Wintertijd

Afgelopen nacht ben ik weer druk bezig geweest al onze klokjes goed te zetten, want het is weer zover: laatste zondag van oktober, dus omschakelen van zomer- naar wintertijd. Om te vermijden dat ik klokjes vergeet, werk ik met een checklist, zodat ik al mijn klokjes in één keer juist kan zetten. Want ik schreef het al eerder: ik heb een hekel aan klokken die verkeerd staan. Een klok die niet de juiste tijd aangeeft, daar heb je niets aan. Ik wil niet ergens in februari moeten vaststellen dat de klok in mijn fototoestel nog op zomertijd staat en dat daardoor de EXIF-info van honderden of misschien wel duizenden foto’s de verkeerde tijd aangeeft. Gelukkig zijn we ondertussen overgeschakeld van gewone mobieltjes op smartphones die hun klokjes automatisch goed zetten, dus dat is alvast een zorg minder. Mijn huidige checklist ziet er momenteel als volgt uit, twintig klokjes in totaal:

mijn doordeweekse polshorloge
mijn zondagse polshorloge
het doordeweekse polshorloge van mijn echtgenote
het zondagse polshorloge van mijn echtgenote
het doordeweekse polshorloge van onze dochter
het zondagse polshorloge van onze dochter
het klokje in mijn fietscomputer
het klokje in mijn e-reader
het klokje in de auto
het klokje in de tomtom
het klokje in de thermostaat
het klokje in de magnetron
het klokje in het koffiezetapparaat
het klokje in de oven
het klokje in de compactcamera
het klokje in de spiegelreflexcamera
het klokje in de mini-stereoketen van onze dochter
de wandklok op de slaapkamer van onze dochter
de wekker op de slaapkamer van onze dochter
de klokradio op onze slaapkamer

We hebben dit weekend dus een uurtje cadeau gekregen, maar aangezien ik bijna een uur nodig heb om alle klokjes goed te zetten, heb ik daar eigenlijk niets aan. In het voorjaar is het nog erger: dan moeten we het met een uur minder doen en moet ik wéér al die klokjes aanpassen.

Wordt het niet stilaan hoog tijd dat we eens ophouden met dat circus? Waar is die zomertijd/wintertijd eigenlijk goed voor? Ze hebben dat indertijd zogezegd ingevoerd om energie te besparen, maar sta me toe dat ik dat voordeel ernstig in twijfel trek. (En als amateurastronoom vind ik het natuurlijk jammer dat ik ’s zomers een uur langer moet wachten alvorens ik naar de sterren kan kijken, maar ik besef dat dat nadeel voor de doorsnee bevolking weinig ter zake doet.)

En als het dan toch zo’n voordeel is dat het ’s zomers een uur langer klaar is, dan geldt dat toch ook voor de winter? Waarom houden we die zomertijd dan niet het hele jaar door? Dat zou mij twee keer per jaar een hoop werk besparen. Bovendien blijkt telkens weer dat heel wat mensen moeite hebben met de omschakeling van zomer- naar wintertijd of van winter- naar zomertijd. Dus wat mij betreft mogen ze dat zo snel mogelijk afschaffen. Het hele jaar door dezelfde tijd. Wie kan daar nu iets op tegen hebben?

Gravity

Gisteren eindelijk Gravity gezien. De film speelt al een paar weken in zowat de hele beschaafde wereld, en nu is hij ein-de-lijk ook bij ons in de zalen. Ik heb geen idee waarom dat zo lang moest duren. Officieel wordt hij trouwens pas volgende week gereleaset, maar bij Kinepolis is hij deze week gelukkig al in avant-première te zien, in 3D. Niet in IMAX, zoals in zowat alle andere beschaafde landen, want in België vonden ze het nodig om de enige IMAX-zaal die ons land rijk was, enkele jaren geleden te sluiten. Eigenlijk zou je deze film in de IMAX-3D-versie moéten zien. Hij is visueel enorm overweldigend, en een van de zeldzame voorbeelden waarbij 3D wel degelijk voor een grote toegevoegde waarde zorgt.

Eerder dit jaar heb ik in een van de twee IMAX-theaters van het Kennedy Space Center de documentaire Space Station 3D gezien. Daar was ik toen behoorlijk van onder de indruk. Het is inderdaad een bijzondere ervaring om het impressionante International Space Station (ISS) zowel vanbinnen als vanbuiten erg realistisch in beeld gebracht te kunnen zien door de ogen van de astronauten, om doorheen of langs de modules te zweven, een ruimtewandeling te maken en de Aarde te aanschouwen vanaf 350 kilometer hoogte terwijl je aan een snelheid van meer dan 27.000 kilometer per uur rond de planeet zoeft. In anderhalf uur ben je eenmaal rond, heb je de zon zien opkomen en de zon zien ondergaan. Drie kwartier licht, drie kwartier donker. De wolkenformaties onder je zijn gigantisch groot en onvoorstelbaar mooi, het poollicht is van een nooit geziene schoonheid.

Gravity begint met dezelfde verwondering, dezelfde grootsheid, hetzelfde ontzag voor onze wonderbaarlijke planeet en voor deze verbluffende hoogtechnologische prestatie. Maar dan gaat het mis. De spaceshuttle en het ruimtestation worden door rondvliegend ruimtepuin getroffen. Verwondering en ontzag maken plaats voor een nachtmerrie. Vanaf dan is Gravity een bloedstollende thriller die me tot het einde op het puntje van mijn stoel gekluisterd hield. Zelden heb ik zo gespannen naar een film zitten kijken, en geloof me, ik ben een en ander gewoon wat thrillers betreft. Ik vergat van mijn drankje te nippen, en ik vergat bijna te ademen. Ik leefde volledig mee met het hoofdpersonnage – een onovertroffen en in deze rol opnieuw Oscar-waardige Sandra Bullock –, dat een bittere strijd levert om alle gevaren en tegenslagen te overwinnen en uiteindelijk veilig terug op Aarde moet zien te raken.

Deze film wordt ongetwijfeld door een groot publiek gesmaakt. Het overweldigende internationale succes bewijst dat. Maar voor ruimtevaartfanaten als ik is dit natuurlijk een absolute must en een prachtig geschenk. Door het feit dat ik wegens mijn interesse voor ruimtevaart erg vertrouwd ben met de shuttle, met het ISS en met hoe een ruimtewandeling precies in zijn werk gaat, weet ik Gravity nog meer te waarderen dan de gemiddelde bioscoopganger. De film is bijzonder waarheidsgetrouw gemaakt. De gewichtloosheid, Newton’s wet van actie en reactie, de shuttle en het ISS zijn erg geloofwaardig in beeld gebracht.

Aan de andere kant merk ik natuurlijk ook zaken op waarvan ik weet dat ze niet met de werkelijkheid stroken. Zoals de onbezonnen vrolijkheid waarmee George Clooney in het begin van de film rondjes rond de shuttle draait in zijn manned maneuvering unit en daarbij erg verkwistend omspringt met zijn brandstof. Of het feit dat de Hubble Space Telescope en het ISS in de film vlak bij elkaar baantjes om de Aarde draaien, wat in werkelijkheid absoluut niet zo is!

Maar voor de rest laat de film alles zien waar ruimtevaartenthousiastelingen van dromen: een astronaut(e) die op op het einde van de robotarm van de spaceshuttle staat en reparaties uitvoert, een astronaut die met een manned maneuvering unit volledig los van enig ruimtetuig rondvliegt, de onvoorstelbare schoonheid van de blauwe planeet beneden, de shuttle, het ISS, de Soyuz en zelfs een hypothetisch Chinees ruimtestation! En ook alles waarvan we hopen dat het niét gebeurt: brand in de ruimte, botsing met rondvliegend ruimtepuin, contact met de Aarde verliezen tijdens een crisissituatie, ongecontroleerd rondtollen, dreigend zuurstofgebrek, etc. Dat er van alles mis gaat, kon je al in de trailer zien, dus veel nieuws geef ik hier niet prijs.

De film wordt volledig gedragen door twee acteurs die al enige tijd tot mijn favorieten behoren: George Clooney en vooral Sandra Bullock. En dat doen ze bijzonder overtuigend. Sandra Bullock is na deze film weer heel wat in mijn achting gestegen. Zoals uit mijn betoog hierboven al is gebleken, zijn de visual effects van Gravity van een bijzonder hoog niveau. Wat mij betreft verdient dit zonder enige twijfel een Oscar! Ook zeker het vermelden waard is de soundtrack van Steven Price, die beslist bijdraagt tot de ultieme spanning die je de hele film door blijft ervaren. De regie is in handen van Alfonso Cuarón, die al een Oscarnominatie kreeg voor Children of Men.

Ik ga eerstdaags zeker opnieuw naar de bioscoop. Deze film is ongetwijfeld het herbekijken waard. En ik kijk natuurlijk al uit naar de blu-ray, want ik ben heel erg benieuwd naar de making of-docu’s.

Gravity: een parel van een film, niet te missen!

gravitymovie.warnerbros.com

Druk programma!

Wat heb ik het toch weer druk de laatste tijd. En dan te bedenken dat er mensen zijn die niet weten wat gedaan. Maar ach, je hoort me niet klagen natuurlijk, want ik doe het mezelf aan. Want al die dingen die mijn programma zo druk maken, doe ik uit vrije wil. Als ik zou willen, zou ik het best wat rustiger aan kunnen doen. Maar ik zit altijd boordevol ideeën, en als ik ergens aan begin, wil ik het ook tot een goed einde brengen. Dus ben ik altijd bezig met van alles en nog wat. Ik heb net de laatste hand gelegd aan mijn uitgebreide Amerika-verslag (van ons reisje naar Washington en Orlando eerder dit jaar), en ik ben nog volop bezig met het verslag van het Intersteno-gebeuren van deze zomer. Er zijn ook heel wat evenementen waar ik naartoe wil. Er is altijd wel iets dat mijn interesse wekt en waar ik bij wil zijn. Soms ter ontspanning ende vermaak, vaak ter lering en inspiratie.

Twee weken geleden ben ik voor een weekendje naar Blankenberge geweest. Niet om er pootje te baden in de Noordzee, maar voor het jaarlijkse sterrenkundeweekend van de VVS/JVS (Vereniging voor Sterrenkunde / Jongerenvereniging voor Sterrenkunde). Twee dagen vol interessante lezingen en workshops over erg gevarieerde onderwerpen (die natuurlijk wel allemaal iets met sterrenkunde of ruimtevaart te maken hebben). Oorspronkelijk zou er ook een gastspreekster van de NASA komen, maar omwille van de shutdown in de States ging dat jammer genoeg niet door. Zo zie je maar: die shutdown treft niet enkel de Amerikanen, maar ook ons, Vlaamse amateurastronomen.

En nu we het toch over sterrenkunde hebben: vorige dinsdag ben ik voor het eerst dit werkjaar weer naar Volkssterrenwacht Beisbroek (tegenwoordig ook gekend als Cozmix) geweest, voor de eerste aflevering van een lezingencyclus over kometen en meteoren. Heel actueel, want komeet Ison komt snel dichterbij. Met een beetje geluk wordt het straks een heel fraai schouwspel aan de hemel, maar het zou ook kunnen tegenvallen. Met kometen weet je nooit. Afwachten dus.

Donderdagavond ben ik naar Gent gereden, voor een debat met drie vooraanstaande wetenschappers en sceptici, georganiseerd door Het Denkgelag. Ik ben een groot fan van een van hen, Lawrence Krauss, voor zover je fan kunt zijn van een wetenschapper. Die avond mocht ik dus in geen geval missen. Ik heb dan ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om een boek te laten signeren en even een kort praatje met de man te maken. Krauss is theoretisch fysicus en kosmoloog. En Star Trek-fan. Eind de jaren negentig maakte ik voor het eerst met hem kennis via zijn boek The Physics of Star Trek, waarin hij heel wat Star Trek-uitvindingen, zoals de warp drive en de transporter, gedetailleerd bespreekt. Hij legt daarbij uit of ze technisch en fysisch mogelijk zijn of ooit mogelijk zullen worden, en hoe dat dan wel zou moeten werken. Maar ik heb uiteraard ook met heel veel belangstelling zijn laatste boek gelezen, A Universe From Nothing, waarin hij het ontstaan van het heelal bespreekt en het vooral heeft over kwantummechanica en de mogelijkheid dat het universum letterlijk uit het niets is ontstaan, als gevolg van willekeurige kwantumfluctuaties. Bijzonder interessante materie.

De andere twee wetenschappers die donderdagavond aan het debat deelnamen, waren Daniel Dennett en Massimo Pigliucci, twee filosofen. Dennett is vooral bekend als een van de ‘vier ruiters’ van het nieuwe atheïsme. (De andere drie zijn Richard Dawkins, Sam Harris en Christopher Hitchens.) Met hun drieën voerden ze een zeer boeiend gesprek over de grenzen van de wetenschap. Heel blij dat ik daarbij kon zijn. Het was een erg interessante discussie. Er was veel volk komen opdagen. Het grote auditorium van het UFO (neen, geen vliegende schotel, maar afkorting voor universiteitsforum), waar plaats is voor duizend toeschouwers, zat bijna tot aan de nok gevuld.

En vandaag ben ik alweer naar Gent geweest, voor FACTS, de ieder jaar telkens weer een beetje groter wordende beurs voor fantasy, anime, comics, toys en sci-fi. Ik ga vooral voor de acteurs en actrices die op de gastenlijst staan. Dit jaar zijn dat o.a. Iain Glen (Ser Jorah Mormont in Game of Thrones), Michael Shanks (Daniel Jackson in Stargate SG-1), Julie Benz (Rita Bennett in Dexter en burgemeester Amanda Rosewater in Defiance), en voor een tweede keer Anthony Daniels (C-3PO in Star Wars)! Vooral Shanks en Daniels waren erg grappig. Daniels had ook enkele grappige videoclips meegebracht van C-3PO-fratsen op de Star Wars-set.

En het is nog niet gedaan. Eind deze maand vindt in Brugge voor de zesde keer het Razorreel Fantastic Film Festival plaats, dit jaar omgedoopt tot Fantastic Film Festival Bruges. Jammer dat ze het deze keer zonder subsidies van de Vlaamse overheid moeten zien te rooien, maar wellicht hebben ze ondertussen een vast publiek opgebouwd. Ik ben eind oktober in ieder geval weer van de partij voor enkele avondjes spanning en griezel, want er staat weer veel horror op het programma.

En na het filmfestival? Naar Antwerpen natuurlijk, want dan is het weer Boekenbeurs-tijd!

Je ziet: ik ben dus heel vaak op pad, en ook wanneer ik thuis blijf, heb ik massa’s dingen te doen: boeken lezen, films, tv-series en documentaires bekijken, verslagen schrijven, computerprogramma’s maken, foto’s bewerken, videomontages maken, mijn bureau opruimen, het gras maaien, de ramen zemen, eitjes bakken, chocolademousse maken, naar het containerpark rijden, surfen, mailen, twitteren, facebooken, bloggen... Het woord verveling staat dus absoluut niet in mijn woordenboek. Eigenlijk zou een dag geen 24, maar 26 uur moeten duren (zoals op de planeet Bajor in Star Trek: Deep Space Nine). Dan zou ik iedere dag een uur meer kunnen slapen én nog een uur extra overhouden om van alles te doen.

En dan te bedenken dat er mensen zijn die niet weten wat gedaan. Niet te geloven hé? (En ook een beetje zielig, eigenlijk.)

www.boekenbeurs.be
www.cozmix.be
www.denkgelag.be
www.facts.be
www.rrfff.be
www.vvs.be