FACTS 2011

Tien dagen na mijn jaarlijkse bezoek aan FACTS heb ik eindelijk wat tijd kunnen vrijmaken om enkele foto’s en een videoclipje online te plaatsen. Ik heb blijkbaar weer te veel tijd doorgebracht op de Q&A’s, want ik heb net als vorig jaar weer niets gezien van de cosplay op het podium.

Ik was nochtans mooi op tijd zondagmorgen. Er stonden twee rijen mensen aan te schuiven bij de ingang: een rij voor de mensen die nog een ticket moesten kopen, en een rij voor de mensen die al een ticket hadden. De ene rij was lang en langzaam, de andere ook lang, doch iets minder, maar vooral sneller. Ik had mijn ticket online besteld, dus binnen de kortste keren was ik binnen.

Eerst wat rondgelopen tussen de dealers om alle verleidelijke koopwaar eens te bekijken, en natuurlijk ook in de fan village waar alle clubs en verenigingen stonden. In het begin was het nog rustig, maar al gauw werd het behoorlijk druk. De eerste Q&A, om half twaalf, mocht ik beslist niet missen: Torri Higginson, beter gekend als Elizabeth Weir uit Stargate: Atlantis (en een paar afleveringen van Stargate SG-1). Daarna een Q&A met Edward Furlong (John Connor uit Terminator 2).

Ook Dirk Benedict was er weer (Starbuck uit de originele Battlestar Galactica en Face uit The A-Team). Een grappige anekdote: toen Benedict aan het in groten getale aanwezige publiek vroeg wie er het voetbal een beetje volgde, staken er welgeteld twee mensen hun hand op, wat bij hem de commentaar ‘Oh, a room full of geeks!’ uitlokte. Wel, inderdaad. Ik volg het voetbal natuurlijk ook niet. Tijdverlies, en vooral: saai. Sci-fi- en andere genre-series zijn immers zó veel boeiender! I’m proud to be a geek.

Na Benedict was het de beurt aan Charisma Carpenter, die ik kende als Kendall Casablancas uit Veronica Mars maar die vooral bekendheid verwierf als Cordelia Chase in Buffy the Vampire Slayer en Angel.

De Q&A met Dina Meyer heb ik overgeslagen, want rond een uur of drie begon ik toch wel wat honger te krijgen en moest ik dus op zoek naar iets eetbaars. Gelukkig is dat op FACTS geen probleem.

De laatste twee Q&A’s van de dag, en meteen ook van FACTS 2011, waren Julian Glover (General Veers in Star Wars: The Empire Strikes Back en meer recent Grand Maester Pycelle in Game of Thrones) en – last but certainly not least – een erg joviale Tom Felton (Draco Malfoy uit de Harry Potter-reeks).

O ja, Lou Ferrigno (The Hulk) zou oorspronkelijk ook nog komen, maar hij had jammer genoeg afgezegd.

Een selectie van mijn foto’s vind je op Picasaweb, mijn videoclipje op YouTube.

www.facts.be
picasaweb.google.com/gebotopia/FACTS2011
youtu.be/s8bu-fhq2vA

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 = 5

Mensen kunnen niet meer rekenen. Op Facebook vind ik daar zowat dagelijks het bewijs van. Op de populaire site circuleren al een poosje eenvoudige rekenvragen, waarop je het juiste antwoord moet selecteren uit een aantal keuzemogelijkheden. Hieronder een voorbeeldje van zo’n eenvoudige rekensom:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 =

En dan heb je de keuze uit volgende mogelijke antwoorden:

a. 0
b. 5
c. 6

De meerderheid van de respondenten geeft op zo’n vraag steevast het verkeerde antwoord, in dit geval 0. Het juiste antwoord is hier namelijk 5. Maar voor ik uitleg hoe je dit precies uitrekent, laat ik even zien hoe het niet moet.

Geloof het of niet, maar heel wat mensen nemen voor zo’n eenvoudige rekensom hun rekenmachine ter hand. Kwestie van zeker te zijn. (Ik zei het al: mensen kunnen niet meer rekenen.) Dus ze toetsen het volgende in op hun rekenmachine:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 1 × 0 =

En wat zegt de rekenmachine dan? Inderdaad: 0. Toch is dat niet het correcte antwoord. Mensen kunnen namelijk niet alleen niet rekenen, ze weten ook niet hoe ze een rekenmachine moeten gebruiken.

Telkens je op een bewerkingstoets drukt (in het voorbeeld: +, × of =) toont de rekenmachine een tussenresultaat. Wanneer je in het voorbeeld hierboven op de ×-toets drukt, heb je inmiddels al zes enen bij elkaar opgeteld en toont de rekenmachine dus 6. Wanneer je dat tussenresultaat vervolgens vermenigvuldigt met 0, krijg je als eindresultaat 0.

Heeft de rekenmachine een fout gemaakt? Neen, de rekenmachine heeft het bij het rechte eind: zes keer nul is nul.

Waarom blijf ik dan toch beweren dat het juiste antwoord 5 is, en niet 0? Welnu, om de simpele reden dat, wanneer er geen haakjes in een formule staan, vermenigvuldiging en deling altijd voorrang hebben op optelling en aftrekking. Dat is zowat de meest elementaire regel van de algebra. Wat betekent dat nu? Dat betekent concreet dat je eerst de vermenigvuldiging moet maken (1 × 0 = 0) en dat je dan pas de rest erbij moet optellen. Je moet de som dus lezen alsof er staat:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + (1 × 0) =

Wanneer je dat doet, dan krijg je:

1 + 1 + 1 + 1 + 1 + 0 = 5.

Eenvoudig, niet? Toch blijkt zo’n simpele rekensom voor de meeste Facebook-gebruikers al te hoog gegrepen. Jammer. Mensen kunnen echt niet meer rekenen…

nl.wikipedia.org/wiki/Bewerkingsvolgorde

Parijs 2011 – Het boek en de film

Zoals je eerder al op deze blog kon lezen, zijn we in juli dit jaar naar Parijs getrokken voor het wereldkampioenschap sneltypen. Het WK kadert in een internationaal congres, georganiseerd door Intersteno, de Internationale Federatie voor Informatie- en Communicatieverwerking.

Naar goede gewoonte heb ik onze belevenissen tijdens de congresweek te boek gesteld. Geen saai verslag, maar een leuk reisverhaal. Althans, dat mag ik toch hopen. Mijn pennenvruchten werden op 2 oktober, datum van een Intersteno-reünie voor de Belgische deelnemers, in boekvorm gepresenteerd. Het 86 pagina’s tellende boekje is vanaf nu ook verkrijgbaar via Lulu.com, in druk of als e-book.

Lezers van deze blog kunnen het e-book gratis krijgen, maar dat moet je me wel even een mailtje sturen op parijs2011@gebotopia.be met vermelding van je naam en je e-mailadres. In het onderwerp vermeld je E-book Parijs 2011, en vermeld er ook bij in welk bestandsformaat je het e-book wilt lezen: je hebt de keuze uit epub, pdf of xps (voor het Blio-platform).

Hier vind je alvast een preview:

Op de genoemde reünie heb ik ook een spetterende, flitsende video vertoond: een muzikale fotomontage met welgeteld 800 foto’s. De HD-videobestanden kun je momenteel downloaden van mijn minus-account, maar ik kan niet garanderen dat ze daar zullen blijven staan. Wil je ze bekijken, ga daar dan snel even heen. Het gaat om mp4-bestanden, dus om ze te bekijken heb je wel de juiste codec nodig. Gebruik je net als ik VLC Media Player, dan vormt dat alvast geen probleem. Dat programma speelt zowat alle denkbare audio- en videobestanden af en draait onder Windows, MacOS én Linux.

Ik wens je alvast veel lees- en kijkplezier!

Blio
Parijs 2011 (epub)
Parijs 2011 (paperback)
Parijs 2011 (video)
VLC Media Player

Captains Table

Onlangs trok ik voor de tweede keer dit jaar een weekendje naar Düsseldorf, waar op 10 en 11 september in het Maritim-hotel bij de luchthaven een speciaal FedCon-evenement plaatsvond.

De organisatoren van FedCon probeerden al jaren tevergeefs om Patrick Stewart naar Duitsland te halen. Stewart is vooral gekend als kapitein Jean-Luc Picard uit Star Trek: The Next Generation, maar ook als professor Charles Xavier uit X-Men. De man wou wel, en een paar jaar geleden was het bijna zover, maar er kwam steeds weer iets tussen, tot grote ontgoocheling van velen. Het voorjaar, wanneer Europa’s grootste Star Trek- en sci-fi-conventie traditioneel gehouden wordt, bleek bijzonder moeilijk te liggen.

Dus gooide men het over een andere boeg: de FedCon-organisatie vroeg aan Stewart dat hij zelf een datum zou voorstellen waarop hij zeker kon komen, en daar zou men dan een speciaal evenement omheen bouwen. En zo ontstond FedCon: Captain’s Table. Behalve Patrick Stewart – of liever: sir Patrick Stewart, want hij werd ondertussen door de Queen geridderd – waren er nóg twee Star Trek-kapiteins naar Duitsland gekomen: Avery Brooks (Benjamin Sisko uit Star Trek: Deep Space Nine) en Kate Mulgrew (Kathryn Janeway uit Star Trek: Voyager). Ook Daniel Stewart, zoon van, was van de partij. Hij vertolkte ooit een gastrol in een van Star Treks meest gewaardeerde episodes: ‘The Inner Light’, uit het vijfde seizoen van TNG. Net als eerder dit jaar vervulde Garrett Wang (ensign Kim, ST:VOY) weer op een schitterende manier de rol van Master of Ceremonies.

Ik heb het op deze speciale editie van FedCon erg naar mijn zin gehad. De sfeer was enigszins vergelijkbaar met een gewone FedCon, maar het was toch net iets kleinschaliger. Dat er minder acteurs te gast zijn en het programma iets bescheidener is, betekent onvermijdelijk dat er minder volk op af komt. Toch was MC Garrett Wang aangenaam verrast dat er op Captains Table blijkbaar heel wat bezoekers waren die nog nooit eerder naar FedCon waren gekomen.

Een minder gevuld programma dus, maar de kans om drie Star Trek-kapiteins samen op het podium te zien, met als hoofdgast Patrick Stewart, wou ik toch niet laten liggen. Zowel op zaterdag als op zondag gaven de drie kapiteins telkens een panel. Op zaterdag was er ook een panel met Daniel Stewart en Garrett Wang, en op zondag heb ik nog een deel van het panel van Hubert Zitt meegepikt. Deze Duitse Star Trek-expert is een vaste gast op FedCon. Samen met de Opening en Closing Ceremonies, de autogramsessies en de fotosessies toch weer heel wat gelegenheden om in de nabijheid van enkele van je favoriete acteurs te vertoeven, omringd door honderden gelijkgestemde zielen. Tussen de vele FedCon-bezoekers waren er deze keer voor zover ik weet slechts drie Vlamingen (mezelf inbegrepen), maar dat kon de pret natuurlijk niet drukken.

Niet enkel de fans, maar ook de acteurs hebben het op deze FedCon Special duidelijk bijzonder naar hun zin gehad. Patrick Stewart sprak de hoop uit om in de nabije toekomst naar Duitsland terug te keren. Hij doet het nu professioneel wat kalmer aan, dus wie weet kan hij zich vrijmaken voor een van de volgende FedCons...

Nu is het aftellen naar FedCon XXI in mei. Welke namen er allemaal op de affiche zullen prijken is nog grotendeels onbekend, maar Brent Spiner (Data, ST:TNG) en Jonathan Frakes (Riker, ST:TNG) hebben alvast toegezegd. Ik zie deze keer ook bijzonder uit naar de komst van Felicia Day, gekend van Buffy the Vampire Slayer, The Guild, Dr. Horrible’s Sing-Along Blog, Dollhouse en Eureka.

Maar voor het zo ver is, kunnen we in oktober alvast iets dichter bij huis terecht voor F.A.C.T.S., waar we ook de gelegenheid zullen hebben om een aantal genre-acteurs te ontmoeten, onder anderen Tom Felton (Draco Malfoy uit Harry Potter), Lou Ferrigno (The Hulk), Torri Higginson (Elizabeth Weir uit Stargate Atlantis), Jeremy Bulloch (Boba Fett uit Star Wars), Kenny Baker (R2D2, ook uit Star Wars) en Dirk Benedict (Face uit The A-Team, Starbuck uit Battlestar Galactica). Dat weekend houd ik alvast vrij!

Zoals gewoonlijk heb ik weer een selectie van mijn foto’s op Picasaweb gezet:

www.captainstable.de
www.facts.be
www.fedcon.de
picasaweb.google.com/gebotopia/FedConCaptainsTable

Cowboys & Aliens

Het kan een vreemde combinatie lijken: cowboys en aliens. Maar het geeft een trend aan die de laatste jaren duidelijk naar voren is gekomen: het sciencefiction-genre raakt meer en meer verweven met andere genres.

Onlangs nog zag ik Melancholia, een ronduit schitterend drama van Lars von Trier. Het gebeurt niet vaak dat een film die overduidelijk tot het drama-genre behoort, een topcast heeft, genomineerd werd voor de Gouden Palm en bekroond werd met een Oscar (Kirsten Dunst, beste actrice), doorspekt is van sci-fi-elementen. Door deze film zijn ongetwijfeld vele bioscoopbezoekers die normaal gezien niets van sci-fi moeten hebben, daar toch voor het eerst mee in aanraking gekomen. Ik heb dit zelfs letterlijk uit de mond van een bioscoopbezoekster gehoord: ‘Normaal gezien sta ik erg huiverig tegenover sciencefiction, maar Melancholia is een bijzonder goede film!’

Ook een immens populaire tv-serie als Lost is een mengeling van drama, avontuur, mysterie en sci-fi. En de bij de sf-fans (terecht) enorm de hoogte in geprezen serie Battlestar Galactica is eigenlijk in de eerste plaats drama en pas in de tweede plaats sci-fi.

Neen, de tijd dat sciencefiction alleen maar synoniem was met Buck Rogers of Star Trek, is lang voorbij!

De combinatie van western en sci-fi lijkt misschien vergezocht, maar de fans van Joss Whedons tv-reeks Firefly, die een veel te kort leven beschoren was, weten wel beter. De openingsscènes van Cowboys & Aliens deden me dan ook meteen aan Firefly terugdenken. Normaal hou ik niet zo van westerns (over het algemeen te ruig en te macho naar mijn smaak), maar Firefly en ook deze Cowboys & Aliens heb ik toch enorm weten te appreciëren.

De regie van Cowboys & Aliens – ik blijf de titel voluit schrijven, want het lijkt me toch een beetje raar om dit tot C&A te moeten afkorten – is in handen van Jon Favreau, bekend van de Iron Man-films. Ook bij de scenaristen vinden we vertrouwd klinkende namen: het succesvolle en getalenteerde schrijversduo Roberto Orci en Alex Kurtzman (o.a. Alias, Fringe, Transformers, Star Trek) en Damon Lindelof (Lost). De hoofdrollen zijn voor rekening van Daniel Craig (vooral gekend als James Bond) en Harrison Ford (vooral gekend als Indiana Jones).

De aliens in C&A – oeps, nu heb ik het toch afgekort – zijn geen doetjes. Ze zijn niet zo eng als de monsters uit de Alien-films, maar ze zijn zeker niet vriendelijk. Ze lijken met hun technologisch overwicht duidelijk in het voordeel tegenover de 19e-eeuwse cowboys (én indianen – ja, die doen ook mee!), maar uiteindelijk is het menselijk vernuft hen toch te slim af. Ik zal het verhaal niet in detail uit de doeken doen, want anders is de lol eraf. In ieder geval: wil je de combinatie western/sci-fi eens uitproberen, ben je in de mood voor twee uurtjes spannend no-nonsense vertier, of ben je gewoon een groot bewonderaar van Craig of Ford, dan zit je beslist goed. Ik heb mij in ieder geval aangenaam laten verrassen. Daniel Craig is bijzonder overtuigend als cowboy!

www.cowboysandaliensmovie.com

Isacco

Zeg nu zelf, wat is er heerlijker dan genieten van een klassiek concertje op een doordeweekse zomeravond? In Brugge is daartoe dezer dagen alvast gelegenheid te over, want we zitten weer midden in het MAfestival, waarover ik eerder al berichtte.

Gisteravond ben ik zo’n concert gaan bijwonen: een opvoering van Isacco, het onbekende, ‘vergeten’ oratorium uit 1741 van de al even onbekende Napolitaanse componist Nicola Conti, op een libretto van Pietro Metastasio. Dat libretto is gebaseerd op het Bijbelse verhaal van Abraham, die door God op de proef wordt gesteld en gevraagd wordt zijn zoon Isaac te offeren. Metastasio relateert dit verhaal aan het thema van Christus’ kruisdood, waardoor een brug geslagen wordt tussen het Oude en het Nieuwe Testament. Van Conti weten we alleen dat hij opera’s heeft geschreven – maar die zijn allemaal verloren gegaan – en dat er nog een aantal religieuze stukken van hem bewaard zijn, zoals dit oratorium.

Deze opvoering was zondermeer een pareltje, en mag gerust dé revelatie van het MAfestival 2011 genoemd worden, een ware ontdekking! De minutenlange staande ovatie aan het einde van de opvoering en de vele felicitaties die dirigent en cast na afloop mochten ontvangen, logen er niet om. En dat alles dankzij het bijzonder grondige voorbereidingswerk van Peter Van Heyghen (een oud-klasgenoot van mij, voeg ik er niet zonder enige trots aan toe), die een moderne versie van het manuscript maakte – 260 pagina’s muziek – en die vanuit zijn gedegen kennis van de partituur de muzikanten weet te enthousiasmeren. Met zijn barokensemble Les Muffatti bracht hij in de Brugse Sint-Jacobskerk de moderne wereldpremière van dit twee uur durende oratorium, bijgestaan door vijf bijzonder getalenteerde jonge internationale solisten: de Portugees Fernando Guimarães (tenor), de Tsjechische Hana Blažíková (sopraan), de Chileense Luciana Mancini (alt), de Duitser David Erler (altus) en de Franse Lucile Richardot (mezzo-sopraan).

www.cobra.be/cm/cobra/muziek/110808-sa-contimafestival2011
www.lesmuffatti.be
www.mafestival.be

Het nieuwe normaal

Digitaal is het nieuwe normaal, dat is de stelling van Peter Hinssen, en meteen ook de titel van zijn nieuwste boek, dat ik eerder dit jaar met veel belangstelling in een mum van tijd uitgelezen heb. Toen ik ontdekte dat de auteur op 9 augustus in Knokke-Heist een voordracht zou komen geven, besloot ik meteen om eens te gaan luisteren, al moest ik daarvoor wel een paar uur van mijn bijzonder schaarse verlof opofferen. Maar het was de moeite waard! Peter Hinssen is immers niet zomaar de eerste de beste auteur, hij is vooral een visionair en begenadigd spreker, en omschrijft zichzelf zonder blozen als een tweedegeneratienerd. Een man naar mijn hart dus.

Met een bijzonder geslaagde mix van humor en feiten loodst hij het publiek in onvervalste TED-stijl doorheen zijn visie over digitale technologie. Hij gaat ervan uit dat we momenteel zowat halfweg zitten in de digitale revolutie, bij het omslagpunt waarop digitaal het nieuwe normaal wordt. Laat iemand van 40 een digitale camera zien, vraag: ‘wat is dat?’, en je krijgt als antwoord: ‘een digitale camera’. Stel dezelfde vraag aan een vijftienjarige en zij antwoordt kortweg: ‘een camera’. Dat er ooit nog iets anders bestaan heeft dan digitale camera’s, daar heeft die jongere geen flauw benul van. De jongere is wat Hinssen een ‘digital native’ noemt: iemand die is opgegroeid met digitale technologie; de oudere generaties zijn digitale migranten: mensen die nog uit het analoge tijdperk komen.

Maar halfweg betekent ook aan de rand van het onbekende. Hij vergelijkt het met een zwembad, waarin we voorzichtig begonnen zijn in het ondiepe stuk en nu tot in het midden zijn gewaad, waar er ook een omslagpunt is, naar het diepere gedeelte toe. Om het diepe stuk over te zwemmen is er heel wat meer zwemkunst nodig! Peter Hinssen probeert ons daarvoor klaar te stomen. Hij gaat daarbij zowel in op de digitale revolutie in het bedrijf als bij de consument thuis. Een beetje merkwaardig is overigens dat die consument thuis vaak over nieuwere en krachtiger technologie beschikt dan op het werk. Het werk, dat is dat deel van de dag waarin je nog gebruik moet maken van oudere technologie, want de kans is groot dat je thuis een krachtiger computer hebt staan en een snellere internetverbinding hebt.

Ik ben blij dat ik naar zijn voordracht ben gaan luisteren. Peter Hinssen heeft niet zomaar een samenvatting van zijn boek gegeven. De manier waarop hij de dingen aanbrengt en de passie en de kennis van zaken waarmee hij spreekt, maakten het beslist de moeite om hem live aan het werk te zien.

Hinssens boek heb ik uiteraard volledig digitaal gelezen (als e-book), want ik mag dan wel ouder dan 40 en dus een digitale immigrant zijn, ik ben volledig geïntegreerd en spreek accentloos de digi-taal. :)

Tot slot nog een kort videoclipje dat Peter Hinssen tijdens zijn voordracht liet zien. Als je 15 bent, dan snap je waarschijnlijk ook niet waarom het grappig is.

www.peterhinssen.com