Ja, we zijn alweer naar Disnelyand Resort Paris (DLRP) getrokken. Vorige maand waren we een dag of acht in Parijs voor Intersteno, en terwijl we daar toch in de buurt waren, konden we deze gelegenheid natuurlijk niet zomaar laten voorbijgaan.
Het uitgebreide verslag van onze belevenissen kun je online lezen (of als pdf-bestand downloaden) op issuu.com.
Een selectie van onze foto’s staat op Picasaweb: DLRP 2011
issuu.com/gebo007/docs/dlrp2011
picasaweb.google.com/gebotopia/DLRP2011
Neen, niet ik, maar wel de 14-jarige Axel Moerman uit Waregem. Bij mijn weten is het de eerste keer dat er een Belg met een gouden medaille gaat lopen op een WK van Intersteno, de internationale organisatie die de wereldkampioenschappen organiseert in het kader van een tweejaarlijks congres. En daar zijn we natuurlijk wel een beetje trots op. Proficiat, Axel!
De 48e editie van dat congres werd onlangs in Parijs gehouden, en wij waren er, na een afwezigheid van twee decennia, weer bij. Mijn echtgenote en ik hebben er samen met enkele andere Belgen en honderden mensen uit de hele wereld aan deelgenomen. Voor ons waren geen ereplaatsen weggelegd, maar voor Axel dus wel. Hij mag zich voortaan wereldkampioen klaviervaardigheid noemen bij de ‘pupils’ (jongeren onder de 17 jaar). Hij typte een half uur lang aan een gemiddelde snelheid van 500 aanslagen per minuut en maakte daarbij amper 4 foutjes, een verbluffende prestatie.
Nog een pittig detail: Axel gebruikte slechts zes vingers om te typen. Hij gaat de komende twee jaar benutten om het met alle tien vingers te leren, wat hem ongetwijfeld nog een behoorlijke snelheidswinst kan opleveren. In 2013 mag hij het dan nog eens proberen op het volgende WK, dat op 14 juli 2013 in Gent zal plaatsvinden.
Zo’n congres is ook ideaal om te netwerken. Op de welkomstreceptie, bij de wedstrijden, op de proclamatie, de cocktail, het galadiner, tussen de vergaderingen door en tijdens de excursies is er gelegenheid te over om nieuwe contacten te smeden en bij te praten met oude bekenden. Je treft er een bont internationaal gezelschap. In Parijs waren voor het eerst alle continenten vertegenwoordigd.
We hebben een erg fijne tijd beleefd in Parijs, en we hebben de smaak weer helemaal te pakken. Tussen nu en het volgende WK hopen we nog aan enkele nationale, regionale en online wedstrijden te kunnen deelnemen, kwestie van ons optimaal voor te bereiden…
O ja, het WK sneltypen krijgt jammer genoeg niet zoveel aandacht in de pers als pakweg het WK wielrennen, voetbal of kunstschaatsen, toch is Axel op tv geweest, in het regionale WTV-journaal.
Een selectie van mijn foto’s van het 48e Intersteno-congres staat ondertussen online op Picasaweb.
picasaweb.google.com/gebotopia/InterstenoCongressParis2011
www.intersteno.org
www.intersteno2013.org
www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=FI3D0RRK
In de zomer vindt in Brugge jaarlijks het MAfestival plaats, in het kader van het Festival van Vlaanderen. ‘MA’ staat voor ‘Musica Antiqua’: oude muziek. Bij het MAfestival draait alles om oude muziek en oude instrumenten. Er zijn zowel middagconcerten als avondconcerten, en er is ook een wedstrijd aan verbonden.
Eén van de concerten die ik dit jaar wil bijwonen, is de opvoering van Isacco, een oratorium van Nicola Conti. Het stuk wordt opgevoerd door vijf solisten en het instrumentaal barokensemble Les Muffatti. Nu is de dirigent van Les Muffatti toevallig een oude bekende van mij. Peter Van Heyghen en ik zaten ooit samen op de schoolbanken van het Brugse Sint-Lodewijkscollege en konden het prima met elkaar vinden. We strompelden in de turnles ook altijd samen helemaal achteraan bij de beruchte coopertest, wat onze band nog enigszins versterkte.
Na onze middelbare schooltijd zijn we elkaar uit het oog verloren. Toen ik hem een tijd geleden googelde, ontdekte ik dat hij ondertussen een succesvolle muzikale carrière heeft en zich heeft ontpopt tot een internationaal erkend specialist op het gebied van de uitvoering van barokke en renaissancemuziek. Behalve vaste dirigent van Les Muffatti concerteert hij wereldwijd als solist (blokfluit en zang), en hij maakt ook deel uit van het blokfluitensemble Mezza Luna. Daarnaast doet hij nog tal van andere zaken die met oude muziek te maken hebben (onderzoeker, publicist, referent, docent). Een uitvoerig overzicht is te lezen op de website van het MAfestival.
Hoog tijd dus dat ik hem eens aan het werk zie. Op vorige edities van het MAfestival was hij ook al te gast, maar ik was er nog niet toe gekomen een van zijn concerten bij te wonen. Je kent mij hé: ben altijd met van alles bezig, wil veel te veel doen en heb veel te weinig vrije tijd. Maar dit jaar ben ik vastberaden en heb mijn ticket ondertussen al besteld. Ik ben benieuwd, en ik weet zeker dat ik niet teleurgesteld zal worden.
www.ensemblemezzaluna.com
www.lesmuffatti.be
www.mafestival.be
Gisteren was het tau-dag. Tau is een Griekse letter (τ), en staat voor een wiskundige constante die gelijk is aan 2 × π. Dat laatste symbool is ook een Griekse letter: pi, en daar heeft zowat iedereen ooit wel van gehoord. Pi is namelijk de wiskundige constante die de verhouding weergeeft tussen de omtrek en de diameter van een cirkel.
Wellicht heb je op school geleerd dat pi gelijk is aan 3,14. Dat klopt slechts bij benadering, want in feite volgen er nog veel meer cijfers na de komma. (Zo veel zelfs dat je ze nooit allemaal kunt opschrijven.) Een andere benadering is 22/7. Misschien heb je dat ook op school geleerd.
Pi heb je erg vaak nodig in de wiskunde (en in de fysica), voor het berekenen van allerlei zaken. De meeste mensen zullen pi voornamelijk gebruiken als ze de omtrek of de oppervlakte van een cirkel moeten berekenen, of de inhoud van een bol, een cilinder of een kegel. De omtrek van een cirkel kun je berekenen met de eenvoudige formule O = 2πr, waarbij O de omtrek is en r de straal.
Pi-dag wordt jaarlijks door wiskunde-enthousiasten gevierd op 14 maart, omdat die datum in de Angelsaksische notatie geschreven kan worden als 3.14.
En zo komen we bij tau-dag, die gisteren, op 28 juni, gevierd werd. Een goede benadering van τ is namelijk 6,28 (of op z’n Angelsaksisch: 6.28).
Waarom we behalve π-dag ook τ-dag vieren? Omdat een aantal mensen – en ik kan me volledig in hun redenering vinden – van oordeel zijn dat we in onze formules beter overal 2π zouden vervangen door τ. Dat zou heel wat formules eenvoudiger maken, en tau is een meer voor de hand liggende keuze omdat dat getal de verhouding weergeeft tussen de omtrek en de straal, niet de diameter, van een cirkel. Het hele verhaal kun je nalezen in The Tau Manifesto op tauday.com.
Zoals eerder aangekondigd, trekken we deze zomer naar Parijs voor het 48e Intersteno-congres. Intersteno is een internationale organisatie die iedere twee of drie jaar een congres organiseert in een van haar lidstaten. Dit jaar is Parijs dus aan de beurt. In 2013 wordt het dan Gent, en in 2015 vliegen we waarschijnlijk de Grote Plas over voor de 50e editie, die mogelijks in New York zal plaatsvinden. New York stond sowieso al op ons lijstje met steden om nog eens (opnieuw) te bezoeken, dus Intersteno 2015 is een prima excuus om weer eens die kant op te gaan.
Wat gaan wij daar op zo’n congres doen, vraag je je wellicht af. Houden wij ons misschien bezig met steno? Neen. Maar Intersteno – in 1887 opgericht als vereniging ter bevordering van de stenografie – is ondertussen uitgegroeid tot een moderne organisatie voor alles wat met informatietechnologie en rapportering te maken heeft. We zijn in de tachtiger jaren al met de organisatie in contact gekomen via het wonder dat schrijfmachine heet.
Als je na pakweg 1990 geboren bent, vraag je je misschien af wat een schrijfmachine is. Welnu, eenvoudig uitgelegd: een schrijfmachine is een soort computerklavier met ingebouwde printer: je stopt er een blad in, en de tekst die je op het toetsenbord typt, wordt meteen afgedrukt op het papier. Helemaal automatisch, regel per regel en teken per teken. Je moet niet eens een printerdriver installeren, en het toestel start razendsnel op, in minder dan twee seconden. Handig! Maar als het blad vol is, moet je er wel telkens een nieuw in stoppen. Een schrijfmachine heeft doorgaans geen papierlade.
Miche en ik hebben tijdens onze middelbare schooltijd (en ook daarna) allebei veelvuldig deelgenomen aan wedstrijden machineschrijven. In die tijd was er nog jaarlijks een West-Vlaams kampioenschap, een Belgisch nationaal kampioenschap, en de scholenwedstrijd van de West-Vlaamse Jury voor Kantoorpraktijk. Aan al die wedstrijden hebben we met succes deelgenomen, en toen we eenmaal de smaak te pakken hadden, zijn we ook beginnen meedoen aan wedstrijden in het buitenland: Nederland, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en zelfs Wallonië (dat is toch ook een beetje buitenland, niet?). En de volgende logische stap is dan... juist: een wereldkampioenschap.
De wereldkampioenschappen machineschrijven (tegenwoordig uiteraard computertypen) worden samen met de wereldkampioenschappen stenografie georganiseerd door Intersteno, tijdens de tweejaarlijkse congresweek. Van 1981 tot 1993 heb ik geen enkel Intersteno-congres gemist. Zo heb ik ook iedere keer een ander stukje van Europa gezien: West- en Oost-Duitsland (nog vóór de val van de Muur), Zwitserland, Italië, Bulgarije en Turkije. In 1994 is dan onze dochter geboren, en van dan af aan is het hele typegebeuren een beetje op de achtergrond geraakt. Op reis gaan met een baby of een peuter is immers niet zo vanzelfsprekend, en een kind gaat natuurlijk liever op reis naar Disney World dan naar zo’n stoffig congres.
Dat willen we in Parijs dan ook vooral gaan doen: lekker bijpraten, leuke dingen doen, een paar nieuwe Italiaanse, Hongaarse of Japanse woordjes leren, en o ja, ook nog Versailles bezoeken, en natuurlijk nog een dagje naar Disneyland Resort Paris, want dat mogen we in geen geval overslaan wanneer we die kant uit gaan!
Wordt vervolgd.
Gisteravond zijn we naar een optreden van de rocsa singers geweest, in het NTGent Arca. De rocsa singers zijn een zanggroep bestaande uit een 35-tal Gentenaars met verschillende achtergronden, levensstijlen en stemmen, met een al even veelzijdig repertoire.
Wanneer we de zaal binnenkomen, zitten de singers al op het podium, in groepjes bijeen aan kleine tafeltjes. Het lijkt wel of zij naar ons zijn komen kijken, in plaats van andersom. Links staat een uitgebreide verzameling muziekinstrumenten, waaronder een vleugelpiano.
En dan begint de voorstelling. Eén van de artiesten staat op, komt naar voor en brengt een solonummer. Daarna is het de beurt aan iemand anders. En zo gaat het maar door. Een avondvullende opvoering met een bijzonder gevarieerd programma. Solo’s of duo’s afgewisseld met koornummers, begeleid door muzikanten die een verbluffend aantal verschillende instrumenten beheersen. Het repertoire is bijzonder divers. Van Tom Dooley over Op een mooie pinksterdag tot Non, je ne regrette rien en Marcia Baila. Af en toe is er ook ruimte voor een vleugje humor, wat bij het publiek erg in de smaak blijkt te vallen.
Aan het begin van de avond waren de rocsa singers allemaal onbekende, anonieme gezichten (behalve Eveline, voor wie we eigenlijk gekomen waren), maar nadat ze (bijna) allemaal hun solonummers gebracht hadden en op die manier een beetje van hun persoonlijkheid hadden blootgegeven, hadden we het gevoel dat we al die mensen een beetje beter hadden leren kennen.
Kortom, we hebben ons bijzonder aangenaam laten verrassen, en we zien al uit naar een volgend optreden. De rocsa singers geven vanavond en morgenavond nog een voorstelling, maar ik denk dat alle tickets ondertussen al uitverkocht zijn. Terecht!
Zoals je eerder al kon lezen, ben ik dit jaar weer naar FedCon geweest. Mijn verslagje is inmiddels af. Het is een beetje te lang om als blogbericht te plaatsen, dus ik heb er zoals gewoonlijk een pdf’je van gemaakt – met foto’s! – en geüpload naar issuu.com. Veel leesplezier!
issuu.com/gebo007/docs/fedcon_2011
De rest van de foto’s vind je hier:
