hetzelfde vlak slingeren, maar aangezien de Aarde draait, lijkt het alsof dat vlak roteert.

Op het grasplein zien we een pluviometer, een puviograaf en een thermometerhut met thermometer, hygrometer en barometer. Hogerop staan een analoge en een digitale anemometer. Er staat ook een verrekijker opgesteld op een statief. De kijker is gericht op het Gentse stadhuis, waar we op een van de torentjes zowaar een zonnewijzer kunnen ontwaren. We hebben hier ook een vrij uitzicht over Gent. Achter ons zien we de Boekentoren staan, voor ons de beroemde Gentse torenrij met de Sint-Niklaaskerk, het belfort en de Sint-Baafskathedraal.

In het meteolokaal krijgen we nog wat bijkomende uitleg en op een computerscherm zien we ook alle weergegevens in real time verschijnen. Ergens aan een wand hangt nog een oude weerkaart van Europa, waarop de hoge en lage drukgebieden door Armand Pien himself getekend zijn. Allemaal nog analoog natuurlijk, met waskrijtjes.

De volgende halte is de volledig gerestaureerde grote koepel, met een indrukwekkende, glimmende, koperkleurige Steinheil-Cooketelescoop uit 1880, met Zeiss-optiek. Het is een 9-inch-lenzenkijker met equatoriale montering. Günther Boerjan geeft ons een bijzonder interessante uitleg over de geschiedenis en de verbazingwekkende mechaniek van het toestel. Het gaat om een instrument dat oorspronkelijk toebehoorde aan de 19e-eeuwse industrieel, amateurastronoom en fotografiepionier Désiré Van Monckhoven. De telescoop bezit een volgsysteem dat niet elektrisch aangedreven wordt, maar door een gewicht waarvan de snelheid geregeld wordt het een Watt-regulator. Interessant om te zien, very steampunky...

Daarna mogen we ook even gaan kijken in de kleine koepel, waar sinds kort een moderne spiegelkijker staat. Daarover valt natuurlijk veel minder te vertellen, met dergelijke kijkers zijn we meer vertrouwd.

Het bezoek wordt afgesloten met een drankje en een heuse 3D-videovoorstelling. Er wordt gebruikgemaakt van Z-Flux: unieke, innovatieve en ter plekke ontworpen planetariumsoftware waarmee computeranimaties in 3D geprojecteerd worden. We krijgen dus allemaal zo’n brilletje op. Geen goedkoop kartonnen rood-groen of rood-blauw brilletje, maar een polarisatiebril zoals je tegenwoordig ook in de bioscoop krijgt bij 3D-voorstellingen. Na een demonstratie van realtimecomputeranimatie – waarbij twee bofkonten uit het publiek eventjes een Space Shuttle orbiter respectievelijk een Klingon Bird-of-Prey mogen besturen – krijgen we de voorstelling 1000 meteoren en kometen te zien, een documentaire over planetoïden, kometen en ander kosmisch puin. De film begint met het Toengoeska-event uit 1908, waarbij waarschijnlijk een meteoriet in de atmosfeer boven Siberië ontploft is.

En daarmee kwam een einde aan deze bijzonder leerrijke dag. Sorry voor de ietwat bedenkelijke kwaliteit van de foto’s, maar die zijn gemaakt met mijn smartphone want ik had m’n spiegelreflex die dag niet bij.

www.rug-a-pien.be