donderdag 29 augustus 2013

Congresfoto’s Intersteno 2013

Miche oefent op de Velotype

Mijn Intersteno-foto’s staan al enige tijd online, maar voor wie ze ondertussen nog niet gevonden zou hebben, geef ik hieronder even een handig overzichtje.

Intersteno, voluit International Federation for Information and Communication Processing, is een internationale organisatie die om de twee jaar een congres organiseert waarbij alles draait om de verwerking van informatie en communicatie. Ik heb er twee jaar geleden al een stukje over geschreven op deze blog.

Tijdens dat congres worden ook wereldkampioenschappen gehouden in verschillende disciplines, waaronder tekstproductie (sneltypen zeg maar), tekstcorrectie, professionele tekstverwerking en (machine)stenografie.

We hebben eerder al aan heel wat congressen deelgenomen in diverse landen, maar dit jaar moesten we ons niet ver verplaatsen, want het 49e Intersteno-congres vond plaats in Gent. Ik ben nog altijd druk bezig met het schrijven van een uitgebreid verslag, maar in afwachting kunnen jullie dus hier alvast de foto’s bekijken:

www.intersteno2013.org

zaterdag 24 augustus 2013

Toerist in eigen stad

Beghijnhof

Enkele weken geleden waren we toerist in eigen stad: we hebben (samen met het internationale gezelschap waar we deel van uitmaakten in het kader van het Intersteno-congres) een gegidste wandeling door Brugge gemaakt, een bezoek gebracht aan brouwerij De Halve Maan en op de Reitjes gevaren.

Een boottochtje op de Reitjes hadden we al eerder gemaakt, maar dat was jaren geleden. De wandeling met gids en het brouwerijbezoek deden we voor het eerst, en we zagen onze stad doorheen de ogen van de toeristen, die jaarlijks in grote aantallen Brugge komen verkennen. We hebben dingen gezien en geleerd die volkomen nieuw voor ons waren.

Misschien moeten we ons eens wat vaker als toerist vermommen. Een koetsrit hebben we bijvoorbeeld ook nog nooit gedaan (in andere steden wel, maar niet hier). Gek hé?

vrijdag 23 augustus 2013

Vuurwerk!

VuurwerkWanneer het Internationaal Vuurwerkfestival in Knokke-Heist van start gaat, weet je dat het einde van de zomervakantie nabij is. Eind augustus is het om tien uur donker. Vijf keer vuurwerk van de bovenste plank, van 19 tot 27 augustus, op de onpare dagen. Dit jaar gaan Canada, Kroatië, Spanje en China met elkaar in competitie. Het festival wordt afgesloten met Italië, de winnaar van vorig jaar.

Het vuurwerk is een lange traditie in Knokke-Heist. Het brengt telkens een ware volkstoeloop op gang, en de plaatselijke horeca doet gouden zaken.

Tegenwoordig worden de vuurpijlen afgeschoten op het strand van Duinbergen en is het evenement gratis toegankelijk, maar ik herinner me nog goed dat het in mijn kinderjaren anders was. Toen vond het vuurwerkfestival plaats op en boven het Zegemeer (waar nu de Wuivende Krabben van Panamarenko staan), en moest er toegang betaald worden. De hele omgeving was hermetisch afgesloten, en op de toegangswegen stonden verschillende controleposten waar kaartjes werden verkocht.

In die tijd ben ik heel vaak naar het vuurwerk gaan kijken. Mijn vader, die bij de gemeente werkte, bemande samen met enkele collega’s een van de controleposten. We waren dus altijd ruim op tijd, en het was altijd vreselijk lang wachten alvorens het vuurwerk uiteindelijk begon. Ik had natuurlijk altijd een prima plekje bij de oever van het meer, en kon toekijken hoe de hele omgeving zich langzaam met steeds meer mensen vulde.

Ik associeer het vuurwerkfestival nog steeds met zwoele zomeravonden, waarbij een speciale sfeer in de lucht hangt, een sfeer die me onwillekeurig terug aan mijn jeugd doet denken, toen het vuurwerk nog het Zegemeer verlichtte.

Het vuurwerk was, en is nog steeds, een bijzonder spektakel. De luide knallen gaan soms letterlijk door merg en been, en vaak worden de pijlen afgevuurd op het ritme van de muziek. Maar het is natuurlijk vooral een feest voor het oog. De vorm- en kleurenpracht is overweldigend.

Wanneer het spektakel na zowat een half uur afgelopen is, is er geen doorkomen aan. Dat is een van de nadelen van de grote populariteit van het vuurwerkfestival: de onvermijdelijke drukte, de rush naar de auto’s wanneer het afgelopen is, en de files richting binnenland. Maar die weten we gelukkig grotendeels te omzeilen. Onze wagen staat een heel eind verderop. Na een lange avondwandeling, met een hoorntje citroen en stracciatella, is de grootste drukte gelukkig voorbij.

zaterdag 17 augustus 2013

Cats in Oostende

Cats zal wellicht altijd onze favoriete musical blijven. Dat komt niet alleen omdat het zo’n leuke musical is, maar ook, en vooral, omdat we zulke mooie herinneringen overhouden aan het moment dat we voor het eerst een voorstelling van Cats bijwoonden in 1987, tijdens een vierdaags verblijf in Wenen.

Meer dan twintig jaar later, in 2010, hebben we Cats opnieuw gezien. Deze keer heel wat dichter bij huis: in het nieuwe Cultuurhuis De Leest in Izegem. Voor Annelies was het haar eerste Cats-ervaring, en ze vond het meteen super.

Na de voorstelling in Izegem waren er dus meteen drie Cats-fans in ons gezin. Op een bepaald moment zag ik in de Fnac toevallig de dvd liggen, en ik heb ’m uiteraard meteen mee naar huis genomen. Ondertussen hebben we – vooral Annelies – de dvd al vele malen bekeken, en raakten we op die manier ook vertrouwd met de Engelse versie.

Annelies en Lorenz bij Cats

We waren dus bijzonder verheugd toen we vorig jaar ontdekten dat Cats in de zomer van 2013 naar Oostende zou komen. We boekten onze kaartjes van zodra dat kon.

Vorige week zondag reden we met de trein naar Oostende. We vertrokken ruim op tijd, want je weet natuurlijk nooit waar je aan toe bent met de NMBS. Een week eerder nog lazen we het nieuws dat heel wat mensen een voorstelling van Kooza (van Cirque du Soleil) in Knokke-Heist gemist hebben omdat hun trein even buiten het station van Brugge anderhalf uur heeft stilgestaan!

Wanneer het donker wordt in de zaal en de eerste noten van de ouverture door de luidsprekers schallen, wanen we ons terug in Wenen. In het halfduister komen de katten van alle kanten doorheen de zaal gerend. De groene ledjes in hun ogen knipperen mysterieus aan en uit, en ze brengen een achteloze theaterbezoeker even aan het schrikken. Zo ging het precies in Wenen zoveel jaar geleden.

De muziek is van de bijzonder getalenteerde Andrew Lloyd Webber (ook gekend van Jesus Christ Superstar, Evita en The Phantom of the Opera). In tegenstelling tot andere musicals komt in Cats zo goed als geen gesproken dialoog voor tussen de songs: het verhaal wordt volledig verteld aan de hand van muziek en dans. De teksten zijn gebaseerd op Old Possum’s Book of Practical Cats van T.S. Eliot.

Het decor voor de musical wordt gevormd door een vuilnisbelt, waar de Jellicle Cats – zo noemen ze zich – ’s avonds bij het licht van de volle maan samenkomen. We maken een voor een kennis met de katten, hun karakters en eigenaardigheden: Jennyanydots, Jellylorum, Grizabella de glamourkat, de mysterieuze Macavity, de magische Mr. Mistoffelees, Munkustrap, Victoria, de macho rock’n’roll-kater Rum Tum Tugger, Gus de theaterkater, Shimbleshanks de spoorwegkater, de ietwat obese Bustopher Jones en het beruchte dievenduo Mungojerrie en Rumpleteazer. Aan het hoofd van de bende staat de oude, respectabele Old Deuteronomy.

We krijgen alle ons zo vertrouwde nummers te horen, o.a. The Naming of Cats, waarin uitgelegd wordt hoe katten aan hun naam komen, The Old Gumbie Cat, waarin Jennyanydots voorgesteld wordt, het grappige Bustopher Jones, het ondeugende Mungojerrie and Rumpleteazer en het statige Old Deuteronomy. Ook het instrumentale dansnummer The Jellicle Ball is een van mijn favorieten.

Aan het einde van de eerste akte zingt Grizabella – op bijzonder lovenswaardige wijze vertolkt door Joanna Ampil – het bekendste nummer van de hele musical: het onvergetelijke Memory. Een korte versie; een langere reprise volgt straks, in de tweede akte.

Na de pauze gaat het kattenfeest verder met de reprise van Memory en leuke nummers met veel showelementen zoals Gus, The Theatre Cat, Shimbleshanks, the Railway Cat en Mr. Mistoffelees. Na een tweede reprise van Memory volgt dan het hemelse The Journey to the Heaviside Layer en de spetterende finale, The Ad-Dressing of Cats.

Wanneer na afloop de katten een voor een weer het podium op komen lopen, krijgen ze een staande ovatie. Het publiek is laaiend enthousiast wanneer Joanna Ampil (Grizabella) haar applaus in ontvangst komt nemen.

Ach ja, er waren ook nog ondertitels (of beter: zijtitels) in het Nederlands en het Frans, voor de mensen die per se de vertaling willen, maar dan natuurlijk de hele tijd naast in plaats van naar de bühne zitten te kijken en op die manier het spektakel grotendeels missen.

Cats ging meer dan dertig jaar geleden in Londen in première, werd in meer dan twintig landen opgevoerd, en ondertussen hebben meer dan vijftig miljoen mensen de musical gezien. Cats is de langstlopende musical op West End, de musical met de meeste voorstellingen op Broadway en de langst tourende productie in de geschiedenis van de Verenigde Staten.

Vandaag en morgen de laatste voortellingen. Beslist de moeite waard.

catsbelgium.blogspot.be

Cats