Annie

Het was geleden van Oliver! dat we nog eens naar de musical geweest waren. Hoog tijd dus voor een nieuw bezoek aan de Antwerpse Stadsschouwburg. Daar staat deze dagen Annie op het programma, een musical die we beslist wilden zien.

Het was op enkele dagen na dertig jaar geleden dat ik Annie voor het eerst in de bioscoop zag, op oudejaarsdag 1982. Ik heb de film toen gezien in een (ondertussen ter ziele gegane) volle zaal Chaplin in Brugge, samen met mijn jeugdvriend Frank en zijn zus Lara. (Dat ik dat nog nog zo precies weet, komt doordat ik in die tijd een dagboek bijhield.) Ik vond Annie fantastisch, en kort nadien heb ik de soundtrack van de film gekocht. Op muziekcassette, want cd’s waren er in die tijd nog niet, en een ouderwetse platendraaier hebben we thuis nooit gehad.

De muziek van Annie (de filmversie) is altijd een van mijn favoriete musicalsoundtracks gebleven, en ik heb er in de loop der jaren nog vaak naar geluisterd. Het cassetje heeft ondertussen plaats geruild voor de digitale versie. Ter voorbereiding van ons dagje Antwerpen heb ik er nog eens naar geluisterd. Na al die tijd klonken de stemmen van Aileen Quinn (Annie), Albert Finney (Daddy Warbucks), Carol Burnett (Miss Hannigan) en Ann Reinking (Grace Farrell) nog erg vertrouwd in de oren, en heel wat liedjes (o.a. It’s the hard-knock life, I think I’m gonna like it here, We got Annie, Let’s go to the movies, You’re never fully dressed without a smile en natuurlijk Tomorrow) kon ik nog bijna helemaal uit het hoofd meezingen (probeer je toch maar liever niet voor te stellen hoe dat klinkt…).

Dertig jaar na de film is er nu dus de Vlaamse musicalversie, met in de hoofdrollen Lotte Declerck en Pommelien Thijs (Annie), een kaalgeschoren Mark Tijsmans (Warbucks), Deborah De Ridder (Hannigan) en Maike Boerdam (Grace). Het was even wennen aan de Vlaamse teksten, maar daar was ik al min of meer op voorbereid door de reeks Op zoek naar Annie op vtmKzoom (neen, mijn leeftijdscategorie behoort niet tot het Kzoom-doelpubliek, maar Annelies kijkt er nog wel af en toe naar…).

We vonden al dat de prijs van onze categorie 1-tickets eerder aan de lage kant lag in vergelijking met eerdere musicals, maar toen we eenmaal in de zaal zaten, meenden we te begrijpen hoe dat kwam: geen spoor van een live orkest te bekennen! Wellicht heeft men door het terugschroeven van de subsidies voor de Vlaamse musical hier en daar serieus moeten besparen, en heeft men geoordeeld dat het evengoed zonder orkest kon. Er is ook bespaard op de programmaboekjes, die deze keer op mat in plaats van op glanzend papier gedrukt zijn, waardoor heel wat foto’s minder tot hun recht komen. Toch wel jammer.

Maar dat was dan ook het enige minpuntje aan Annie. Voor de rest vonden we de musical helemaal top!

We hebben ondertussen al kaartjes geboekt voor een volgende musical: komende zomer is Cats weer te zien in het casino-kursaal in Oostende, en dat mogen we natuurlijk in geen geval missen…

www.musichall.be

De Notenkraker

Half december: de kerst hangt in de lucht, en traditioneel staan dan weer zowat overal voorstellingen van De Notenkraker op het programma, een van de drie overbekende balletten van Tsjajkovski – de overige twee zijn Het Zwanenmeer en De schone slaapster (Doornroosje). We hebben nog eventjes getwijfeld tussen een voorstelling in de Gentse Capitole of het Ballet in de cinema-evenement van Kinepolis, en we kozen uiteindelijk voor dat laatste.

Ja, ik hoor het je al zeggen: er gaat toch niets boven een live voorstelling in een theater? Kan zijn, maar het Kinepolis-evenement is toch wel the next best thing, zo weet ik uit mijn ervaringen met Opera in de cinema: als kijker zit je hier letterlijk op de eerste rij, met vele close-ups, verschillende camerastandpunten, interviews met de artiesten en een blik achter de schermen tijdens de pauze. Bovendien kwam deze voorstelling rechtstreeks uit het Bolsjojtheater in Moskou, live in HD.

De muziek van De Notenkraker is natuurlijk alom gekend. Het is het kerstballet bij uitstek. Disney gebruikte de muziek in 1941 al in zijn animatiefilm Fantasia, en de muziek maakte ook deel uit van de soundtrack van Mickey’s Nutcracker Parade, een van de kerstparades van Disneyland Parijs. Daardoor was de muziek ook genoegzaam bekend bij mijn huisgenoten, want eigenlijk ben ik de enige liefhebber van klassieke muziek in ons gezin. Maar De Notenkraker is licht verteerbaar, en de voorstelling werd door ons alle drie erg geapprecieerd.

Over enkele weken gaan we naar een echt theater: dan trekken we naar Antwerpen voor een musical in de stadsschouwburg: Annie!

www.kinepolis.be/ballet

Oh Myyy!

Als je, zoals ik, een Star Trek-fan bent, dan weet je ongetwijfeld wie George Takei is. Takei, een Amerikaans acteur met Japanse roots, verwierf eind de jaren ’60 bekendheid met zijn rol als Mr. Sulu in de originele Star Trek-reeks.

Takei is ondertussen 75, en zette amper twee jaar geleden zijn eerste stappen op sociaalnetwerksites: eerst Twitter, dan Facebook. Het mag dan ook een klein wonder heten dat hij vandaag de dag een van de meest invloedrijke persoonlijkheden op Facebook is. Jawel: zijn Facebookpagina heeft ondertussen al meer dan drie miljoen ‘likes’, en hij heeft een schare fans verzameld die bijzonder geëngageerd zijn.

Over dat alles heeft hij nu een boek geschreven: Oh Myyy! (een van Georges kenmerkende uitspraken), met als ondertitel: There goes the Internet! En wat meer is: George heeft, zoals het een echte digitale techneut beaamt, besloten om over te gaan tot self-publishing. Geen uitgever nodig, gewoon alles zelf doen, en uitbrengen als e-book. Nadeel is dat de lay-out er niet echt professioneel uitziet, maar een bijzonder groot voordeel is dat de auteur hierdoor de tijd tussen schrijven en publiceren drastisch heeft kunnen inkorten.

De voorverkoop ging al van start toen George nog volop bezig was met schrijven, en hij beloofde de eerste duizend intekenaars een extra hoofdstuk, exclusief voor hen. Maar hij zou het boek wel uitbrengen als een met een wachtwoord beveiligd pdf-bestand. Niet echt praktisch om te lezen op de e-reader, maar ik besloot toch om Oh Myyy! in voorverkoop aan te schaffen. Immers: ik ben een van die drie miljoen toegewijde fans van George, en ik was bijzonder benieuwd naar wat hij in zijn boek allemaal te vertellen had.

Ik heb er geen spijt van gekregen: van zodra ik de tijd had, ben ik meteen beginnen lezen, en twee dagen later had ik het boek al uit. Het was een kleine moeite om de pdf-encryptie er met een op het internet gevonden tooltje snel af te halen, zodat ik het bestand toch comfortabel op mijn Sony Reader kon lezen. (Don’t worry, George, I won’t illegally distribute your book.) Ondertussen is de officiële versie (zonder het extra hoofdstuk, weliswaar, want daar ben je nu te laat voor) beschikbaar voor de Kindle en de Nook.

Een absolute aanrader voor alle fans van George Takei, en voor iedereen die benieuwd is naar hoe je succesvol de sociale media bespeelt. Het boek is bijzonder vlot geschreven en is doorspekt met humor. Oh Myyy!

www.facebook.com/georgehtakei
www.theohmybook.com
twitter.com/GeorgeTakei

Populaire

Het gebeurt niet vaak dat ik de labels typen en film op dezelfde blogpost kan toepassen, maar deze keer is dat wel het geval. Ja, je begrijpt het goed: een heuse bioscoopfilm waarin de mij zo nauw aan het hart liggende typesport centraal staat. Want – en nu zullen heel wat lezers wellicht vreemd opkijken – typen is wel degelijk een sport, zoals je na het bekijken van deze film ongetwijfeld zult beamen. Voor wie het niet mocht weten: er worden wedstrijden in sneltypen gehouden, en om de twee jaar is er zelfs een wereldkampioenschap. Ik ben zo vrij de lezer bij deze te herinneren aan mijn eerdere stukjes Typen voor de sport en Het nieuwe wedstrijdseizoen.

Maar goed, nu naar de film: het betreft Populaire, een Franse romantische komedie met Romain Duris en Déborah François in de hoofdrollen en regiedebuut van Régis Roinsard. De cast telt ook enkele gekende namen als Bérénice Bejo (The Artist) en Miou-Miou (alom gekend Frans filmicoon).

Al vanaf de begintitels roept Populaire de sfeer op van een lekker ouderwetse Franse komedie. Ook de authentieke decors, kostuums en rekwisieten uit de fifties en de geslaagde soundtrack van Rob & Emmanuel d’Orlando, met nummers van o.a. Ella Fitzgerald en Gilbert Bécaud, leveren een belangrijke bijdrage aan de hele sfeerschepping.

Hoewel romantische komedies – laat staan Franse – eigenlijk niet mijn favoriete filmgenre zijn, viel de toon van de film bij mij meteen in de smaak. Maar dat kan natuurlijk ook aan het onderwerp liggen. De film speelt zich af eind de jaren vijftig. Het hoofdpersonnage, Rose Pamphyle, dochter van een lokale kleine zelfstandige, solliciteert voor een job als secretaresse. Ze slaagt erin verzekeringsmakelaar Louis Échard te overtuigen haar in dienst te nemen, maar Louis stelt een voorwaarde: Rose moet meedoen aan een regionale typewedstrijd én winnen.

De film voert de kijker vervolgens mee in het boeiende wereldje van de wedstrijden machineschrijven. Rose kan al razendsnel typen met twee vingers, maar moet met alle tien leren typen om nog beter te worden. Eerst wint Rose de regionale wedstrijd, vervolgens het nationale concours in Parijs, en daarna volgt het wereldkampioenschap in New York! De wedstrijden zijn erg boeiend in beeld gebracht – ik geef toe dat het er in werkelijkheid heel wat minder spannend aan toe gaat – en krijgen de allures van een echt sportevenement (inclusief joelende toeschouwers langs de zijkant).

De makers hebben kosten noch moeite gespaard om de film een zo authentiek mogelijk karakter te geven. Vorig jaar zijn de regisseur en de hoofdrolspeelster nog komen kijken op het échte wereldkampioenschap van Intersteno in Parijs, en enkele Belgische en Tsjechische sneltypisten werden opgetrommeld om in Populaire te figureren.

Ik denk dat ik een van de komende dagen nog maar eens ga kijken…

www.imdb.com/title/tt2070776/