Die Lustige Witwe

Om het culturele jaar in schoonheid af te sluiten, hebben we op de valreep nog een voorstelling van Die Lustige Witwe meegepikt. Deze komische operette van Franz Lehár werd op 27, 28 en 29 december opgevoerd in zaal Capitole in Gent.

Het werd een zeer genietbare uitvoering door het ballet, het orkest en het koor van The Budapest Operetta and Musical Theatre. Uiteraard in het Duits, maar met Nederlandse boventiteling voor wie geen polyglot is.

Als liefhebber van klassieke muziek, opera en operette was ik natuurlijk al vertrouwd met dit stuk, maar voor mijn metgezellen van gisteravond was het hun eerste operette-ervaring. Miche en Annelies zijn wel musicalliefhebbers, maar operette is toch weer iets anders...

Gelukkig is Die Lustige Witwe prima geschikt als kennismaking met het operettegenre. Het verhaal speelt zich af in het Parijs van rond 1900. Sedert de première in 1905 (in het Weense Theater an der Wien) kent deze operette een onophoudend wereldwijd succes, met muzikale toppers als het overbekende Vilja-Lied en Da geh’ ich zu Maxim.

In 2005 zag ik nog een voorstelling in het Concertgebouw in Brugge, maar die vond ik niet zo goed als de opvoering van gisteravond in Gent. Het Budapest Operetta and Musical Theatre beschikt over uitstekende zangers en dansers, en het decor was verrassend, met werkende fonteinen op de bühne tijdens de tweede akte.

Niet enkel voor mij, maar ook voor Miche en Annelies was dit een positieve ervaring. In de toekomst zijn meer operettebezoeken dus zeker niet uitgesloten. En wie weet, misschien kan ik hen wel overhalen om eens mee te gaan naar een opera…

musichall.be

Het Zwin

Afgelopen zomer hebben we nog eens een uitstapje gemaakt naar het provinciaal natuurpark het Zwin in Knokke-Heist, helemaal tegen de Nederlandse grens. Dat was alweer een hele tijd geleden, en sedertdien heeft het Zwin een behoorlijke metamorfose ondergaan.

Vroeger kwam je binnen via het vogelpark: een mini-dierentuin waar heel wat inheemse vogels opgesloten zaten in kooien. Dat is nu allemaal verleden tijd. Alle oude kooien, dierenverblijven en andere gebouwen (inclusief de voormalige koninklijke villa, die een tijd lang als restaurant dienst deed) zijn weg en hebben plaats gemaakt voor een modern bezoekerscentrum en veel groen, waterpartijen, wandelpaden en observatieposten vanwaar je de dieren nu in hun natuurlijke omgeving kunt bestuderen.

Naast het voormalige vogelpark was er dan ook nog de Zwinvlakte, een uniek slikke- en schorregebied. Dat beschermd natuurgebied is grotendeels onveranderd gebleven, maar er zijn ondertussen wel uitbreidingswerken uitgevoerd en ook in de komende jaren wordt nog aan verdere uitbreiding gewerkt.

Vorig jaar, op 10 juni 2016, werd het voormalige Zwin na heel wat werkzaamheden officieel heropend onder zijn nieuwe naam: het Zwin Natuur Park. Het wordt nu gezamenlijk beheerd door zijn nieuwe eigenaars, de Provincie West-Vlaanderen en het Agentschap Natuur en Bos van het Vlaamse Gewest. Vroeger waren het park en de vlakte eigendom van de Compagnie Het Zoute.

De voormalig burgemeester van Knokke, graaf Léon Lippens (vader van de huidige burgemeester), was een groot natuurliefhebber en ornitholoog, en stichtte in 1952 het natuurreservaat Het Zwin. Het was het allereerste natuurreservaat in België.

‘Zwin’ is niet alleen de naam van het park en het natuurgebied, maar ook van de waterloop waaraan het natuurgebied zijn ontstaan te danken heeft. De Zwinvlakte is niet alleen bekend omdat het een uniek vogelbroedgebied is, maar ook omwille van het bijzondere (en beschermde) plantje dat er groeit: de zogenaamde lamsoor (Limonium vulgare), in de volksmond ook zwinneblomme genoemd. In de zomer geeft de zwinneblomme de vlakte aan paarse schijn.

www.zwin.be
zwininverandering.eu

Mozart!

Eerder deze maand zijn we naar Mozart! geweest. Niet de man zelf natuurlijk, maar de musical, die dezer dagen opgevoerd wordt in de Antwerpse Stadsschouwburg. Twee jaar geleden stonden we nog bij zijn standbeeld in Wenen, aan de Opernring.

De openingsscène brengt ons meteen naar de spiegelzaal van het paleis Schönbrunn, waar de zesjarige Mozart in 1762 zijn eerste concert speelt in het bijzijn van keizerin Maria Theresia. De achtergrond is een enorm geprojecteerd beeld van de échte spiegelzaal, die ik meteen herken van ons bezoek aan de keizerlijke zomerresidentie.

Gedurende de hele musical worden enorme, prachtige foto’s van bestaande Weense en Salzburgse gebouwen gebruikt als achtergrond. Gecombineerd met het imposante podium van de schouwburg (het grootste theaterpodium van Europa!) en het ronddraaiende plateau, zorgen ze voor een indrukwekkend visueel schouwspel.

Na de openingsscène maken we een sprong in de tijd en ontmoeten we Mozart als jongvolwassene. Hij blijkt een rebelse rockster avant la lettre te zijn geworden (wat we ook al wisten van de film Amadeus uit 1984, van Milos Forman), maar tijdens de hele voorstelling is het wonderkind nooit ver weg. De musical vertelt Mozarts levensverhaal, met centraal de strijd tussen de mens (met al zijn gebreken) en het muzikale genie.

De originele, Duitstalige versie van deze musical van Michael Kunze (tekst) en Sylvester Levay (muziek) ging in 1999 in première in het Weense Theater an der Wien. Voor de Nederlandstalige productie werkte Music Hall samen met het Oostenrijkse musicalhuis Vereinigte Bühnen Wien.

Liefhebbers van Mozarts klassieke muziek zullen misschien wat ontgoocheld zijn, want op enkele korte uitzonderingen na, wordt de muziek van Mozart niet in deze musical gebruikt. Het is een moderne musical, met nieuwe muziek, die niet focust op Mozarts composities, maar op zijn persoon.

Wil je de musical zien, dan kun je nog vandaag (30 december) en op 5, 6 en 7 januari terecht in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Een aanrader!

musichall.be

The Shining

Herinner je je nog The Shining, de horrorthriller uit 1980 met Jack Nicholson, Shelley Duvall en Danny Lloyd? Die heb ik gisteren, dankzij Movie Classics van Kinepolis, terug op het grote scherm gezien (Net als E.T. enkele maanden geleden.)

Met Movie Classics biedt de bioscoopgigant filmliefhebbers de mogelijkheid om klassiekers uit de jaren 80 en 90 te (her)ontdekken. Een ticket kost maar 8,50 euro en is daarmee 2,40 euro goedkoper dan een gewoon bioscoopkaartje. Bijkomende voordelen zijn dat je geen reclameblok moet uitzitten en dat de film niet op een spannend moment ineens onderbroken wordt door een tijdverspillende pauze. Eigenlijk zouden alle voorstellingen zo moeten zijn: een aantrekkelijke(re) prijs en verder geen afleiding.

Indertijd heb ik The Shining twee keer in de bioscoop gezien: ik ben de film gaan bekijken van zodra hij in de zalen kwam, en een paar weken later stond hij toevallig ook op het programma voor een schoolvoorstelling. Dat ik ’m al gezien had, vond ik niet erg. Een Stanley Kubrick-film is altijd het herbekijken waard.

Al vond ik de film in 1980 natuurlijk wel een stuk enger dan gisteren. Dat heeft verschillende redenen. Ja, ik had ’m natuurlijk al gezien, maar dat was ondertussen al heel lang gelden. Maar ik ben zelf ook veranderd: ik was toen nog een stuk jonger, en dan maakt een horrorfilm sowieso meer indruk. Los daarvan zijn we ondertussen al veel meer gewoon op het gebied van horror. Maar inmiddels geloof ik ook niet meer in paranormale fenomenen, en dan verliest een film waarin helderziendheid een belangrijk element is, ineens een heel stuk van zijn overtuigingskracht…

De film is me al die tijd bijgebleven, en wou hem graag nog eens terugzien. Niet enkel om het intrigerende verhaal en omwille de acteerprestatie van Jack Nicholson, maar ook omdat Kubrick in deze film voor het eerst gebruikmaakte van een in die tijd bijzondere nieuwigheid op filmgebied: de steadicam. Ik herinner me nog dat ik als 17-jarige, toen ik The Shining voor het eerst zag, al heel erg geïnteresseerd was in het technische aspect van dat soort camera’s. Ik wist dat bij het draaien van een bioscoopfilm de camera vaak op een dolly of op een kraan gemonteerd werd (wanneer de camera zich moest kunnen verplaatsen), of op een statief (wanneer de camera mocht blijven stilstaan). Daarmee kon men stabiele beelden maken, wat niet kon wanneer een cameraman zijn camera gewoon in de hand of op de schouder hield.

De steadicam bracht daar verandering in. Daarmee was het voor een cameraman mogelijk om gewoon rond te lopen zonder dat het beeld ging schokken of trillen (zoals bij amateurfilmpjes het geval is). Ik vond de steadicam niet enkel interessant vanwege mijn interesse voor film, maar ook vanwege mijn belangstelling in fysica. De steadicam is een ingenieuze constructie waarbij de cameraman een harnas draagt waaraan de camera via een mechanische arm verbonden is. De constructie zorgt ervoor dat de bewegingen die de cameraman al stappend of al lopend maakt, zo goed als volledig gedempt worden, zodat de camera zelf niet schokt of trilt en een stabiel beeld produceert. Op de foto hieronder zie je regisseur Stanley Kubrick met steadicamoperator Garrett Brown.

Ik heb gisteren in ieder geval erg van de voorstelling genoten. Gedurende 146 digitaal gerestaureerde minuten was ik weer helemaal terug in 1980.

kinepolis.be/nl/content/movie-classics
www.imdb.com/title/tt0081505

Magritte

Op 15 augustus dit dit jaar was het een halve eeuw geleden dat Belgiës grootste surrealist overleed: René Magritte. Voldoende reden om de kunst van de man wat extra in de verf te zetten, dachten ze in Knokke-Heist. In het casino van de riante badstad aan de Noordzee bevindt zich immers Magrittes grootste kunstwerk: een muurschildering bestaande uit acht panelen van 4,3 meter hoog, samen 72 meter lang.

Dat kunstwerk, getiteld Le domaine enchanté (Het betoverde rijk), is normaal niet voor het grote publiek toegankelijk, maar kon afgelopen zomer wel bezocht worden in het kader van de Magritte Experience, een openluchttentoonstelling op het strand voor het casino. Le domaine enchanté is een soort ‘best of’ van Magritte: we vinden er elementen in terug die hij meermaals in zijn eerdere schilderijen gebruikte. Tijdens een bezoek aan de Magritte-zaal – zo heet de ronde zaal waar het kunstwerk zich bevindt – kregen de bezoekers een vakkundige uitleg bij de taferelen.

Heb je de tentoonstelling gemist en de Magritte-zaal in het casino niet kunnen bezoeken? Bekijk dan zeker mijn foto’s van de muurschildering en van de Magritte Experience in mijn fotoalbum op Google Photos.

De tentoonstelling had nóg een aandachtstrekker: in een reusachtige bolhoed kon je met een 3D virtual reality-bril een driedimensionale reis maken door de magische werken van René Magritte.

Wie de tentoonstelling afgelopen zomer gemist heeft, krijgt nu een herkansing. In het cultuurcentrum Scharpoord van Knokke-Heist loopt sinds eind oktober een vervolgtentoonstelling onder de naam Magritte en de zee / Magritte XXL. In die tentoonstelling worden een aantal elementen uit de zomerexpo herhaald: de grote pijp en de appelen, en een videovoorstelling over Le domaine enchanté. Ook de virtual reality-voorstelling, waarin je als bezoeker een reis maakt door een surrealistisch landschap gevuld met Magrittes kunstwerken, die vorig zomer in de grote bolhoed op het strand was te zien, kun je nu opnieuw bekijken.

Daarnaast zijn ook uitvergrotingen van bijna drie meter hoog te zien van twaalf van Magrittes meest bijzondere werken, samen met foto’s en een videodocumentaire die Magrittes leven illustreren.

Nog tot 14 januari dagelijks te bezichtigen, een must voor iedere Magritte-liefhebber!

goo.gl/photos/48rgPpKidcDKgmgu7
magritteknokke.be

E.T.-soundtrack

In augustus schreef ik al een stukje over E.T. the Extra-Terrestrial, de bekende sciencefictionfilm van Steven Spielberg die dit jaar zijn 35e verjaardag viert (de film, niet Steven).

Voor de liefhebbers van de soundtrack is er nu ook E.T. the Extra-Terrestrial – 35th Anniversary Remastered Edition, een limited edition dubbel-cd om je vingers bij af te likken! Je zult begrijpen dat ik als liefhebber van het genre en levenslange fan van componist John Williams een gat in de lucht sprong toen ik dat nieuws vernam. Dat album wilde ik kost wat kost in mijn collectie hebben.

De soundtrack, ontegensprekelijk een van John Williams’ meesterwerken – hij won er zijn vierde Oscar mee –, wordt uitgebracht door La-La Land Records, een Amerikaans platenlabel dat gespecialiseerd is in film- en tv-soundtracks.

Toen de film eind 1982 uitkwam, heb ik meteen de filmmuziek gekocht. In die tijd waren er nog geen cd’s en moest ik dus genoegen nemen met de muziekcassette. Ik herinner me nog heel goed dat ik de muziek fantastisch vond, en dat ik er erg vaak naar geluisterd heb, ’s avonds op mijn kamer met de koptelefoon, toen mijn ouders dachten dat ik al sliep... (Dat deed ik wel vaker: naar muziek luisteren of een boek lezen na bedtijd.)

Maar de nieuwe dubbel-cd bevat veel meer dan dat cassetje van toen. Op disc 1 (23 tracks) staat nu alle muziek die voor de film geschreven is, inclusief stukken die niet in de film te horen zijn. Disk 2 bestaat uit twee delen: deel 1 (8 tracks) is het originele album uit 1982 (met muziek die speciaal voor dat album geschreven is), deel 2 (12 tracks) is een verzameling van alternatieve versies en additionele muziek.

In die laatste categorie zit de muziek die Williams in 1990 schreef voor The E.T. Adventure, de darkride in de Universal Studios waar je als bezoeker op vliegende fietsen boven de buitenwijken van L.A. én boven E.T.’s thuisplaneet kunt rijden. We hebben de attractie een paar keer kunnen bezoeken, erg leuk!

Ik zei het al: om je vingers bij af te likken dus. Ik ben heel erg in mijn nopjes met deze nieuwe dubbel-cd, waar alles bij elkaar maar liefst meer dan 2 uur en 36 minuten muziek op staat. Zowel disc 1 als disc 2 bevatten tracks en cues die nog niet eerder uitgebracht werden.

www.imdb.com/title/tt0083866
www.lalalandrecords.com

The Orville

Het zijn hoogdagen voor Trekkies. Niet alleen is er de nieuwe tv-reeks Star Trek: Discovery (waarover ik het al had in mijn vorige blogbericht), er is ook... The Orville.

The Orville heeft in principe niets met Star Trek te maken, maar het is er duidelijk door geïnspireerd. Het is een parodie van de hand van Seth MacFarlane, de bedenker van Family Guy (waarvoor hij twee Emmy’s kreeg).

Daarnaast is McFarlane ook een Trekkie, die een jongensdroom in vervulling zag gaan toen hij de rol van Ensign Rivers mocht vertolken in twee afleveringen van Star Trek: Enterprise (The Forgotten en Affliction).

The Orville is geen komedie, maar sciencefiction met enkele komische elementen. De humor krijgt nooit de overhand en wordt geen slapstick, toch niet in de eerste drie afleveringen die ondertussen al uitgezonden werden. Het doet hier en daar misschien wat denken aan Galaxy Quest (de Star Trek-parodie uit 1999 met Tim Allen, Sigorney Weaver en Alan Rickman), maar dan toch een tikkeltje minder kolderiek. The Orville is dan ook eerder een hommage dan een persiflage.

Helaas is The Orville bij ons vooralsnog niet op tv of via streamingdiensten te bekijken. De afleveringen kunnen wel gratis bekeken worden via de Amerikaanse website van tv-zender Fox, maar geoblocking zorgt ervoor dat dat niet lukt vanaf een Europees IP-adres. Wie echter een beetje met een computer overweg kan, weet dat er manieren zijn om geoblocking te omzeilen. Heb je eenmaal uitgevist hoe je dat kunt doen, dan kun je voortaan iedere week de nieuwste aflevering van The Orville bekijken. (‘WWW’ betekent immers world wide web, nietwaar? World wide!)

The Orville is niet te vergelijken met Star Trek: Discovery. Gelukkig maar. Toch is de kans groot dat je als Star Trek-fan beide series zult kunnen appreciëren. Ze vertegenwoordigen twee erg uiteenlopende visies op het fenomeen dat Star Trek na 51 jaar geworden is. Discovery is duidelijk een hoogwaardige productie waar veel geld tegenaan is gegooid en die erg realistisch, intelligent en geloofwaardig wil overkomen; The Orville daarentegen is zichtbaar met meer bescheiden middelen gemaakt, neemt zichzelf niet al te serieus, maar is naar mijn gevoel bijzonder leuk entertainment. Ik ben dus fan van beide reeksen!

The Orville mag dan wel bescheidener zijn, toch zijn de visuals van een meer dan behoorlijk niveau. Ook aan acteertalent ontbreekt het niet. Uiteraard is er Seth MacFarlane zelf, die de rol van kapitein Mercer vertolkt. Daarnaast zien we Adrianne Palicki als commander Grayson, Penny Johnson Jerald als scheepsdokter Finn, en in aflevering 1 is er een gastrol weggelegd voor Victor Garber als admiraal Halsey.

Sci-fi-fans zullen Adrianne Palicki wellicht kennen van haar rol als Bobbi Morse in Agents of S.H.I.E.L.D., en Penny Johnson Jerald kennen de Trekkies natuurlijk nog als Kasidy Yates uit Star Trek: Deep Space Nine. Victor Garber kennen we dan weer als professor Martin Stein in Legends of Tomorrow en The Flash.

MacFarlane wist niet alleen enkele gekende acteurs, maar ook gekende regisseurs voor zijn project te strikken. Zo werd de eerste aflevering geregisseerd door niemand minder dan Jon Favreau (Iron Man, Cowboys & Aliens, The Jungle Book), de tweede door Robert Duncan McNeill (Tom Paris uit Star Trek: Voyager), aflevering drie door Brannon Braga (Star Trek en 24-scenarist en -producer), vier door James L. Conway (Star Trek-regisseur) en vijf door Jonathan Frakes (Will Riker uit Star Trek: The Next Generation)!

www.fox.com/the-orville