Gisteren eindelijk Gravity gezien. De film speelt al een paar weken in zowat de hele beschaafde wereld, en nu is hij ein-de-lijk ook bij ons in de zalen. Ik heb geen idee waarom dat zo lang moest duren. Officieel wordt hij trouwens pas volgende week gereleaset, maar bij Kinepolis is hij deze week gelukkig al in avant-première te zien, in 3D. Niet in IMAX, zoals in zowat alle andere beschaafde landen, want in België vonden ze het nodig om de enige IMAX-zaal die ons land rijk was, enkele jaren geleden te sluiten. Eigenlijk zou je deze film in de IMAX-3D-versie moéten zien. Hij is visueel enorm overweldigend, en een van de zeldzame voorbeelden waarbij 3D wel degelijk voor een grote toegevoegde waarde zorgt.
Eerder dit jaar heb ik in een van de twee IMAX-theaters van het Kennedy Space Center de documentaire Space Station 3D gezien. Daar was ik toen behoorlijk van onder de indruk. Het is inderdaad een bijzondere ervaring om het impressionante International Space Station (ISS) zowel vanbinnen als vanbuiten erg realistisch in beeld gebracht te kunnen zien door de ogen van de astronauten, om doorheen of langs de modules te zweven, een ruimtewandeling te maken en de Aarde te aanschouwen vanaf 350 kilometer hoogte terwijl je aan een snelheid van meer dan 27.000 kilometer per uur rond de planeet zoeft. In anderhalf uur ben je eenmaal rond, heb je de zon zien opkomen en de zon zien ondergaan. Drie kwartier licht, drie kwartier donker. De wolkenformaties onder je zijn gigantisch groot en onvoorstelbaar mooi, het poollicht is van een nooit geziene schoonheid.
Gravity begint met dezelfde verwondering, dezelfde grootsheid, hetzelfde ontzag voor onze wonderbaarlijke planeet en voor deze verbluffende hoogtechnologische prestatie. Maar dan gaat het mis. De spaceshuttle en het ruimtestation worden door rondvliegend ruimtepuin getroffen. Verwondering en ontzag maken plaats voor een nachtmerrie. Vanaf dan is Gravity een bloedstollende thriller die me tot het einde op het puntje van mijn stoel gekluisterd hield. Zelden heb ik zo gespannen naar een film zitten kijken, en geloof me, ik ben een en ander gewoon wat thrillers betreft. Ik vergat van mijn drankje te nippen, en ik vergat bijna te ademen. Ik leefde volledig mee met het hoofdpersonnage – een onovertroffen en in deze rol opnieuw Oscar-waardige Sandra Bullock –, dat een bittere strijd levert om alle gevaren en tegenslagen te overwinnen en uiteindelijk veilig terug op Aarde moet zien te raken.
Deze film wordt ongetwijfeld door een groot publiek gesmaakt. Het overweldigende internationale succes bewijst dat. Maar voor ruimtevaartfanaten als ik is dit natuurlijk een absolute must en een prachtig geschenk. Door het feit dat ik wegens mijn interesse voor ruimtevaart erg vertrouwd ben met de shuttle, met het ISS en met hoe een ruimtewandeling precies in zijn werk gaat, weet ik Gravity nog meer te waarderen dan de gemiddelde bioscoopganger. De film is bijzonder waarheidsgetrouw gemaakt. De gewichtloosheid, Newton’s wet van actie en reactie, de shuttle en het ISS zijn erg geloofwaardig in beeld gebracht.
Aan de andere kant merk ik natuurlijk ook zaken op waarvan ik weet dat ze niet met de werkelijkheid stroken. Zoals de onbezonnen vrolijkheid waarmee George Clooney in het begin van de film rondjes rond de shuttle draait in zijn manned maneuvering unit en daarbij erg verkwistend omspringt met zijn brandstof. Of het feit dat de Hubble Space Telescope en het ISS in de film vlak bij elkaar baantjes om de Aarde draaien, wat in werkelijkheid absoluut niet zo is!
Maar voor de rest laat de film alles zien waar ruimtevaartenthousiastelingen van dromen: een astronaut(e) die op op het einde van de robotarm van de spaceshuttle staat en reparaties uitvoert, een astronaut die met een manned maneuvering unit volledig los van enig ruimtetuig rondvliegt, de onvoorstelbare schoonheid van de blauwe planeet beneden, de shuttle, het ISS, de Soyuz en zelfs een hypothetisch Chinees ruimtestation! En ook alles waarvan we hopen dat het niét gebeurt: brand in de ruimte, botsing met rondvliegend ruimtepuin, contact met de Aarde verliezen tijdens een crisissituatie, ongecontroleerd rondtollen, dreigend zuurstofgebrek, etc. Dat er van alles mis gaat, kon je al in de trailer zien, dus veel nieuws geef ik hier niet prijs.
De film wordt volledig gedragen door twee acteurs die al enige tijd tot mijn favorieten behoren: George Clooney en vooral Sandra Bullock. En dat doen ze bijzonder overtuigend. Sandra Bullock is na deze film weer heel wat in mijn achting gestegen. Zoals uit mijn betoog hierboven al is gebleken, zijn de visual effects van Gravity van een bijzonder hoog niveau. Wat mij betreft verdient dit zonder enige twijfel een Oscar! Ook zeker het vermelden waard is de soundtrack van Steven Price, die beslist bijdraagt tot de ultieme spanning die je de hele film door blijft ervaren. De regie is in handen van Alfonso Cuarón, die al een Oscarnominatie kreeg voor Children of Men.
Ik ga eerstdaags zeker opnieuw naar de bioscoop. Deze film is ongetwijfeld het herbekijken waard. En ik kijk natuurlijk al uit naar de blu-ray, want ik ben heel erg benieuwd naar de making of-docu’s.
Gravity: een parel van een film, niet te missen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten