Het was alweer een hele poos geleden dat ik nog eens naar Opera in de cinema was geweest. Voor wie het concept nog niet mocht kennen: Opera in de cinema is de bijzonder succesvolle formule van Kinepolis (en andere bioscopen zowat overal ter wereld) waarbij een aantal opera’s live in high definition in de bioscoop vertoond worden op hetzelfde ogenblik dat ze in de Metropolitan Opera in New York opgevoerd worden. Voor een fractie van de prijs die je in de ‘Met’ zou betalen, krijg je in Kinepolis de voorstelling van op de eerste rij te zien, aangevuld met interviews met cast en crew, een blik achter de schermen tijdens de decorwisselingen, een kijkje in de regiekamer, en zelfs een glaasje bubbels vooraf en/of in de pauze. In navolging van het operasucces is er tegenwoordig overigens ook al Theater in de cinema en Ballet in de cinema.
Nixon in China had ik al lang van tevoren in mijn agenda aangestipt. De voorstelling van zaterdag was mijn eerste kennismaking met deze opera van John Adams, van wie ik eerder al Doctor Atomic had gezien (over Robert Oppenheimer en het Manhattan Project). Net als Doctor Atomic is het verhaal gebaseerd op een stukje twintigste-eeuwse Amerikaanse geschiedenis, in dit geval het bezoek van Richard Nixon aan China, en zijn ontmoeting met Mao Zedong in 1972.
Het voordeel van een hedendaagse opera is dat hij soms gedirigeerd wordt door de componist zelf, en dat was bij deze Met-productie inderdaad het geval. De rol van Nixon werd vertolkt door de bariton James Maddalena, die ook al op de première in 1987 het personage voor zijn rekening had genomen.
Nixon in China werd bij de première wat kritisch onthaald, maar tegenwoordig wordt het stuk gezien als de meest invloedrijke opera van de voorbije vijfentwintig jaar. Het is Adams’ eerste opera, en ik heb er ontzettend van genoten. De bij momenten minimalistische muziek, erg ritmisch en met veel herhalingen, deed me meteen aan Philip Glass denken.
In Kinepolis Brugge zat de zaal deze keer niet vol, in tegenstelling tot de opera’s die ik het voorbije seizoen heb bijgewoond. Maar dat heeft twee redenen. Ten eerste is deze opera pas later aan het programma toegevoegd en zat daarom niet inbegrepen in de abonnementsformules. Bovendien trekt zo’n moderne opera sowieso minder volk dan gekende klassiekers zoals Aïda of Carmen, waar de zalen telkens zo goed als uitverkocht waren. Maar de afwezigen hadden ongelijk. Dit is beslist geen opera waarbij je kans loopt in slaap te vallen. De muziek houdt je gegarandeerd wakker. Bovendien zit er erg veel humor in, en de vertolkingen waren van een bijzonder hoog niveau. John Adams is vanaf nu mijn favoriete operacomponist!
