The Shining

Herinner je je nog The Shining, de horrorthriller uit 1980 met Jack Nicholson, Shelley Duvall en Danny Lloyd? Die heb ik gisteren, dankzij Movie Classics van Kinepolis, terug op het grote scherm gezien (Net als E.T. enkele maanden geleden.)

Met Movie Classics biedt de bioscoopgigant filmliefhebbers de mogelijkheid om klassiekers uit de jaren 80 en 90 te (her)ontdekken. Een ticket kost maar 8,50 euro en is daarmee 2,40 euro goedkoper dan een gewoon bioscoopkaartje. Bijkomende voordelen zijn dat je geen reclameblok moet uitzitten en dat de film niet op een spannend moment ineens onderbroken wordt door een tijdverspillende pauze. Eigenlijk zouden alle voorstellingen zo moeten zijn: een aantrekkelijke(re) prijs en verder geen afleiding.

Indertijd heb ik The Shining twee keer in de bioscoop gezien: ik ben de film gaan bekijken van zodra hij in de zalen kwam, en een paar weken later stond hij toevallig ook op het programma voor een schoolvoorstelling. Dat ik ’m al gezien had, vond ik niet erg. Een Stanley Kubrick-film is altijd het herbekijken waard.

Al vond ik de film in 1980 natuurlijk wel een stuk enger dan gisteren. Dat heeft verschillende redenen. Ja, ik had ’m natuurlijk al gezien, maar dat was ondertussen al heel lang gelden. Maar ik ben zelf ook veranderd: ik was toen nog een stuk jonger, en dan maakt een horrorfilm sowieso meer indruk. Los daarvan zijn we ondertussen al veel meer gewoon op het gebied van horror. Maar inmiddels geloof ik ook niet meer in paranormale fenomenen, en dan verliest een film waarin helderziendheid een belangrijk element is, ineens een heel stuk van zijn overtuigingskracht…

De film is me al die tijd bijgebleven, en wou hem graag nog eens terugzien. Niet enkel om het intrigerende verhaal en omwille de acteerprestatie van Jack Nicholson, maar ook omdat Kubrick in deze film voor het eerst gebruikmaakte van een in die tijd bijzondere nieuwigheid op filmgebied: de steadicam. Ik herinner me nog dat ik als 17-jarige, toen ik The Shining voor het eerst zag, al heel erg geïnteresseerd was in het technische aspect van dat soort camera’s. Ik wist dat bij het draaien van een bioscoopfilm de camera vaak op een dolly of op een kraan gemonteerd werd (wanneer de camera zich moest kunnen verplaatsen), of op een statief (wanneer de camera mocht blijven stilstaan). Daarmee kon men stabiele beelden maken, wat niet kon wanneer een cameraman zijn camera gewoon in de hand of op de schouder hield.

De steadicam bracht daar verandering in. Daarmee was het voor een cameraman mogelijk om gewoon rond te lopen zonder dat het beeld ging schokken of trillen (zoals bij amateurfilmpjes het geval is). Ik vond de steadicam niet enkel interessant vanwege mijn interesse voor film, maar ook vanwege mijn belangstelling in fysica. De steadicam is een ingenieuze constructie waarbij de cameraman een harnas draagt waaraan de camera via een mechanische arm verbonden is. De constructie zorgt ervoor dat de bewegingen die de cameraman al stappend of al lopend maakt, zo goed als volledig gedempt worden, zodat de camera zelf niet schokt of trilt en een stabiel beeld produceert. Op de foto hieronder zie je regisseur Stanley Kubrick met steadicamoperator Garrett Brown.

Ik heb gisteren in ieder geval erg van de voorstelling genoten. Gedurende 146 digitaal gerestaureerde minuten was ik weer helemaal terug in 1980.

kinepolis.be/nl/content/movie-classics
www.imdb.com/title/tt0081505

Magritte

Op 15 augustus dit dit jaar was het een halve eeuw geleden dat Belgiës grootste surrealist overleed: René Magritte. Voldoende reden om de kunst van de man wat extra in de verf te zetten, dachten ze in Knokke-Heist. In het casino van de riante badstad aan de Noordzee bevindt zich immers Magrittes grootste kunstwerk: een muurschildering bestaande uit acht panelen van 4,3 meter hoog, samen 72 meter lang.

Dat kunstwerk, getiteld Le domaine enchanté (Het betoverde rijk), is normaal niet voor het grote publiek toegankelijk, maar kon afgelopen zomer wel bezocht worden in het kader van de Magritte Experience, een openluchttentoonstelling op het strand voor het casino. Le domaine enchanté is een soort ‘best of’ van Magritte: we vinden er elementen in terug die hij meermaals in zijn eerdere schilderijen gebruikte. Tijdens een bezoek aan de Magritte-zaal – zo heet de ronde zaal waar het kunstwerk zich bevindt – kregen de bezoekers een vakkundige uitleg bij de taferelen.

Heb je de tentoonstelling gemist en de Magritte-zaal in het casino niet kunnen bezoeken? Bekijk dan zeker mijn foto’s van de muurschildering en van de Magritte Experience in mijn fotoalbum op Google Photos.

De tentoonstelling had nóg een aandachtstrekker: in een reusachtige bolhoed kon je met een 3D virtual reality-bril een driedimensionale reis maken door de magische werken van René Magritte.

Wie de tentoonstelling afgelopen zomer gemist heeft, krijgt nu een herkansing. In het cultuurcentrum Scharpoord van Knokke-Heist loopt sinds eind oktober een vervolgtentoonstelling onder de naam Magritte en de zee / Magritte XXL. In die tentoonstelling worden een aantal elementen uit de zomerexpo herhaald: de grote pijp en de appelen, en een videovoorstelling over Le domaine enchanté. Ook de virtual reality-voorstelling, waarin je als bezoeker een reis maakt door een surrealistisch landschap gevuld met Magrittes kunstwerken, die vorig zomer in de grote bolhoed op het strand was te zien, kun je nu opnieuw bekijken.

Daarnaast zijn ook uitvergrotingen van bijna drie meter hoog te zien van twaalf van Magrittes meest bijzondere werken, samen met foto’s en een videodocumentaire die Magrittes leven illustreren.

Nog tot 14 januari dagelijks te bezichtigen, een must voor iedere Magritte-liefhebber!

goo.gl/photos/48rgPpKidcDKgmgu7
magritteknokke.be

E.T.-soundtrack

In augustus schreef ik al een stukje over E.T. the Extra-Terrestrial, de bekende sciencefictionfilm van Steven Spielberg die dit jaar zijn 35e verjaardag viert (de film, niet Steven).

Voor de liefhebbers van de soundtrack is er nu ook E.T. the Extra-Terrestrial – 35th Anniversary Remastered Edition, een limited edition dubbel-cd om je vingers bij af te likken! Je zult begrijpen dat ik als liefhebber van het genre en levenslange fan van componist John Williams een gat in de lucht sprong toen ik dat nieuws vernam. Dat album wilde ik kost wat kost in mijn collectie hebben.

De soundtrack, ontegensprekelijk een van John Williams’ meesterwerken – hij won er zijn vierde Oscar mee –, wordt uitgebracht door La-La Land Records, een Amerikaans platenlabel dat gespecialiseerd is in film- en tv-soundtracks.

Toen de film eind 1982 uitkwam, heb ik meteen de filmmuziek gekocht. In die tijd waren er nog geen cd’s en moest ik dus genoegen nemen met de muziekcassette. Ik herinner me nog heel goed dat ik de muziek fantastisch vond, en dat ik er erg vaak naar geluisterd heb, ’s avonds op mijn kamer met de koptelefoon, toen mijn ouders dachten dat ik al sliep... (Dat deed ik wel vaker: naar muziek luisteren of een boek lezen na bedtijd.)

Maar de nieuwe dubbel-cd bevat veel meer dan dat cassetje van toen. Op disc 1 (23 tracks) staat nu alle muziek die voor de film geschreven is, inclusief stukken die niet in de film te horen zijn. Disk 2 bestaat uit twee delen: deel 1 (8 tracks) is het originele album uit 1982 (met muziek die speciaal voor dat album geschreven is), deel 2 (12 tracks) is een verzameling van alternatieve versies en additionele muziek.

In die laatste categorie zit de muziek die Williams in 1990 schreef voor The E.T. Adventure, de darkride in de Universal Studios waar je als bezoeker op vliegende fietsen boven de buitenwijken van L.A. én boven E.T.’s thuisplaneet kunt rijden. We hebben de attractie een paar keer kunnen bezoeken, erg leuk!

Ik zei het al: om je vingers bij af te likken dus. Ik ben heel erg in mijn nopjes met deze nieuwe dubbel-cd, waar alles bij elkaar maar liefst meer dan 2 uur en 36 minuten muziek op staat. Zowel disc 1 als disc 2 bevatten tracks en cues die nog niet eerder uitgebracht werden.

www.imdb.com/title/tt0083866
www.lalalandrecords.com

The Orville

Het zijn hoogdagen voor Trekkies. Niet alleen is er de nieuwe tv-reeks Star Trek: Discovery (waarover ik het al had in mijn vorige blogbericht), er is ook... The Orville.

The Orville heeft in principe niets met Star Trek te maken, maar het is er duidelijk door geïnspireerd. Het is een parodie van de hand van Seth MacFarlane, de bedenker van Family Guy (waarvoor hij twee Emmy’s kreeg).

Daarnaast is McFarlane ook een Trekkie, die een jongensdroom in vervulling zag gaan toen hij de rol van Ensign Rivers mocht vertolken in twee afleveringen van Star Trek: Enterprise (The Forgotten en Affliction).

The Orville is geen komedie, maar sciencefiction met enkele komische elementen. De humor krijgt nooit de overhand en wordt geen slapstick, toch niet in de eerste drie afleveringen die ondertussen al uitgezonden werden. Het doet hier en daar misschien wat denken aan Galaxy Quest (de Star Trek-parodie uit 1999 met Tim Allen, Sigorney Weaver en Alan Rickman), maar dan toch een tikkeltje minder kolderiek. The Orville is dan ook eerder een hommage dan een persiflage.

Helaas is The Orville bij ons vooralsnog niet op tv of via streamingdiensten te bekijken. De afleveringen kunnen wel gratis bekeken worden via de Amerikaanse website van tv-zender Fox, maar geoblocking zorgt ervoor dat dat niet lukt vanaf een Europees IP-adres. Wie echter een beetje met een computer overweg kan, weet dat er manieren zijn om geoblocking te omzeilen. Heb je eenmaal uitgevist hoe je dat kunt doen, dan kun je voortaan iedere week de nieuwste aflevering van The Orville bekijken. (‘WWW’ betekent immers world wide web, nietwaar? World wide!)

The Orville is niet te vergelijken met Star Trek: Discovery. Gelukkig maar. Toch is de kans groot dat je als Star Trek-fan beide series zult kunnen appreciëren. Ze vertegenwoordigen twee erg uiteenlopende visies op het fenomeen dat Star Trek na 51 jaar geworden is. Discovery is duidelijk een hoogwaardige productie waar veel geld tegenaan is gegooid en die erg realistisch, intelligent en geloofwaardig wil overkomen; The Orville daarentegen is zichtbaar met meer bescheiden middelen gemaakt, neemt zichzelf niet al te serieus, maar is naar mijn gevoel bijzonder leuk entertainment. Ik ben dus fan van beide reeksen!

The Orville mag dan wel bescheidener zijn, toch zijn de visuals van een meer dan behoorlijk niveau. Ook aan acteertalent ontbreekt het niet. Uiteraard is er Seth MacFarlane zelf, die de rol van kapitein Mercer vertolkt. Daarnaast zien we Adrianne Palicki als commander Grayson, Penny Johnson Jerald als scheepsdokter Finn, en in aflevering 1 is er een gastrol weggelegd voor Victor Garber als admiraal Halsey.

Sci-fi-fans zullen Adrianne Palicki wellicht kennen van haar rol als Bobbi Morse in Agents of S.H.I.E.L.D., en Penny Johnson Jerald kennen de Trekkies natuurlijk nog als Kasidy Yates uit Star Trek: Deep Space Nine. Victor Garber kennen we dan weer als professor Martin Stein in Legends of Tomorrow en The Flash.

MacFarlane wist niet alleen enkele gekende acteurs, maar ook gekende regisseurs voor zijn project te strikken. Zo werd de eerste aflevering geregisseerd door niemand minder dan Jon Favreau (Iron Man, Cowboys & Aliens, The Jungle Book), de tweede door Robert Duncan McNeill (Tom Paris uit Star Trek: Voyager), aflevering drie door Brannon Braga (Star Trek en 24-scenarist en -producer), vier door James L. Conway (Star Trek-regisseur) en vijf door Jonathan Frakes (Will Riker uit Star Trek: The Next Generation)!

www.fox.com/the-orville

Star Trek: Discovery

Vorig jaar vierden we 50 jaar Star Trek. Als je weet dat de originele Star Trek-tv-serie al na drie seizoenen gecanceld werd, dan mag het een klein mirakel heten dat de reeks anno 2017 nog (of weer?) springlevend is. Sedert begin deze week zijn namelijk op Netflix de eerste twee afleveringen van de nieuwste spinn-off, Star Trek: Discovery, te bekijken.

Als Trekkie in hart en nieren heb ik de nieuwe afleveringen uiteraard al een paar keer bekeken, en mijn eerste indrukken zijn bijzonder positief. Star Trek is terug, en hoe! De nieuwe reeks, die zich afspeelt 10 jaar vóór Kirk en Spock, is modern, aantrekkelijk in beeld gebracht, goed geschreven en goed geacteerd. Door terug te gaan naar wat bijna de oorspronkelijke tijdsperiode is (enkele jaren vóór de originele serie), wint men de harten van de allereerste fans. Tegelijkertijd oogt de reeks eigentijds en vernieuwend, met overtuigende visual effects. De eerste twee afleveringen lieten alvast sterke acteerprestaties zien van Michelle Yeoh en Sonequa Martin-Green (die we nog kennen als Sasha in The Walking Dead) en hadden een knap scenario. En dat allemaal in high definition! (Wat een verschil met vroeger.)

Het ruimteschip, de Shenzhou (nota bene ook de naam van een bestaand Chinees ruimtetuig), doet wat aan denken aan de Enterprise NX-01 (het schip uit de vorige Star Trek-reeks, Star Trek: Enterprise), maar dan wat moderner. Het schip ziet er zowel aan de binnen- als aan de buitenkant behoorlijk indrukwekkend uit, en dan hebben we de Discovery, waar het in deze reeks toch om gaat draaien, nog niet eens gezien. Daarvoor moeten we wachten tot aflevering 3. Nog vijf keer slapen.

In de eerste afleveringen duiken meteen enkele elementen op die we kennen van eerdere Star Trek- incarnaties: onder andere het Vulcan Learning Center (een school op de planeet Vulcan, die we kennen van de Star Trek-reboot uit 2009), Sarek (Spocks vader), en zelfs enkele kunstmatige en compleet overbodige lens flares (zoals in J.J. Abrams’ recente bioscoopfilms). Hopelijk gaan ze met dat laatste niet te veel overdrijven en was dit een eenmalig grapje van de makers.

En ook de Klingons zijn terug. In eerdere Star Trek-reeksen die zich ná de originele reeks afspelen (The Next Generation, Deep Space Nine en Voyager), zijn aardbewoners en Klingons bondgenoten, maar in de era van Star Trek: Discovery zijn de Klingons nog erg vijandig, zoals we in de eerste twee afleveringen al meteen ondervinden.

Als ik toch één minpuntje mag vermelden voor wat betreft de nieuwe reeks, dan zijn het die Klingons. Maar dat is een persoonlijk oordeel. Sommige fans zijn helemaal weg van de nieuwe Klingons, maar anderen hebben er toch hun bedenkingen bij.

In Discovery hebben ze nog maar eens een nieuwe look gekregen (lees: make-up, kledij etc.). Het lijkt wel of de makers van Star Trek het onderling maar niet eens kunnen worden over hoe de Klingons er eigenlijk uit moeten zien, want het is al niet meer de eerste keer dat ze dit veranderen. Maar goed, los daarvan vind ik hun nieuwe uniformen maar niks – het lijken wel kostuums uit een Shakespeare-drama –, en ze spreken veel te langzaam. Eerlijk gezegd doen ze me wat denken aan kleine kinderen van het eerste leerjaar die wat onwennig en met veel moeite uit een boekje moeten voorlezen. Je hoort ook duidelijk dat de acteurs het niet gemakkelijk hebben om te praten, en dat komt door het valse gebit dat ze als Klingon-vertolkers moeten dragen. Met name s-klanken blijken een harde dobber. Misschien had men die scènes beter gedubd, dan zou het wat overtuigender overkomen.

O ja, nu we het toch over Klingons hebben: Netflix heeft een bijzonder grapje uitgehaald. Wanneer je op Netflix een film of serie bekijkt, dan kun je zelf instellen of, en zo ja in welke taal, je ondertitels wilt zien. En nu blijkt dat je tussen de andere keuzemogelijkheden (Engels, Duits, Nederlands, Frans, ...) ook ‘Klingon’ kunt kiezen. Erg leuk voor wie het Klingon (min of meer) beheerst, of voor wie Klingon wil leren. En geloof me gerust, er zijn heel wat Trekkies die daar gek genoeg voor zijn.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. De komende weken zit ik in ieder geval aan het scherm gekluisterd. In eerste instantie komen er acht afleveringen vanaf de première tot begin november. Die laatste aflevering van het eerste ‘chapter’ zal ongetwijfeld eindigen met een cliffhanger van formaat. Daarna zullen we geduldig moeten afwachten tot begin januari, wanneer het vervolg op ons losgelaten wordt. Het eerste seizoen zal uit vijftien afleveringen bestaan.

Vijftien is heel wat minder dan de tweeëntwintig of zesentwintig afleveringen die een seizoen van The Next Generation indertijd telde, maar momenteel is het een algemene trend in televisieland dat series minder afleveringen per seizoen krijgen. Dertien of zelfs tien afleveringen zijn tegenwoordig gebruikelijk voor heel wat nieuwe reeksen, dus met vijftien mogen we al bij al niet klagen. Al kan er natuurlijk nooit te veel Star Trek zijn...

www.startrek.com

E.T. the Extra-Terrestrial

Vanavond zijn we E.T. gaan bekijken in de bioscoop. Jawel, je leest het goed. Dit is geen oud blogbericht van 1982 of 1983 – in die tijd had overigens nog geen mens van blogs gehoord –, ik heb het wel degelijk over augustus 2017.

Dankzij Movie Classics van Kinepolis konden we deze klassieker van Steven Spielberg opnieuw op het grote scherm bekijken, een gelegenheid die we beslist niet aan ons voorbij wilden laten gaan.

E.T. is een van de films die in het collectief geheugen zit. Iedereen kent wel de beroemde uitspraak van het vriendelijke ruimtewezentje: ‘E.T. phone home’. Annelies had de film nog niet eerder gezien, maar was meteen helemaal overtuigd. ‘Zo zouden ze meer films moeten maken’, zei ze na afloop.

Voor Miche en ik is E.T. natuurlijk puur jeugdsentiment, en bovendien hebben we, behalve de film zelf, nóg een leuke E.T.-herinnering: de gelijknamige attractie in de Universal Studios in Orlando, die we op onze huwelijksreis in 1992 voor het eerst bezochten. In die attractie kon je als bezoeker zelf op een vliegende fiets boven het landschap rond L.A. vliegen, net als in de film!

E.T. won in 1983 vier Oscars, waaronder die voor de beste muziek. De score van E.T. is ontegensprekelijk een van John Williams’ meesterwerken. Uiteraard zit de soundtrack in mijn verzameling, maar het was een waar genoegen om de muziek nog eens te horen met de beelden erbij op een groot bioscoopscherm.

Dank je wel, Kinepolis, voor deze bijzondere ervaring. Movie Classics is een prima formule. Tegenwoordig kun je elke derde maandag van de maand een andere klassieker gaan bekijken.

Een ticket was trouwens 2,40 euro goedkoper dan een gewoon bioscoopkaartje, en bovendien was er geen vervelende reclame en geen irritante pauze! Zo hoort het, Kinepolis. Waarom kunnen jullie dat niet voor elke film zo doen?

kinepolis.be/nl/content/movie-classics
www.imdb.com/title/tt0083866

Chriet

Vanmorgen hoorde ik op de radio dat Chriet Titulaer overleden was. De correcte uitspraak van zijn voornaam is ‘Kriet’. Een beetje een speciale naam voor een speciale man. Als je net als ik in de jaren ’70 en ’80 naar de Nederlandse televisie keek, dan heb je ’m vast nog gezien. Hij had ook een speciale stem. Een rustige, bedaarde, ietwat hese stem met een onmiskenbaar Limburgs accent. En hij had een opvallende tuinkabouterbaard (vanaf de bakkebaarden helemaal onder de kin door, zonder snor).

Ik heb heel veel van Chriet geleerd. Ik heb hem leren kennen via zijn populair-wetenschappelijke programma’s op tv. Zijn rechtstreekse verslaggeving bij de eerste maanlanding in 1969 herinner ik me niet meer, daarvoor was ik nog te jong en bovendien zaten we toen wellicht naar de Belgische tv te kijken. (Ik mocht gelukkig wel opblijven voor die eerste maanlanding!) Maar zijn werk als presentator, eerst bij Teleac en later bij TROS Wondere Wereld, zie ik nog zo voor me. Ik heb natuurlijk ook enkele boeken van Chriet: onder andere Het Grote Planetenboek, De Mens en het Heelal en De Mens en het Weer.

Een ander project van hem was het Huis van de Toekomst, dat in 1989 werd geopend in het Autotron in Rosmalen. Enkele jaren later hebben we dat huis bezocht. Het zat vol met slimme technologie en gaf de bezoeker een voorsmaakje van hoe we in de nabije toekomst zouden kunnen wonen en leven. Heel wat van Chriets voorspellingen uit de jaren tachtig zijn ondertussen werkelijkheid geworden, zoals glasvezelcommunicatie op grote schaal, themakanalen op tv, telewinkelen, beeldtelefoons en interactieve digitale encyclopedieën. Maar met zijn voorspelling dat velen van ons tegen het jaar 2000 met een computerchip in onze hersenen zouden rondlopen, zat hij er toch een klein beetje naast.

En dan werd het een beetje stil rond Chriet. Hij kwam niet meer op tv, en op het internet was hij nergens te bespeuren. Dat vond ik een beetje vreemd. Waarom had de man, die in de ban was van wetenschap en technologische innovaties en ervan hield zijn kennis daarover op een begrijpbare manier met een zo groot mogelijk publiek te delen, geen eigen website? Waarom heeft hij geen Facebookpagina en geen Twitter-account? Waarom had hij geen tv-programma meer of werd hij niet uitgenodigd in talkshows?

Het antwoord op die vragen is jammer genoeg zijn wankele gezondheid. Hij leed aan diabetes en kreeg in 1999 een herseninfarct. Sedertdien was hij slecht ter been en had concentratieproblemen. Zijn laatste jaren bracht hij door in een verzorgingshuis.

Dank je wel, Chriet, voor alle mooie tv-momenten, interessante weetjes en leerrijke, mooi geïllustreerde boeken! Ik heb er heel wat van opgestoken!

Ik wil besluiten met een vrolijke noot: dit grappige beeldfragmentje uit 1985 waarin Chriet Titulaer demonstreert hoe je vanop je fiets mobiel kunt bellen (of je op die manier ook veilig de weg op kunt, laat ik even in het midden):

youtu.be/01A6gx7UZ4o